Húnavaka - 01.05.1998, Qupperneq 109

H Ú N A V A K A
107
Áður en við Jónas hófum ferð okkar að heiman hafði eitthvað kvisast um
að hún stæði til. Vorum við þá strax beðnir að gera eitt og annað í Blöndu-
óssferðinni sem íyrst og fremst var að kaupa eitthvað smávegis eða taka
pakka á pósthúsinu og víðar. Okkur fannst sjálfsagt að taka þessu öllu vel.
Að rnorgni heimferðarinnar frá Blönduósi vorum við líka að fá ýmis
skilaboð að taka eitt og annað fyrir sveitunga okkar og nágranna og það
var sama sagan og í upphafi ferðarinnar að við vildum verða við óskum
fólksins. Einhvern veginn tókst okkur að tjasla öllu á kerruna og við lögð-
um af stað heimleiðis sem varð þó seinna en við ætluðum vegna þessara
óvæntu snúninga. Allt gekk vel í fyrstu en auðséð var á Blesa að hann var
kvíðinn. Kom það áþreifanlega í ljós í sneiðingnum upp Háubrekkuna
því þar lagðist klárinn fyrir ækinu og varð ekki þokað að óbreyttu. Þekkti
ég vel þetta hátterni hestsins að ef honum fannst eitthvað erfitt þá annað
hvort vildi hann fara í spretti eða þá, eins og hér var komið, að leggjast
og neita allri þjónustu. Þarna í brekkunni var ekki nema um eitt að ræða,
það var að skipta farminum upp úr sneiðingnum sem og við að sjálf-
sögðu gerðum. Síðan að koma öllu fyrir aftur með tilheyrandi spottatjasli
því farangurinn stóð bæði upp af kerrunni og út af henni báðum megin.
Allt tókst þetta þó með verulegri tímaeyðslu en það virtist sannast á Blesa
að „fall sé fararheill“ því nú tók klárinn hlutverk sitt með mestu rósemi er
hélst ferðina á enda.
Eftir töfina í Háubrekkunni gekk ferðin fyrirstöðulaust að kalla. Þegar
\dð komum að Stóru-Giljá tók það nokkurn tíma að flytja farangurinn af
kerrunni yfir á sleðann en allt var það þó auðveldara en að koma honum
fyrir á kerrunni. Við þökkuðum fyrir lánið á kerrunni og alla fyrir-
greiðslu, þáðum kaffi ásamt spjalli við þá Giljárbræður í uppbót á það
sem áður var notið á þessu rómaða fyrirgreiðsluheimili. Var þá ekkert að
vanbúnaði að halda heimleiðis. Vorum við félagarnir miklu öruggari inn
yfir Eylendið en á úteftirleiðinni og vorum kappsfullir að hraða för okk-
ar enda veður gott og bjart af degi. Stoppuðum við hvergi og bar ekkert
minnisstætt til tíðinda á heimleiðinni.
Allt komst að lokum á leiðarenda og ég held að við félagarnir höfum
gert flestu sæmileg skil er við vorum beðnir fyrir. Mig minnir að Jónas
gisti í Saurbæ um nóttina enda gjörkunnugur og heimilisvanur. Hann
hafði þá oft verið í \ánnu hjá föður mínum við erfiðisverk og stundum
leyst mig af við fjárhirðingu er ég þurfti á að halda. Hann hafði gengið í
barnaskólann að Þórormstungu er foreldrar mínir réðu þar húsúm en
þau Forsæludalssystkin voru mjög á sama aldri og ég og systur mínar.
Jónas var rúmu ári yngri en ég. Hann varð síðar bóndi í Forsæludal að
föður sínum látnum en varð skammlífur. Fórst af slysförum. Eg nota
þetta tækifæri til þess að minnast þessa góða drengs og félaga allt fram á
fullorðinsár.