Húnavaka - 01.05.1998, Side 123

HÚNAVAKA
121
Séð yfir Eylendið. Þingeyrar í baksýn. Ljósm.: Magnús Hauksson.
eða því rakað saman í garða. Gæta varð þess að hafa ekki of þykkt á
þurrkvellinum svo heyið þornaði sem fyrst. Þegar heyið var orðið þurrt
var það borið saman í sæti. Sami þurrkvöllur var notaður oftar en einu
sinni ef þurfti; þegar búið var að taka saman var hey flutt á hann að nýju
og þannig koll af kolli.
Svanberg Sveinsson er trúlega elstur þeirra sem nú kunna að segja frá
heyskap á Eylendinu. Hann var við heyskap þar með fólki frá Húnsstöð-
um um 1920. Fólkið lá þá við í tjöldum þann tíma sem tók að heyja, um
það bil tvær vikur. Sex til átta manns, bæði konur og karlar, voru við hey-
skapinn. Svanberg var unglingur og hafði m.a. þann starfa með hönd-
um að teyma hestana sem drógu sleðana þegar vagað var. Sagði hann að
það hefði oft verið óþægilegt starf því strax um morguninn varð sá er
teymdi oft votur af gusum frá hestinum. Heyið var sett saman í fúlgu og
flutt heim að Húnsstöðum um veturinn á sleða.
Fyrstu hestavinnutækin voru tekin í notkun í Þinginu einmitt um svip-
að leyti og unnið var að áveituframkvæmdunum. Hestasláttuvél var keypt
í sameiningu að Brekku og Brekkukoti 1921. Jón Pálmason á Þingeyrum
keypti á svipuðum tíma þijár hestasláttuvélar. Allar þessar vélar voru not-
aðar við slátt á túni og harðvelli. Skúffa á sláttuvélum kom til sögunnar
nokkru síðar en byrjað var að nota fyrstu sláttuvélarnar. Ovenjulega góð-
ar aðstæður voru á Eylendinu til að nota sláttuvélar vegna þess hve slétt
var þar víðast hvar. Það sem frekar hamlaði var að víða var landið blautt