Húnavaka - 01.05.1998, Side 125

H Ú N AVA K A
123
veg við óslægjuna. Það tróðst því að nokkru niður þegar sláttuvélin fór
næst yfir múgann og var skaði að því þar sem leirugt var.
Upp úr 1940 komu alfyrstu dráttarvélarnar í Þingið en þá aðeins á fáa
bæi. Um og upp úr 1950 komu dráttarvélar í gagnið á flestum býlum í
Þinginu. Ef ekki hefði verið búið að ræsa fram á enginu er fullvíst að þær
hefðu ekki nýst í þeim mæli sem varð. Fljótlega var farið að slá með
þeim, nota þær við að draga vélar við rifjingu og rakstur og vagna við
heimflutning. Ytur voru settar framan á þær og bæði ýtt á þurrt með
þeim þar sem vélfært var og eins voru þær notaðar við að ýta saman heyi
við samantekningu. Hestarnir voru þó enn um sinn mikið notaðir því
víðast var einungis ein dráttarvél á hverju búi til að byrja með og hún
annaði ekki öllu sem gera þurfti. Vorú hestar notaðir áfram allt fram yfir
1960 fyrir léttari heyvinnuvélum. Eftir því sem dráttarvélunum fjölgaði
tóku þær þó smám saman við hlutverki hestanna við heyskapinn.
Er þróun vinnubragða og vélanotkunar við heyvinnu á Eylendinu eft-
ir það í grófum dráttum hin sama og gerðist almennt við heyskap. Þó
voru vissulega takmörk fyrir því hve þungar vélar var hægt að nota. Við
sláttinn voru rimaskúffur áfram notaðar þar sem votlent var. Þegar
minnkaði um það að heyjað væri á engjum var þeim víða ekki haldið við
og þær gengu úr sér. Sláttuþyrlur var hægt að nota á þurrum svæðum.
Farið var að nota fjölfætlur við rifjingu á 7. áratugnum. Við samantekn-
ingu, mokstur á vagna og þegar hey var sett upp í fúlgu var hægt að nota
ámoksturstæki ef ekki var mjög blautt um. Heybindivélar voru notaðar á
engjum sem á túni eftir að farið var að nota þær um 1970. Allra síðasta
stigið í vélaþróun \ið heyskap á Eylendinu er að sumarið 1995 var heyjað
þar frá tveimur bæjum eftir alllangt hlé á heyskap á svæðinu og var þá
heyið rúllað með rúllubindivélum og sett í plast. Hafði þeirri tækni ekki
fyrr verið beitt á enginu.
Heyskapur - heimflutningur
Heimflutningur af Eylendinu var með ýmsu móti því aðstæður voru mis-
munandi og margir þeirra sem fengu þar slægjur áttu um langan veg að
fara. Aður en véltækni kom til skjalanna var heyið ýmist flutt heim að
sumrinu eða ef ekki voru tök á því vegna þess hve heybandsleið var löng
eða vegna veðráttu var því komið fyrir í fúlgum á enginu þar sem land lá
svo hátt að ekki var flæðihætta og því hægt að geyma það þar um lengri
tíma. Þegar hey var flutt heim að sumrinu var það tekið úr sætum, bund-
ið í sátur og flutt heim á hestum. Þegar mest og lengst var flutt, t.d. í
Brekku og á Þingeyrum, voru oft 14-16 hestar í förum. A vetrum var
hægt að flytja heyið með auðveldu móti úr fúlgunum á ísasleða heim til