Húnavaka - 01.05.1998, Qupperneq 168

166 HÚNAVAKA
INGÓLFUR ÓMAR ÁRMANNSSON:
Minningarorð um Harald
Guðbrandsson
Haraldur Guðbrandsson var Húnvetningur að ætt og uppruna. Hann
var fæddur 25. ágúst 1899 að Holti á Asum. Foreldrar hans voru hjónin
Guðbrandur bóndi á Smyrlabergi og víðar, Guðlaugsson frá Sölvabakka,
Jóelssonar í Efri-Lækjardal, Bergþórssonar og Ingibjörg Sigurðardóttir,
sjómanns í Finnsstaðanesi á Skagaströnd, Guðmundssonar og konu hans
Sólveigar Jónsdóttur frá sama bæ.
Haraldi var skömmu eftir fæðingu komið í fóstur að Mýrarkoti á Lax-
árdal í A-Hún. til hjónanna Péturs Jónssonar og Lovísu Hjálmarsdóttur
er þar bjuggu. Hjá þeim ólst hann upp til fermingaraldurs. Ungur að
árum mun hann hafa farið að vinna íyrir sér og sjá sér farborða og var þá
vistráðinn á ýmsum bæjum í Húnavatnssýslu.
Haraldur bjó íyrst á parti af Breiðavaði 1923 og síðan allri jörðinni til
ársins 1929. Þá var hann vinnumaður á Björnólfsstöðum 1930-1933 og
aftur á Breiðavaði 1934. Eftir það var hann vinnumaður í Hvammi í
Vatnsdal, Eyjólfsstöðum, Þórormstungu, Flögu og síðast í Asi 1952-1953.
Arið 1955 flutti Haraldur til Reykjavíkur og átti þar heima til dauðadags.
I Reykjavík starfaði hann hjá Mjólkursamsölunni í nokkur ár en síð-
ustu árin vann hann hjá Völundi hf.
Haraldur var vinnusamur röskleikamaður, kappsfullur og skylduræk-
inn. Hann var ágætur skepnuhirðir og glöggur á fé og gekk sérstaklega
vel um hey. Það var dyggð sem þá var ekki svo lítið upp úr lagt. Hesta-
maður var hann af lífi og sál og tók hross til tamningar. Sjálfur átti hann
alltaf prýðilega reiðhesta.
Haraldur var greindur, stálminnugur og fróður um marga hluti enda
víðlesinn. Yndi hafði hann af ljóðum og þau honum töm á tungu. Hann
hafði til að bera hugrekki og snarræði eins og þegar hann bjargaði litlu
barni frá drukknun í Vatnsdalnum.
Minnisstæðastur var Haraldur fyrir sína léttu lund og glaðværan hug
og fylgdi honum ævinlega hressandi andblær hins glaða og félagssinn-
aða manns.