Dagblaðið Vísir - DV - 23.08.2010, Blaðsíða 8

8 fréttir 23. ágúst 2010 mánudagur
„Ég sé að Hjálmar Jónsson ber af
sér þessar sakir á Pressunni. En þar
heldur hann til baka mjög mikilvæg-
um upplýsingum,“ segir Sigrún Pál-
ína Ingvarsdóttir sem sakaði Hjálm-
ar og Karl Sigurbjörnsson núverandi
biskup um tilraun til þöggunar árið
1996. Sigrún Pálína sakaði Ólaf Skúla-
son biskup um nauðgunartilraun og í
kjölfarið átti hún fund með þeim Karli
og Hjálmari. „Þetta hófst þannig að
frændi minn sem var Alþingismað-
ur vildi reyna að hjálpa mér og kom
mér í samband við Hjálmar sem sat
þá á Alþingi. Ég fór á fund Hjálmars
sem stakk upp á því að við myndum
tala við Karl. Við samþykktum það og
fórum með honum á fund Karls í Hall-
grímskirkju.“
Eiginmaður hennar Alfreð Wolf-
gang Gunnarsson sat þessa fundi
með henni. Þetta var á föstudagseftir-
miðdegi og lögðust báðir prestarnir á
bæn fyrir þeim hjónum. Laugardagur-
inn hófst svo með því að séra Hjálmar
kom heim til þeirra og bað fyrir þeim
þar. „ „Ég hélt að þeir ætluðu að hjálpa
mér. Þeir virtust reiðubúnir til þess og
það var óskaplegur léttir. Loksins virt-
ist einhver trúa mér. Svo upphefjast
samræður þeirra við Ólaf Skúlason.
Ég fór fram á það að hann myndi við-
urkenna það sem hann gerði og biðja
mig opinberlega afsökunar. Hann
neitaði því. Ég fann að því oftar sem
þeir töluðu við Ólaf því niður-
dregnari urðu þeir.“
Niðurbrotin af
sársauka og sorg
Sigrún Pálína fór
aftur á fund þeirra
Karls og Hjálmars
í Hallgrímskirkju
á sunnudags-
kvöldinu. „Þá kom-
umst við að þeirri
niðurstöðu að
réttast væri
að senda
út yf-
irlýs-
ingu.
Ég
féllst á að draga mál mitt til baka í fjöl-
miðlum, en ég sagði líka að ég drægi
sannleikann ekki til baka. Yfirlýsing-
in var handskrifuð og Karl fór með
hana fram til þess að prenta hana.
Þegar hann kom til baka var hún eins
að öllu leiti nema því að hann hafði
strokað út þessa setningu um að ég
drægi sannleikann ekki til baka, sem
var algjört lykilatriði. Mér brá þegar
ég sá það. Ég horfði á þá og sagði að
þetta gæti ég aldrei skrifað undir. Á
þessu augnabliki áttaði ég mig á því að
annað hvort ætluðu þeir aldrei að að-
stoða mig eða þá að þeir væru búnir
að gefast upp fyrir Ólafi. Ég stóð upp
og kvaddi. Þegar ég var að fara spurði
Hjálmar hvort ég gæti ekki hætt þessu
fyrir börnin mín. Ég sagði: „Nei, ég get
ekki hætt þessu fyrir börnin mín því
þau vilja að ég segi sannleikann.“ Þá
sagði Karl: „Hvað með móður þína?
Getur þú ekki hætt þessu fyrir móður
þína sem er sjúk?“ Mamma var veik á
þessum tíma. Þegar hann sagði þetta
brást eitthvað innra með mér og ég sá
Karl í nýju ljósi. Karl birtist mér sem
einhver allt annar maður. Ég fór af
þessum fundi gjörsamlega niðurbrot-
in af sársauka og sorg.“
Þjökuð af sektarkennd
Sigrún Pálína bætir því við að eina
ástæðan fyrir því að hún hafi upp-
haflega samþykkt að gefa út
slíka yfirlýsingu væri vegna
þess að þegar hafi verið búið
að koma henni í skilning um
það hversu mikilli þjáningu
hún væri að valda þjóðinni.
„Á fundi siðanefndar var mér
bent á það að þjóðin væri í sár-
um. Mér var sagt að hugsa
um allt fólkið sem gæti
ekki leitað til kirkjunnar út
af þessu máli. Gamla
fólkið sem þyrfti
að láta jarða
maka sinn.
Þetta
kom
aftur til
tals á
þess-
um
fundi
okk-
ar í
Hallgrímskirkju. Á þessum tímapunkti
var ég komin með svo mikla sektar-
kennd að mér fannst ég verða að leysa
þjóðina undan þessu. En ég var aldrei
tilbúin til þess að draga sannleikann
til baka. En ég var ekki ein. Hin kon-
an sem steig fram með mér fór á líka
fund Karls í Hallgrímskirkju þar sem
hún skrifaði undir þessa yfirlýsingu.
Hún ætlaði sér heldur aldrei að draga
sannleikann til baka. En þegar hún
gerði það var gátu menn bent á það og
sagt að við værum allar að ljúga, ein
konan hefði borið mál sitt til baka.“
Treystir Karli ekki
Við þetta missti Sigrún Pálína allt
traust á Karli. „Ég hef aldrei treyst hon-
um eftir þetta. Ég fór aftur á fund hans
fyrir tveimur árum. Þar mætti ég hörð-
um og köldum manni, ekki skilningi
eða sátt. Hann bað mig afsökunar en
kannaðist samt ekki við það sem hann
hafði gert. Nú hafa tveir biskupar Ís-
lands beðið mig afsökunar á að hafa
gert mér eitthvað án þess að kannast
við hvað það var sem þeir gerðu. Ól-
afur Skúlason gerði það þegar ég fór
á fund hans í Bústaðakirkju. Þá sagði
hann: „Ég bið þig afsökunar ef ég hef
gert þér eitthvað en ég læt hempuna
aldrei af hendi fyrir þetta“. Ég veit um
fórnarlömb Ólafs í málum sem gerð-
ust eftir 1996. Þau hafa ekki viljað stíga
fram, en þau hafa haft samband við
mig. Það eru þessi fórnarlömb sem
þessir prestar hafa á samviskunni.
Hann fékk að njóta vafans. Ekki ég.“
Vísar ásökunum á bug
Karl lýsir þessum samskiptum með
talsvert öðrum hætti í yfirlýsingu
sem hann sendi frá sér í gær, sunnu-
dag.  „Laugardagskvöldið 2. mars 1996
hringdi séra Hjálmar Jónsson, alþing-
ismaður, í mig og sagðist vera staddur
á fundi með Sigrúnu Pálínu Ingvars-
dóttur og manni hennar. Tjáði hann
mér að þau vildu fá að hitta mig til að
ræða leið til að ná sáttum í svonefndu
biskupsmáli. Þar sem lagt var hart að
mér ákvað ég að hitta hjónin ásamt
sr. Hjálmari í Hallgrímskirkju þá um
kvöldið. Við ræddum þar málið og
fannst mér koma skýrt fram löngun
Sigrúnar Pálínu að ná sáttum. Sömd-
um við saman drög að yfirlýsingu sem
fól í sér að Ólafur biskup bæðist fyr-
irgefningar á framkomu sinni og að
yrði þá málið látið niður falla. Síðdeg-
is næsta dag fórum við séra Hjálmar á
fund Ólafs biskups og sýndum honum
yfirlýsinguna og spurðum hann hvort
hann gæti sæst á þessa skilmála. Hann
brást ekki vel við en sagðist vilja reyna
sættir með þeim skilyrðum að Sigrún
Pálína drægi ásökun sína á hendur
honum til baka. Fyrirgefningarbeiðni
af hans hálfu kæmi ekki til greina. Við
bárum Sigrúnu og manni hennar þau
skilaboð þegar sama kvöld. Hún taldi
þetta alls ekki koma til mála. Þar með
var útséð um sættir, því miður, og að-
komu minni að málinu lokið.
Ég vísa því algjörlega á bug að hafa
gengið erinda þeirra sem vildu þagga
niður málið. Hafa ber í huga að Sig-
rún Pálína kærði biskup til saksóknara
sem taldi ekki efni til að birta ákæru í
málinu.“ 
Hélt lofræðu um Ólaf
„Ég veit ekki af hverju þú vilt að við
tökum afstöðu gegn látnum manni,“
segir Sigríður Magnea Jóhannsdóttir
sem á sæti í kirkjuráði. Hún tekur und-
ir orð Karls Sigurbjörnssonar biskups
sem sagði í fréttum á Stöð 2 á föstu-
daginn: „Við verðum að muna það,
hafa það í huga að enginn mannlegur
máttur getur dæmt í þessum máli. Það
segir einhversstaðar: „Hinn dauði hef-
ur sinn dóm með sér“. Og öll þurfum
við að mæta þeim dómi og því réttlæti
um síðir. Frelsarinn hvetur okkur til
þess að dæma ekki.“
Aðspurð segir Sigrún Pálína það
grátlegt að Karl segi að enginn mann-
legur máttur geti dæmt í þessu máli.
„Miðað við öll gögnin sem ég lagði
fram á sínum tíma ætti að vera hægt
að taka afstöðu í þessu máli. Þar að
auki sendi prófastafélagið út yfirlýs-
ingu á sínum tíma þar sem hún studdi
Ólaf og sagðist harma þær aðdróttanir
sem gerðar voru að Ólafi og þá með-
ferð sem hann fékk. Það var mannleg-
ur máttur sem þar dæmdi í málinu og
þá var maðurinn ekki látinn.
Mér finnst það jafn grátlegt að þeg-
ar Karl hafði hitt okkur báðar og heyrt
okkar sögu þá gat hann samt samið og
farið með langa lofræðu um Ólaf þeg-
ar hann varð sjötugur.“
Hvað með móð-ur þína? Getur
þú ekki hætt þessu fyrir
móður þína sem er sjúk?
Sigrún Pálína Ingvarsdóttir var gjörsamlega niðurbrotin af sársauka og sorg eftir fund hennar með Karli
Sigurbjörnssyni og Hjálmari Jónssyni á sínum tíma. Hún segir að eftir misheppnaðar sáttatilraunir við
Ólaf Skúlason hafi þeir reynt að þagga niður í henni og vísaði Karl meðal annars til þess að hún gæti ekki
gert sjúkri móður sinni það að halda málinu til streitu. Sjálfur vísar hann þessum ásökunum á bug og segir
að enginn mannlegur máttur geti fellt dóm í málinu.
„Ég hÉlt að þeir ætluðu
að hjálpa mÉr“
Karl SIgurbJörNSSoN hélt ræðu á sjötugsafmæli Ólafs Skúlasonar, 29.
desember 1999. Við birtum brot úr þeirri ræðu: „Þegar séra Ólafur réðst síðar
til prestsþjónustu í ungri og vaxandi borgarsókn varð hann strax afar ástsæll.
Glaðsinna og bjartsýnn atorkumaður, sem jafnan kann manna best að fagna góðu
dögunum, en um leið traustur og styrkur sálusorgari og kennimaður. Hann bar
og fágæta gæfu til að laða frábært fólk til samstarfs við uppbyggingu starfs-
aðstöðu og safnaðarstarfs. Séra Ólafur varð forgöngumaður hinnar starfsömu
kirkju sem kallaði unga sem eldri til starfa að málefnum kirkjunnar. Þjónustuár
hans á biskupsstóli voru tímar mikillar grósku kirkjustarfs, átaksverkefna á sviði
safnaðaruppbyggingar, en líka stórbrotinna sviptinga sem skóku kirkjuna. Voru
það ekki umfram allt vorleysingar á tímum mikilla breytinga og umbrota í kirkju
og þjóðlífi?
...
Við hjónin samfögnum þeim hjónum báðum á tímamótum. Og við mælum fyrir
munn hinna mörgu sóknarbarna og samstarfsfólks fyrr og síðar er við biðjum
þeim heilla og ríkulegrar blessunar. Við biðjum þess að þau geti horft með gleði
og þökk yfir starfsferilinn sem að baki er og fundið virðingu, hlýju og kærleika
okkar, og íslensku þjóðkirkjunnar allrar, fylgja sér til framtíðar. Náð Guðs og friður
umvefji þau og þau öll sem þau unna um ókomna daga alla.“
úr ræðu karls
INgIbJörg dögg KJarTaNSdÓTTIr
blaðamaður skrifar: ingibjorg@dv.is
Sakaður um þöggun Karl Sigurbjörns-
son núverandi biskup vísar því alfarið á
bug að hann hafi beitt áhrifum sínum
til að þagga niður í þeim konum sem
sökuðu Ólaf Skúlason um kynferðisof-
beldi. Önnur konan sem hann talaði við á
sínum tíma dró mál sitt til baka.
gáfust þeir upp fyrir Ólafi? Sigrún Pálína Ingvarsdóttir segir að hún hafi fallist á
að gefa út yfirlýsingu en Karl hafi strokað yfir lykilsetningu í yfirlýsingunni, þar sem
hún sagðist ekki draga sannleikann til baka. Þá hafi hún áttað sig á því annað hvort
hafi þeir Hjálmar aldrei ætlað sér að hjálpa henni eða gefist upp fyrir Ólafi.