Morgunblaðið - 24.07.2015, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JÚLÍ 2015
✝ Hanna Lísafæddist á fæð-
ingardeild Land-
spítalans 15. sept-
ember 1997. Hún
varð bráðkvödd
mánudaginn 13.
júlí 2015.
Foreldrar
Hönnu Lísu eru
Þorgerður Þóra
Hlynsdóttir, f.
28.11. 1969 og Haf-
liði Þorsteinn Brynjólfsson, f.
21.10. 1967. Þau skildu. Systkini
Hönnu Lísu eru Sigurlaug Mán-
ey, f. 25.2. 1996, Benóný Berg-
mann, f. 4.8. 2001 og Hlynur, f.
13.11. 2005. Hálfbróðir Hönnu
Lísu er Hafliði Þór, f. 8. júní
1988. Móðuramma er Sigurlaug
Þóra Hermanns-
dóttir, f. 10.10.
1947 og móðurafi
er Hlynur
Tryggvason, f.
23.10. 1945.
Hanna Lísa lauk
grunnskólagöngu í
Höfðaskóla á
Skagaströnd og fór
þaðan í dreifnám á
Blönduósi. Frá ára-
mótum stundaði
hún nám við Verkmenntaskól-
ann á Akureyri og var á leið í
rafvirkjanám. Síðastliðin tvö
sumur vann Hanna Lísa í
Blönduvirkjun.
Útför Hönnu Lísu fer fram
frá Hólaneskirkju á Skaga-
strönd í dag, 24. júlí 2015, kl. 14.
Að þurfa að kveðja barnið sitt
er erfiðasta hlutverk móður.
Elsku yndislega stelpan mín sem
mér þykir svo undur vænt um er
farin. Hversu ósanngjarnt getur
lífið verið?
Elsku Hanna mín sem lang-
aði til að læra rafvirkjun, fara í
stelpuferð til útlanda með mér
og systur sinni, vera í sveitinni
með dásamlega kærastanum
sínum, dúllast með bræðrum
sínum, stríða stjúpa sínum,
knúsa hundinn sinn og bara
vera til.
Hanna Lísa var afar ákveðin
þegar hún var yngri. Skapstór lít-
il kona. Hún elskaði að sitja með
mömmu sinni og spjalla og vissi
fátt betra en að fá ofurlítinn kaffi-
sopa eins og hún orðaði það. Hún
elskað sláturgerð og allskyns
stúss í eldhúsi. Systurnar Silla
Máney og Hanna Lísa áttu ekki
skap saman þegar þær voru litl-
ar. Aðeins 18 mánuðir á milli
þeirra og stundum erfitt að vera
litla systirin og mega ekki það
sama og sú eldri. Þær voru eins
og svart og hvítt. En eftir að þær
urðu eldri urðu þær meira en vin-
konur og systur. Þær voru sem
eitt. Heyrðu hvor í annarri
nokkrum sinnum á dag og þegar
Hanna Lísa fór í Verkmennta-
skólann á Akureyri þá var ekki
sjaldan sem hún hringdi í stóru
systur til að athuga hvað væri í
matinn hjá henni þegar henni lík-
aði ekki við það sem var á boð-
stólum á vistinni.
Benni bróðir hennar fæddist
þegar hún var fjögurra ára og þá
fékk litla mamman eins og við
kölluðum hana að blómstra. Hún
var ekki gömul þegar hún skipti
á fyrstu bleyjunni, mataði og
druslaðist með hann hvert sem
hann vildi fara. Fjórum árum
seinna eða þegar Hanna var 8
ára fæddist svo Hlynur. Það var
sama sagan. Hún dúllaðist með
litla bróður sinn og dekraði við
hann eins og henni var einni lag-
ið. Hún var fljót að eignast vini
og var sannur vinur vina sinna.
Ef slettist upp á vinskapinn var
hún yfirleitt sú fyrsta að rétta
fram sáttarhönd. Hún fékk
vinnu í Blönduvirkjun í fyrra-
sumar og betri vinnustað hafði
hún ekki kynnst. Þar endurnýj-
aði hún vinskap við bekkjarsyst-
ur sína síðan hún var í 1. bekk í
Blönduskóla og betri vinkonu en
Guðrúnu Dóru gat hún ekki
fengið. Þær töluðu saman dag-
lega yfir veturinn enda hvor í
sínum landshlutanum. Hanna
Lísa var mikil mömmustelpa og
var endalaust að gefa mér lítil
hjörtu með fallegum orðum,
sms, faðmlag og knús. Við töl-
uðum oft um að það ætti eftir að
klippa naflastrenginn á milli
okkar. Þegar Árni Halldór kom
inn í líf mitt og auðvitað okkar
allra, tók hún honum opnum
örmum og var ekki lengi að tala
um hann sem pabbann. Hún
kúrði á milli okkar á morgnana
og spjallaði við okkur um það
sem henni lá á hjarta. Hún
hlakkaði óendanlega til að flytja
með okkur fjölskyldunni í húsið
hans Árna pabba eins og hún
sagði svo oft. Hún verður alltaf
með okkur og ég vil koma á
framfæri kærri þökk til allra í
Blönduvirkjun, sjúkraflutninga-
fólks og lækna sem reyndu sitt
besta til þess að bjarga lífi henn-
ar.
Ég kveð þig, elsku litla stelpan
mín, með sorg í hjarta en hlýja
mér við dásamlega minningu um
gullmola sem aldrei gleymist.
Ég elska þig.
Þín,
mamma.
Ég hitti Hönnu Lísu fyrst
þegar ég var rúmlega eins árs
gömul. Ég var óendanlega stolt
stóra systir og þótti ofboðslega
vænt um hana. Svo þegar hún
varð eldri og fór að geta talað og
svarað fyrir sig, þá var mjög
stuttur þráðurinn á milli okkar.
Stundum máttum við ekki horfa
hvor á aðra án þess að fara að
rífast. En svo með tímanum þá
þroskuðumst við og sennilega
áttuðum við okkur á því hversu
gott það var að eiga hvor aðra
að, einhvern sem maður getur
alltaf leitað til og er alltaf til
staðar. Það var svo gott að geta
talað við hana um allt og ekkert.
En ég vil meina að öll rifrildin í
gegnum tíðina hafi mótað þetta
sterka samband sem við höfðum.
Ég á eftir að sakna þess að
heyra ekki röddina hennar á
hverjum degi. Því ég held að það
hafi ekki liðið sá dagur sem við
töluðum ekki saman. Ég er ekki
bara að kveðja litlu systur mína
heldur er ég að kveðja bestu vin-
konu mína og í rauninni hinn
helminginn af mér.
Ef það er eitthvað sem Hanna
hefur kennt mér þá er það það að
vera aldrei ósáttur við neinn. Að
vera alltaf opin og jákvæð og að-
stoða þá sem minna mega sín.
Þetta er án efa eitthvað sem ég
mun einsetja mér að lifa eftir.
Ástar- og saknaðarkveðja.
Þín systir,
Sigurlaug Máney.
Elsku Hanna Lísa okkar.
Hvernig gat þetta gerst?
Hvað kom fyrir? Af hverju þú?
Af hverju er þessi tilvera svona
ósanngjörn? Þetta eru allt
spurningar sem vakað hafa yfir
okkur, ömmu þinni og afa, stóru
frændum þínum, litlu frændum
þínum og fjölskyldunni okkar
allri. Engin svör virðast þó fást
við þessum spurningum og eftir
sitjum við með sorgina eina í
höndunum. Fá verða því orðin að
þessu sinni. Við biðjum þó fyrir
þér, elsku stelpan okkar, og
höldum við í vonina að eftir sorg-
ina komi allar fallegu minning-
arnar okkar um þig sem við
munum varðveita þar til við fjöl-
skyldan sameinumst aftur á nýj-
um stað. Við kveðjum þig með
tregatárum og látum lítið ljóð
eftir Gumma frænda þinn til þín
fylgja hér með.
Fljóðið okkar svo falleg og blíð,
svo stutt var þín lífsins ganga,
eftir svörunum ég bíð og bíð,
hví svæfð varstu svefninum langa?
(Guðmundur Sveinn)
Guð geymi þig, elsku Hanna
okkar.
Alda Björnsdóttir (amma),
Benóný Bergmann Viggós-
son (afi), Guðmundur Sveinn
Einarsson (frændi), Valdi-
mar T. Einarsson (frændi)
og fjölsk.
Í dag kveð ég 17 ára frænku
mína í hinsta sinn og fylgi henni
til grafar og á morgun laugardag
fer ég í brúðkaup.
Það er skammt stórra högga á
milli, stutt á milli hláturs og
gráts, vitum aldrei hvað morgun-
dagurinn ber í skauti sér.
Elsku hjartans fallega, ljúfa
og vel gerða frænka mín. Mikið
er ég þér þakklát fyrir stundina
sem við áttum saman aðeins sól-
arhring áður en þú kvaddir
þennan heim. Það segir svo mik-
ið um þig sú stund! Biður Sillu
Máneyju systur þína að stoppa
bílinn strax, stekkur út og kallar
á mig. Silla Máney lendir svo í
því að það var flautað á hana þar
sem bíllinn stoppaði umferðina.
Segir um leið og þú knúsaðir
mig „vissi að þetta varst þú,
þekkti afturendann á þér“. Síð-
an stóðum við þrjár saman í
faðmlögum og hlógum fyrir
framan Bónus á Smáratorgi,
fórum yfir hvað þið voruð að
gera í bænum þessa helgi. Sú
saga eftirminnileg, sérstaklega
útilegusagan. Ég kvaddi ykkur
með því að segja „jæja farið nú
varlega norður elskurnar, pass-
ið ykkur á bílunum, við getum
nú aldeilis spjallað á Húnavök-
unni því gamla ætlar að mæta á
svæðið“.
Elsku Hanna Lísa, frænka er
svo óendanlega þakklát í dag fyr-
ir þessar mínútur með þér. Flest-
ir unglingar hefðu látið duga að
flauta og veifa nú eða bara segja
við farþegana í bílnum, nei þarna
er Þurý frænka.
Minningarnar brjótast fram.
Þegar þú gistir fyrst hjá mér í
Drangakór, hringdir í vinkonu
þína og sagðir henni að þú værir
að gista hjá frænku sem byggi í
höll og öll yndislegu lýsingarorð-
in sem þú notaðir yfir allt sem í
kringum þig var, bara dásamlegt.
Það hefur líka verið yndislegt að
fylgjast með því hversu samrýnd
þið systkinin og móðir ykkar haf-
ið verið sem er alls ekki sjálfgefið
og leyst ýmis stór verkefni svo
vel af hendi.
Daginn eftir að ég hitti Hönnu
Lísu var hún farin frá okkur. Á
svona stund þegar lífið slokknar
án fyrirvara eins og hjá frænku
minni, þá staldrar maður aðeins
við og hugsar hvað kærleikurinn,
vináttan og jákvæðnin eru mik-
ilvæg. Mikilvægt fyrir okkur öll
að hafa það alltaf hugfast, hver
kveðja getur orðið sú síðasta að
hvert knús getur orðið það síð-
asta að hver andardráttur getur
orðið sá síðasti.
Nú er hún Hanna Lísa okkar á
meðal engla Guðs og vakir yfir
ástvinum sínum ásamt öllum hin-
um yndislegu englunum okkar.
Hugur okkar fjölskyldunnar er
hjá Giggu og aðstandendum og
megi Guð styrkja ykkur öll á erf-
iðum stundum.
Þeir segja þig látna, þú lifir samt
og í ljósinu færð þú að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið þú þurftir að kveðja.
Í sorg og í gleði þú senda munt ljós,
sem að mun okkur gleðja.
(Guðmundur Ingi Guðmundsson.)
Minningarnar munu varðveit-
ast í hjörtum okkar allra um
ókomna tíð.
Sjáumst síðar, krúttan mín.
Knús og kossar.
Þuríður G. Aradóttir.
Elsku Hanna Lísa okkar, mik-
ið er sárt að kveðja þig, yndislega
frænka. Það var ólýsanlega sárt
að fá þær sorglegu fréttir að þú
værir farin frá svo ung og í blóma
lífs þíns. Þú varst alltaf svo hress
og skemmtileg og við eigum svo
góðar minningar tengdar þér
sem við munum ætíð varðveita í
hjarta okkar. Hugur okkar er hjá
þér, elsku Þorgerður frænka, og
fjölskylda á þessum erfiðu tím-
um. Hvíldu í friði, yndislegi eng-
ill, þú munt ávallt vera í huga
okkar.
Orri, Eva, Hanna Katrín,
Brynja Lind og Baldur Orri.
Við erum búin að þekkja
Hönnu Lísu síðan við munum
eftir okkur. Allt okkar líf hefur
hún verið til staðar og verið okk-
ur afar kær vinkona. Ótal minn-
ingar koma upp í hugann þegar
við hugsum til hennar. Allar dýr-
mætu stundirnar sem við eydd-
um saman, fíflast og hafa gaman,
munu aldrei gleymast. Hún var
alltaf svo hress og glöð og stutt í
húmorinn. Við gleymum því
aldrei þegar við spiluðum laumu
og horfðum á Svínasúpuna sam-
an. Hún kunni meira að segja
sum atriðin utan að. Við gleym-
um því heldur aldrei þegar hún
sagðist ætla að giftast Bubba
Morthens þegar hún yrði stór.
Þegar við hugsum um barnæsk-
una er hún alltaf þarna, bros-
andi, hlæjandi, alltaf eitthvað að
grínast í okkur.
Hanna Lísa var vinur sem
hægt var að treysta á og leita til
hvenær sem er. Það var mjög
gott að eiga hana að. Verið góð
hvert við annað og hlúið að ykk-
ar nánustu, því að við vitum aldr-
ei hvernig lífið tekur á móti okk-
ur.
Við vottum fjölskyldu og ást-
vinum hennar dýpstu samúð okk-
ar. Takk fyrir allar góðu minn-
ingarnar sem þú skildir eftir. Þín
verður sárt saknað. Þú verður
alltaf í hjörtum okkar. Hvíldu í
friði.
Dagmar Ósk Guðmunds-
dóttir og Sigurjón Þór
Guðmundsson.
Í dag kveðjum við góða vin-
konu og vinnufélaga.
Elsku Hanna Lísa.
Það var alltaf gott að vera í
kringum þig. Þú varst hress og
kát og við söknum þess að hafa
þig ekki hjá okkur í Blöndu.
Við þökkum þér fyrir góðu
stundirnar og munum halda fast í
allar góðar minningar sem við
eigum saman.
Fallið lauf
undir fótum mér
Minningin dauf
er það sem óttast ég
ég lýt höfði er ég hugsa þýtt um þig
Og líkt og fallið lauf færist kuldinn
um mig
Minning þín
stendur eftir hér
Er vindur hvín
finnst ég heyr’í þér
Það er sárt að kveðja elsku hjartans
vinur minn
en með þungum harmi ég kveð þig
um sinn
Ég hugs’um þig og ég sé
minningar sem elska ég
og sama hvert ég mun fara veit ég
að þú vakir yfir mér, þú vakir yfir mér
Fallið lauf
er fokið burt
það þögnina rauf
þó svo smátt og þurrt
en það mun skilja sporin eftir sig
þegar fellur lauf, þegar fellur lauf,
þegar fellur lauf sé ég þig
(Sverrir Bergmann.)
Þínir vinir úr Blönduvirkjun.
Fyrir hönd vina og vinnu-
félaga,
Guðbjörg Fjóla Ægisdóttir
og Melkorka Ægisdóttir.
Það er einhvern veginn þannig
að þegar flóðbylgja sorgar, sökn-
uðar og vanmáttar skellur á
manni, þá stendur tíminn í stað
og þannig vill maður helst hafa
það og allra helst geta farið til
baka í tíma. En það er ljóst að svo
er ekki, nótt verður að degi og líf-
ið heldur áfram sinn vanagang,
hjá flestum. Kannski er það
ágætt því einhvers staðar segir
að tíminn lækni sár en ég held að
svo sé ekki, við aftur á móti, með
tímanum, lærum flest að lifa með
þeim áföllum sem við verðum fyr-
ir og reynum að halda áfram,
skref fyrir skref, fyrir þá sem
næst okkur standa, fyrir okkur
sjálf en kannski fyrst og fremst
fyrir þá sem horfnir eru á braut
og til að halda minningu þeirra á
lofti.
Það er ekkert sem getur rétt-
lætt það að foreldri fylgi barni
sínu til grafar og engin trúar-
brögð geta boðið mér upp á neina
réttlætingu fyrir því að ung
stúlka í blóma lífsins falli frá,
hvernig svo sem hún hljóðar.
Ég hef verið þeirrar gæfu að-
njótandi í gegnum lífið að leiðir
okkar Giggu hafa ósjaldan legið
um svipaðar slóð, inn dimma dali,
yfir fjöllin há en oftar en ekki höf-
um við safnað saman minninga-
brotum um bjarta og fallega daga
sem ylja manni þegar lífið vekur
mann svona hörkulega eins og
nú. Heimili Giggu er jafn opið og
hjarta hennar, alltaf jafn hlýtt og
fallegt og hún er og þrátt fyrir
annríki og stórt heimili þar sem
alltaf var pláss fyrir vinkonu í
kaffispjall, vini í gistingu, skjald-
bökur, kanínur eða hund. Um-
hyggjan, eljusemin og ástin sem
hún ber til barna sinna fer ekki
fram hjá neinum. Öll börnin
hennar Giggu hafa sama fallega
hjartað og hugann og móðir
þeirra og maður er aldrei í vafa
um þá væntumþykju og hlýju
sem þau bera til manns, þau eru
vel af móður gerð í alla staði.
Elsku besta Hanna Lísa mín,
því verður ekki lýst með orðum
hvað mér þykir vænt um þig og á
eftir að sakna þín, hvað það var
góð lykt af þér og ég veit að þú
hefðir eldað góðan mat og aldrei
neitað þremur ungum stúlkum
um gistingu þegar þær hefðu tek-
ið utan um þig og dásamað þig á
alla kanta og fengið þig til að
finnast þú fallegasta manneskja í
heimi.
Mikil var gæfa mín að fá að
ganga við hlið þér um stund og
eiga til minningar myndbrot af
bjarta brosinu þínu, hlátrinum
og gleðinni sem fylgdi þér, takk
fyrir minningarnar, takk fyrir
allt.
Elsku besta Gigga mín og
Árni, yndislega Silla mín, þið
hugprúðu og hugrökku bræður
Benni og Hlynur og elsku bestu
Silla amma og Hlynur afi, ást að
eilífu ykkur til handa og megi
allt hið góða styðja ykkur og
fjölskylduna alla. Kæri Ágúst,
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur, hugur minn er hjá ykk-
ur.
Anna Kr. Davíðsdóttir.
Venjulegur og hefðbundinn
starfsdagur er á enda runninn
og skyndilega breytist allt. Dag-
legt amstur víkur til hliðar og
starfsmönnum Blöndustöðvar
er kippt inn í atburðarás sem
engan órað fyrir. Skyndilega
þurfa vinir og samstarfsmenn
að standa saman sem aldrei fyrr
og veita fyrstu hjálp með allri
sinni víðtæku þekkingu í
skyndihjálp og lífgunartilraun-
um í þeirri von að bjarga lífi.
Allt var gert sem hægt var; fum-
laust og af öryggi unnu vinnu-
félagarnir saman sem einn mað-
ur og allir brugðust hárrétt við.
Auk þess barst hjálp frá
Blönduósi og að lokum tóku sér-
fræðingar í þyrlunni við. Beðið
var og vonað en vonin brást.
Ískaldur raunveruleikinn blasti
við. Hanna Lísa fékk ekki lengri
tíma í þessu lífi.
Hanna Lísa var afar hæfi-
leikaríkur starfsmaður sem var
á leið í rafvirkjanám í VMA á
Akureyri. Hún hafði sýnt okkur
og sannað að hér var efnilegur
rafvirkjanemi á ferð. Henni leið
afskaplega vel í amstri virkjana-
lífsins og hafði mikinn áhuga á
raforkunni. Hanna Lísa féll afar
vel inn í okkar hóp og var fljót
að kynnast nýju félögunum í
hópi sumarstarfsmanna. Hún
skrapp til vinnu með litlum hópi
bæði í Laxárstöð og Kröflustöð
ásamt því að sinna ýmsum verk-
um hér í Blöndustöð af mikilli
samviskusemi og vildi gera allt
afar vel. Hún var lífsglöð, kát og
létt í lund. Mikið skarð er
höggvið í okkar sumarstarfs-
mannahóp og er söknuður okkar
mikill. Starfsmenn Blöndu-
svæðis þakka Hönnu Lísu
skemmtilegar stundir og
ánægjulegt samstarf síðastliðin
tvö sumur. Þá sendum við að-
standendum öllum innilegar
samúðarkveðjur á erfiðum
stundum sem þessari.
Guðmundur R.
og starfsmenn
Blöndusvæðis.
Sorgarfréttir berast frá kæra
þorpinu mínu Skagaströnd og
mig setur hljóða. Eitt af ferm-
ingarbörnunum mínum, ung og
hæfileikarík stúlka er á einu
vetfangi hrifin burt úr þessu
jarðlífi. Hvernig getur slíkt
gerst? Hvernig má það vera?
Fátt er um svör. Eitt er víst að
englar Guðs gráta með þeim
sem nú eiga um sárt að binda og
það er ekki vilji kærleiksríks
Guðs að ungt fólk deyi. En við
mennirnir erum börn þessarar
brothættu tilveru, stundum sem
titrandi smáblóm í haga. Hanna
Lísa var ein af börnunum á
Skagaströnd sem tóku á móti
mér þegar ég kom þangað norð-
ur. Hún var hæglát og prúð
stúlka en alltaf glöð og kát og
gat verið skemmtilegur prakk-
ari ef því var að skipta. Hún var
ein af kirkjukrökkunum mínum
í Hólaneskirkju og var leiðtogi
þegar haldið var í Vatnaskóg
með yngri krakkana og þar stóð
hún sig með mikilli prýði,
ábyrgur og úrræðagóður leið-
togi. Fyrir þá aðstoð og allar
góðu stundirnar sem við áttum í
kirkjunni, í fermingarfræðsl-
unni og í daglegu lífi, vil ég
þakka. Litla þorpið mitt í norðri
á um sárt að binda. Þegar áföll
verða í litlu samfélagi snertir
það alla. Allir eru í áfalli og
sorg, börn og fullorðnir. Ég bið
þess að góður Guð vaki yfir íbú-
um Skagastrandar, blessi og
styrki foreldrana, elsku systk-
inin og alla sem eiga um sárt að
binda.
Blessi þig blómjörð,
blessi þig útsær,
blessi þig heiður himinn!
Elski þig alheimur,
eilífð þig geymi,
signi þig sjálfur Guð!
(Jóhannes úr Kötlum)
Ursula Árnadóttir, fv.
sóknarprestur Skaga-
strandarprestakalls.
Hanna Lísa
Hafliðadóttir
HINSTA KVEÐJA
Við kveðjum elsku yndis-
legu og góðu systur okkar
sem við söknum svo mikið
með þessu fallega ljóði.
Þeir segja þig látna, þú lifir samt
og í ljósinu færð þú að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið þú þurftir að kveðja.
Í sorg og í gleði þú senda munt ljós,
sem að mun okkur gleðja.
(Guðmundur Ingi
Guðmundsson.)
Ástar- og saknaðarkveðja.
Þínir bræður,
Benóný og Hlynur.