Feykir - 24.08.1988, Síða 4

4 FEYKIR 29/1988
„Þetta var ágætt „geim” og ég
„Þetta var ágætt geim og ég
held að allir hafi skemmt sér
vel,” sagði Friðrik Pálmason
bóndi á Svaðastöðum eftir
að fagnaður vegna 70 ára
afmælis hans var um garð
genginn. Það voru hátt í 200
manns sem samglöddust
Friðrik á þessum tímamótum.
Þar af voru um 180 manns
sem komu í aðalveisluna
sem haldin var í barnaskól-
anum á Hólum á föstudags-
kvöldið, en þar sem sumir
gestanna voru seint á
ferðinni var veislunni haldið
áfram hcima á Svaðastöðum
á laugardeginum.
Það var skömmu fyrir
miðaftansbil sl. föstudag
Jón Garðarsson frá Neðra-Ási slettir úr klaufunum við
harmonikuleik Hermanns í Lambanesi. Kannski dæmigerð
mynd úr afmælinu.
Friðrik ásamt konu sinni Ástu
Hansen.
áem ferðarykið tók að rjúka
undan farskjótum manna
víðsvegar úr héraðinu, og
margra sem voru lengra að
komnir, ferðalok beindust
á einn punkt Hóla í
Hjaltadal þar sem 70 ára
afmælisfagnaður Friðriks
Pálmasonar á Svaðastöðum,
Frigga Svaða eins og hann
er yfirleitt kallaður, skyldi
hefjast um 6 leytið. Farar-
skjótarnir voru bílar í þetta
sinn, þó vel hefði verið við
hæfi að gestir hefðu komið
Pálmi Jónsson veislustjóri og Pétur á Hraunum voru ekki Iengi
að drífa sig i dansinn.
ríðandi til fagnaðarins.eins
nátengt og nafn Friðriks er
hestum og hestamennsku.
Mörg ávörp voru flutt í
veislunni sem bróðursonur
Friðriks Pálmi Jónsson
stjómaði. Frú Emma Hansen
flutti Friðriki mági sínum
Ijóð í tilefni dagsins. Og
listfengi Hansenættarinnar
kom enn í ljós þegar
Hansenættin afhenti Friðriki
að gjöf málverk af Nös
formóður tveggja frægustu
stóðhestanna af Svaðastaða-
kyninu. Listaverk þetta var
alveg nýþornað, þar sem
Helga dóttir Ragnars Hansens
sem það gerði, hafði
morguninn áður farið niðr‘á
Landsbókasafn til að ná í
frummynd í svart-hvítu af
Nös þar sem hún stendur í
túninu á Svaðastöðum.
Myndin er ákaflega falleg,
þrátt fyrir að hún hafi verið
unnin á skömmum tíma.
„Þetta er það fljótgerðasta
málverk sem ég veit um,”
sagði Pálmi veislustjóri.
Þá tók til máls Björvin
Freðriksen járnsmiður í
Reykjavík og afhenti Friðriki
forkunnarfagra skaflaskeifu
Það er ekki bara slitlagið
Gífurleg breyting hefurorðið
á þjóðvegakerfi landsins á
skömmum tíma. Það er ekki
bara að nú sé mikill hluti þess
bundið varanlegu slitlagi,
heldur er ekki svo ýkja langt
síðan að þjóðvegur eitt lá í
hinum fjölbreytilegustu krókum
nær algjörlega eftir landslag-
inu um landið. Það var
auðvitað skemmtilegt að
hann skyldi liggja eftir
landslaginu því á þann hátt
gátu vegfarendur auðvitað
best notið þess, en það var
annað sem var miður
skemmtilegt. Víða lá hann
nánast í gegnum bæjarhlaðið
í sveitum og sumstaðar rann
hreinlega mykja úr útihúsum
yfir veginn.
Og það voru fleiri ann-
markar sem lega þjóðvegar-
ins gat skapað þessum
heimilum er lágu svo gjör-
samlega í þjóðbraut. Ann-
markar segir maður frekar en
}Sϣ
Eins og sjá má lá vegurinn um hlaðið á Æsustöðum.
Og nú hefur Jóhanna húsfreyja frið með þvottinn sinn.
vandamál, því þau þekktust
nefnilega ekki í sveitinni á
þessum tímum, fyrir fram-
leiðsluhöftin.
Hver man t.d. ekki eftir
þvottasnúrunum á Æsustöð-
um í Langadal i Húnavatns-
sýslu? Þær voru ekki nema
spölkorn frá þjóðveginum og
yfirleitt brást það ekki að þær
voru sneisafullar af þvotti
þegar maður átti leið þarna
um. Ef þurrt var í veðri
viðraði vegrykið hann daginn
út og inn og þegar blautt var
gengu drullusletturnar yfir
þvottinn hennar Jóhönnu
Þórarinsdóttur húsfreyju á
Æsustöðum.
„Jú þetta var oft bölvað
bras. Það kom ekki ósjaldan
fyrir að ég þyrfti að taka
þvottinn inn og maður þvoði
kannski sama þvottinn tvisvar
eða þrisvar sinnum. En þrátt
fyrir þetta saknaði ég
þjóðvegarins þegar hann var
færður niður eftir fyrir
nokkrum árum. Manni fannst
maður eiginlega einangrast
alveg gjörsamlega við það.
Þetta voru mikil viðbrigði,”
sagði Jóhanna á Æsustöðum.