Feykir - 19.12.1990, Blaðsíða 14

14 FEYKIR 45/1990
lijörn Jónsson skipstjóri frá Karlsstöðum.
kom sjór svo heitið gæti ofan
í skipið annars fór flest úr
lagi. Eftir atburð þennan
setti nokkurn kvíða að
mannskapnum, því við töldum
að Björn mundi varla verða
til stórræða eins og komið
var og stýrimaðurinn var
ungur og lítt reyndur. Margt
var talað en allar ráðagerðir
runnu út í sandinn. Þrátt
fyrir áfall Björns átti hann
lnig minn allan svo ég var
ekkert taugaóstyrkur, en það
út af fyrir sig hefur að
sjálfsögðu orsakast af því
hvað ég var ungur og því ekki
skynjað til fulls þá hættu sem
yfir okkur vofði. Seint unt
kvöldið l'engum við þá frétt
hjá stýrimanninum að Björn
væri kominn til ráðs og gæti
orðið að liði ef með þyrfti.
í fyrstu kom engin fyrir-
skipun frá Birni skipstjóra og
við það ókyrrðust mennirnir,
vissu ekkert hvað gera átti og
héldu jafnvel að Björn væri
ekki með réttu ráði og fóru
þess á leit við Pétur háseta að
hann tæki viðstjórn skipsins.
Meðan á þessu þjarki stóð
hélt ég mér í skipsbátinn,
grúl'ði mig niður og las Faðir
vorið með meiri alvöru en á
útsiglingunni frá Eyjafirði.
Eg var berhöfðaður, vettlinga-
laus, vottir og kaldur og leið
reglulega illa, öfundaði ekki
sjált'an mig og því síður
l'élaga mína sem einhver
ábyrgð hvíldi á. Mér var nú
Ijósara en áður hvað sjó-
mennirnir verða að þola og
mig langaði til að vera
kominn heim. Ég öfundaði
fólkið í landi.
IClukkan fimm um
morguninn fengum við annan
brotsjó sem olli því að önnur
landfestan slitnaði og skipið
fór á rek. I þeirri svipan kvað
við óp rnikið, að allir ættu að
fara á dekk, okkur væri að
reka á svo kallaða Mósvíkur-
boða, það eru hrikaleg sker
sem ganga langt í sjó fram.
Allir þustu upp og sáu þá að
skipstjórinn var að berja
klaka af stýristaumnum.
Hann var í peysu, berhöfð-
aður í tréklossum með
sáraklút um höfuðið. Sumir
foru að negla segldúka yfir
mannaplássið og aðrir að
berja klaka af stögum og
seglum.
Einhver orðasenna varð
milli skipstjórans og Péturs,
sem ætlaði að taka stýrið.
Björn sagði: ,,Berðu skipanir
mínar til mannanna og sjáðu
um að þeim verði hlýtt, þá
skal ég bjarga því sem
bjargað verður”. Við þetta
færðist líf í þá sem eitthvað
gátu og gerði nú hver sem
hann orkaði. Stórseglið var
dregið upp og við það fékk
skipið dálítið skrið. Festinni
sem við héngum í var rennt
fyrir borð. Hann vargenginn
í norðrið og þar af leiðandi
ekki eins mikill beitivindur
þangað sem fara átti.
Skipstjóri sagði hverjum að
vera við sitt verk og eftir litla
stund vorum við komnir
langt austur á víkina eða á
móts við sandinn, þá var
skipinu kúvent og flaug það
undan stormi og stórsjó með
heljarafli upp í fjöru.
^Eftir strandið hallaði
skipið nokkuð og torveldaði
það björgunina, þó tókst að
koma léttum bát á flot, með
manni og líflínu og komst
hann klakklaust til lands.
Síðan fóru allir í land á
línunni. Björgunin gekk vel
að öðru leyti. en því að einn
hásetinn lékk högg i andlitið
þegar verið var að koma
bátnum fyrir borð. Fjöldi
manna var kominn á strand-
staðinn ogsýndu þeir mikinn
dugnað og fórnfýsi. Okkur
var skipt niðurá þorpsbúa og
fengu allir hina bestu
aðhlynningu.
Björn hafði í mörg ár verið
skipstjóri á Flink og heyrði
ég marga tala um það að
enginn kvnni betur með skip
að fara en hann. Það varlíka
fullsannað að hæfileikar
Björns á Karlsstöðum nutu
sín best þegar Flink með
þandar voðir klauf æstar
öldur hafsins og þá þurfti
stundum haukfrán augu og
slynga hönd til að verða ekki
undir í fangbrögðum Ægis.
Þetta var síðasta sjóferð
Björns. Hann andaðist árið
eftir. Með þessu strandi hafði
„Flink” líka runnið skeiðið á
enda.
Jón Hallur Ingólfsson að störl'um í útibúi Búnaðarbankans.
Jón Hallur Ingólfsson
minnist brennusöfnunar:
„Þetta voru
hátíðisdagar”
Óvenjumikil
fiskvinna
í desember
Óvenjumikil atvinna hefur
verið í frystihúsunum í
Skagafirði þessar síðustu
vikur ársins, og er þessi
desember líklega sá „stærsti”
í manna minnum, eins og einn
starfsinaður Fiskiðjunnar orðaði
það. Unninn liefur verið einn
laugardagur í desemher, útlit
fvrir að unnið vcrði þann
næsta og jafnvel milli jóla og
nýárs.
Það er góð veiði á línuna í
haust sem gerirgæfumuninn.
Línubátarnir lönduðu um 50
tonnum um síðustu helgi. Þá
landaði Hegranesið 110 tonn-
um á mánudagsmorgun og
von var á Skafta með 100
tonn í morgun.
Skagfirðingur á söludag í
Bremenhafen i dag. Skipið
seltir 140 tonn, mestmegnis
karfa. Þar sem kalt hefur
verið í Evrópu undanfarið
má búast við góðri sölu. Þeir
Skagallrðingsmenn þurfa síðan
að hafa hraðann á til að
komast heim í jólasteikina,
en það ætti að takast svo
fremi sem vitlaust veður tefji
ekki.
Þessa dugana eru trúlega
hrcnnustrákar komnir á kreik,
ættu minnsta að kosti að vera
komnir á fullt við að draga
eldsmat í köst. Reyndar hefur
það horið við á undanförnum
árum að áhugi stráka fyrir að
safna í brennu sé ekki líkt því
eins mikill og fyrrum. Er
skemmst frá því að segja
þegar afdankaðir hrennustrákar
þurftu að hlaupa i skarðið til
að bjarga málum í hitteðfyrra,
með fingurhrotum og ýmsum
öðrum uppákomum seni fylgdu
bramboltinu.
En Jón Hallur Ingólfsson
bankastarfsmaður man þá
daga þegar ekki þurfti að
hvetja stráka á Krók til að
safna í köst. Samt er alveg í
stysta lagi síðan Jón sleit
barnsskónum.
..Brennusöfnunin ereitt af
því sem maður saknar í dag
frá því maður var yngri. Það
má segja að hún sé alveg liðin
undir lok miðað við það sem
hún var þá. Þetta voru
hátíðisdagar. Þegar maður
var komin í jólafrí. var lögð
nótt við nýtan dag við
söfnunina.
Yfirleitl voru brennurnar
þá tvær og m.a.s. þrjár í eitt
skiptið. Þá voru tvær á
Nöfunum og ein hérna niður
við endann á gamla fiugvell-
inum. Brennusöfnuninni stjóm-
uðu þá þeir sem elstir voru í
bransanum. Menn eins og
Arni Ragnars, Einar Helga.
Knútur Aadnegaard og þeir
bræður. Þeir Aadnegaardar
höl'ðu alveg sér brennu og
vörðu sitt svæði alveg
feikivel. Stundum var laum-
ast í skjóli nætur og stolið úr
brennunum ef varslan var
ekki nægjanleg. En maður
passaði sig nú á að gera
ekkert á hlut þessara eldri
stráka því mann gat sviðið
svolítið í eyrun á eftir.
Kerran hans Hvata af
stöðinni var alltaf fengin
lánuð og á henni trilluðu
menn um allan bæ spýtum og
kössum sem þeir söfnuðu í
massavís. Svo var það
yfirleitt þannig að sjóararnir
sem áttu báta sína uppi á
eyrinni, biðu við hornið á
Villa Nova til að gá hvort
báturinn þeirra kæmi nokkuð
siglandi eftir Eyrarveginum.
Þá munaði ekkert um það 40
polla að renna einum bát
inneftir. Og þeir sem ekki
gættu sín. uppgötvuðu það
kannski þegar k\eikja átti í.
að báturinn þeirra var á
brennunni. og voru auðvitað
ekkert par hrifnir af því.
Þá voru brennurnar rniklu
veglegri og það var ekki
bren'na sem lifði ekki í fram
yfir hádegi á nýársdag”.