Feykir - 28.04.1993, Blaðsíða 6

6FEYKIR 15/1993
GRETTISSAGA
Texti: Kristján J. Gunnarss.
Teikningar: Halldór Péturss.
SiJ
57. Nú er Grettir þar aðra nótt, og kom ekki þrællinn
heim. I>á þótti bónda mjög vænkast. Fór hann þá að sjá
hest Grettis. Þá var upp brotið húsið, er bóndi kom til,
en hesturinn drcginn til dyra og lamið í sundur á honum
hvert bein.
Þórhallur sagði Gretti, hvar þá var komið, og bað
hann forða sér, — „því aó vís er dauðinn, ef þú bíður
Gláms“.
Grettir svarar: „Eigi má ég minna hafa fyrir hest
minn, en að sjá þrælinn“.
58. Nú líður dagurinn, og cr menn skyldu fara til
svefns, vildi Grettir eigi faraaf klæðum og lagðist niður
í setió gegnt lokrekkju bónda. Hann hafði röggvarfeld
yfir sér og hneppti annað skautið niður undir fætur sér,
en einu snaraði hann undir höfuð sér og sá út um höf-
uðsmáttina. Setstokkur var fyrir framan setið mjög
sterkur, og spymti hann þar í. Ljós brann í skálanum um
nóttina.
59. Og er af mundi þriðjungur af nótt, heyrði Grett-
ir dunur miklar. Var þá riðið skálanum og barið hælun-
um, svo að brakaði í hverju tré. Þá var farið ofan af hús-
unum og til dyra gengið. Og er upp var lokið hurðinni,
sá Grettir, að þrællinn rétti upp höfuðið, og sýndist hon-
um afskræmilega mikið og undarlega stórskorið. Glám-
ur fór seint og réttist upp, er hann kom inn í dymar. Hann
gnæfði ofarlega við rjáfrinu, snýr að skálanum og lagði
handleggina upp á þvertréð og gnæfði inn yfir skálann.
5é
60. Grettir lá kyrr og hrærði sig hvergi. Glámur sá,
að hrúga nokkur lá í setinu, og réðst nú innar eftir skál-
anum og þreif í feldinn sundar fast. Grettir spymti í
stokkinn, og gekk því hvergi. Glámur hnykkti í annað
sinn miklu fastara, og bifaðist hvergi fcldurinn. I þriðja
sinn þreif hann í með báðum höndum svo fast, að hann
rétti Gretti upp úr setinu. Kipptu nú í sundur feldinum á
milli sín.
Flugbjörgunarsveit V. - Hún:
og
Hrafnhildur Jónsdóttir
Fædd 1. júní 1972
dáin 18. apríl 1993
t
vígsla nýs
Flugbjörgunarsveit V. - Hún.
hélt upp á 10 ára afmæli sitt
24. apríl sl., en hún varð 10
ára 22. janúar sl. Vígt var
nýtt hús sveitarinnar og því
gefið nafn. Nýja húsið er við-
bygging við eldra húsnæði
sveitarinnar sem er gömul hlaða,
sem ábúendur á Reykjum gáfú
sveitinni þegar hún var ný-
stofnuð, og var það síðan inn-
réttað sem bækistöð.
A annað hundrað manns komu
að skoða húsið, en það var opió
frákl. 13- 17. Klukkan 14 var
húsið vígt og því gefið nafnið
Reykjaborg. Það var sr. Guðni
Þór Olafsson prófastur á Mel-
stað sem fór mcð blessunarorð
og flutti bæn.
Fomiaðurinn Sigurður Bjöms-
son rakti sögu sveitarinnar frá
húsnæðis
upphafi. Kom þar fram að einn
af aðalhvatamönnum að stofnun
sveitarinnar var fyrsti formaður
hennar, Jón Gunnarsson, sem
þá var búsettur í héraðinu en er
nú formaður Flugbjörgunar-
sveitarinnar í Reykjavík. Mætti
hann á staðinn sem fulltrúi
Landsbjargar og Flugbjörgunar-
sveitarinnar í Reykjavík og færði
gjafir. Margar gjafir bárust
sveitinni á þessum tímamótum
m.a. gaf Sparisjóður V. - Hún.
krónur 50 þúsund.
Kaffiveitingar voru á staðnum
í tilefni dagsins. Árshátíð sveit-
arinnar var síðan um kvöldið
og var hún haldin í samvinnu
við Lionsklúbbinn Bjamta á
Hvammstanga. Þá færði Lions-
klúbburinn sveitinni ávísun að
andvirði 50 þúsund kónur. EA.
Knattspyrna:
Tindastóll
byrjar illa í
JMJ-mótinu
Tindastóll heftir ekki átt góðu
gengi að fagna í JRJ-mótinu
í knattspyrnu sem hófst um
á sumardaginn fyrsta og var
framhaldið um helgina. Liðið
hefur tapað báðum leikjum
sínum til þessa, 5:1 fyrir Leiftri
og 2:0 fyrir KA.
Tindastóll var án nokkurra
lykilmanna sinna í þessum leikj-
um, meðal annars fjögurra sem
yfirleitt voru í byrjunarliði á
síðasta keppnistímabili: Bjöms
Bjömssonar, Guðbjartar Haralds-
sonar, Svcrris Svcrrisson og
Þórðar Gíslasonar. Eina mark
Tindastóls í mótinu til þessa
skoraði Ingvar Magnússon.
Síðasti leikur Tindastóls í JMJ
mótinu veróur gegn Þór á
Akureyri næstkomandi laugar-
dag, 1. maí.
Eg krýp og faðnia fótskör þína
frelsari minn á bœnastund.
Ekki óraði okkur fyrir því um
páskana þcgar öll fjölskyldan hitt-
ist og átti gleðistund í tilefni ferm-
ingar Olafar Ornu frænku okkar
að við myndum tveim vikum
seinna koma öll -saman aftur í
sömu kirkju en þá til að fylgja
ungri systurdóttur til grafar.
Lífið gctur oft verið óskiljan-
lcgt, en alltaf verður þó dauðinn
enn óskiljanlegri. Maöur fyllist
reiói og vanmætti þegar framtíðar-
vonum og lífi glæsilegrar ungar
stúlku er eytt. Þannig voru við-
brögð okkar þegar þær hræðilegu
fréttir bárust að Hrafnhildur frænka
okkar hefði látist í bílslysi aðfara-
nótt 18. apríl sl.
Við eigum erfitt með að trúa
því og sætta okkur við að Hrabba,
eins og hún var alltaf kölluð af
ættingjum og vinum, sé dáin svo
ung, lífsglöð og full bjartsýni á líf-
ið og tilveruna. Hrabba var ekki
bara frænka, heldur góður, dyggur
og ekki síst fórnfús vinur. Því
fengum við snemma að kynnast,
strax þegar hún kom til okkar að-
eins 11 ára að passa litlu frænku
sína hana Astu Kristínu, og var
Hrabba hjá okkur í tvö sumur hér
í Reykjavík. A þessu tímabili
vciktist Asta og þurfti að gangast
undir nýmaígræðslu. Þá kom strax
í ljós fómfýsi og hjálpsemi
Hröbbu, þó ekki eldri væri, því
hún sagði „cf nýrað mitt passar í
Astu þá skal ég gefa henni það“.
Oft áttum við fjölskyldan góð-
ar og skemmtilegar samveru-
stundir með Hröbbu og er gott að
eiga þær gleðiminningar að ylja
sér við, þó við gjaman hefðum
viljað hafa þær fleiri, en því fáum
við ekki ráðið. Nú síóustu árin var
Hrabba okkar oft innan handar og
hcfðum við einnig viljaó fá tæki-
færi til að endurgjalda alla hennar
góðmennsku í okkar garð, en ein
örlagarík bílferð kom í veg fyrir
það. Hafðu þökk fyrir allt Hrabba
mín.
Við verðum að trúa því að
dauði þessarar ungu stúlku hafi
tilgang og henni sé ætlað stórt
hlutverk á æðri stöðum. Elsku
Anna systir! Við viljum votta þér,
Gumma, Hjalta, Kristínu, Kalla,
mömmu og pabba, einnig föður
Hrafnhildar og fjölskyldu hans
okkar dýpstu samúð. Við biðjum
Guð aó styrkja og varóveita alla
þá sem eiga um sárt að binda.
Missir okkar allra er mikill.
Arni, Villa og börn.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar falleg stúlka kveóur
okkur á svo skjótan hátt eins og
Hrafnhildur, eóa Hrabba eins og
hún var alltaf kölluð. Hrabba var
alla tíð dugleg og góð stúlka sem
oft hjálpaði ömmu löngu. Það
virtist sem hún hefði alltaf tíma
fyrir allt og alla, og allt sýndist
leika í höndum hennar.
Hrabba stundaði nám í verk-
menntaskólanum á Akureyri og
hefði úrskrifast sem stúdent vorið
1994. Oft hitti ég Hröbbu þegar
hún kom á Krókinn um helgar, því
hún var mikió hjá ömmu sinni og
afa og var þeim afar hjálpsöm og
góð. Þetta örlagaríka kvöld var
fjölskyldan komin saman í matar-
boó hjá Önnu og Gumma. Þá birt-
ist Hrabba allt í einu með sitt
bjarta og fallega bros. Var það í
síðasta skipti sem við sáum
Hröbbu.
Elsku Hrabba mín bestu þakk-
ir fyrir allar þær góðu og
skemmtilegu samverustundir sem
við áttum saman.
Drottinn vakir, drottinn vakir
daga og nœtur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann í burtu fer.
Drottinn elskar, drottinn vakir
daga og nœtur yfir þér.
Þegar œviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hrœðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, drottinn vakir
daga og nœtur yfir þér.
Sb. 1945 - S. Kr. Pétursson.
Elsku Önnu minni, Gumma,
Hjalta, Kristínu og Kalla, Kiddu
og Hjálta, Jóni föður Hröbbu og
fjölskyldu hans, vil ég senda mín-
ar innstu samúðarkveðjur og bið
góðan Guð að styrkja ykkur á
þessari erfiðu sorgar stundu.
Þín langamma.
Sigurbjörg Ögmundsdóttir.
„Þeir sem guðirnir elska, deyja
ungir“.
Mér er þungt um hjartarætur er
ég skrifa þessar línur, og við
spyrjum, af hverju Hrabba okkar?
Af hverju þessi bjarthærða fallega
stúlka, sem öllum var svo blíó og
góð, og átti allt lífið framundan?
Það hlýtur að vera eitthvað mikil-
vægt verkefni sem bíður hennar,
fyrst guð tekur hana til sín svona
snöggt og óvænt. Þá er það mikil
huggun harmi gegn, að við sem
þekktum hana og unnum henni,
skulum eiga svo fagrar og hreinar
minningar um hana, því þar bar
aldrei skugga á, allir löðuðust að
hennar hæga, ljúfa og yndislega
viðmóti.
Ég er búin að fylgjast meó
Hröbbu síðan hún fæddist. Hún og
yngsta dóttir mín voru jafngamlar
og bjuggum við á Öldustígnum í
næsta húsi við móðurforeldra
hennar, Kiddu og Hjalta, þar sem
Hrabba sleit barnsskónum. Það
varð strax mikill vinskapur milli
Kristínar dóttur minnar og
Hröbbu. Ég horfði á þær taka