Feykir - 15.12.1999, Qupperneq 10

ÍOFEYKIR 43/1999
Á þeim dögum höfðu
menn nægan tíma
Gömul heimsókn farin öðru sinni
Ritstjóri Feykis óskaði eftir því að ég setti á blað nokkrar línur
til birtingar f jólablaði Feykis um kynni mín af Eyþóri Stefáns-
syni. Þótt þetta sé ekki auðgert er sjálfsagt að verða við þessu.
Feykir gegnir merkilegu hlutverki í okkar samfélagi hér í
Skagafirði. Og þótt það virðist utan þessa efnis þá held ég að
við ættum að auka umræður og skoðanaskipti í Feyki um þau
mál sem okkur varða. Okkur ber að styðja og efla útgáfu þessa
blaðs og með það í huga játaði ég þessu erindi ritstjórans. Þessi
samantekt er þó með öðrum hætti en ég hefði sjálfur óskað.
Kynni okkar Eyþórs Stefánssonar
hófust eitt síðdegi milli jóla og nýárs
1962. Ég var gestkomandi hér á
Króknum þessi jól. Starfaði sem
blaðamaður og ristjórinn hafði sagt
við mig að eiga viðtal við Eyþór. Er-
indi mínu tók Eyþór af þeirri uppgerð-
arlausu kurteisi sem honum var svo
eiginleg. Viðtalið sem ég átti við hann
bar þá fyrirsögn sem þessi samantekt
ber; á þeim dögum höfðu menn næg-
an tíma. Vík ég að þessu viðtali síðar.
Eftir að ég settist að hér á Krónum
síðla á sjöunda áratugnum fóru kynn-
in af Eyþóri ekki um sviðið í Bifröst
eins og margir mundu ætla. Hér var
starfandi guðspekistúka og fóru fund-
ir fram á heimili þeirra Sissu og Ey-
þórs. Björn Egilsson frá Sveinsstöð-
um var forseti þessarar stúku og
stjómaði fundum. Þetta voru ákaflega
skemmtilegar stundir, enda lifandi og
skemmtilegir félagar í þessari stúku
og skoðanaskipti skemmtileg, lifandi
og glaðvær.
A einum fundanna hnippti Adolf
Bjömsson, rafveitustjóri í mig og
benti mér á að forsetinn væri sofnað-
ur í stólnum. Og svaf vært. Og Bjöm
rauk ekki upp með andfælum heldur
kom til meðvitundar með bros á vör
og sagði að gott væri að líða útaf við
þessar kringumstæður og öðlast hvíld
og frið og hann væri eins og endur-
fæddur.
Eyþór á kunnuglegum slóðum, að stjórna Kirkjukór Sauðárkróks. Sigríður Auðuns er við hljóðfærið.
Og ég fór upp á loftið. Þar var allt í
röð og reglu í pappakösum og ekki
mikið mál að koma þessu niður. Og
þama kenndi margra grasa. Handrit að
ýmsum hlutverkum og leikritum, leik-
munir og umfram annað fágætir bún-
ingar og þá meðal annars allir búning-
amir úr Nýársnóttinni, iýrsta verkefni
Leikfélags Sauðárkróks 1942. Og
þegar þetta kom niður fylgdu þessu
athugasemdir húsráðenda, skýringar
Eyþór einbeittur við orgelið. Myndir / Héraðsskalasafn Skagfirðinga.
Heimili þeirra Sissu og Eyþórs
mun hafa verið vettvangur þeirrar
marháttuðu félagsstarfsemi sem þau
komu nærri. Því var þetta atvik rifjað
upp. Og það var ávallt gott að sækja
þau heim. Heimili þeirra var aðsetur
höfðingja og allt fas með þeim hætti.
Allt viðmót laust við tilgerð. Tekið á
móti gestum af uppgerðarlausri alúð.
Eftirminnilegasta heimsóknin í
Grænubrekkuna var í febrtíar 1971.
Eyþór var þá nýorðinn sjötugur. Kári
Jónsson, formaður Leikfélags Sauðár-
króks, gerði mér orð einn dag og boð-
aði mig á sinn fund á pósthúsinu og
flutti mál sitt af þeim gáska og húmor
sem honum var eiginlegur á góðum
stundum. „Jæja, Jón minn, nú verður
þér falið sérstakt hlutverk á vegum
Leikfélags Sauðárkróks því þú munt
hæfastur til að fara með það. “ Og ég
viðraðist auðvitað allur upp við þenn-
an inngang og sá fýrir mér stórkostleg
afrek á sviðinu í Bifröst um næstu
Sæluviku. „Þannig er mál með vexti
að Eyþór hefur haft samband við
mig”, hélt Kári áfram máli sínu, „og
hefur óskað eftir því að leikfélagið
taki í sína vörslu ýmislegt dót sem er
uppá háalofti hjá þeim. Við ræddum
þetta á stjómarfundi í gærkveldi og
kom saman um að enginn væri hæfari
til að skríða háaloftið en þú.”