Feykir - 09.02.2000, Page 6

6 FEYKIR 6/2000
Minkaplágan í landinu
II. KAFLI
Þetta er hérna á Stöð tvö, sagði
einhver í hinum endanum - gróf karl-
mannsödd. Það var ekki kona - með
sykursæta rödd - að selja bækur - ónei,
það er ekki verra að hafa tilbreytingu.
Stöð tvö? kváði ég, ertu að meina
rásina, Rás tvö ? í Útvarpinu?
Ne-ei, sagði hinn, þetta er Stöð tvö,
Sjónvarpið.
Það munar ekki um það, hugsaði
ég. Hvað kemur til, spurði ég - alveg
dolfallinn. Sjónvarpið að hringja. Ertu
með rétt númer?
Já, það skulum við vona - sagði
röddin í símanum. Eg er héma frétta-
maður á Stöð Tvö, að fá staðfestingu á
frétt. Og hann kynnti sig með nafni -
þessi maður, en ég er svo gleyminn að
það fór inn um annað - og út um hitt -
auðvitað um leið.
Ég kem af fjöllum, sagði ég.
Var minnkurinn að drepa allar
hænumar þínar? var næsta spuming
þessa manns.
Hverskonar fréttamennska er
þetta, sagði ég, þú fréttamaðurinn
sjálfur, að frétta þetta fyrst núna.
Já - sagði hinn, þetta var í Dagblað-
inu í morgun.
í Dagblaðinu - ja - nú er ég
hlessa, sagði ég, og það er hálfur mán-
uður síðan þessir atburðir gerðust í
pútnahúsinu mínu, - þið að frétta þetta
fyrst núna - fyrir sunnan. Þið fylgist
með - eða hitt þó heldur. Þetta var í
öllum blöðum hér fyrir norðan strax
daginn eftir, meira að segja í Feyki.
Feyki, kváði hinn, eins og hann
hefði aldrei heyrt það nafn áður - vissi
varla hvað væri.
Já - aðalblaðið okkar, sagði ég.
Hefurðu aldrei heyrt það nafn áður?
Fylgist þið ekki með nokkmm sköpuð-
um hlut, þama fyrir sunnan - því, sem
gerist úti á landinu?
Manninum í símanum fannst þetta
svo vitlaus spurning, að hann ansaði
henni ekki einu orði, sneri sér að
öðru. Ég frétti þetta nú líka eftir öðmm
leiðum í morgun, sagði hann, og þess-
vegna er ég nú að hringja í þig, fyrst og
fremst.
Ja - þettá er þá ekki allt búið enn -
hugsaði ég, en sagði: Það hlaut að lá
að. Einhverja haldbæra ástæðu hlýtur
þú að hafa til að vera að hringja mig
UPP-
Ég var í Stjómarráðinu í morgun, á
ríkisstjórnarfundi, sagði þessi frétta-
maður, að afla frétta fyrir Stöð tvö. Ég
steinþagði, vissi varla hvað maðurinn
var að fara. En hann hélt áfram, og
sagði. Stjómin kemur saman á hverjum
morgni að ræða málin, leggja línum-
ar, skipuleggja daginn og svoleiðis -
framtíðina.
Ég gat svo sem ekkert sagt við
þessu - á vissan hátt mátti kannske segja
að Jætta væm fréttir fyrir mig. Ég
hef aldrei komið á ríkisstjómarfund,
og hef ekki hugmynd um það hvemig
Gunnar Gunnarsson S-Vallholti.
þeir fara fram. En ég hef kornið í Al-
þingi - á pallana þar. Og ég fæ mig varla
til að lýsa því - þeim áhrifum, sem ég
varð fyrir þar. En úr því ég er nú að
þessu á annað borð, verð ég líklega að
segja hvemig mér þótti. Mér leið vel
að komast út - undir bert loft - og sjá -
Jón Sigurðsson á stallinum. Ég taldi
hann mætti vera feginn að vera laus við
þetta þvarg. Ég kenni næstum því í
brjósti um þessa menn, sem hanga
þama inni - yfir - yfir hverju? — lands-
málapólitíkinni - þræta og þrefa, þvæl-
ast og....og þykjast gera góða hluti -
eins og það er nú bágt ástandið á ýmsu
héma hjá okkur-Jró. En það er eins og
þar stendur - það er engin stofnun, eng-
in stjóm, ekkert ráð, og engin nefnd,
- meiri - heldur en mennimir sem sitja
viðkatlana - sitja að völdum og ráða -
og það er alveg eðlilegt - einfaldasta
mál.
Þessar hugsanir mínar flugu með
eldingarhraða um vitund mína - miklu
hraðar en hægt er að segja hlutina
eða skrifa um, og viðmælandi minn í
símanum hélt áfram eftir andartaks-
þögn. Þetta var nú líka fréttamaður -
þeir hafa nú þjálfunina til að ryðja úr
sér. „Já, já, já?, hélt hann áfram að
segja frá morgunfundi ríkisstjómar-
innar, þetta var nefnilega daginn eftir
að fréttir bámst af hinu mikla fylgi
Samfylkingarinnar í skoðanakönnun í
fyrra - fylgi hennar orðið jafnvel
meira en sjálfs Sjálfstæðisflokksins, og
er þá mikið sagt. Enda leið sumum ekki
vel.
Davíð var í pontu, sagði vinur minn,
fréttamaður, og fór mörgum orðum um
hið mikla fylgi á þessum vinstri væng.
Allir vængimir á pútunum mínum,
hugsaði ég hnugginn, og þar vom þó
bæði hægri og vinstri vængir - allir
famir.
Og Fréttamaður hélt áfram ffásögn
af stjórnarfundinum: Það væri ekki
heppilegt íyrirþjóðina-okkur, ef Sam-
íylkingin ? eða hvað sem þetta er, kemst
inn að kjötkötlunum, á ríkisjötuna. Það
yrði eins og að sleppa minnki lausum í
hænsnahús, sagði Davíð. Ogþágellur
í einum ráðherranum. Það yrði eins og
norður í Skagafirði um daginn, þeg-
ar minkurinn komst í hænsnahúsið í
Vallholti og drap allar hænumar. Það
stendur í Dagblaðinu í dag.
Þá gall í mér: Þetta hefur verið
vinur minn og stórfrændi - hann Páll
Pétursson.
Eyjólfur Pálsson
Starrastöðum
Fæddur 23.11.1952, dáinn 25.1. 2000
Hinsta kveðja
Oft síðsumars lít ég á sölnað lauf,
þá söngfuglaraustin er hljóðnandi og
dauf,
það glatar ei trú minni og trausti.
Því létt er að yrkja því erfiljóð,
sem allt þetta sumar í blóma stóð
og fullþroskað fellur að hausti.
Það vefjast mun flestum tunga um tönn
ef tala á um það, er í starfsglaðri önn
er höggvið á traustasta hlekkinn.
Því áform öll bresta við örlaga dóm
sem áfrýja skal ekki, þögnin og tóm
er umhverfis auðan bekkinn.
Ég minnist þess nú hversu marga stund
við mættum saman á vina fund,
og áhyggjur allar fjarri.
Þá lífið fékk gildi í gleði og söng
og gleymdust annir mörg kvöldin löng.
En neyðin er alltaf nærri.
Þakkir Rósu ég flyt þér fyrst,
fyrir dvölina í þinni vist,
og samskipti á umliðnum ámm.
Hún geymir minningu um góðan dreng,
það er gjöf sem viðkvæman bærir
streng,
og huggar í harmi sámm.
Ég þakka samferð á söngsins vit,
ég þakka samstarf og eftir sit,
en minningin lengi lifir.
Ég þakka fjallferð og rétta rag,
þó reyndist vosbúð í gangnaslag,
er ylríkur bjarmi því yfir.
Á hnignandi sumri, lék haustskugga
blær
um hug þinn, um svip þinn - og röddin
þín skær
nú glataði gleðinnar hljómi.
Það setur sig enginn í annarra spor,
því enginn fær skilið jress raunir og jror,
er hlítir þeim harða dómi.
Að enduðum skilum er óskin mín sú
að almættið veiti jreim kjark og trú,
er stjarfir við gröfina standa.
Að veitist þeim hugrekki og styrkur við
starf
sem stöðugt á lífsferli vinna þarf.
Þar umhyggju verður að vanda.
Ég farsældar, gæfu og blessunar bið
bömunum, standi þau ömgg við hlið
sinnar hugrökku og harmandi móður.
Þú gefur þeim ástæðu að gleðjast á ný
þú gefur þeim sigra lífinu í,
þú gerir það, guð minn góður.
Nú kveð ég þig vinur í síðasta sinn.
Ég samúðarkennd allra viðstaddra finn,
það léttir á líðandi stundu.
Mót hækkandi sólu við horfum á ný,
það hýmar í lofti, og vorgolan hlý
vekur upp gróður á gmndu.
Kristján Stefánsson frá Gilhaga.
Fáein kveðjuorð
Sá sem tók þátt í félagsstarfi Lýtinga
á nýliðnum 20-30 ámm komst ekki hjá
því að hitta ljóshærðam og glaðlegan
pilt, sem tók mikinn þátt í kórstarfi og
öðm félagsstarfi sveitarinnar.
Þar fór Eyjólfur á Starrastöðum.
Hann var gott að finna, taustur félagi og
góður drengur. Hann varð virkur félagi í
Karlakómum Heimi þar sem hann söng
1. tenór, en hann lét sig ekki vanta á
kirkjukórsæfmgar og kom ungur til liðs
við hann.
Mér em minnisstæðar góða stundir á
söngæfingum í Laugarhúsinu. Guðrún á
Starrastöðum, móðir Eyjólfs, söng
sópraninn, en Eyjólfur söng tenórinn
með Kidda á Reykjum og þótti hver-
vetna vel skipað. Bjöm organisti á Krit-
hóli stjómaði æfingunni. Þar ríkti ljúf-
mennskan. Eyjólfur tók líka þátt í Frið-
rikskómum, sem seinna varð Heilsubót-
arkór og enn síðar hluti Rökkurkórsins.
Þeir Bjöm Sveinsson og Indriði á
Reykjum létu sig ekki muna um að bæta
einu söngkvöldi á vikudagskrána og æfa
með Friðrikskómum, sem var kór hinna
léttþjálfuðu söngvara.
Á haustin var Eyjólf að finna á
Stafnsréttareyrinni, kátastan í hópi söng-
glaðra félaga. Hann bjó með foreldrum
sínum á Starrastöðum á þessum ámm,
yngsti sonurinn, sem varð þar síðar
bóndi, eignaðist úrvalskonu af Suður-
landi Maríu Reykdal og þau gerði
myndarheimili þar á Starrastöðum.
Aðstæður Eyjólfs vom rúmar á ein-
hleypingsámm hans og hann brá sér af
og til á baU með nágranna sínum Birni á
Varmalæk og stundum þurfti að teygja
ofurlítið á nóttunni.
Það er þungbært að horfa á eftir þess-
um góða dreng, sjá hann hverfa úr iðu
starfs og gleði á miðjum degi og langt til
húms og nætur.
Ég vil senda fjölskyldu Eyjólfs inni-
legar samúðarkveðjur og lýk þessum
minningarbrotum með lokavísu úr
Stafnsréttarsöng Jóa í Stapa.
Eigum stund með glöðum gesti,
gleymum sút og harm.
Heyrum hví og hnegg í hesti
háan söng og jarm.
Blómið fölt á bala dreymir
blítt við linda nið,
meðan áin áfram streymir
inn í haustsins frið.
JG.
Skrifað á skoskri gund þann 25. jan-
úar2000.
Ingi Heiðmar Jónsson.