Feykir - 08.12.2004, Blaðsíða 4

4 Feykir 43/2004
Hilmir Jóhannesson skrifar
„Oft er fiskur
ekki við..."
Söknuður er bakhliðin á gleðinni og sá sem hefur einhvers að
sakna má þakka það liðna, þá hafa gefist gleðistundir. Veiðigleði
er í mínum huga hrein og tær og mengunarlaus ánægja sem hægt
er að una við þó veiðitími sé liðinn.
Fleiri stundir fæ ég tæplega
héðan af á Blöndubakka með
alvöru stöng og hjól í hendi og
tvíþríkrækjuspón á endanum.
Þess vegna riíja ég upp mínar
gleðistundir og gæli við
söknuðinn.
Mikið lærði ég af Ásbirni
Skarphéðinssyni sem heitir
auðvitað Böddi á Gili héðan af.
- Ein ferð í Blöndu er vonlaus,
það er ekki að marka nema fara
fleiri, sagði hann og vissulega
fórum við fleiri og margar
marktækar.
Hann kenndi mér líka að
brýna því honum þótti spónn-
inn besta veiðarfærið í Blöndu.
- Þú skalt veiða á orminn góði
rninn, sagði hann gjarnan.
Einhvern tímann fengum
við dag og þegar vestur kom
úrskurðaði hann að ég ætti að
byrja með orminn því áin væri
maðktæk og - við Bósi
komum á eftir, farðu bara með
þína stöng og settu í hann,
sagði Böddi.
Fiskur tók snarlega og allt
var nú sannarlega í blóma því
ekki lét maður tólf pundara
magatekinn draga sig langt
heldur hélt stíft við og beið eftir
löndunargenginu. Köllurn
mínum var svarað að ofan og
ég beðinn að vera rólegur, þetta
væri allt í lagi, hann væri rétt að
korna.
...niðurganga
þeirra félaga
Aldrei gleymi ég því þegar
ég leit upp í stigann og sá hvar
hjálparmaðurinn birtist. Sá var
nokkið mikilúðlegur með
kósakkahúfuna, kaffidót og
veiðitösku á annarri öxlinni,
með stöng, varastöng og
háfinn í hægri hendi, en var
með Bósa undir þeirri vinstri.
Því þó Bósi væri merkilegur
hundur gat hann ekki gengið
rimlastiga. Ekki man ég glöggt
hvernig þessi dagur endaði en
ég gleymi aldrei hvað ég
skemmti mér konunglega yfir
niðurgöngu þeirra félaga.
Ótrúlega margt brölluðum
við Böddi í veiðistússi
fortíðarinnar. Bæði seiðaeldi
og gildruveiði við Höfðavatn
og leit að risafiskum í Hofsá.
Áttum líka trillu sarnan og
man ég þegar við vorum inn í
Álbotni og fengunt lítið og þá
stakk hann upp á því að - fara
þar sem við vorurn áðan góði
minn, þarna þúfan í píanóið.
Sem mér þótti mjög lýsandi
mið og sagði Sigfúsi Agnari
Sveinssyni frá en hann þekkti
öll mið á Skagafirði að eigin
sögn en hafði þó aldrei heyrt
unt þetta og reyndi því að festa
það í mynni sínu með vísu.
Oft erfiskur ekki við,
ef á sjó er róið.
Þá er að reyna þrautamið
-þúfan í píanóið.
Píanóið var auðvitað
félagsheimilið Ljósheimar en
hvar þúfan var man ég ekki
lengur.
Þetta með að fá tilfinningar
fýrir Blöndu fundu fleiri en við
Böddi. Engin á sem ég hef veitt
í hefur á sarna máta örvað
sjötta skilningarvitið. Gestir
sem gripu stöng hjá mér fengu
svo oft fisk að það var langt út
fýrir eðlileg líkindi. Einn fann
maður vel ef einhver var í stuði
og lét hann þá hafa stöngina og
gátu rnenn dottið í stuð af
mörgum ástæðum.
...þetta má ekki
koma fyrir!
Að háfa var flókin aðgerð og
eins gott að allir væru samstíga
ef lukkast átti. Eftir einu atviki
man ég glöggt. Þá háfaði ég fisk
af hjá Bödda og hann snögg-
reiddist og skellti á lærið á sér
og sagði: „Þetta má ekki koma
fýrir!!" Ég var alveg sammála
en gat lítið sagt nerna hann
skildi reyna aftur því nú væri
hann þó reiður. Engu svaraði
hann, gnýtti útí og setti í fisk
um leið og þá var tekið á
stönginni en fiskurinn ekki
stór svo hann kom í
viðbragðinu upp á bakka og ég
kastaði mér og náði að góma
hann. „Nú er lítið traust á
háfaranum", sagði ég en þá tók
sig upp smábros hjá stangar-
manni sem sagði að þetta væri
nú svoddan tittur.
Ég vildi að hann notaði
stuðið sem væri ekki búið. 1
það skipti þurfti hann fjögur
köst áður en hann setti í og þá
háfaði ég eins og snillingur og
sól skein í heiði.
Eitt skipti komum við rétt
klukkan sjö og áttum
suðurbakkann. Báðar stangir
að norðan fóru niður með fisk
þegar við vorum að gera okkur
klára og ég var fokvondur og
hélt því fram að þeir hefðu
byrjað fýrir klukkan sjö. „Það
er í lagi góði minn, þeir veiða
ekki okkar fiska," sagði Böddi.
Ekki varð ég kátur þegar við
komum niður og þar voru þeir
að þvo 18 punda fisk og
sögðust hafa misst annan
stærri sem fór niður en
veiðimennirnir bæði latir og
stirðir svo þeir rifu úr honum á
horninu. Þeir sögðu að það
væri - í lagi því hér er nógur
fiskur. Þá brosti Böddi og sagði
að sér þætti öruggara að telja
þá í pokanum en í ánni og svo
sagði hann mér að byrja - því
mér sýnist þú stuði núna, góði
minn!
Þennan dag fengum við 14
laxa og vorum ekki til klukkan
10, en þeir sem voru með
okkur á bakka fengu bara
þennan eina 18 punda sem
vissulega var stærstur en stakur
líka. Einhverja fiska misstu
þeir.
Því er ekki að leyna að við
vorum ekkert óánægðir á
heimleiðinni og spurningunni
um það hvort ég vissi af hverju
við fengum svona mikið
svaraði ég hiklaust með því að
við værum svo snjallir. Þá hló
Böddi og sagði - nei góði
minn, en við misstum engan
því við nenntum að hlaupa.
Ef til vill rifja ég seinna upp
aðrar sögur ef þannig stendur á
spori. Ef til vill tek ég skakkan
pól í hæðina, en ég hef þá fýrr
farið á þrautamið - þúfúna í
píanóið.
Hiltnir Jóhatmesson
Teikningar: Bjöm Björnsson
MINNING
Guðný Ásdís Hilmarsdóttir
4. maí 1936 - 28. október 2004
Hinsta kveðja ffá eiginmanni hinnar látnu.
Kveð þiggóða Guðný niín,
gleðitáknið varstu.
Mér er Ijúfi að minnast þín,
mannkostina barstu.
Andinn berst á œðra svið,
ei mun njóta tafar.
Hljómar lag efhittumst við
hinumegin grafar.
Vinurgóður varstu mér
veittirstyrk í þrautum.
Ljósiðfriðar lýsi þér,
lista á nýjum brautum.
Sveinn Skagfjörð Pálmason
Komin er nú kveðjustund,
kynnin viljum muna.
Þá ergott tneðglaðri lund,
að geyma minninguna.