Feykir - 20.12.2006, Page 9

47/2006 Feykir 9
eins og Guðrún Á. Símonar,
Magnús Jónsson og ýmsir fleiri.
Svo er ég líka í Tónlistarskóla
Reykjavíkur í öflum fögum. Páll
ísólfsson var skólastjóri á
þessum árum og tók mig strax
inn í Dómkórinn. Það var alveg
stórkostlegt að fá að s)mgja með
þessum fínu röddum, Guðrúnu
Ágústsdóttur móður Kristins
Hallssonar, Halli manninum
hennar og svo mörgum og
góðum söngvurum sem hægt
væri að nefna. Guðrún var stór-
kostlegsöngkona, hádramatísk-
ur sópran og ég fékk að standa
við hliðina á henni. Svo þarna
lærði ég mikið sem ég kunni
ekki heiman að. Sigurður
Demetz kernur svo og tekur við
af Sigurði Birkis og hann vill
senda mig út til Salzburg til
framhaldsnáms og í sama skóla
og hann lærði í. Þetta varð úr og
ég kláraði þann skóla. Síðan fór
ég til Vínar en í millitíðinni kom
ég heim og söng hér bæði á
einsöngskonsertum og líka sem
einsöngvari með kórum.
Bestu tekjurnar voru í
kirkjusöng og svo að syngja í
útvarpinu. Fritz Weisshappel
var þá allsráðandi í tónlistar-
deildinni og hringdi bara í mig
þegar ég átti að mæta, annað
hvort í upptöku eða beina
útsendingu, en bein útsending
er eitt það versta sem maður
lendir í og þó öllu verst ef það er
fyrirvaralaust. Þá er rnaður bara
skithræddur. Og reyndar var ég
alltaf hrædd að syngja og hætti
snemma." -Og nú hlær Snæ-
björg og bætir því við að þessu
trúi nú líklega fáir sem þekki
hana svona mátulega lítið,- „Þá
fór ég að læra stjórnun, fór í
sérnám í söngstjórn bæði í
Salzburg og Vín. Og þá fann ég
hvað það var skemmtiegt. Mér
fannst miklu auðveldara að
stjórna öðrum en sjálfri mér.
Svo upp úr þessu förum við og
stofnum Skagfirsku söngsveit-
ína.
Hverjir voru þar helstir
hvatamenn?
„Það var Gunnar frændi(Gunn-
ar Björnsson frá Sólheimum
látinn fjTÍr allmörgum árum),
Sigmar Jónsson, Sveinn Pálma-
son, Hallur írá Hátúni og Abba
konan hans og svo auðvitað
margir fleiri. Og þetta tókst svo
vel og var svo ótrúlega
skemmtilegt."
-Allt Skagfirðingar?
„Já Skagfirðingar og makar.
Fyrst og frernst ætluðum við að
k)Tina skagfirska músík, sem
við gerðum öll árin; tókum
tónskáldin okkar, fyrst Pétur,
síðan Eyþór og svo Jón. Þetta
var alveg yndislegur tími."
-Og það var mikill
fyrirgangur í ykkur, allt
landið og svo cndalaust
einhverjar utanlandsferðir!
„Þó það nú væri, við fórum
tvisvar til Kanada og það var
aldeilis gaman að hitta allt þetta
fólk sem hafði lært að tala
íslenskuna án þess að hafa
komið til Islands og talaði
fallegar en ég. Hafði allan sinn
uppruna og ættir á hreinu og
þurfti svo mikið að spyrja og
fræðast um alla skapaða hluti.
Þarna var íslensk menning höfð
í heiðri og allt sem henni
tengdist gert svo fallega og af
svo mikilli alúð. I fyrra sinnið
sungum við á íslendinga-
hátíðinni á Gimli og svo
ferðuðumst við auðvitað um
allt og sungum. Þetta var óskap-
lega gaman. Svo var Söngsveitin
Drangey stofnuð og ég tók að
mér að stjórna henni en
Björgvin Þ. tók við Skagfirsku
söngsveitinni. Það var skemmti-
legur tími sem ég átti með
Iðrangey og þetta voru flnar
raddir sem gátu alla skapaða
hluti. En svo lognaðist þetta útaf
þegarhúsð varselt."
- Söngkennslan?
„Ég kenndi við Söngskólann í
Reykjavík í 15 ár og svo stofnaði
ég söngdeild við Tónlistarskóla
Garðabæjar og kenndi þar í 25
ár."
-Og þú hefur meðhöndlað
marga góða einsöngvara á
þessum ferli!
„Já ég hef oft haft ntjög góða
nemendur sem hafa komist vel
áfram. Ég get nefnt Hönnu
Dóru Sturludóttur, Arndísi
Höllu Ásgeirsdóttur; miklar
dívur sem komust strax í
hlutverk erlendis þegar þær fóru
frá mér. Ein af þeim fyrstu var
Ingibjörg Guðjónsdóttir sem
svo varð tengdadóttir Evu systur
minnar, mjög falleg rödd sem er
núna að syngja í Óperunni. Og
svo eru það strákarnir og þar get
ég nefht Hauk Pál Haraldsson
sem er núna starfandi við
Óperuna í Munchen, Magnús
Gíslason sem syngur við
Óperuna í Kaupmannahöfh,
Sverri Guðmundsson tenór og
Stein Erlingsson bariton, en
þessir tveir sungu oft með okkur
í Skagfirsku og Drangey. Og svo
er Stefán Helgi Stefánsson
langafabarn Stefáns Islandi og
svo ótal margir aðrir. Þetta er
ofboðslega skemmtilegt starf."
-Og nú ertu hætt?
Snæbjörn Oli sonur Snæbjargar og Guðjón afi - góður maður og stórbrotin persóna.
Frá vinstri: Eva Snæbjarnardóttir, Gigja Snæbjarnardóttir, Sigurgeir Snæbjarnarson,
Birna Guðjónsdóttir, Gunnar Guðjónssons og Snæbjörg Snæbjamardóttir.
Mozarteum tónlistarháskólinn i Saizburg.
Snæbjörg á æfingu með tveimur nemendum, til hægri Steinn Erlingsson bariton og til
vinstri Sverrir Guðmundsson tenor.
mig að taka að mér stjórnina
fyrir sig. Þetta Iét ég hafa mig í,
en þá var ég 15 ára og komin í
Gaggó. Konsertinn var haldinn
í Gúttó.Ein stelpan hafði sér-
lega sterka rödd og var afar
sjálfstæð í söngnum. Við erum
að syngja lag sem var víxlsungið
og stelpan tók bara strikið og
söng í sínum takti sem varð til
þess að aflt fór úr skorðum og
ég varð að slá lagið af og byrja
upp á nýtt. Og ég varð að slá
lagið fjórum sinnum af áður en
allt gekk upp. Svona byrjaði nú
minn stjórnunarferill. En þessir
kennarar voru ægilega góðir
karlar og okkur krökkunum
þótti vænt urn þá og gátum
auðvitað ekki neitað þeim um
neitt.
-Svo ferð þú suður í
tónlistamám.
„Já strax eftir gagnffæðaprófið
fer ég í söngnám til Sigurðar
Birkis sem var eiginlega fyrsti
söngkennarinn okkar. Þarna er
ég 16 ára og á sama tíma eru
þarna við nám stórsöngvarar
„Nei ertu ffá þér, nú er ég að
kenna hérna heima í stofunni.
Það eru svo margir sem vilja
koma til mín og það hljómar
alveg ágætlega hérna í stofunni."
- Þetta sarntal okkar Snæju fór
fram í byrjun aðventunnar og
við leyfum oltkur að vera svolítið
hátíðleg í lokin,- „Jólin heima
voru náttúrlega alveg yndisleg í
mínum huga eins og annara
sem horfa til baka. Það var
ævinlega borðað klukkan 4 og
þá var heitt hangikjöt með öllu
tilheyrandi og laufabrauð. Svo
eftir rnatinn þá vorum við
klædd upp og allir fóru í kirkju
kl.6 nema mamma. Og það er
svo skrýtið að mér finnst að
alltaf hafi verið snjór og marrað
undir skónum þegar við
gengum þennan spöl. En svo
þegar komið var heirn úr
kirkjunni þá voru pakkarnir
teknir upp og svo um kvöldið
var drukkið súkkulaði með
rjóma og auðvitað tertur og
annað bakkelsi. Svo á jóladag
var aðalmaturinn og þá var alltaf
borðuð gæs. Guðjón sá um að
steikja gæsina og hann varð
alltaf að steikja þrjár, eina fyrir
okkur og svo líka fyrir Minnu
Bang og Sigríði Auðuns en
þetta held ég að hati verið einu
fjölskyldurnar sem höfðu
þennan sið. En síðan þetta var
held ég að ég hafi aldrei borðað
gæs."
-Ég minnist þess að hafa
heyrt að einhverjir fleiri en
þeir sem þarna sátu hafi notið
góðs af jólahaldinu á
Bakaríinu.
„Já, það voru margir ein-
stæðingar og fátækt fólk sem
þau mamma og Guðjón vissu af
að ættu ekki kost á að sjá um sig
á sömu lund og þeir sem höfðu
allt til alls. Og sumt af þessu
fólki kom til okkar en öðrum
voru sendar gjafir og veisluföng.
Og þetta fannst okkur krökk-
unurn mesta hátíðin að fá að
fara með þessar gjafir heim til
fólksins, en við vorum alltaf
stranglega áminnt um að hafa
aldrei orð á þessu við annað
fólk."
Þetta samtal okkar Snæbjargar
var að sjálfsögðu allmiklu lengra
en hér er skrásett. Og þó ýms
nöfn hafi borið á góma falla þau
undir þann trúnað sem áður er
nefndur og hafa verður í heiðri.
En ég kveð Snæbjörgu
fullviss um það að hún muni
ekki eyða komandi jólum í
kyrrlátri einsemd þó tímarnir
hafi að sönnu breyst.
Gleðilegjól!