Feykir - 13.08.2009, Blaðsíða 6

6 Feykir 29/2009
Rúnar Gíslason hefur snúió aftur heim í Skagafjöró
Hér er alla vega
vinnu aö fá
Rúnar Gíslason á ættir sínar
að rekja í Akrahreppinn en 1
árs gamall flutti hann í
Varmahlíð þar sem hann
sleit barnsskónum. Eftir að
hafa prófað eitt og annað lá
leið Rúnars á dögunum aftur
heim í fjörðinn en hingað er
hann fluttur ásamt
eiginkonu sinni Hugrúnu
Ósk Ólafsdóttur og tveimur
dætrum, Ástrós Hind og
Bergdísi Hebu. Síðar á árinu
er síðan von á syni i
heiminn. Feykirhittiá
Rúnar og forvitnaðist örlítið
um hvað á daga hans hefur
drifið frá því hann ungur að
árum yfirgaf Skagafjörð.
-Ég er uppalinn í Varmahlíð,
sonur hjónanna Gísla Frosta-
sonar og Ernu Geirsdóttur en
16 ára gamall hélt ég austur í
Reykjadal þar sem ég settist á
skólabekk á Laugum. Þar var
ég á veturna en sumrunum
eyddi ég í Kaupfélaginu hér
heima, útskýrir Rúnar þegar
ég bið um örlitla útskýringu á
hans bakgrunni. Eftir að
skólagöngu á Laugum lauk
hélt Rúnar til borgarinnar þar
sem hann fór í háskóla og
síðan að vinna í Pennanum.
-Þar var ég í sjö ár eða þangað
til ég fór til Danmerkur þar
sem ég lærði hugbúnaðar- og
viðskiptaverkfræði.
Nú er straumurinn að sögn
frekar úr landi en ekki inn í
landið. Hvað kom til að þú
ákvaðst að koma aftur heim?
-Ég var búinn með skólann
úti og ætlaði að fá mér vinnu
þar en það er kreppa í
Danmörku eins og annars
staðar í heiminum og þegar ég
var búinn að reyna í 6 mánuði
að finna vinnu þá fannst mér
komið gott. Ég er með danska
menntun og tala reiprennandi
dönsku en engu síður fékk ég
bara nei nei nei. Ég set líka
spurningamerki við þessa alla
sem eiga að vera að flytja úr
landi. Ég vorkenni þessu fólki
ef það er að flytja út án þess að
vera komið með vinnu og
kann kannski ekki mál
heimamanna. Sjálfur ákvað ég
að prófa hér heima eftir að
vera orðinn vonlítill þarna úti
og það gekk miklu betur að
finna vinnu hér. Þegar konan
stakk síðan upp á því að skoða
Skagafjörð varð maður bara
að æða af stað og fékk ég
fljótlega vinnu við mitt hæfi
hjá Skýrr, svarar Rúnar.
Aðspurður um hvernig sé
að vera kominn heim segist
Rúnar líklega ekki vera búinn
að fatta það alveg enn þá. -Ég
hef alltaf komið heim á sumrin
til þess að vinna og okkur líður
svolítið eins og við séum enn
þá í sumarfríi. Ég held að það
verði ekki fyrr en rútínan
byrjar aftur núna í haust,
skólinn og síðan snjórinn, að
maður fari að fatta þetta betur.
Eins og er, er alla vega mjög
gott að vera kominn heim.
Hefói ekki getaó
lifaó af námslánum
Rúnar var búsettur í Dan-
mörku þegar allt hrundi síðast
liðið haust. Aðspurður segir
hann að þau hafi verið heppin
og náð að millifæra peninga
kvöldið áður en allt lokaðist.
-Við náðum að rífa út peninga
á öllum hugsanlegum stöðum
og með því að lifa spart þá
dugði það okkur á meðan
ástandið var sem verst. Við
vorum á þessu tíma að vinna
við að þýða fyrir Bauhaus sem
ætlaði að opna búð á íslandi
fyrir hrun og vorum þess
vegna að fá danskar tekjur, það
tel ég að hafi bjargað okkur
algjörlega. Ef við hefðum þurft
að treysta eingöngu á
námslánin tel ég að þetta hefði
ekki verið hægt fjárhagslega.
Það hefði einfaldlega ekki
gengið upp að ætla bæði að
halda áfram í námi og lifa á
námslánum, útskýrir Rúnar.
Á þessum tíma var mikið
rætt um í íslenskum
fjölmiðlum að illa væri komið
fram við íslendinga í
Danmörku en við það vill
Rúnar alls ekki kannast; -Ég
og við fundum bara fyrir góðu
viðhorfi í okkar garð og það
vildu allir allt fyrir okkur gera.
Það var verið að bjóða okkur
mat ef við yrðum matarlaus,
meira að segja kennarar
barnanna okkar buðust til þess
að aðstoða ef við þyrftum á að
halda. Ef eitthvað þá pirraði
mig þessi frétta-flutningur á
þessum tíma um það hvað
allir væru vondir við ísland og
íslendinga. Nú erbara að horfa
brosandi fram á veginn og
trúa þvi að við getum byggt
landið okkar upp. En við
getum það ekki ef allir ætla að
flýja land.
Rúnar og fjölskylda fluttu
heim um miðjan júní en fengu
ekki strax leiguhúsnæði á
Króknum enda hefúr það
verið af skornum skammti.
Rúnar vill sjálfur meina að sú
staðreynd að þekkja til hafi
hjálpað þeim mikið og því hafi
þau fljótlega fengið húsnæði.
Þannig að fyrstu vikurnar hafi
þau búið í Varmahlíð hjá
foreldrum Rúnars. í haust
byrjar síðan eldri stelpan í
öðrum bekk í Árskóla en sú
yngri sem er rúmlega þriggja
ára er á biðlista eftir að komast
inn á leikskóla og búið að
segja þeim að alls ekki sé víst
að hún komist inn fyrr en á
næsta ári. Þetta er hálf bagalegt
ástand, sú yngri er mikill
orkubolti sem finnst ekkert
skemmtilegra en að hafa
mikið fyrir stafni. Auk þess er
það bara hluti af því að
þroskast að kynnast fólki og
umgangast börn á sama aldri.
Það er því vonandi að einhver
lausn finnist á þessum vanda
og hún komist sem fyrst á
leikskóla, þó það væri ekki
nema hálfan daginn, segir
Rúnar.
Alltaf langaö aó
vera blaóamaóur
Samhliða vinnu sinni hjá
Skýrr og í raun samhliða námi
síðustu ár hefúr Rúnar skrifað
inn á vefinn Karfan.is en skrif
hans þar inn komu til fyrir
hálfgerða tilviljun. -Ég hafði
lengi haft áhuga á blaða-
mennsku og skrifaði mína
fyrstu grein í DV árið 1994
þar sem ég var lengi lausa-
penni. Síðan er ég hálfgerður
körfuboltafíkill og var dómari
í mörg ár, hætti því í raun ekki
fyrr en í Danmörku. Þaðan
var ég svolítið í því að reyna að
koma á framfæri við íslenska
fjölmiðla um gengi strákanna
sem voru að spila erlendis og í
því stússi öllu kynnist ég Jóni
Birni, eiganda Körfunar.is.
Fyrr en varð var ég farinn að
skrifa á fullu fyrir þá og um
leið að uppfylla að hluta til
gamla drauma um að fá að
skrifa. Ég fæ að vísu ekki
krónu fyrir þar sem vefurinn
er rekinn í sjálfboðavinnu en
þetta er ofboðslega gaman.
Ætlar þú að verða eitthvað
virkur í körfuboltastarfinu
hér heima? -Það eru allir að
spyrja mig að því hvort ég ætli
að koma aftur að dæma eða
hvort ég ætli að fara í stjórn
Tindastóls en þessu fólki svara
ég öllu því sama. Ég er nýlega
fluttur hingað með konu og
börn sem eru ekki uppalin hér
eins og ég og þekkja því fáa.
Þau eru í fyrsta sæti og
kannski detta þau bara inn í
körfuboltann eða annað
félagsstarf og þá veit maður
aldrei hvað gerist, auk þess
mun ég halda áfram að skrifa
fyrir Körfuna.is, segir Rúnar
að lokum.