Skólavarðan - 01.08.2007, Síða 5

5
SKÓLAVARÐAN 5.TBL. 7. ÁRG. 2007
GESTASKRIF
Lj
ó
sm
y
n
d
ir
f
rá
h
ö
fu
n
d
i
Þann 16. júní síðastliðinn eignaðist ég
loksins skjal sem sýndi svart á hvítu
og með ógurlega fallegu vatnsmerki
að ég væri með BA próf í heimspeki
frá Háskóla Íslands. Það tók mig heilan
áratug og talsverðan peningaaustur
(einkum hin síðari ár) að útvega plaggið
sem liggur síðan „upp á punt” niðri
í skúffu þar sem ég hef ekki í hyggju
að hlaupa með það milli stofnana og
fyrirtækja í leit að vinnu.
Það var því enginn augljós praktískur
tilgangur með þessari fyrirhöfn allri – í
sumum tilvikum verður bókvitið ekki
beinlínis í askana látið – en til er annar
tilgangur en sá praktíski og ekki síður
stórvægilegur: Kikkið sem fylgir því að
stækka sig að innan, brjóta niður veggi
í huganum og sópa burt ryki og drasli.
Gleðin sem fylgir því að eignast eitthvað
sem verður ekki frá manni tekið fyrr en
(kannski) með dauðanum.
Gegnum tíðina hef ég margsinnis
verið spurð hvers vegna ég sé að hamast
í þessum háskóla, hvers vegna ég einbeiti
mér ekki bara að skáldskapnum. Þá
var fátt um almennileg svör. Ég sagði
stundum að mig langaði bara í diplómu
af því að allir vinir mínir ættu svoleiðis.
Eða yppti öxlum og sagði að allir þyrftu að
eiga sér hobbý. En raunverulega svarið er
dýpra og dramatískara. Að láta ævilangan
draum rætast, ekki um diplómu heldur
bara það að vera í háskóla. Til hvers að
vakna eldsnemma á morgnana öll sín
ungdómsár og æða út í öll veður til að láta
troða í sig fróðleik ef maður notar það
ekki síðan sem aðgöngumiða að einhverju
meira og stærra? Það er leikur að læra
og sérstaklega þegar maður fær að ráða
námsskránni sjálfur.
Sumir sjá alfarið um eigin menntun með
því að lesa góðar bækur og hafa augu og
eyru opin – skólar eru ekki nauðsynleg
forsenda menntunar – en sjálf hef ég
alltaf verið veik fyrir hugmyndinni um
lærimeistara sem lokka mann af þolinmæði
inn í heim hugmynda og vitneskju.
Í mínum huga hafa kennarar alltaf
verið sveipaðir dýrðarljóma hugsjóna-
mennskunnar, því varla eru þeir að þessu
til að hafa það náðugt eða græða. Og
þótt skólar hafi fyrir löngu orðið að
hversdagslegu fyrirbæri og þunglamaleg
ára skyldunnar hafi lagst eins og hula yfir
þetta ævintýri sem menntunin er í eðli sínu
Hástemmdur fagurgali
um menntun
Kikkið sem fylgir því að stækka
sig að innan, brjóta niður veggi
í huganum og sópa burt ryki og
drasli. Gleðin sem fylgir því að
eignast eitthvað sem verður ekki
frá manni tekið fyrr en (kannski)
með dauðanum.
Guðrún Eva Mínervudóttir