Glettni - 18.01.1939, Page 2

2
GLETTNI
DÓTTIR PRESTSINS
Ég var á ferðalagi erlendis í fyrra og
dvaldi þá um hríð hjá ágætum vini mínum,
séra Sveini í Dælasókn í Noregi. H'ann er
hniginn að aídri pg býr nú með roskinni
ráðskonu og dóttur sinni 18 ára gamal i. Bær-
inn stendur á fögrum stað við innanverðan
all stóran fjörð, þar er skammt til skógar,
guótt veiðiíugla og si.lungs í ám og vötn-
um og sérstaklega heitt og veðursælt á sumr-
in. Heimilið var friðsælt og skemmtiíegt,
þótt ekki væri fleira fólk á bænum, klerk-
ur er vel menntaður og gáfaður ágætlega,
og þarna var leikið við mig í hvívetna, svo
að mér varð hver stundin annarri ánægju-
legri. Minnist ég þess ekki" að hafa lifað
unaðsríkari daga, en sérstaklega er mér þó
kær í fendurminningunni síðasta vikan, sem ég
dvaldi þarna, og bar til þess dálítið sérstakt.
Sumarnæturnar liðu hljóðlega við léita
drauma og aftureldingin og morgunandvar-
inn vökui mann hressan og endurnærðan. Ég
fór æfinlega mjög snemma á fætur og reik-
aði mér til unaðssemdar upp um hlíðar og
ása eða inn| í skóg með byssuna mína á öxl-
inni, stundum hafði ég með mér veiðistöng-
ina mína og gerði mér leik að því að veiða
siiung, stundum fékk ég mér bað í lygnri,
hyljótttri á, sein rann í stórum bugðum gegn-
um skóginn. Þegar leið að hádegi hélt ég
heimleiðis og snæddi lostætan miðdegisverð
með prestinuin og dóttur hans. Eftir máltíðina
reyktum við svo makráðir pípurnar okkar
og spjölluðuin saman, stunduin tefldum við
skák, en oftast fór svo að prest syfjaði og
fekk hann sér þá miðdegisblund, en ég hall-
aði inér afturábak í hægindastólinn og Iét
hugann re ka viða.
Oft hugsaði ég um hana Rún, dóttur
prestsins. Hún var prýðilega vaxin, ljóshærð,
stuttklippt, og frekar lagleg í andliti. Prest-
ur hafði sagt mér, að hún hefði verið tvo
vetur í borginni við nám, enda var hún
þannp|g í rpHu fasi og framgöngu, að þess voru
ljós merki að hún hafði utngengist borgar-
fólk og tamið sér háttu þeirra um snyrti-
mennsku til æðis og klæðis. En samt var hún
einkennilega hljóðlát, augun dreymandi, rétt
eins og sumarkyrðin og rósemi náttúrunnar
í kringum hana hefðu að nokkru leyli svæft
eðlilegt æskufjör hennar og þrótt. Hún virt-
ist lítið fara að heiman og ekkert samneyti
hafa við unga fólkið í grendinni. Þegar mess-
að var, kom inargt til kirkju og ég þóttist sjá
að bændasynirnir litu hana hýru auga, enda
bar hún af flestum stúlkum, sem ég sá. En
hún heilsaði hóglát ti! hægri og vinstri, en
gaf sig annars ekkeri að fólkinu og þann dag
var hún engu örari eða upplitskátari en aðra
daga.
Ég gat mér þess í fvrstu til, að eitthvað
amaði að henni, einhver leynd ástarsorg eða
dulin þrá, en bráðlega fann ég það, að svona
blómleg, rjóð og íturvaxin meyja gat ekki
búið yfir sáruin trega, þess hefðu hlotið að
að sjást merki í út!i i hennar.
Einu sinni, þegar við séra Sveinn sátum
og reyktum pípur okkar eftir kvöldve.ð, leiddi
ég talið ;a,ð dóttur hans og var honum ljúft
að tala um hana, því að hann unni henni
hugástum. „Hún er meir un helft lífs míns“,
sagði hann. „Þegar hún var í borginni, var ég
á glóðum út af því, að nú kynni hún að
brey'ast til hins v'erra, spillast, leiðast út í
Iéttúð og soll borgarlífsins. Því er allt af
svo hætt, sem fallegt er og ungt og óreynt,
en guði sé lof, eins og þú hefir séð, þá er
hún sama saklausa, yndislega svei’abarnið og
hún hefir alltaf áður verið,. hún unir sér
bezt heima, við skóginn og fuglana og ána.
Henni þykir svo gaman að synda, að ég
held, að hún baði sig í ánni á hverjum degi
á sutnrin".
„Já, þú hefir barnalán í ríkum mæli, Sveinn
minn“, sagði ég, „en bráðum verður Rún
dauðskotin í Hnhverjum bóndasyninum hérna
í sókninni og þá er fuglinn floginn, trúlofun,
gifting, búskapur, börn, og þú að hálfu leyli
gleymdur“.
Prestur brosti við, en sagði síðan alvar-
lega.