Glettni - 18.01.1939, Blaðsíða 5
OLETTNI
KONUNGUR TÖFRAMANNA
Árið lSlOfdvaldi í Rómaborg frægas'i töfra-
maður peirra tíma, Torrini, (réttu nafni lict
hann Grisi greifi) og heppnaðist honum þá
að fá leyfi til þess að sýna sjál’um páfan-
um, Piusi VII, listir sínar. Nú reið honum á
að finna upp óvenjulega slóttugan galdur
— og hamingjan var með Torrini í þetta
sinn. Sama daglinn og liann átti að mæta
hjá páfanum varð honuni reikað inn til úr-
sniiðs nokkurs og á meðan hann var að tala
við úrsmiðinn, kom þangað þjónn frá L.
kardinála og spurði, hvort búið væri að
gera við úr húsbóndans.
„Ég skal sjálfur koma ineð úrið til há-
æruverðugs kardinálans í kvcld'“, svaraði úr-
smiðurinn og síðan sagði hann Torrini frá
því, að kardinálinn teldi úr þetta ÍO.COD líra
vdrði, þar eð hann áliti það alveg einstakt
í sinni röð og annað eins fyrirfyndist ekki
í heiminum. „En þetta er rangt hjá honum“,
sagði úrsmiðurinn, „því í gær kom t l mín
ungur aðalsmaður, sem vildi selji mér úrið
sitt fyrir 1000 líra. Það er nákvæinlega eins
og úr kardinálans, aðeins skjaldarmerkið er
öðruvísi".
Þá datt Torrini gott ráð í hug. Hann fékk
úrsmiðinn þegar til þess að kaupa úrið af
aðalsmanninum og grafa á það skjaldarmerki
kardinálans, svo úrin tvö voru nákvæmlega
eins. Þess er og vert að geta, að Torrini fekk
úrsmiðinn jafnframt til þess að lofa því liá-
tíðlega að þegja yfir þessu.
Um kvöldið fór allt fram eins og áður
hafði verið ákveðið. Torrini sýndi listir sínar
fyrir páfanuin og kardinálum hans og meðal
þeirra var L. kardináli. Síðasta atriðið á sýn-
ingarskránni var galdurinn með úrið. Torrini
bað um að fá lánað úr, en þegar þau buðust,
vildi hann ekkert þeirra, unz L. kardináli bauð
honum sitt úr. Torrini dáðist mjög að þess-
um fáséða dýrgrip, og kastaði því síðan með
mestu rósemi upp í Ifafííð. Orið féll niður á
gólfið og mölbrotnaði. Á1 ir sem viðstaddir
'voru horfðu forviða og skelfdir á þetta til-
tæki, ;o g. L. kardinálj fölhaði í framan og hafði
það á orði, að þetta væri heldur lélegt grín.
En Torrini lát þetta ekkert á sig fá, heldur
stappaði hann fótunum á úrið þangað til það
var sundurmolað í smábrot. Auðvitað var
það úrið, sem hann hafði keypt, sem hann
gjöreyðilagði svona, en úr kardinálans var
óskemmt í vasa hans. Nú átti hann aðeins
það eflir, að lcoma úrinu kardinálans í va a
páfans. Hann tók upp hrærikrús og lét
hana leifarnar af brotna úrinu, síðan lét hann
einhverskcnar duft þar samanvið og kveik i í
því, svo að gufu lagði upp úr ílátinu. Hrærði
hann inú í því sem ákafast, og sagði á með-
an frá ýrnsum undramyndum, er hann kvað t
sjá i reyknum. Voru menn forvitnir og vildu
líka fá að sjá þessi undur og loks kom páfinn
sjálfur og skygndist niður1 í krúsina.
„Ég sé ekkert“, sagði liann og gekk aft-
ur til sæiis síns. En töframaðurinn fullv.'ss-
aði liann um, að bráðlega myndi gátan verða
ráðin — hann hafði nefnilega notað tæk'-
færið og stungið heila úrinn í vasa páfans.
Síðan hélt hann áfrain kukli sínu, bræddi í
deiglu Lifarnar af brotna úrinu og sýndi
lcks áhcrfendum oíurlí inn gullmo'.a,sem voru
einu leifar úrsins.
„Nú skal ég með töfrum rnínunr og fjcl-
kyngi brevta þessum gullmola í hið uppruna-
lega úr“, sagði Torrini, „en breytingin fer
fra(m í vasa þess manns hér inni, sem menn
munu sízt ætta að vilji beita mig nokkrum
hrekkjum.
„Hvað mynduð þér nú segja, Torrini“,
sagði páfinn, „ef ég krefðist þess, að úrið
fyndist hjá mér?“
„Þér þurfið, yðar háæruverðugheit, aðeins
að fyrirskipa mér“, sagði Torrini „og skal
eins verða og þér viljið. Leitið í vösum yðar“.
Og sjá — páfinn tók upp úrið. Torrini óx
ákaflega í áliti eftir þetta og var leystur út
með ríkulegum gjöfum. En hann gat þakk-
að sínum sæla fyrir það, að .þetta skeði ekki
hundrað árum áður, því þá hefðu örlög hans
orðið á annan veg.
Þýtt.