Glettni - 18.01.1939, Síða 3

GLETTNI
3
„Það er vitaniega réit, að þetta er gang-ur
lífsins, það unga vex að sínu eðli frá því
gamla, og við því er ekkert að segja. En hvað
hana Rún snertir, þá liggur ekkert slíkt við
borð ennþá. Hún er hvorki stórlát né dramb-
söm, en samt er það nú svo, að piltarnir
hérna í sveitinni eru ekki við hennar hæfi
og falla henni e'kki í geð, hún hefir enga
löngun til að umgangast þá, hún lifir enn
þá saklausu og ósnortnu draumliii æskunn-
ar“.
Við slitum síðan ta'inu og skömmu seinna
hallaði prestur sér útaf í legubekkinn og
scfnaði. En ég gat ekki síitið hugann frá
Rún, þessu unga og þroskaða, saklausa nátt-
úrubarni. Skyldi hún nú vera uppi í hlíð eða
inni í á að baða sig? Ég veit ekki hverju
sætti, en ég stóð upp, tók veiðistöngina míra
og gekk í hægðum 'mínum inn í skóg.
Ég var crðinn allkunnugur í skóginum í
grennd við ána, sum trén voru orðnir nokk-
urskonar vinir mínir og leiðsögumenn, þegar
ég hélt tii árinnar og nn datt mér til hugar
að fara og kanna hyljina fyrir ofan svo-
nefndan Veiðikrók. Ég hélt upp með ánni,
fylgdi þó 'ekki bugðum hennar, heldur fór
skemmstu leið. Glaða sólskin var og inollu-
legt veður. Ég hugsaði gott til glóðarinnar
að fá mér ba'ð í ánn‘. og sneri að næsta hyl.
Afllt í íeinu heyrði ég skæran, dil'andi kven-
mannshlátur í grendinni. Ég hugsaði: Hver
skyldi vera hér á ferji í svona sólskinsskapi?
Ég gekk á hljóðið, en fór’ hægt og ákvað að
koma þessari glöðu yngismey að óvörum.
Þegar ég nálgaðist ána heyrði ég hláturinn
aftur greinilega mjög nálægt og ógreinilegt
mannamál á m lli. Ég læddist nær og nær og
gætti þess að felast jafnan bak við trén og
ailt í einu sá ég í rjóðri á árbakkanum
furðulega sjón. Drottinn minn dýri! Þarna var
Rún, dóttir prestsins og með henni ungur
piltur frá næsta bæ, bóndasonur, sem ég bar
kennsl á. Þau voru bæði allsnakin, höfðu
sýnilega verið að baða sig í ánni, en nú voru
þau í eltingaleik þarna á bakkanum, hún
hljóp á undan skellihlægjandi, en hann fór
á eftir (0>g hafði sýnilega fullan hug á því að
ná henni. Hún var líka yndisleg eins og
skógardís, rjóð og blómleg, öll hin venju-
lega, dreymandi rósemi hennar var gjörsam-
lega Iiorfin, hér gat að líta íturvaxna, full-
þroskaða konu, sem gaf sínu náttúrlega eðl/
lausan tauminn. — Nú náði pilturinn henni
Ioks og þá fleygði hún sér niður, hann kraup
við lilið hennar og þau féllust í faðma. Ég
gaf þeim gæ'.ur um stund, en læddist síðan
hljóðlega í burtu. Skvldi v!nur minn, prest-
urinn, nú vera vaknaður og vera að hugsa
um dreymandi sakleysi hennar dótiur sinnar?
Ekki skyldi ég spilla hinni ánægjulegu trú
hans á draumlyndi æskunnar.
Meðan við vorum a ð borða kvöldverðinn
reymdi ég hvað eftir annað að leiða samtal-
ið að pihunumf í svleitinni, ætt _þeiira, gjörvu-
[eik og kostum, prestur tók undir og leit
kankvís og kímileitur til dóttur sinnar, en
hún hafði engan áhuga á þessu umtal efni
og tók lítið undir. Hún var sama hógláta
draumlynda og saklausa stúlkan ogáður.
Þegar við höfðum snætt miðdegisverð dag-
inn eftir, sagði ég prestinum að ég ætlaði
strax að fara inn að á og freista hamingj-
,unnar við silungsveiðina. Hann árnaði mér
góðrar ferðar og góðrar veiðar og kvaðst
mundu fá sér sinn venjulega miðdegisblund.
Ég bjó mi|g í skyndi til ferðar með veiði-
áhöld mín og sundskýlu, fór síðan fram í
eldhús og spurði ráð ;konana hvar Rú.n» værj,
en hún hafði þá skroppið út í garð til að
tína blómi í blómsturvasana, er æíinlegla voru
þar á borðum. Ég fór út í garðinn, fiitti
hana þar og gaf mig á tal við hana, því ég
hafði ásett mér, eftir það sem ég hafði ver-
ið sjónarvotttur að deginum áður, að kynn-
ast henni betur. Það varð úr, að hún féllst
á að korna út ineð mér í skemmtigön^u inn
í skóg.
Við spjölluðum saman um heima og geima
,og hún varð smám saman glaðvær qg skraf-
hreifin. Loks spurði ég hana meðal ann-
ars:
Framh. á b