Morgunblaðið - 18.12.2015, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. DESEMBER 2015
✝ KetillKristjánsson
fæddist 12. desem-
ber 1924 í Hauka-
dal, Biskupstungum
í Árnessýslu. Hann
lést á Landakoti í
Reykjavík 10. des-
ember 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Krist-
ján Loftsson, f.
1887, d. 1983, frá
Kollabæ í Fljótshlíð, Rangár-
vallasýslu, og Guðbjörg Greips-
dóttir, f. 1893, d. 1973, frá
Haukadal.
Þau Kristján og Guðbjörg
eignuðust alls 13 börn, fimm syni
og átta dætur, og náðu tíu þeirra
fullorðinsaldri en þrjú dóu í
æsku. Systkini hans voru: Greip-
ur Kjartan, Sigurgeir, Elín, Jó-
hanna, Loftur, Sigríður, Auður,
Katrín og Áslaug. Af systkinun-
um frá Haukadal og Felli eru nú
á lífi Sigríður, Auður og Áslaug.
Ketill ólst upp í Haukadal
fyrstu æviárin en á fimmta ald-
ursári taka foreldrarnir sig upp
með fjölskylduna og flytja að
Felli. Ketill gekk í Íþróttaskól-
ann í Haukadal og var síðan tvo
vetur í Héraðsskólanum á Laug-
arvatni. Á uppvaxtarárunum
búð með Brynjari M. Lárussyni.
2) Ingibjörg, f. 4.12. 1958. 3)
Kristján, f. 8.9. 1961. Hann var
kvæntur Elínu Ebbu Björgvins-
dóttur og dætur þeirra eru: a) El-
ínborg, f. 1982, gift Daða Frey
Ólafssyni og eiga þau soninn
Hrafnkel Frey; b) Eva Dögg, f.
1984, gift Garðari Eyjólfssyni og
eiga þau tvær dætur, Sögu og
Lukku; c) Katla Björg, f. 1990, í
sambúð með Kjartani Árna Sig-
urðssyni. Með fyrrverandi sam-
býliskonu sinni, Ragnhildi Krist-
jánsdóttur, á Kristján tvíburana
Ketil og Kolfinnu, f. 2000. 4) Ein-
ar, f. 20.5. 1963. Hann er kvænt-
ur Yvonne Michele Ketilsson og
eru börn þeirra: Leif Gunnar
Ketilsson, f. 1994, Leah F. Ket-
ilsson, f. 1996, og Lauren K. Ket-
ilsson, f. 2000.
Á Torfastöðum í Biskupstung-
um bjuggu Ketill og Inga í þrjú
ár, næstu fimm árin bjuggu þau á
Tóftum í Stokkseyrarhreppi. Ár-
ið 1963 flytja þau til
Þorlákshafnar með fjögur börn
og gerðust ein af frumbyggj-
unum. Þar byggðu þau sér ein-
býlishús í C-götu 10, sem þau
bjuggu í til ársins 1997 er þau
fluttu í Kópavoginn, þar sem
Ketill bjó til æviloka. Í Þorláks-
höfn vann Ketill ýmis störf.
Ketill verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju í dag, 18. des-
ember 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
vann Ketill við bú
foreldra sinna á
Felli, auk þess var
hann í mörg ár hjá
Ræktunarsambandi
Suðurlands.
Árið 1951 eignast
Ketill soninn Berg, f
27.10., með Áshildi
M. Öfjörð. Bergur
er kvæntur Gunni
Sigdísi Gunn-
arsdóttur. Dætur
þeirra eru: a) Svandís, f. 1972,
gift Ragnari Hólm Gíslasyni. Þau
eiga þrjú börn, Daníel Berg, Ívar
og Sigdísi Erlu: b) Heiðrún, f.
1975.
Ketill og Ingibjörg Einarsdótt-
ir gengu í hjónaband árið 1955
og hófu búskap á Torfastöðum í
Biskupstungum. Foreldrar Ingi-
bjargar voru Guðrún Ingimars-
dóttir frá Efri-Reykjum i Bisk-
upstungum og Einar Gíslason,
bóndi í Kjarnholtum. Ketill og
Ingibjörg höfðu því verið í hjóna-
bandi í 60 ár. Börn þeirra eru: 1)
Guðrún Björg, f. 17.4. 1957, gift
Kristófer Einarssyni. Börn
þeirra: a) Einar Óli, f. 1980,
kvæntur Sólveigu Hörpu Krist-
jánsdóttur, þau eiga tvö börn,
Elvý Elenóru og Kristófer Huga.
b) Elísabet Inga, f. 1983, í sam-
Um undra-geim, í himinveldi háu,
nú hverfur sól og kveður jarðarglaum;
á fegra landi gróa blómin bláu
í bjartri dögg við lífsins helgan
straum.
(Benedikt Gröndal)
Það er alltaf sárt að kveðja þá
sem standa manni næst. Nú
þegar elskulegur tengdafaðir
minn er genginn, þá er margs að
minnast þegar farið er yfir far-
inn veg. Ég minnist tengda-
pabba sem glaðværs og duglegs
manns sem alltaf var tilbúinn að
aðstoða ef hann mögulega gat.
Sérstaklega átti það við ef eitt-
hvað þurfti að smíða og laga til
þá var hann alltaf tilbúinn að
rétta hjálparhönd. Ketill var
góður smiður og betri læriföður
í þeim efnum var varla hægt að
fá. Þegar Ketill hætti á vinnu-
markaði var hann rúmlega sjö-
tugur og réðst þá strax í smíði
myndarlegs sumarbústaðar fyrir
fjölskylduna að Felli í Biskups-
tungum. Bústaðurinn er stað-
settur á dásamlegum útsýnis-
stað á landareigninni og þar
undi hann hag sínum afar vel og
vildi helst dvelja þar öllum
stundum með Ingu. Tengda-
pabbi hafði mikla ánægju af
söng og hafði afar fallega ten-
órrödd sem hann hélt ótrúlega
vel til dánardægurs og líklega
leið aldrei sá dagur sem hann
tók ekki lagið sér og öðrum til
ánægju. Í 90 ára afmæli sínu á
síðasta ári söng Ketill einsöng
fyrir afmælisgesti og tókst vel
upp.
Nú í október þegar hann
dvaldi hjá okkur Lillu í tvo
daga, þá orðinn heilsulítill, vildi
hann endilega taka lagið með
henni, þau sungu saman nokkur
lög og höfðu gaman af. Þá var
ákveðið að fara á skype og tala
við dóttursoninn, Einar Óla í
Danmörku, og endaði sá síma-
fundur í samsöng á milli land-
anna þar sem þau þrjú sungu
saman nokkur lög og skemmtu
sér hið mesta. Nú nýlega þegar
Elísabet Inga dóttir okkar kom í
heimsókn til hans á spítalann
tók hann eftir því að von var á
nýju langafabarni og við sýnd-
um honum þrívíddarmynd af
litlu ófæddu dömunni sem er
væntanleg nú um áramótin,
þetta þótti honum stórfurðulegt
að hægt væri að gera og gladd-
ist yfir því að hægt væri að kíkja
í pakkann. Tengdapabbi hafði
einstaklega notalega nærveru,
alltaf yfirvegaður, brosmildur og
vildi hafa eitthvað fyrir stafni.
Hann þakkaði langlífi sitt því að
hann hafi alltaf unnið mikið og
gætt hófs í mat og drykk.
Ég er þakklátur fyrir þá gæfu
að hafa átt vegferð með Katli í
tæp 40 ár.
Ég og fjölskylda mín þökkum
og blessum minningu góðs
manns. Megi góður Guð styrkja
okkur öll sem syrgjum.
Kristófer Einarsson.
Hann afi minn var enginn
venjulegur karl. Hann var góður
karl sem vildi öllum vel og hafði
fá orð um veikleika annarra.
Hann var vinnusamur og hand-
laginn smiður, söngelskur og
skemmtilegur og það var alltaf
stutt í grínið. Í barnslegri minn-
ingunni þá er hann hávaxinn í
gráum jakka, með grátt hár en
fagurgljáðan skalla og keyrir
um á hvítum pick-up-bíl. Hann
hafði stórt hjarta og risastórar
klunnalegar en hlýjar hendur
sem gátu samt á undraverðan
hátt klætt litla stelpurófu í
fingravettlinga sem var síðan
vandlega pakkað undir erma-
stroffið á úlpunni því ekki mátti
vera bert á milli. Mér þótti
kraftaverki líkast hvaða fín-
hreyfingar voru mögulegar með
þessum tröllslegu hrömmum.
Afi hafði alltaf tíma og þol-
inmæði til að tala við börn.
Hann var mér góður afi og hann
var dætrum mínum góður
langafi, en það eru ekki margir
níræðir menn sem leiða börn á
öðru ári í berjamó, setjast á
gólfið til að púsla eða baksa við
að koma upp hengirúmi í tré
fyrir kröfuharða sex ára prins-
essu, en hann afi minn gerði
þetta allt.
Sem börn, þá lögðum við
systurnar leið okkar reglulega
til afa á Reykjabrautina og þá
voru oft einhverjir vinir með í
för. Við svöruðum þegar hann
ávarpaði okkur Immu og Lillu
eins og ekkert væri eðlilegra, þó
svo að við heitum sjálfar Eva og
Ella og hin nöfnin tilheyri dætr-
um afa sem honum þótti við svo
líkar. Af hverju kallar afi þinn
þig Immu? spurði vinkona mín
hissa eftir eina heimsóknina en
mér fannst ekkert eðlilegra, því
fyrir mér var þetta bara eitt af
því skondna sem var svo
skemmtilegt og sjarmerandi við
hann afa minn.
Eins og áður sagði, þá var
hann afi þegar með skalla þegar
ég kom til sögunnar. Ég þurfti
snemma á lífsleiðinni að ræða
þessa vöntun á hári við manninn
og þá stóð ekki á svörum. Hann
hafði verið að keyra svaka hratt
á bíl með engu þaki og hárið
fauk bara af. Ég trúði auðvitað
hverju orði og ímyndaði mér að
hann hefði verið á hermannaj-
eppa. Ég sá hann fyrir mér
þeysast Óseyrarbrautina í Þor-
lákshöfn á ofsahraða á grænum
Willys, með engu þaki, og rétt í
þann mund þegar hann brunar
fram hjá söluskálanum þá fýkur
hárið af. Ég var sennilega byrj-
uð að hanga í Skálanum á kvöld-
in þegar það rann upp fyrir mér
að það væri sennilega önnur og
eðlilegri skýring á skallanum
hans afa.
Elsku afi minn. Ég kveð þig
með söknuð í hjarta. Þegar ég
hitti þig síðast varstu aftur orð-
inn barn. Þú talaðir fallega um
foreldra þína og sagðist ákveð-
inn ætla heim í sumar. Áður
hafði ég heyrt þig segja að þú
værir ekki veikur, heldur bara
gamall. Gamall maður hvílir nú
lúin bein og ég sé þig fyrir mér
ungan aftur, í sumarblíðu í
sveitinni þinni. Vertu sæll afi
minn.
Eva Dögg Kristjánsdóttir.
Afi Ketill var góður og ljúfur
maður. Hann var með stóran
faðm sem umvafði mann þéttu
og hlýju faðmlagi og svo var
hann líka með óvenjustórar
hendur og hlýjar. Ég hafði svo
sem aldrei veitt þessu athygli
með stærðina á höndunum fyrr
en ég var orðin fullorðin og vin-
kona mín hafði það á orði að afi
minn væri með stærstu hendur
sem hún hefði séð. Ég var aftur
minnt á handastærðina þegar
sonur minn fæddist en hendurn-
ar hans voru óvenjustórar miðað
við ungbarn og minntu á hend-
urnar hans afa. Það er sko ekki
leiðum að líkjast.
Þegar ég var krakki þá bjó afi
í Þorlákshöfn eins og við systur
en amma dvaldi hins vegar lang-
dvölum á höfuðborgarsvæðinu. Í
þau skipti sem maður kom við á
Reykjabrautinni lumaði afi iðu-
lega á Canada dry og brúnni
lagtertu. Ein mest ljóslifandi
minningin mín úr barnæsku er
af afa Katli hjá mér við inngang-
inn vaskahúsmegin á Reykja-
brautinni að syngja „Hver var
að hlæja“. Reyndar var afi alltaf
syngjandi, hann söng fyrir okk-
ur barnabörnin allar heimsins
vísur og hann trallaði líka og
söng fyrir langafabörnin enda
lagviss og með fallega söngrödd.
Afi og amma áttu lengi vel
hjólhýsi á Laugarvatni og það
voru farnar ófáar ferðir með afa
þangað á hvíta pikkanum þar
sem hann benti á fjöllin og önn-
ur kennileiti í náttúrunni á leið-
inni og þuldi upp fyrir okkur
nöfnin á þeim. Einu sinni tók afi
sig til, útvegaði bát og réri með
barnabörnin út á Laugarvatn.
Það vildi ekki betur til en að
kallinn datt í vatnið í miðri ferð
og er ferðarinnar helst minnst
fyrir það.
Afi var ótrúlega hraustur lík-
amlega allt fram undir það síð-
asta og lét sig ekki muna um að
skella sér niður á fjóra fætur og
bjóða langafabörnunum á hest-
bak. Hann settist líka alltaf með
litlu langafabörnunum á gólfið
og lék við þau á þeirra plani. Á
hverju hausti passaði hann sig
að hreinsa upp öll ber á landinu
þeirra ömmu við bústaðinn og
mátti iðulega sjá rassinn á hon-
um standa út í loftið einhvers
staðar uppi í brekku og ein-
hvern tíman fyrir ekki svo löngu
þá sá hann ástæðu til að spyrja
okkur systur hvort að við treyst-
um okkur upp brekkuna, hann
þá 87 ára og við rétt um þrí-
tugt!. En það var einmitt uppi í
bústað þar sem hann undi sér
best, í hlíð heimafjallsins með
útsýni yfir sveitina.
Í lokin læt ég hér fylgja vís-
una sem afi söng svona eftir-
minnilega fyrir mig og ég mun
aldrei gleyma:
Hver var að hlæja þegar ég kom inn?
Kannski’ að það hafi verið kötturinn.
Æi nú, jæja, látum hann þá hlæja,
kannski’ að hann hlæi ekki’ í annað
sinn.
(Höfundur ókunnur.)
Elsku afi, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Þú lifir í hjörtum
okkar.
Elínborg (Ella), Daði
og Hrafnkell Freyr.
Ketill Kristjánsson
Elsku pabbi
minn, ég er svo
feginn að við komum til ykkar í
október og að við gátum eytt
þessum dögum saman. Það er
ekki sjálfgefið að eiga svona
yndislega foreldra eins og þig
og mömmu sem styðja við bak-
ið á manni í gegnum súrt og
sætt og er alltaf hægt að leita
til þegar á þarf að halda. Þó að
líf okkar á uppvaxtarárunum
hafi ekki alltaf verið fyllt af
veraldlegum gæðum var það yf-
irfullt af því sem skiptir mestu
máli í lífinu, ást og alúð frá
ykkur mömmu. Við áttum svo
margar góðar stundir saman
þegar við keyrðum á milli golf-
valla hérna í gamla daga, þú
vildir alltaf hlusta á Dubliners
en ég var alltaf að lækka og
segja þér brandara. Ég hélt í
mörg ár að þú hefðir aldrei
fattað það að Dubliners var
ekki uppáhaldshljómsveitin
mín, þangað til fyrir nokkrum
árum að mamma sagði mér
Guðmundur Ingi
Jónatansson
✝ GuðmundurIngi Jón-
atansson fæddist
17. maí 1950. Hann
lést 4. desember
2015.
Útför Guð-
mundar Inga fór
fram 16. desember
2015.
hvað þér þótti
þetta skemmtilegt,
og sérstaklega þar
sem þú spilaðir
bara með og lést
mig halda að ég
væri bara svona
sniðugur. Þegar ég
var að byrja í
flugnáminu, og var
engan veginn viss
um að það væri
rétt leið í lífinu því
atvinnumöguleikar væru af
mjög skornum skammti, sagðir
þú við mig setningu sem ég
gleymi aldrei; „Hannes ekki
hafa neinar áhyggjur af því að
fá vinnu, það er alltaf pláss fyr-
ir góða menn.“ Þessi orð voru
rauði þráðurinn í gegnum nám-
ið mitt og hafa heldur betur
reynst orð að sönnu. Það var
svo gaman að fara með þig í
flug á Íslandi og þegar við flug-
um nánast hringinn í kringum
landið á einum degi með við-
komu á golfvellinum á Dalvík
var eitthvert besta flug ævi
minnar.
Þú studdir alltaf svo við bak-
ið á mér og meira en góðu hófi
gegnir stundum þegar þú
neyddir fólk sem kom í heim-
sókn á Böggvisbrautina til að
horfa á Emirates-diskinn til að
sýna því hvað hlutirnir væru nú
flottir hjá þeim.
Við ræddum mjög oft um
ferilinn hjá mér og þú varst svo
spenntur yfir því að ég væri að
verða flugstjóri innan skamms.
Það var því mjög sárt að hugsa
til þess þegar þú féllst frá langt
fyrir aldur fram að þú ættir
ekki eftir að sjá mig klára flug-
stjórann því þú áttir svo gríð-
arlega stóran þátt í því hvað
flugnámið hjá mér gekk vel.
Elsku pabbi minn, þín er
sárt saknað. Það var svo gott
að vera nálægt þér og svo gam-
an að vera í kringum þig. Þú
tókst sjálfan þig aldrei of alvar-
lega og ég gat alltaf strítt þér
við matarborðið hvað þú varst
„kurteis“.
„Pabbi, maður segir viltu
rétta mér smjörið.“ „Ha, já,“
sagðir þú og svo hlógum við að
öllu saman. Þú ert frábær fyr-
irmynd fyrir mig sem faðir og
minningarnar okkar saman lifa
í hjarta mér. Hvíl í friði, elsku
pabbi.
Hannes Ingi Guðmundsson.
Miðvikudaginn 16. desember
var til moldar borinn frá Dal-
víkurkirkju samstarfsmaður
minn og vinur Guðmundur Ingi
Jónatansson.
Leiðir okkar Guðmundar
lágu fyrst saman er hann hóf
störf við Grunnskóla Ólafs-
fjarðar fyrir nokkrum árum.
Þegar síðar meir voru samein-
aðar tvær kennslustofnanir,
annars vegar Grunnskóli Ólafs-
fjarðar og síðan Grunnskóli
Siglufjarðar, í eina, þ.e. Grunn-
skóla Fjallabyggðar, þá hafði
ég starfað í allnokkur ár við
skólann í Ólafsfirði en Guð-
mundur hafði verið skemur.
Eitt af því sem gert var til að
„hrista hópinn saman“ var að
farin var óvissuferð fyrsta
haustið sem hin nýja stofnun
var við lýði. Lá hún m.a. í
Skagafjörð þar sem farið var í
flúðasiglingu. Vorum við fjögur
saman í bát og urðum að hafa
okkur öll við til að klára þetta
verkefni.
Eftir á að hyggja var þetta
hin besta skemmtun. Það er
einkennileg tilhugsun að í dag,
rúmum fimm árum síðar, erum
við bara tvær eftir hérna megin
úr bátnum okkar í siglingunni
þarna forðum.
Guðmundur var greiðvikinn
og viðræðugóður. Ósjaldan
fékk ég að sitja í bílnum með
honum frá Siglufirði til Ólafs-
fjarðar. Fyrir þær stundir sem
við áttum saman og ræddum
málin vil ég þakka.
Farðu í friði vinur minn.
Kristín Brynhildur
Davíðsdóttir.
Guðmundur Ingi Jónatans-
son, kennari og prentari á Dal-
vík, lést 4. desember eftir
harða baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Leiðir okkar lágu saman á
hagyrðingamótinu í Skúlagarði
1992.
Þar var glæsilegt framhald á
mótinu í Sælingsdal 1991.
Starri í Garði og Björn Ingólfs-
son á Grenivík voru í hlutverki
heiðursgests og veislustjóra,
fjöldi Keldhverfinga flutti ljóð
sín á palli en Sigvaldi Jónsson
stóð sem styrkur klettur að
baki öllum ráðagerðum. Næstu
mót á Hallormsstað ’93, Flúð-
um ’94, Reykjavík ’95 og Núpi
’96 tóku sinn brag af þessu
glæsilega norðlenska móti.
Guðmundur Ingi átti eftir að
taka þátt í flestum þessara
móta og prentaði vísnakver frá
mörgum þeirra. Hann var ekki
maður sem spurði um laun að
loknu dagsverki heldur hvar
þörf væri á liðsinni. Hann var
góður hagyrðingur auk þess að
vera hagleiksmaður. Hann
lagði drjúgt af mörkum í vax-
andi bæjarfélagi heima á Dal-
vík. Guðmundur eignaðist úr-
vals konu úr Vatnsdal, átti
sjálfur húnvetnskar rætur og
kenndi við Húnavallaskóla en
síðar á Dalvík, en 1985 stofnaði
hann fjölritun ásamt viku-
blaðinu Bæjarpóstinum og hef-
ur rekið það síðan – heitir nú
Víkurprent – ásamt því að vera
ritstjóri Bæjarpóstsins um ára-
bil.
Einnig prentaði Guðmundur
hvaðeina fyrir sveitunga sína,
s.s. ljóðabækur og plaköt, á síð-
ustu árum fyrir Fiskidaginn
mikla, sálmaskrár fyrir útfarir
og söngbækur og Stikilshefti
fyrir Húnvetning búsettan suð-
ur á Selfossi sem litlu hefði
komið í verk af þeim hugð-
arefnum sínum ef hann hefði
ekki notið þessa góða vinar og
kunnáttu hans.
Þeir Dalvíkingar sjá vel út á
sæinn djúpa sem og yfir Eyja-
fjörðinn, alveg yfir á Látra-
ströndina þaðan sem enn lýsir
af ljóðum Látra-Bjargar. Um
Bragaþing vestur við Húnaflóa
árið 2006 orti Guðmundur Ingi
á kynningarspjald:
Engan svíkur andans þing
á ýmsu ríku lumar.
Þú hittir slíkan hagyrðing
á Hólmavík í sumar.
Leiðirnar lágu saman á
Bragaþingunum og þar var líka
annan mann að finna og ómiss-
andi, Jóa í Stapa, náfrænda
Guðmundar, sem var upphafs-
maður mótanna og sparaði
aldrei tíma né fyrirhöfn við
undirbúning þeirra.
Mótin lifðu í tæpan aldar-
fjórðung og sköpuðu stórt
tengslanet um landið allt með-
an þau voru í blóma.
Vin minn, sem hvarf frá svo
mörgum verkefnum og ríkum
draumum, vil ég kveðja með
ljóði Steingerðar Guðmunds-
dóttur sem hún nefnir Á að-
ventu:
Í skammdegismyrkri
þá skuggar lengjast
er skinið frá birtunni næst
ber við himininn hæst.
Hans fótatak nálgast
þú finnur blæinn
af Frelsarans helgiró –
hann veitir þér vansælum fró.
Við dyrastaf hljóður
hann dvelur – og sjá
þá dagar í myrkum rann
hann erindi á við hvern mann.
Þinn hugur kyrrist
þitt hjarta skynjar
að hógværðin býr honum stað
þar sest hann sjálfur að.
Og jólin verða
í vitund þinni
að vermandi kærleiks yl
sem berðu bölheima til.
(SG)
Ingi Heiðmar Jónsson.