Morgunblaðið - 15.01.2016, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JANÚAR 2016
✝ Jón Þórissonfæddist á Siglu-
firði 19. október
1948. Hann lést á
heimili sínu 1. jan-
úar 2016.
Foreldrar Jóns
voru hjónin Þórir
Kristján Konráðs-
son bakarameist-
ari, f. 10.7. 1916 á
Ísafirði, d. 20.3.
1995, og Hrönn
Jónsdóttir húsmóðir, f. 4.1. 1918
á Siglufirði, d. 18.5. 2005.
Systkini Jóns eru Fylkir, f.
1941, Helga, f. 1943, Jens, f.
1946, Konráð, f. 1952, d. 2014,
Vörður, f. 1958, og Þorbjörg, f.
1959.
Jón kvæntist Ragnheiði Krist-
ínu Steindórsdóttur leikkonu, f.
26.6. 1952, 2014 eftir áratuga
sambúð. Börn Jóns og Ragn-
heiðar eru Steindór Grétar, f.
1.10. 1985, og Margrét Dórót-
hea, f. 9.5. 1990. Sambýliskona
Steindórs er Kristjana Björg
Reynisdóttir, f. 1988. Sambýlis-
maður Margrétar er Jón Geir
Jóhannsson, f. 1975.
útilistaverk og minnisvarða, t.d.
Hvirfil í Sandgerði. Hann átti
þátt í hönnun og leikhús-
tæknilegri útfærslu á Borgar-
leikhúsinu og gerði hátt í 40
leikmyndir fyrir LR í Iðnó,
Austurbæjarbíói og Borgarleik-
húsinu. Hann vann mikið við
kvikmyndir og sjónvarp, þ.á m.
eru Land og synir, Útlaginn,
Vér morðingjar, Steinbarn,
Hælið, Dómsdagur og Brekku-
kotsannáll (í samstarfi við Björn
Björnsson).
Jón kom að undirbúningi og
hafði umsjón með nokkrum er-
lendum gestasýningum á Lista-
hátíð, m.a. fyrir San Francisco-
ballettinn.
Hann átti sæti í stjórn LR af
og til á árunum 1982 til 2000.
Einnig var hann um langt skeið í
inntökunefnd Félags íslenskra
leikara og var einn af stofnend-
um Samtaka um leikminjasafn
og sat þar í stjórn.
Á seinni árum starfaði Jón
einkum við söfn og sögusýn-
ingar og gerði m.a. Þórbergs-
setur á Hala í Suðursveit og
Kjarvalsstofu á Borgarfirði
eystra.
Útför Jóns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 15. janúar
2016, klukkan 13.
Jón lauk gagn-
fræðaprófi á Siglu-
firði 1965 og starf-
aði síðan nær
óslitið við
leikmyndagerð í
leikhúsi og fyrir
kvikmyndir og
sjónvarp. Hann
stundaði nám við
MHÍ 1970-1972,
nam leikmynda-
gerð hjá Leikfélagi
Reykjavíkur og hlaut starfs-
þjálfun hjá Danmarks Radio &
TV.
Jón starfaði lengst af hjá LR
en einnig fyrir Þjóðleikhúsið,
Leikfélag Akureyrar, Íslensku
óperuna, Íslenska dansflokkinn,
Ríkissjónvarpið, Stöð 2, þýsku
stöðina NDR, London Weekend,
Ísfilm og fjölda
áhugamannaleikfélaga.
Jón vann með fjölmörgum
sjónvarps- og kvikmyndagerð-
armönnum, setti upp vörusýn-
ingar og hlaut verðlaun fyrir
hönnun sýningarbása og um-
búða. Hann innréttaði veit-
ingastaði og verslanir og gerði
Kær bróðir minn er látinn eftir
hetjulega baráttu. Minningarnar
eru dýrmætar, – góðar, fallegar,
skemmtilegar, ljúfar og jafnvel
erfiðar og sárar en allar dýrmæt-
ar. Ein sú allra yndislegasta er
þegar Nonni og Heiða buðu í partí
í Iðnó hinn 30.8. 2014. Veðrið var
dásamlegt og svanirnir syntu við
Tjarnarbakkann. Þau tóku á móti
okkur í anddyrinu glöð og glæsi-
leg, Heiða í rauðum kjól og rauð-
um skóm, Nonni í gráum fötum
með rautt bindi. Síðan var boðið í
salinn, sviðið var blómum skreytt
og ljúfir tónar þeirra félaga Sig-
urðar Flosasonar og Gunnars
Gunnarssonar ómuðu. Gestirnir
komu sér fyrir og Nonni og Mar-
grét Dóróthea stigu á svið. Allir
biðu með eftirvæntingu eftir
framhaldinu og þá hljómaði brúð-
armarsinn og Steindór Grétar
leiddi mömmu sína inn gólfið og
upp á svið þar sem séra Örn Bárð-
ur gaf þau saman. Þetta var und-
urfallegt, hjartnæmt og óvænt,
það var varla þurrt auga í salnum.
Eftir faðmlög, kossa og mynda-
tökur var boðið upp á næstu hæð.
Þar beið einstaklega hátíðlegt og
fallegt borð, ljúffengur matur og
vel valin vín. Sigríður Thorlacius
andaði fallegum söng sínum til
okkar í nokkrum lögum. „Sérleg-
ur sendiherra“ var toppurinn.
Heiða las ljóð af sinni alkunnu
snilld og Nonni hélt skemmtilega
ræðu um kynni þeirra Heiðu. Þeg-
ar þessi unga og fallega leikkona,
nýútskrifuð frá London, kom til að
leika Lillu í Saumastofunni eftir
Kjartan Ragnarsson. Farið var
með Saumastofuna í sýningarferð
um landið og flaug Nonni vestur á
Ísafjörð til að koma á Heiðu gull-
hnút sem hún hefur síðan borið á
fingri sér. Veislan endaði uppi á
efsta lofti í Iðnó. Staðurinn svo
táknrænn, staðurinn þar sem þau
kynntust og störfuðu.
Fyrir rúmlega 50 árum var
auglýst leiksviðsstarf hjá Leik-
félagi Reykjavíkur, ég svaraði
auglýsingunni fyrir Nonna hönd.
Þetta gæti hentað honum á meðan
hann væri að komast að hvað hann
vildi læra eða vinna við. Á skrif-
stofu Leikfélagsins tóku á móti
mér Sveinn Einarsson og Stein-
þór Sigurðsson. Þeir voru hissa
þegar ég kom inn, svolítið eins og:
Hvað er hún að vilja, heldur
hún að þetta sé kvennastarf? Ég
lýsti Nonna; duglegur, handlag-
inn, verkhagur, listrænn, hug-
myndaríkur og útsjónarsamur.
Hugsar verk í þaula, útfærslu og
lausnir áður en hann framkvæmir.
Hann væri að mála fyrir Rarik
úti á landi og því ekki hægt að ná í
hann. Þeir spurðu spurninga og
þögðu um stund, litu svo hvor á
annan og sögðu mér síðan að
senda drenginn til þeirra þegar
hann kæmi í bæinn. Þá var það
erfiðasta eftir, – að segja Nonna
frá þessu frumhlaupi mínu. Mér
til mikils léttis tók hann því ótrú-
lega vel. Hann var ráðinn, tæp-
lega 17 ára gamall, fann sína hillu í
lífinu og fékk sitt ágæta viður-
nefni Mínus. Hann hefur aldrei
kvartað alvarlega yfir stjórnsemi
minni. Ég tel mig eiga lítinn þátt í
að við fengum þennan happafeng í
fjölskylduna sem Heiða er og
seinna, miklu seinna, augastein-
ana þeirra Steindór Grétar og
Margréti Dórótheu.
Að missa bæði Nonna og
Konna á rúmu ári er sárt og sökn-
uðurinn mikill en líka þakklæti
fyrir góða samfylgd.
Helga Þóris.
Það er með sárum söknuði að
við kveðjum góðan bróður,
frænda og mág eftir langan að-
draganda sem einkenndist af góð-
um og slæmum fréttum til skiptis,
en Nonni, eins og fjölskyldan kall-
aði hann, var alltaf rósemin sjálf
og tók þessu öllu af einstakri þol-
inmæði og það var stutt í grínið
eins og þegar frændi frá Ísafirði
heilsaði honum og sagði: „Mikið
lítur þú vel út.“ Þá svaraði Nonni:
„Þú ættir að sjá mig að innan.“
Nonni hóf ungur störf sem
sviðsmaður hjá Leikfélagi
Reykjavíkur í gamla Iðnó og heill-
aðist af leikhúsinu og fór fljótlega
að læra leikmyndateiknun hjá
Steinþóri Sigurðssyni, sem þá var
leikmyndateiknari í Iðnó, og þar
starfaði hann lengi eftir að námi
lauk.
Það var sérstakur skóli að læra
leikmyndagerð í Iðnó og krafðist
mikillar útsjónarsemi og hug-
myndaflugs að gera leikmyndir
þannig úr garði að hægt væri að
skipta um svið milli atriða á ásætt-
anlegum tíma þrátt fyrir að þar
væri leiksviðið ekki stærra en góð
stofa nú á tímum og nær engar
geymslur fyrir leiktjöld og þar við
bættist að ekki voru miklir fjár-
munir úr að moða til efniskaupa. Í
Iðnó lærði Nonni að gera góða
leikmynd fyrir lítið fé sem var góð
undirstaða.
Nonni var sérlega vandvirkur
og kynnti sér vel bakgrunn og tíð-
aranda fyrir þær leikmyndir sem
hann gerði og sem voru bundnar
við ákveðið tímabil í sögunni og
var sérlega fróður um verklag,
innréttingar og húsbúnað á hinum
ýmsu tímum Íslandssögunar og
teiknaði búninga fyrir þær leik-
myndir sem hann gerði.
Á árunum sem sviðsmaður í
gamla Iðnó hafði Nonni það verk-
efni að draga frá leiktjöldin þegar
sýningar hófust og það varð til
þess að hann fékk viðurnefnið Jón
mínus sem hann bar með stolti
alla tíð.
Nonni gerði fleira en að teikna
leikmyndir fyrir leikhús, óperur,
sjónvarp og kvikmyndir, hann
setti upp fjölda safna og sýninga
víða um land og hlaut verðlaun
fyrir besta sýningarbásinn á Sjáv-
arútvegssýningunni 2002, hann
hannaði tréumbúðir fyrir Álfa-
stein og hlaut fyrir þær Scanstar-
verðlaunin 1992 og einnig
Worldstar-verðlaunin 1992, einn-
ig teiknaði hann innréttingar fyrir
mörg veitingahús, verslanir og
rakarastofu, hann tók þátt í og
vann samkeppni 2007 um hönnun
minnisvarða um vélbátaútgerð frá
Sandgerði í hundrað ár, verkið
heitir Hvirfill og stendur við höfn-
ina í Sandgerði.
Eftir að Nonni stofnaði heimili
með Ragnheiði Steindórsdóttur
og börnin Steindór og Margrét
komu til sögunnar urðu fjöl-
skyldutengslin nánari og þar sem
báðir foreldrar unnu í leikhúsi og
þurftu oft á barnapössun að halda
kynntumst við börnunum vel.
Minnisstætt er brúðkaup
þeirra hjóna sem þau héldu öllum
að óvörum og var það haldið á
gamla vinnustaðnum þeirra
beggja í Iðnó við Tjörnina.
Samheldnin í fjölskyldunni var
alltaf góð og Nonni hélt uppi
stemningunni í fjölskylduboðum
með óþrjótandi sögum og gaman-
semi.
Nonna er sárt saknað en minn-
ingin um góðan dreng mun lifa
með okkur um ókomna framtíð.
Ragnheiði, Steindóri Grétari og
Margréti Dórótheu vottum við
innilega samúð okkar.
Fylkir Þórisson,
Bärbel Valtýsdóttir,
Jens Fylkisson.
Það var yndislegt að eignast lítinn
bróður
Einkum til að leika sér við hann
Í furðumyndum birtist þessi bróðurást
Í bernskunni en fyrir einhvern galdur
Við sem þurftum hálfan daginn helst að
slást
Hættum báðir því um skólaaldur
Ég man hann sagði „ekki borða allt frá
mér“
Þó ekki festist á hann nokkurt spik
Með frásagnir hann lærði fljótt að leika
sér
Svo líklega var þetta skammarstrik
Að láta ekki góða sögu gjalda þess
Sem gerðist kannski í veruleika og
raun
En segja frá og yrkja jafnvel annað
vers
Þá uppsker maður gleði í sögulaun
Það var yndislegt að eignast lítinn
bróður
En ákaflega sárt að missa hann
Jens.
Látinn er langt fyrir aldur fram
elskulegur mágur minn. Hann var
eftirtektarverður í þjóðfélaginu
frá unga aldri í hvítum gærupels
með hatt yfir liðuðu síðu hári
hippatímans. Hann gerði leik-
mynd fyrir okkur í Versló og eign-
aðist vini fyrir lífstíð meðal skóla-
félaga minna en hann var ætíð
vinmargur og fór aldrei í mann-
greinarálit. Síðar kynntist ég hon-
um þegar ég kom inn í fjölskyld-
una sem feimin kærasta Konráðs,
yngri bróður hans. Ég var fljót að
átta mig á því hvílíkur mannkosta-
maður hann var. Nonni hjálpaði
okkur unga parinu að koma undir
okkur fótunum og lánaði í útborg-
un í lítilli íbúð. Þegar við greidd-
um skuldina tók hann ekki í mál
að við greiddum vexti. Í sumar
minntist ég á þetta með þökk, þá
varð honum að orði: „Nú, ég var
alveg búinn að gleyma þessu.“
Við upprifjun á rúmlega fjöru-
tíu ára samleið með Nonna finn ég
aðeins góðar minningar. Slíkt er
dýrmætt. Hann sýndi því ætíð
áhuga sem aðrir í fjölskyldunni
voru að gera, leiðbeindi og hjálp-
aði.
Jón var búinn miklum listræn-
um hæfileikum sem hann var ós-
ínkur á að deila með öðrum. Má
þar nefna þegar ég var búin að
vera lengi að basla við að raða
saman ljósmyndum fyrir sýningu
og fékk að sjálfsögðu hjálp hjá
Nonna. Hann raðaði myndunum
saman á örskotsstund og auðvitað
var þetta best eins og Nonni gerði
það.
Bræðurnir Nonni og Konni
voru um margt samstiga, þrátt
fyrir að hafa valið sér mismunandi
starfsvettvang. Oft sköruðust
leiðir þeirra, t.d. þegar þeir tóku
þátt í fyrstu uppsetningu á
Hárinu, og unnu báðir að Vísinda-
vöku. Þannig voru þeir oft sem
tvær hliðar á sama peningi enda
líkir að skapferli og höfðu svipaða
kímnigáfu. Konni fylgdist náið
með Nonna í veikindum hans,
Nonni var einn af fáum sem náðu
að heimsækja sjúkrabeð bróður
hans rétt fyrir óvænt andlátið. Í
þessu birtist væntumþykja þeirra
hvors gagnvart öðrum þótt ekki
ræddu þeir það sérstaklega, en
æðruleysi og umhyggja fyrir öðr-
um var eitt af því sem sameinaði
þá.
Nonni var hæfileikaríkur lista-
maður og verkin mynda honum
minnisvarða víða í þjóðfélaginu.
Hann hafði ríka frásagnargáfu,
sagði sögur sem hann kryddaði
með góðri kímnigáfu.
Nonni var alla tíð barnagæla,
ekki er langt síðan ég fór til þeirra
Heiðu með barnabörnin. Þar tók
hann sér góðan tíma í að leika við
tæplega tveggja ára stúlku. Eftir
heimsóknina tönnlaðist hún á:
„Nonni, Nonni.“ Lýsandi fyrir það
hvernig hann snerti hug allra.
Þetta síðasta ár hafa Nonni og
Heiða verið okkur fjölskyldunni
ómetanlegur styrkur og er óskilj-
anlegt hvernig þau á sinn óeigin-
gjarna hátt hafa stutt okkur í erf-
iðleikum, þrátt fyrir alvarleg
veikindi Nonna. Slíkt verður aldr-
ei fullþakkað.
Elsku Heiða mín, Steindór
Grétar, Margrét Dórothea og allir
sem eiga um sárt að binda, ég
sendi mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hans er sárt saknað, en með lífi
sínu skilur hann eftir lærdóm sem
við sem eftir lifum höfum vonandi
vit á að láta verða okkur leiðarljós
inn í framtíðina.
Ég kveð minn elskulega mág
með orðunum sem hann kvaddi
mig svo fallega með örstuttu fyrir
andlátið, þar sem hann sat og
skartaði enn liðaða hárinu sínu:
„Góða nótt.“
Margrét Auðunsdóttir.
Ég man ekki eftir Nonna öðru-
vísi en brosandi í kampinn, alltaf
svolítill töffari, undir hárinu glitr-
andi augu. Ég átti lengi risastóran
gráan mjög loðinn tuskuhund sem
var í miklu uppáhaldi. Ég náði
ekki utan um loðinn tuskuhundinn
fyrr en ég var orðin sex ára, svo
fyrirferðarmikill og glæsilegur
var hann, og ég nefndi hann að
sjálfsögðu Nonna í höfuðið á gef-
andanum sem var líka í uppáhaldi
enda fyndinn og hugmyndaríkur
frændi auk þess að vera á þeim
tíma ansi loðinn með mikið hár og
skegg og oft í loðnum jakka. Hann
var hlýr, hógvær og ljúfmenni,
alltaf tilbúinn til að bjóða fram að-
stoð og undantekningalaust með
margar góðar lausnir á ýmsum
vandamálum sem gátu komið upp.
Það var því auðvelt að leita til
hans þegar við vorum að bisa við
að setja upp nemendaleikrit eða
finna leikmuni fyrir danssýningar.
Sköpunargyðjan hefur alltaf
fylgt Nonna og Heiðu og heldur
áfram á ýtinn hátt að gauka hug-
myndum að yndislegum frænd-
systkinum mínum, Steindóri
Grétari og Margréti Dórótheu,
sem eru skemmtilega ólík þegar
kemur að því hvaða aðferðir þau
nota til að vinna úr þeim. Hann
var umhyggjusamur og natinn við
börnin þegar þau voru lítil og ég
man sérstaklega vel eftir því
hversu vel hann passaði upp á að
þau færu sér ekki að voða.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem við fengum með Nonna, en
syrgi að sá tími varð ekki lengri
því hann var einn af þeim sem
auðga og skapa og gleðja. Leik-
húsið er þannig að verkin standa
ekki nema í stutta stund og geym-
ast í myndum og minningum en
önnur verk hans, eins og þau sem
hann vann fyrir kvikmyndir,
standa enn og valda hughrifum.
Þar vil ég sérstaklega nefna Þór-
bergssetur sem Nonni hannaði á
þann veg að engu er líkara en
menn gangi að bókum Þórbergs í
landi trölla, sem vafalaust verður
þess valdandi að fólk brosir í
kampinn sem fer þar um.
Þrátt fyrir að þau hjónin hafi
boðið okkur systkinunum oftar í
leikhús en ég get talið og opnað
augu mín fyrir fleiri verkum en
mér hefði sjálfri dottið í hug
fannst Nonna ómögulegt annað en
að greiða mér fyrir að passa Stein-
dór og Margréti eina kvöldstund.
Þetta var dæmigert fyrir Nonna,
hann var mannvinur og fór vel að
fólki og fannst það svo lítið mál að
aðstoða og gleðja fólk að það tók
því ekki að muna sérstaklega eftir
því. Takk fyrir allt.
Fífa Konráðsdóttir.
Elskulegur föðurbróðir okkar
er látinn, langt fyrir aldur fram.
Hann var gull af manni og við
munum sakna hans sárt. Við erum
ekki trúuð en þó vonum við að
hann og pabbi okkar séu einhvers
staðar núna að teika bíla, búa til
leiksýningar eða spjalla um dag-
inn og veginn.
Nonni hjálpaði okkur iðulega
við ýmis verkefni. Það borgaði sig
alltaf að spyrja hann ráða þegar
maður var að hanna og smíða.
Sama hvað þurfti að búa til, Nonni
gat annaðhvort stungið upp á góð-
um efnivið og aðferð eða hann
þekkti mann sem gat gert það.
Það kom fyrir að hann var skyndi-
lega búinn að teikna hlutinn fyrir
mann meðan á samræðunum stóð.
Það vita það kannski ekki margir
en Nonni hafði líka mikinn áhuga
á fornleifafræði og var afskaplega
gaman að spjalla við hann um sýn-
ingar sem hann var að setja upp
hér og þar um landið. Hann var
alltaf góður við börnin og það var
algengt að sjá hann með eitthvert
krílið í fanginu í fjölskylduboðum.
Hann sýndi þeim einlægan áhuga
og gaf sér tíma til að ræða málin
við þau. Eitt skiptið tókst honum
meira að segja að fá ungan frænda
til að taka fyrstu skrefin sín.
Nonni var endalaust forvitinn
um verkefni okkar og viðfangs-
efni. Hann var óþrjótandi upp-
spretta af frábærum sögum, enda
umgekkst hann marga áhuga-
verða karaktera gegnum tíðina.
Hann tók sjálfan sig mátulega al-
varlega og var alltaf til í grín, sér-
staklega þá gerð af gríni sem köll-
uð er pabbagrín eða fimm-
aurabrandarar og átti hann þá
ófáa á lager. Nonni tók músum og
mönnum alveg eins og þau komu
fyrir. Slíkur maður er ómetanleg-
ur. Merki ósérhlífni hans, látleysis
og natni finnast víða um samfélag-
ið og margir finna sig knúna til að
minnast hans í dag. Nonni minn,
Heiða þín og Margrét og Steindór
eiga alla okkar samúð. Vertu sæll
kæri frændi og takk fyrir allt.
Hrönn Konráðsdóttir
og Svavar Konráðsson.
Með skömmu millibili hafa stór
skörð verið höggvin í barnahóp
þeirra Nönnu Jóns og Þóris bak-
ara frá Siglufirði. Látinn er í bar-
áttu við illvígan sjúkdóm vinur
minn, samstarfsmaður og frændi,
Jón Þórisson leikmyndahönnuð-
ur. Rétt rúmt ár er síðan við
kvöddum Konna bróður hans.
Jón er alinn upp í stórum systk-
inahópi, á Siglufirði í hringiðu
Síldarævintýrisins. En búsetan
var ekki eingöngu bundin við
Sigló því bakarinn Þórir sá land-
vinningana víðar á landinu; Sauð-
árkróki, Grímsey, Neskaupstað
og Reykjavík.
Ég hafði fylgst með frænda úr
fjarlægð þegar tók að bera á hon-
um í fjölmiðlum, s.s. sjónvarpinu
þar sem hann byrjaði ungur að
vinna ásamt Fylki bróður sínum.
Jón var uppátækjasamur lista-
maður og húmoristi og því oft
fenginn í sprell. Hann kom svo oft
norður með leikhópum íklæddur
gæru með hár niður á herðar og
vakti þá ekki síður athygli.
Í slíkri múnderingu vann hann
við gerð myndarinnar Lands og
sona, sem tekin var í Svarfaðar-
dal. Þá steig frændi út úr drossíu
sinni í gærunni á sandölum. Bens-
índömunni þótti mikið til koma og
mælti: Þú ert bara alveg eins og
Jesús! Nonni gekk inn og greiddi
fyrir dropann en kastaði svo fram
þessari vísu þegar hann steig upp
í dollaragrínið:
Þó að svipaðir séum í sjón
og sama birta af okkur lýsi
þá er víst að ég er Jón
því Jesú greiðir öðruvísi.
Eftir Nonna liggja ótal leiksýn-
ingar, kvikmyndirnar Land og
synir og Útlaginn. Og Þórbergs-
setur þar sem mér finnst sköpun-
argleði hans rísa hvað hæst.
Leiðir okkar lágu svo saman í
fyrirtæki mínu Merkismönnum,
þar sem segja má að Jón hafi tekið
að sér Skeljung í sambandi við
sjávarútvegssýninguna stóru. Ár-
ið 2002 vann bás Skeljungs fyrstu
verðlaun sem besti sýningarbás-
inn, tilnefndur 2005 og aftur 2008
og fyrstu verðlaun 2011. Samstarf
okkar Nonna bar svo sannarlega
árangur.
Hann var einstaklega ljúfur í
allri umgengni. Hækkaði aldrei
róminn. Hafði sitt fram með hægð
og festu. Hóaði í frænda þegar fór
að hvessa.
Nonni var sagnaglaður og
skemmtilegur. Hermdi vel eftir.
Jón Þórisson HINSTA KVEÐJA
Sannri vináttu verður
aldrei lýst með orðum. Sé
það hins vegar reynt, duga
bara orð færustu penna.
„Þokan sem skríður inn eftir
dalnum, er í sama lit og húsið.
Hún umvefur það, einsog yfirgef-
ið barn. Ef einhverntíma rofar til
aftur, sést að þokan hefur tekið
húsið með sér og bara trén eru
eftir.“
(Gyrðir Elíasson, úr
smáprósanum Eyðibýlið)
Vinarkveðja,
Egill Eðvarðsson.
Vissum vel hvað við átt-
um, áður en við misstum.
Vináttu góðs félaga í leik
og starfi.
Söknum.
Þökkum.
Gleðjumst yfir gnótt
ljúfra minninga.
Jóhanna og Tómas.