Morgunblaðið - 27.02.2016, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 2016
✝ Þorgils Björns-son fæddist í
Ólafsvík 14. febr-
úar 1928. Hann lést
af slysförum 17.
febrúar 2016.
Foreldrar Þor-
gils voru Björn
Jónsson sjómaður,
f. 1. október 1888,
d. 29. mars 1937, og
Kristín Bjarnadótt-
ir, húsmóðir, f. 17.
júní 1892, d. 21. mars 1979.
Systkini Þorgils eru öll látin, en
þau eru Bjarndís Inga, f. 22.5.
1918, Fríða Jenný, f. 22.5. 1918,
gift Kristjáni Jenssyni, látinn,
Jón Valdimar, f. 6.5. 1920, giftur
Björgu Viktoríu Guðmunds-
dóttur, látin, Helgi, f. 4.10. 1922,
giftur Kristínu
Petrínu Gunn-
arsdóttur, látin,
Sigríður Guðrún, f.
28.10. 1925, gift
Jóni S. Bjarklind,
látinn, Kristbjörg
Bára, f. 17.9. 1930,
Birna, f. 27.1. 1936,
gift Marísi M. Gils-
fjörð.
Þorgils fæddist í
Ólafsvík og ólst þar
upp, var ókvæntur og barnlaus.
Hann vann mestallan sinn
starfsaldur hjá Vegagerðinni
sem vélamaður.
Útför Þorgils fer fram frá
Ólafsvíkurkirkju í dag, 27. febr-
úar 2016, og hefst athöfnin kl.
14.
Hann Lilli frændi, maðurinn
sem hefur verið okkur systk-
inunum sem afi. er fallinn frá.
Við erum ákaflega þakklát fyrir
allar skemmtilegu, góðu og fal-
legu minningarnar sem við eig-
um um þennan einstaka mann
til að ylja okkur við. Við teljum
okkur vera ríkari fyrir að hafa
haft hann í lífi okkar.
Lilli frændi var hlédrægur,
feiminn, þrjóskur, hlýr, sjálfum
sér nógur, fróður og skemmti-
legur. Hann hafði alltaf tíma
fyrir okkur og fullt af þolinmæði
enda eru ófáar samverustund-
irnar sem við áttum saman. Við
strákarnir fórum margar
skemmtilegar ferðir á bryggj-
una að dorga. Við eyddum líka
tímunum saman hjá honum að
tálga byssur, sverð, báta og bara
allt sem að okkur datt í hug.
Lilli var einstaklega handlaginn
og lék allt í höndunum á honum
og við guttarnir fylgdumst með
af mikilli aðdáun og lét hann allt
eftir okkar. Hann var mikill
dýravinur og hændust flest dýr
að honum. Má þar nefna hund-
inn okkar hann Krumma sem
ætlaði úr skinninu í hvert skipti
sem Lilli kom. Lilli dekraði við
Krumma á tá og fingri þegar
hann var að passa hann og tók
hann með sér hvert sem hann
fór, og þá sérstaklega á rúntinn
þar sem þeir félagarnir nutu sín
saman. Hann var einstaklega
fróður um dýr og var mikill
fuglaáhugamaður og voru farnar
margar ferðir með honum í kríu-
varpið í Rifi til að skoða og
fræðast um fuglana. Hann lagði
kapp sitt á að kenna okkur allt
sem hann vissi.
Það var einstaklega gaman að
sitja með honum yfir góðum
kaffibolla við eldhúsborðið hjá
mömmu og pabba og ræða um
lífið og tilveruna. Við hlustuðum
með miklum áhuga á hann segja
frá gamla tímanum og átti hann
ótrúlega margar skemmtilegar,
áhugaverðar og góðar sögur.
Hann hlustaði einnig áhugasam-
ur á okkur segja frá því hvað við
værum að gera í lífinu og fékk
reglulega fréttir af okkur í
gegnum mömmu og pabba.
Einnig var einstakt fyrir okkur
að sjá hvað samband hans og
mömmu var sterkt og voru þau
góðir félagar í gegnum lífið.
Við systur fórum alltaf með
mömmu ef við vorum heima og
skreyttum fyrir jólin hjá Lilla
frænda á Grundinni. Þá bakaði
hann hveitikökurnar sínar góðu
fyrir okkur sem við borðuðum
með bestu lyst með hangikjöti
og nutum þess að hlusta á jóla-
tónlist og spjalla um allt milli
himins og jarðar. Var þetta stór
partur af jólahefðinni og þegar
við vorum búnar að gera allt
jólalegt og fínt hjá Lilla frænda
máttu jólin koma. Öllum hátíð-
um vörðum við með Lilla frænda
og var hann stór hluti af okkur
fjölskyldunni. Við munum sakna
þessara gæðastunda sem við átt-
um með honum.
Lilli frændi þú varst einstak-
ur, við elskum þig og söknum
þín.
Hvíldu í friði, elsku Lilli okk-
ar. Systkinin,
Lea Hrund, Sif, Magnús
Darri og Gils Þorri.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir)
Þetta ljóð kom upp í hugann
17. febrúar þegar sonur minn
hringdi og tjáði mér að Lilli
frændi væri dáinn. Sama dag
fékk ég þær gleðifréttir að dótt-
ir mín ætti von á litlum dreng.
Einn kemur þá annar fer. Já,
það er stutt á milli dýpstu sælu
og þungrar sorgar.
Frændurnir Atli og Lilli urðu
samferða af Grundinni þennan
dag, spjölluðu um daginn og
veginn og Lilli hélt sína leið á
bryggjufund þar sem hann naut
þess að fylgjast með bryggjulíf-
inu í Ólafsvík.
Enginn ræður sínum nætur-
stað stendur einhvers staðar og
við sorgarfréttir setur okkur
hljóð.
Minningarnar þjóta fram og
lífið á Grundinni verður ljóslif-
andi. Það að alast upp með
ömmu og Lilla á efri hæð
Grundarinnar var ómetanlegt og
eins sá mikli samgangur sem
var á milli hæðanna.
Ófáum stundum eyddi ég hjá
þeim og eru minningarnar um
dísætt mjólkurkaffi og harðar
kringlur ljúfar og góðar sem og
að hlusta á spjall þeirra bræðra,
pabba og Lilla um Vegagerðina
og fjárhúslífið. Þar voru línurnar
lagðar með fjárstofninn og dag-
ur á Fróðárheiði gerður upp.
Í Lilla herbergi las ég Mogg-
ann og Tímann, nánast á hverju
kvöldi, Þjóðviljinn á neðri hæð-
inni var ekki eins skemmtilegur.
Ég dáðist að módelsmíði hans,
þar sem hann setti saman listi-
lega vel hvert módelið af fætur
öðru.
Ljósmyndir hans voru mér
hugleiknar, hann var næmur
ljósmyndari og átti um tíma gott
safn ljósmynda. Það toppaði
samt allt þegar okkur neðrihæð-
arbúum var boðið í „bíó“ þar
sem hann renndi í myndum af
lífi okkar í gegnum slidesmynda-
vélina. Það var ævintýri líkast.
Jólaboð fjölskyldnanna á
Grund og á Vallholtinu voru ein-
stök og batt okkur sterkum fjöl-
skylduböndum. Þar lék Lilli
frændi við hvurn sinn fingur, hló
og gantaðist eins og hans var
von og vísa.
Fjárbúskapur þeirra bræðra
batt þá sterkum böndum, báðir
einstaklega miklir dýravinir og
sinntu sínu vel. Margar minn-
ingar á ég úr fjárhúsunum,
sauðburðinum og hjallinum góða
þar sem rifið var úr þorskhausi
eða ýsuroði. Minnisstætt er mér
þegar við vorum við heyskap á
Sveinsstöðum þegar við fengum
við að keyra bláa Moskvichinn
hans Lilla um túnið, hann skelli-
hlæjandi og glaður.
Samband pabba og Lilla var
mjög sterkt, þeir unnu saman
alla sína starfsævi hjá Vega-
gerðinni. Grallaraskapur og
glettni einkenndi oft á tíðum
samstarf vinnufélaganna og var
Lilli þar enginn eftirbátur.
Hann var einstaklega orðheppin,
fljótur til svara, gáskafullur og
stríðinn. Vinskapur starfsmanna
Vegagerðarinnar var honum
mikils virði, þar var mikil vinnu-
gleði í ábyrgðarmiklum og oft
erfiðum verkefnum.
Börnin mín nutu þess að alast
upp með Lilla frænda og voru
þá fjárhúsferðirnar vinsælar
með þeim bræðrum.
Eftir að ég flutti suður hitt-
umst við Lilli sjaldnar, en alltaf
yfir kaffibolla á Grundinni þegar
ég átti leið vestur.
Lilli var vinur vina sinna,
sannur og trúr og var foreldrum
mínum traustur vinur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Minning þín lifir.
Sigurlaug.
Nú er komið að því að ég
kveð vin minn og félaga til
margra ára, hann Þorgils, eða
Lilla á Grund eins og flestir
kölluðu hann. Með honum er
genginn einn af þessum gömlu
Ólsurum sem sett hafa svip sinn
á bæinn og verið hluti af sam-
félaginu okkar í langan tíma. Nú
seinni árin eftir að Lilli hætti að
vinna var hann gjarnan á ferð-
inni á bíl sínum og fór um til að
fylgjast með bæjarlífinu og hitta
félaga en hann fór nú ekki hratt
yfir.
Lilla er ég búin að þekkja frá
því ég var smápolli og var ég á
þeim tíma oft að sniglast í Vél-
smiðjunni Sindra. Lilli vann á
vinnuvélum lengst af ævi sinnar
hjá Vegagerð ríkisins og kom
hann þá í smiðjuna til að fá við-
gerð á vélunum sem hann vann
á, ég var þá forvitinn að fylgjast
með enda átti ég heima í húsinu
við hliðina á smiðjunni. Árið
1957 var Lilli að vinna á jarðýtu
við að ýta upp vegi við Húsanes
í Breiðuvík. Hann var í mat og
gistingu á Litla Kambi þar í
sveit hjá þeim Sigurlaugu og
Guðmundi, en ég var þetta sum-
ar eins og mörg önnur þar sem
vinnumaður, það sumar kynntist
ég Lilla betur. Ég var gjarnan
sendur rétt fyrir hádegi með
mat og kaffi til hans. Þá fékk ég
að taka í ýtuna hjá honum og
þótti það ekki leiðinlegt og Lilli
hló að mér. Þetta voru sælu-
tímar hjá okkur þó að aldurs-
bilið væri nokkurt og ég ein-
ungis 12 ára. Síðar, þegar ég var
komin með bílpróf, vorum við
mjög oft að vinna saman bæði
við snjómokstur og í vegavinnu
á sumrin. Þá var oft glatt á
hjalla þegar hafst var við í
vinnuskúrum heilu sumrin.
Vinnuferðir okkar að vetri til við
snjómokstur voru oft langar og
vörðu heilu sólarhringana í einu,
það var ekkert verið að gefast
upp, slík var seiglan.
Seinni árin eftir að Lilli hætti
að vinna kom hann mjög oft við
hjá mér í vinnuskemmunni út á
bökkum til að spjalla. Var þá
farið inn í kompu þar sem hægt
var að setjast og spjallað um
gamla tíma og nýja. Við gátum
rætt um vegakerfið fram og til
baka og var vegurinn um Fróð-
árheiði okkar óskaleið. Lilli
hafði frá mörgu að segja frá
gamla tímanum og ekki síst
hvað baráttan var hörð þegar
faðir hans lést frá öllum barna-
hópnum og Kristín móðir þeirra
stóð ein eftir með börnin. Þor-
gils bjó með móður sinni alla tíð
meðan hún lifði, en eftir það bjó
hann einn, en hafði stuðning frá
systur sinni Birnu þar til hún
flutti suður. Þá tóku við systra-
börn hans, þau Kristín Björk og
Ómar sem hafa verið honum
allt.
Okkar vinátta hefur staðið í
nær 60 ár og aldrei borið þar
skugga á. Lilli var einstakur
maður, fór ekki víða, aðeins til
Reykjavíkur ef nauðsynlegt var.
En svona er lífsins gangur, eng-
inn er eilífur þó að allir hefðu
viljað að brotthvarf hans hefði
borið að með öðrum hætti. Kæri
Lilli, hafðu þökk fyrir allar okk-
ar samverustundir, þú varst
sannur vinur.
Jón Eggertsson.
Þorgils Björnsson
 Fleiri minningargreinar
um Þorgils Björnsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ SigurgeirKristinsson
fæddist í Norð-
urgarði vestri í
Vestmannaeyjum
6. desember 1935.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 18. febrúar
2016.
Foreldrar hans
voru Gísli Kristinn
Aðalsteinsson, f.
31.12. 1903, d. 13.6. 1963, og
Guðbjörg Sigríður Einarsdóttir,
f. 21.12. 1905, d. 12.8. 1972.
Sigurgeir var næstelstur af
sjö systkinum, þau eru:
1. Ástrós Eyja Kristinsdóttir,
f. 7.11. 1933, d.
31.3. 2012. 2. Guð-
bjartur Kristinn
Kristinsson, f. 12.4.
1937, d. 3.5. 2015. 3.
Sveinsína Krist-
insdóttir, f. 19.7.
1938. 4. Alfreð
Kristinsson, f.
29.11. 1939, d. 10.9.
1974. 5. Árný Ingi-
ríður Krist-
insdóttir, f. 20.12.
1940. 6. Ásta Guðfinna Krist-
insdóttir, f. 18.9. 1945.
Útför Sigurgeirs fer fram frá
Þorlákskirkju í Þorlákshöfn í
dag, 27. febrúar 2016, klukkan
14.
Það var árið 1986 sem Sig-
urgeir, alltaf kallaður Geiri, kom
til mín þegar ég var að byggja
verkstæðið og forvitnaðist eftir
vinnu hjá mér. Ég spurði „hve-
nær geturðu byrjað?“ og hann
sagðist byrja strax, sem hann
gerði, enda tilbúinn með hamar í
skottinu á bílnum. Eftir það var
hann hjá okkur, þar til hann
hætti að vinna fyrir tveimur ár-
um.
Ekki leið á löngu þar til ég
útbjó fyrir hann íbúð á verk-
stæðinu, þar leið honum mjög
vel og vildi helst hvergi annars
staðar búa, þrátt fyrir að margir
vildu koma honum þaðan, hann
mátti ekki heyra á það minnst.
Á hverjum einasta morgni
kom Geiri heim til okkar Lauf-
eyjar í morgunkaffi, en þá var
hann búinn að fara í fjárhúsið og
gefa kindinni og hrútunum. Geiri
átti sitt eigið fjárhús þar sem
hann var alltaf að dunda sér. Þar
var hann með nokkrar kindur og
hrútinn Dorra. Hann hugsaði
mjög vel um sínar skepnur.
Þegar við Laufey ákváðum að
fara að byggja okkur íbúðarhús,
þá hjálpaði Geiri okkur við það
og vildi klára þetta á mettíma.
Eins þegar við byggðum sum-
arhúsið, þá var hann mættur
eldsnemma á morgnana upp í
Úthlíð til að hjálpa til við að
byggja. Geira þótti gaman að
vinna, sérstaklega þó að fúa-
verja.
Geiri fylgdist vel með krökk-
unum okkar og vildi vita hvað
þau væru að aðhafast. Talaði
alltaf um „strákinn og stelpuna“
svo ekki var alveg ljóst um
hvern var að ræða. Eins talaði
hann alltaf um „hann og hana“
þegar hann ræddi við annað fólk,
en við lásum yfirleitt á milli lín-
anna og áttuðum okkur á um
hvern ræddi.
Geiri hafði mjög gaman af bíl-
um og eignaðist hann þá marga.
Eins hafði hann mikið gaman af
mótorhjólum og átti slíkt. Hann
var í mótorhjólaklúbbi í Vest-
mannaeyjum sem heitir Drullu-
sokkarnir og var hann þar gerð-
ur að heiðursfélaga númer 14.
Geiri hafði gaman af því að
ferðast og fór hann með okkur
og strákunum í Trésmiðju Heim-
is í nokkrar ferðir til útlanda og
talaði oft um hversu gaman hon-
um hefði þótt í þessum ferðum.
Seinustu tvö árin bjó Geiri á
9-unni í Þorlákshöfn og líkaði
honum vel að vera þar. Eftir að
Geiri hætti að keyra, keypti
hann sér rafskutlu sem hann fór
á um þorpið og kom víða við og
alveg reglulega hjá vinum sínum
í Olís þar sem farið var yfir mál-
in og fengnar nýjustu fréttirnar.
Geiri var einn af þessum kar-
akterum sem maður kynnist
ekki oft á ævinni. Hann var einn
af þessum kynlegu kvistum, sem
öllum þykir vænt um. Sem barn
veiktist hann, sem markaði spor
sín á hann það sem eftir var.
Hann var þó alltaf sjálfstæður,
vann og hugsaði mjög vel um
dýrin sín. Geiri var mikill mann-
vinur og flestallir í Þorlákshöfn
vissu hver Geiri var og tóku hon-
um bara nákvæmlega eins og
hann var, engum öðrum líkur.
Elsku Geiri, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur. Hvíl í
friði, kæri vinur.
Laufey, Heimir
og krakkarnir.
Fallinn er frá Sigurgeir Krist-
insson frá Norðurgarði í Vest-
mannaeyjum.
Við hjónin vorum heppin að
hafa fengið að kynnast honum
Geira gamla. Hann var mikill
dýravinur og átti bæði fjárhús
og kindur. Alltaf þurfti að vera
til nóg hey í hlöðunni fyrir
skepnurnar. Þær mátti aldrei
skorta neitt. Hann kom ófáar
ferðir niður að Forsæti til að
sækja heyrúllur. Hann fékk sér-
valið hey í kindurnar og þær
rúllur voru geymdar á góðum
stað og vandlega merktar með
G. Í þessum heimsóknum kíkti
hann iðulega í fjósið og heilsaði
upp á skepnurnar. Svo tókum
við oft rúnt í kringum kartöflu-
garðana líka til að skoða hvernig
sprettan væri. Einnig var fastur
punktur að hella á könnuna og
hlusta á Geira segja frá eins og
honum einum var lagið og ekki
þótti honum verra ef til var ný-
bakað með kaffinu.
Hann var mikið náttúrubarn
og fór snemma á fætur til gegn-
inga. Yfirleitt var dagurinn
löngu byrjaður hjá honum þegar
aðrir þorpsbúar skriðu á fætur.
Svo kláraði hann vinnudaginn í
Trésmiðjunni.
Geiri gamli naut þess að vera
hluti af samfélaginu. Hann átti
þeim heiðurshjónum Heimi og
Laufeyju mikið að þakka og eins
strákunum á verkstæðinu, því
með þeirra hjálp fékk hann að
starfa og lifa góðu lífi og vera
hann sjálfur.
Það verður sjónarsviptir að
Geira gamla og mun hans verða
saknað.
Kristján og Anna, Forsæti IV.
Sigurgeir
Kristinsson
✝ Einar HrafnAronsson fædd-
ist 4. febrúar árið
1976 í Hallkels-
staðahlíð í Hnappa-
dal. Hann lést á
heimili sínu í Kópa-
vogi 17. febrúar
2016.
Móðir hans er
Halldís Hallsdóttir,
fædd 13. febrúar
1945. Faðir hans er
Aron Magnússon, fæddur 18. júlí
1951. Hálfsystur Einars eru tví-
burasysturnar María og Fjóla,
fæddar 26. október árið 1977, og
hálfbróðir hans er Ólafur, fædd-
ur 9. apríl 1990.
Einar Hrafn ólst upp í Hall-
kelsstaðahlíð til ellefu ára aldurs
ásamt móður sinni
og móðurfólki. Móð-
ir hans giftist síðar
Jóel H. Jónassyni á
Bíldhóli í Dalabyggð
Skógarströnd. Einar
eignaðist við það
stóran hóp fóstur-
systkina; Evu Maríu,
Láru, Jón Geir,
Reyni og Björk.
Einar stundaði
nám í Lauga-
gerðisskóla, var um tíma í
Stykkishólmi en fluttist svo til
Reykjavíkur. Hann stundaði ýmsa
vinnu, bæði í Hallkelsstaðahlíð og
á Bíldhóli og á Grundarfirði.
Jarðarför Einars Hrafns fer
fram á Kolbeinsstöðum í dag, 27.
febrúar 2016, klukkan 14.
Kæri vinur og bekkjarbróðir.
Nú er komið að kveðjustund
allt of fljótt. Við þökkum þér fyrir
að hafa verið vinur okkar, þú varst
sá sem alltaf var hægt að leita til.
Þú varst traustur vinur og mikið
gátum við hlegið saman og haft
gaman. Alltaf var fjör í kringum
þig alla okkar grunnskólagöngu.
Þú varst vanur að finna spaugi-
legu hliðar allra mála og fórst oft
þínar eigin leiðir, hvort sem kenn-
ararnir voru sammála eður ei.
Eftir að grunnskólanum lauk og
við útskrifuðumst með rós í
hnappagatinu árið 1992 lágu leiðir
okkar allra hver í sína áttina. Þú
fetaðir ótroðnar slóðir sem leiddu
þig inn á þá þrautagöngu sem þú
barðist við allt þitt líf. Nú er þeirri
göngu lokið og svefninn langi tek-
ur við.
Minning þín lifir í hjörtum okk-
ar. Minning um góðan og kátan
dreng sem fékk okkur til að brosa.
„Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Aðstandendum öllum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þínir vinir og bekkjarfélagar úr
Laugargerðisskóla frá 1982-1992,
Ásgrímur Karl, Björn Ingi,
Halldór Örn, Halldóra, Helga
Hrund, Hrólfur Már, Kristín
Lilja, Lára, Sigríður, Tómas
Freyr.
Einar Hrafn
Aronsson
 Fleiri minningargreinar
um Einar Hrafn Ar-
onsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800