Morgunblaðið - 27.02.2016, Page 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 2016
✝ Halldór Jó-hannesson
fæddist að Brekk-
um í Mýrdal 17.
desember 1925.
Hann lést á Dval-
ar- og hjúkr-
unarheimilinu
Hjallatúni í Vík
19. febrúar 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Jó-
hannes Stígsson, f.
20.3. 1884, d. 18.4. 1934, og
Jónína Helga Hróbjartsdóttir,
f. 18.10. 1884, d. 26.7. 1980.
Systkini Halldórs: Jóhanna, f.
14.8. 1919, Jóhannes Óskar, f.
24.8. 1920, Elín Ágústa, f.
23.12. 1921, Guðjón, f. 30.11.
1922, Steingrímur, f. 5.12.
1923, Ásdís, f. 19.12. 1924,
Guðlaugur, f. 17.4. 1927, Ólaf-
ur Ágúst, f. 5.7. 1928, Sig-
urbjartur, f. 9.11. 1929, Sig-
urbjörg, f. 20.2. 1932,
Jóhannes, f. 28.7. 1933. Eft-
irlifandi eru Sigurbjartur, Sig-
urbjörg og Jóhannes.
Eiginkona Halldórs var
Guðlaug Guðrún Vilhjálms-
steini Þorkelssyni og áttu þau
eitt barn og annað í móð-
urkviði sem létust ásamt móð-
ur sinni þann 12.3. 1995.
Halldór ólst upp á Brekkum
en missti föður sinn þegar
hann var á níunda ári. Tók
hann þá strax þátt í bústörf-
unum með móður sinni og
systkinum. Halldór fór ungur
að vinna í Reykjavík við bíla-
viðgerðir og byggingavinnu,
m.a. við byggingu Þjóðleik-
hússins. Hann vann við Sogs-
virkjanir, Ljósafossvirkjun og
var á vertíðum í Vest-
mannaeyjum. Vörubílsstjóri á
eigin vörubíl í vegavinnu, fjár-
flutningum bæði á sláturfé og
líflömbum í fjárskiptunum svo
og vöruflutningum úr Reykja-
vík. Halldór fær til ábúðar
jörðina Brekkur 3 árið 1950,
var með garðrækt til að byrja
með. Engin hús voru á jörð-
inni nema eitt ónýtt fjárhús.
Byggðu þau hjónin upp öll
hús, ræktuðu tún og komu
upp bústofni. Var búið orðið
eitt stærsta kúabú sýslunnar á
áttunda áratugnum. Halldór
var ötull skógræktarmaður á
efri árum eins og nágrenni
bæjarins ber vitni um.
Halldór verður jarðsunginn
frá Skeiðflatarkirkju í dag, 27.
febrúar 2016, og hefst athöfn-
in klukkan 14.
dóttir, Unna, f.
22.9. 1932, d. 11.5.
1997. Þau gengu í
hjónaband 7. júní
1954.
Börn Halldórs
og Unnu eru:1)
Ómar Heiðar, f.
7.3. 1954, d. 11.3.
2014, kvæntur
Guðrúnu Sigríði
Ingvarsdóttur.
Þau eiga fimm
börn, þrjú tengdabörn og
fimm barnabörn. 2) Helga, f.
17.6. 1955, gift Ögmundi
Ólafssyni. Þau eiga þrjú börn,
þrjú tengdabörn og átta
barnabörn. 3) Arnar Viggó, f.
21.7. 1958, kvæntur Hrafnhildi
S. Guðmundsdóttur. Þau eiga
þrjú börn, tvö tengdabörn og
tvö barnabörn. Jóhannes, f.
8.11. 1960, kvæntur Unni Sig-
urðardóttur og eiga þau eina
dóttur. 4) Sævar, f. 18.9. 1965,
kvæntur Höllu Guðlaugu Em-
ilsdóttur og eiga þau fimm
börn, tvö tengdabörn og þrjú
barnabörn. 5) Hafdís, f. 18.9.
1965, d. 12.3. 1995, gift Þor-
Þegar ég nú kveð pabba minn
hinstu kveðju er mér efst í huga
þakklæti. Þakklæti fyrir allt sem
hann kenndi mér og gaf mér í
veganesti út í lífið. Strax frá unga
aldri vorum við systkinin höfð með
í verkum bæði úti og inni og lærð-
um því snemma til verka.
Pabbi var vinnusamur, féll
sjaldan verk úr hendi og hafði gott
lag á að virkja okkur með sér. Þó
mér væri, að hætti þess tíma, oft
ætlað frekar að vinna að heimilis-
störfum með mömmu en vera í úti-
verkum var ég ekki gömul þegar
mér var falið að vinna á dráttar-
vélunum til jafns á við bræður
mína. Ekkert þýddi að nota ég vil
ekki eða get ekki þegar pabbi var
annars vegar, hann sagði til verka
og ekki datt okkur í hug að and-
mæla því. Stungið var út úr fjár-
húsunum og við krakkarnir bár-
um skánina út í fanginu, grýttur
melur var ræktaður í tún og við
tíndum grjótið upp á kerru. Þetta
var strembin vinna en skilur eftir
skemmtilegar minningar. Síðar
var Óli minn í sveit hjá afa sínum
og ömmu og naut sín vel þar og
var hændur að afa. Óli er bóndi í
dag og er ég sannfærð um að hann
hafi fengið áhugann og gott vega-
nesti í bernsku hjá afa sínum.
Pabbi fylgdist alltaf vel með
nýjungum í landbúnaði og var
fljótur að tileinka sér þær. Hann
ræsti fram mýrar og ræktaði tún.
Snyrtimennska var honum í blóð
borin og var sama hvert litið var
utandyra eða innan, allt var í röð
og reglu, fjósið sópað og þrifið og
húsum og tækjum vel við haldið.
Hin síðari ár varð trjárækt hans
aðaláhugamál. Eyddi hann
löngum stundum í að gróðursetja
og hlúa að plöntunum sínum svo
úr varð fallegur skógarlundur við
hús hans.
Lengi framan af voru húsverk
ekki í hans verkahring en í veik-
indum mömmu tók hann gjarnan
til hendinni innandyra. Eftir að
mamma fór að heiman vegna veik-
inda sinna sýndi hann góða til-
burði í húsverkunum, var vel sjálf-
bjarga í eldhúsinu og bauð
gjarnan upp á dýrindis steikur
þegar gesti bar að garði.
Margs er að minnast og margar
ánægjulegar stundirnar þó veik-
indi og áföll hafi knúið dyra og
tekið drjúgan toll. Með árunum
dapraðist sjónin og minnið tók að
bila og flutti pabbi þá á Hjallatún í
Vík. Honum gekk frekar illa að
sætta sig við flutninginn og var
hugurinn alltaf í sveitinni heima.
Bíltúr um Mýrdalinn með við-
komu á Brekkum og jafnvel smá
gönguferð um trjálundinn veittu
honum gleði og þá sagði hann mér
sögur frá gamalli tíð, rifjaði upp
minningar úr vegavinnu og fjár-
flutningum. Síðustu árin ágerðist
heilabilunin og svo fór að sögurn-
ar hljóðnuðu og þögnin tók við.
Ég trúi að hann hafi verið hvíld-
inni feginn og mamma, Hafdís og
Ómar hafi tekið á móti honum
opnum örmum. Elsku pabbi minn,
ástarþakkir fyrir samfylgd alla.
Guð blessi þig.
Þín dóttir,
Helga.
Nú er tengdafaðir minn, Hall-
dór Jóhannesson, búinn að fá
hvíldina. Þegar ég kynntist Hall-
dóri og fjölskyldu á Brekkum 3
sumarið 1973, er mér minnissætt
að hann var alveg viss um að ég
væri framsóknarmaður, en létti
þegar hann heyrði að ég kæmi frá
sjálfstæðisheimili. Það voru nota-
legar stundir í stofunni á Brekk-
um, þegar allir horfðu á sjónvarp-
ið saman, Unna að prjóna og
Halldór kominn úr sokkunum
vegna fótapirrings. Hafdís og
Sævar að fíflast í Ómari stóra
bróður, enda voru þau bara 8 ára.
Það var gaman að sjá Halldór við
búskapinn, sjá hvað allt var mynd-
arlegt hjá honum, enda mikill
bóndi sem hugsaði vel um skepn-
urnar. Svo leið tíminn og Ómar fór
að hugsa um að læra húsasmíði
hjá Sigfúsi á Selfossi. Það líkaði
Halldóri ekki, vildi hafa hann
áfram heima, enda vildi hann helst
hafa öll börnin sín nálægt sér.
En við fórum að búa á Selfossi
og Ómar að læra húsasmíði, en
komum oft í sveitina, alltaf sama
góða stemningin í stofunni á
Brekkum. Oft var farið í bíltúr á
Dyrhólaey eða til Hönnu og Fúsa.
Alltaf togaði sveitin, svo við
tókum þá ákvörðun að drífa okkur
í sveitina eða að Suður-Hvammi
og búa þar. Þá gladdist Halldór,
en af því að við gátum ekki tekið
strax við búinu, eða 1. mars eins
og um var samið, bauðst Halldór
þá til að reka búið þangað til við
kæmumst austur. Sem var ómet-
anleg hjálp. Halldór var alltaf
tilbúinn að veita okkur aðstoð ef á
þurfti að halda.
Það var gaman að hlusta á sög-
urnar um þegar Unna og Halldór
byggðu upp á Brekkum 3. Gamla
kálfafjósið klætt að innan, með
Morgunblaðinu að sjálfsögðu, svo
þau gætu búið í því meðan þau
byggðu húsið, en fluttu síðan í það
hálfklárað. Nú, gaman var að fara
með þeim á bílstjóraballið og síðan
þorrablótin, Halldór með stríðni
og húmorinn í lagi. Oft var glens
og gaman í garðinum á Brekkum,
haldin grillveisla og var Hafdís
dugleg að hugsa um að grillið væri
haldið.
Unna greindist með Parkinson
aðeins 41 árs og var oft erfitt
vegna veikinda hennar. Síðan
þurfti hann að fá pláss fyrir hana á
Hjallatúni en hún var ekki orðin
sextug þegar hún fór þangað sem
var ekki auðvelt fyrir Halldór.
Eins þegar Hafdís og börn hennar
dóu í bílslysi ’95, sem var mjög erf-
itt hjá honum enda voru þau mjög
náin. Þá vorum við að byggja við
húsið í Hvammi. Kom hann þá og
hjálpaði okkur og vorum við þá
saman í sorginni. Síðan bjó hann
einn í sínu húsi en börnin voru
dugleg að kíkja í heimsókn og
hann líka duglegur að kíkja í
heimsókn til okkar. Þegar við svo
hættum búskap, og fluttum á Sel-
foss, reyndum við að kíkja austur
til hans eins oft og við gátum. Þeg-
ar Halldór fór að eiga erfitt með
að hugsa um sig fór hann á Hjal-
latún.
Halldór var glettinn og hafði
sinn húmor. En hann rifjaði
stundum upp erfiða æsku sína
enda aðeins níu ára þegar hann
missti föður sinn og þá átti hann
að fara á annað heimili, en ég bara
strauk heim, sagði Nú er hann afi
minn, Halldór Jóhannesson frá
Brekkum 3 í Mýrdal, fallinn frá.
Þegar ég hugsa til baka koma upp
margar minningar um afa Halldór
eins og ég kallaði hann og finn ég
fyrir þakklæti, söknuði og
heimþrá. Ég minnist þess að sitja í
eldhúsinu og stofunni á Brekkum
og spjalla við afa um bústörfin og
heimsmálin frá unga aldri. Einnig
koma upp í hugann fjölskyldu-
grillin á sumrin og Jólaboðið á
Brekkum þar sem stórfjölskyldan
hittist.
Hugur minn reikar áfram og
Dyrhólaey blasir við mér, það er
nýslegið og dráttarvélar um öll
tún, Mýrdalurinn skartar sýnu
fegursta. Ég var búinn að hristast
um á dráttarvél allan daginn og
minnist ég þess að hafa þurft að
hafa mig allan við til að fylgja á
eftir afa Halldóri, hvort sem hey-
skapurinn var á Brekkum eða í
Suður-Hvammi. Afi Halldór var
alltaf mættur þar sem hjálpina
þurfti og á ég margar minningar
um hin ýmsu bústörf þar sem afi
fór fremstur í flokki.
Afi var mikill skapmaður,
ákveðinn og hafði miklar skoðanir
á því hvernig ætti að gera hlutina.
Afi kenndi mér ýmislegt enda átt-
um við ágætlega saman þó ég hafi
iðulegt gert mitt í að synda á móti
straumnum og jafnvel fíflast þeg-
ar mér fannst afi full-alvarlegur.
Þegar ég varð eldri kynntist ég
annarri hlið á afa þar sem hann
sagði mér frá því þegar hann
kynntist ömmu og hvað hann
starfaði áður en hann varð bóndi.
Afi Halldór, ég minnist þín með
söknuði og þakklæti.
Ingvar Helgi Ómarsson.
Það er ennþá erfitt að trúa að
við fáum aldrei að hitta elsku afa
aftur. Hann var ákveðinn maður
og á köflum jafnvel þrjóskur.
Þessi þrjóska nýttist honum þó í
baráttunni sinni seinustu árin og
þrátt fyrir að vera orðinn mjög
veikur hafði hann alltaf styrkinn.
Innst inni var hann þó einn
yndislegasti maður sem hægt er
að finna. Hann var einstaklega
barngóður og dýrkaði barnabörn-
in sín útaf lífinu. Hann var svo
blíður og man ég eftir að vera lítil
stelpa sem fékk að sofa upp í hjá
honum þegar mig dreymdi illa og
hann knúsaði mann alltaf og
kyssti. Jafnvel seinustu árin þegar
hann var kominn á elliheimilið og
vissi lítið sem ekkert hver maður
væri tók hann alltaf í höndina á
manni og kyssti mann til baka
þegar maður kvaddi.
Margar af bestu minningum
mínum síðan ég var lítil eru frá því
að vera á Brekkum hjá honum.
Hann fór í gönguferðir um skóg-
inn og gat talað um hvert einasta
tré sem hann sá. Hann fór með
okkur í fjárhúsið og leyfði okkur
að halda á lömbunum og hjálpa
sér við allt. Hann keyrði líka með
okkur krakkana upp í fjárhús eða
kartöflugarða á gamla gifsa og
fannst honum æðislegt að keyra
gamla veginn á þessum eldgamla
bíl sem honum þótti svo vænt um.
Ég mun aldrei geta þakkað
honum nóg fyrir allar þessar
minningar eða í raun kveðja hann
almennilega en við munum öll
reyna. Ég ætla ekki að ljúga og
segja að það verði auðvelt en við
munum alltaf eiga yndislega
minningu um þennan ótrúlega
mann.
Takk elsku afi minn fyrir allt,
ég mun aldrei gleyma þér.
Hafdís Rós Jóhannesdóttir.
Halldór bóndi á Brekkum var
sveitamaður og stoltur af því.
Hann hugsaði um sínar kýr og
kindur og gerði það af mikilli alúð
og eljusemi. Hann þurfti að hafa
fyrir því að hefja búskap í sinni
sveit, en gat ekki hugsað sér neitt
annað.
Ég kynntist Halldóri árið 1991
þegar ég hóf sambúð með Hafdísi
dóttur hans. Þá fann maður þetta
baráttuþrek og elju. En Halldór
átti aðrar hliðar, hann vildi alltaf
eiga góða bíla til að ferðast, en
samt hélt hann alltaf við gamla
Austin Gypsy sem hann kom í
gegnum skoðun á hverju ári.
Einnig minnist ég annars sem
tengist nýtni og ráðdeild Halldórs.
En það var þegar ég lét hann hafa
flíspeysur sem ég hafði hætt að
nota í tengslum við starf mitt í
björgunarsveit. Bóndinn á Brekk-
um III taldi það gæðaflíkur sem
hann notaði árum saman og hefði
alveg getað notað fleiri ef þær
hefðu verið til.
Eftir að við misstum Hafdísi og
börnin í umferðarslysi árið 1995
átti ég alltaf traustan samastað
hjá Halldóri. Minnist ég sérstak-
lega þess þegar ég um páskana
1998 var í ferð á Hvannadalshnjúk
og gekk þar upp á skírdag og ætl-
aði að brenna heim um kvöldið úr
Skaftafelli. Þá tók Halldór ekki
annað í mál þegar ég stoppaði hjá
honum. Hann var búinn að hita
læri og á endanum sá ég að eina
vitið væri að sofa á Brekkum eins
og hann lagði til, áður en ég
brenndi í bæinn daginn eftir.
Núna þegar kallið er komið vil
ég þakka Halldóri fyrir mig og
segja: „Takk fyrir samveruna vin-
ur.“
Þorsteinn Þorkelsson.
hann. Held það hafi verið mjög
kært með honum og móður hans,
ég upplifði það þegar þau hittust
hér áður. Þakka notalegar sam-
verustundir, hjálpsemi og hlýju.
Guðrún S. Ingvarsdóttir
og fjölskylda.
Halldór
Jóhannesson
✝ Björg MargrétIndriðadóttir
fæddist í Lind-
arbrekku í Keldu-
hverfi 25. maí árið
1930. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hvammi á Húsavík
15. febrúar 2016.
Björg var dóttir
hjónanna Indriða
Hannessonar frá
Kelduneskoti og
konu hans Kristínar Jónsdóttur
frá Keldunesi. Hún átti eina eldri
systur, Ingibjörgu, f. 19. apríl
1929, d. 15. maí 1998. Þá átti hún
tvo yngri bræður, tvíburana
Gunnar og Gunnlaug, fæddir 10.
nóvember 1932. Gunnar lést 9.
desember árið 2000.
Björg ólst upp í Lindarbrekku
við störf og kjör síns tíma. Sem
unglingur og ung stúlka vann
hún á hóteli foreldra sinna sem
þau ráku í Lindarbrekku. Um
tvítugsaldur stundaði Björg nám
í Húsmæðraskólanum á Lauga-
landi einn vetur.
Eiginmaður Bjargar var Har-
aldur Þórarinsson,
fæddur 27. maí
1928, dáinn 4. júlí
2010. Þau gengu í
hjónaband þann 12.
nóvember 1952.
Sonur þeirra er
Indriði Vignir,
bóndi í Kvistási,
fæddur 15. júlí
1956. Þau eign-
uðust dreng sem
fæddist þann 5.
febrúar árið 1953, en lifði aðeins
tvo daga.
Stofnsettu þau Haraldur og
Björg nýbýlið Kvistás í landi
Laufáss og byggðu sér íbúðar-
hús sem þau fluttu inn í árið
1959.
Björg var húsmóðir alla tíð.
Hún starfaði nokkuð utan heim-
ilis við fiskeldi. Björg söng í Kór
Garðskirkju um árabil og var
virkur félagi í Kvenfélagi Keld-
hverfinga fyrr á árum.
Útför Bjargar fer fram frá
Garðskirkju í dag, 27. febrúar
2016, og hefst athöfnin klukkan
14.
Nú þegar ég sest niður og
skrifa nokkur orð til að minnast
Bjargar Margrétar Indriðadótt-
ur, leitar hugur minn óneitanlega
til æskuáranna. Björg var konan
hans Haraldar Þórarinssonar í
Kvistási í Kelduhverfi, eða
Mannsa frænda eins og hann var
alltaf nefndur heima. Þeir voru
stórfrændur, pabbi og hann. Ég
var 11-12 ára gömul þegar mér
stóð til boða að dvelja hjá þeim í
Kvistási og þangað fór ég í nokkur
skipti vor og haust og kynntist þá
þessu góða fólki, Björgu, Mannsa
og Indriða Vigni syni þeirra. Við
Indriði urðum fljótt góðir vinir og
höfum verið svo alla tíð. Þetta var
ekki eiginleg sveitadvöl í þeirri
merkingu því Mannsi frændi var
ekki bóndi með skepnuhald, held-
ur rak hann verkstæði og var því á
kafi í vélum og slíku og þótti ráð-
snjall og úrræðagóður til þeirra
verka. En það var Björg sem stóð
vaktina á heimilinu, enda ótrúleg-
ur gestagangur því yfirleitt var
viðskiptavinum vísað inn í kaffi til
Bjargar á meðan gert var við, eða
allir komu inn að verki loknu. Hún
sá til þess að enginn fór ómettur
frá Kvistási. Matur, kaffi eða
hvorutveggja.
Allt frá því ég kom til þeirra í
fyrsta sinn lét hún mig finna það á
einlægan hátt hversu velkomin ég
var og alltaf umvafði hún mig með
sinni einskæru hlýju og væntum-
þykju. Sú væntumþykja var gagn-
kvæm.
Það var alltaf gott að koma í
Kvistás, fara inn og banka á eld-
húshurðina og bíða eftir að heyra
Björgu segja: „Kom.“ Sjá hana
gleðjast og brosa svo bjart að fitj-
aðist upp á nefið og heyra hlát-
urinn um leið og hún fagnaði gest-
unum. Þá var hitað kaffi og farið
með disk og annan inn í búr og
allslags góðgæti borið fram um
leið og innt var frétta af fjölskyld-
unni. Svo var talað og rifjað upp,
hlegið og talað meira. Og tíminn
varð einhvern veginn alltaf sá
sami í þessu eldhúsi – þarna sem
ég lærði að drekka kaffi. Og þó,
margt hefur breyst enda líður
tíminn og fólk eldist.
Áhugi Indriða á búskap og
skepnuhaldi jókst með árunum og
í dag er hann bóndi með kindur og
geitur sem eru hans líf og yndi. Ég
veit að Björg hafði oft áhyggjur af
framtíð Indriða en hún naut þess
líka að sjá hann vaxa og dafna við
bústörfin og hún var mjög stolt af
honum og það mátti hún líka vera.
Eftir fráfall Mannsa í júlí 2010
fór að halla á heilsu Bjargar og
svo fór að hún flutti að lokum á
Hvamm, dvalarheimili aldraðra á
Húsavík. Hún gat þó vel fylgst
með hvernig Indriða syni þeirra
gekk að vera sinn eigin herra og
sjá um sig sjálfur og búskapinn.
Henni þótti einnig gott að vita til
þess að Indriði er ekki einn því að
í Kelduhverfi býr einstakt fólk
sem er annt um nágranna sinn og
lítur til með honum og gerir hon-
um kleift að halda áfram að lifa því
lífi sem hann kýs og að vinna
áfram við það sem hann getur og
kann. Slíkt verður seint fullþakk-
að.
Ég þakka Björgu samfylgdina,
minning þeirrar góðu konu lifir og
ég bið góðan Guð að styrkja Indr-
iða frænda minn á sorgarstund.
Sigríður Ingvarsdóttir.
Björg Margrét
Indriðadóttir
Harpa Heimisdóttir
Útfararstjóri
Hrafnhildur Scheving
Útfararþjónusta
Kirkjulundur 19  210 Garðabær
sími 842 0204  www.harpautfor.is
á Hótel Borg
Hlý og persónuleg þjónusta
Hótel Borg | Pósthússtræti 11| Sími 578-2020