Morgunblaðið - 26.02.2016, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 2016
✝ Þóra Magnús-dóttir fæddist í
Reykjavík 22. maí
1937. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
16. febrúar 2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Magnús Jochums-
son, póstmeistari í
Reykjavík, f. 14.
ágúst 1889 á Ísa-
firði, d. 11. nóvember 1973, og
Guðrún Geirsdóttir Zoëga, hús-
freyja, f. 20. júlí 1897 í Reykjavík,
d. 3. nóvember 1978.
Þóra átti fjögur systkini, þau
Helgu Aðalbjörgu, f. 1927, d.
2012, Sigrúnu, f. 1929, d. 2005,
Ástríði, f. 1931, d. 1999, og Geir,
f. 1933. Einnig ólust upp með
f. 2008. 3) Katrín Lovísa, f. 1964,
maki Páll Baldvin Baldvinsson, f.
1953, og eiga þau synina Magnús
Jochum, f. 1997, og Kára Ingva,
f. 2002. Páll Baldvin átti áður
Vigdísi Hrefnu, f. 1977, Solveigu,
f. 1985 og Pál Zophanías, f. 1986.
Þóra var alin upp á Vestur-
götu 7 og bjó þar uns hún gifti
sig. Hún var í Miðbæjarskólanum
og stundaði nám við Verslunar-
skóla Íslands.
Eftir nám starfaði Þóra m.a.
hjá Olíuverslun Íslands og hjá
Póstinum. Lengst af starfaði hún
þó við verslunarstörf, frá 1970 til
ársins 2011. Þóra rak verslun
Geirs Zoega við Vesturgötu um
langt skeið og síðan sem versl-
unarkona hjá Verslun Sævars
Karls og öðrum verslunum í
miðbæ Reykjavíkur.
Þóra verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag, 26. febrúar
2016, og hefst athöfnin klukkan
15.
henni systur-
dæturnar Guðrún, f.
1947, og Þóra
Hrönn, f. 1951.
Þóra giftist 9.
mars 1957 Ingva
Guðjónssyni, deild-
arstjóra hjá SÍS, f.
2. júlí 1937, d. 22.
janúar 2006.
Börn Þóru og
Ingva eru: 1)
Kristín, f. 1957,
maki Hilmar Karlsson, f. 1944,
og eiga þau dótturina Þóru, f.
1983, maki Þór Elíasson, f. 1987.
2) Magnús, f. 1960, maki Olga
Björt Þórðardóttir, f. 1972.
Magnús á dæturnar Birnu Ýri, f.
1991, og Brynju Kristínu, f. 1995.
Olga Björt átti fyrir dæturnar
Agnesi, f. 2003, og Þórdísi Björt,
Í dag fylgi ég yndislegri móður
minni síðasta spölinn eftir stutta
en erfiða sjúkdómslegu. Að
kveðja móður sína er eins og að
kveðja stóran hluta af sjálfum
sér. Ég er og verð alltaf mömmu-
strákur.
Móðir mín var Miðbæjarkona.
Hún fæddist í Miðbænum og
vann lengst af í Miðbænum. Það
var síðan rökrétt að eftir að faðir
minn dó fyrir 10 árum fluttist hún
úr Austurbænum vestur í bæ.
Þar bjó hún á fallegu heimili til
æviloka.
Hún var alltaf til staðar og allt-
af var hægt að ræða við hana um
margvísleg málefni. Hún fæddist
inn á frekar blátt heimili og hélt
sig við bláa litinn allt til enda. Það
var helsta ástæðan fyrir því að oft
strönduðu pólitískar umræður
hjá okkur, en þá var bara tekið til
við að ræða eitthvað annað.
Hún var mikill sóldýrkandi. Ef
sólin gægðist fram úr skýjunum
að sumri til, þá var hún mjög oft
komin út á svalir eða út í garð,
helst með einhverja bók og þar lá
hún og las og lét sólina baka sig.
Móðir mín var líka mikil skvísa
og lét sjaldan sjá sig án þess að
vera almennilega tilhöfð. Hún var
jú gömul fegurðardrottning úr
Verslunarskólanum. Hún var
alltaf mjög ungleg og ef ég hefði
fengið, þó ekki væri nema 100
krónur í hvert skipti sem einhver
sagði móður mína glæsilega og
unglega, þá væri ég mjög vel
staddur í dag.
Móðir mín vann lengst af við
verslun og var framúrskarandi
verslunarkona. Lengst af starfs-
ævinni starfaði hún í verslunum
með fágaða og dýra vöru. Enginn
var kurteisari, liðlegri eða hafði
meiri þjónustulund til að bera en
hún enda var hún eftirsóttur
starfskraftur og fékk mörg at-
vinnutilboð. Hún vann fram á átt-
ræðisaldur og hefði örugglega
getað unnið eins lengi og hún
vildi, en henni fannst kominn tími
til að setjast í helgan stein.
Hún hafði unun af ferðalögum,
jafnt innanlands sem utan. Sólar-
landaferðirnar voru fleiri en tölu
verður á komið og eins er óvíst
hversu marga hringi um Ísland
hún og faðir minn fóru, en þeir
voru allmargir. Oft fengu barna-
börnin að ferðast með og það var
mikill spenningur að komast í
slíkar ferðir á sumrin.
Það verður sérstakt að geta
ekki lengur heimsótt hana, hringt
í hana og heyrt röddina hennar
eða faðmað hana, en ég á margar
ríkulegar minningar sem ég mun
geyma vel.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Þinn sonur,
Magnús.
Þóra systir mín dó hetjudauða.
Hún greindist með æxli fyrr í
vetur, fór í uppskurð, en mein-
semdin var óviðráðanleg. Flest
okkar hefðu lagst í sút og sorg en
hún tók þessu með jafnaðargeði.
Hún flutti á líknardeild og lýsti
herberginu fyrir mér, hornher-
bergi með útsýni í tvær áttir.
Umhyggja starfsfólks einstök.
Hún mátti fara og koma eins
og heilsan leyfði og hélt boð fyrir
vini heima hjá sér og fór í búðir
með dætrunum.
Foreldrar okkar giftu sig 1924.
Mamma var þá 27 ára og pabbi
35. Þau voru bæði mjög hlédræg
og létu tilfinningar sínar sjaldan í
ljós. Ég bjó með þeim í tuttugu ár
og sá þau aldrei sýna hvort öðru
ástarhót í orði eða verki, utan
einu sinni. Pabbi kom hýr heim
og ætlaði að faðma mömmu og
kyssa en hún forðaði sér og bað
guð að hjálpa sér. Því segi ég frá
þessu, að við börnin ólumst upp
við að halda tilfinningum okkar
fyrir okkur sjálf og sýndum ekki
eins mikla ástúð og væntumþykju
hvort öðru og við ættum. En
svona var þetta þá.
Svo komu börnin, Helga 1927,
Sigrún 1929, Ástríður 1931 og ég
1933. Ég held að þau hafi orðið
eitthvað skelkuð þegar ég kom
því ekkert barn kom næstu
fjögur árin, en þá fæddist engill-
inn, hún Þóra.
Hún var fjarska fallegt barn,
það hélzt alla ævi.
Okkur kom vel saman en oft
var ég afbrýðisamur út í hana,
fannst mamma halda meira upp á
hana en mig. Mamma kallaði
hana oft litla blómið sitt. Það varð
Þóru dýrkeypt eitt sinn uppi í
sumarbústað í Rauðhólunum.
Hún var nýorðin þriggja ára.
Mamma var að reyna að rækta
blóm, sem var ekki auðvelt, jarð-
vegur lélegur og garðarollur
ágengar. Einn dag bað hún mig
um að vökva blómin. Ég fyllti
garðkönnu og gekk út í garð.
Þóra elti mig.
Þegar í garðinn kom gerði ég
mér lítið fyrir og tæmdi könnuna
yfir Þóru.
Hún hljóp grátandi heim og
þegar mamma spurði mig hví í
ósköpunum ég hefði gert þetta
setti ég upp sakleysissvip og
sagði að hún hefði beðið mig um
að vökva blómin og að hún kallaði
Þóru litla blómið sitt.
Þóra fór í Verzlunarskólann
eftir barnaskólanám. Man ég að
hún var þar kosin fegurðar-
drottning og átti hún það skilið,
hún var gullfalleg.
Eftir að hún lauk námi vann
hún við verzlunarstörf. Rak
Geirsbúð og seldi þar danskt
postulín.
Seinna vann hún í verzlun
Sævars Karls og seldi þar rándýr
karlmannaföt. Voru þau öll svo
krumpuð að það var eins og fullur
maður hefði sofið í þeim. Þegar
ég fann að þessu sagði Þóra með
andakt að þetta ætti að vera
svona, sá heimsfrægi skreðari
Hugo Boss hefði mælt svo fyrir.
Síðan hefur Hugo sparað mér
mikinn tíma, ég fer nefnilega í
fötin beint úr þurrkaranum og
finni einhver að, segi ég að þetta
sé allt hannað af Hugo Boss.
Svo fann Þóra hann Ingva sinn
og það var gæfufundur fyrir hana
og alla fjölskylduna. Hann var
mesti völundur og gat gert við
allt. Pabbi tók honum tveim
höndum og urðu þeir hinir mestu
mátar. Ingvi hafði gaman af
stangveiðum sem faðir minn
stundaði mikið.
Ingvi féll frá fyrir aldur fram
fyrir réttum tíu árum. Þau Ingvi
höfðu mikið barna- og barna-
barnalán.
Þóru verður mikið saknað af
okkur, sem þekktum hana.
Geir Magnússon.
Margs er að minnast þegar ég
hugsa til baka og rifja upp kynni
mín af tengdamóður minni, Þóru
Magnúsdóttur. Hún tók mér
strax opnum örmum fyrir fjöru-
tíu árum þegar Kristín kynnti
mig fyrir henni og þar með hófst
vinskapur sem stóð traustum fót-
um allt þar til hún lést.
Þóra var skemmtileg og inni-
leg kona sem lét sér annt um sína
nánustu og mátti ekkert aumt
sjá. Hún var glæsileg kona sem
hafði næmt auga fyrir fallegum
og góðum hlutum og var við hæfi
að megnið af starfsævi sinni
skyldi hún vinna við verslunar-
störf, þar sem hún eignaðist
marga vini sem oftar en ekki leit-
uðu ráða hjá henni.
Það var henni mikill missir
þegar eiginmaður hennar, Ingvi
Guðjónsson, lést fyrir tíu árum,
en þau höfðu verið mjög sam-
rýnd. Í kjölfarið flutti hún búferl-
um á æskustöðvarnar í Vest-
urbæinn. Var þá komin á
Bræðraborgarstíginn í nágrenni
við okkur Kristínu. Frá heimili
sínu var hún dugleg að fara í
gönguferðir í miðbæinn og var
fljót að pikka út verslanir sem
henni líkaði við og myndaði vin-
skap við afgreiðslufólk í nokkrum
þeirra. Og þegar kom að leiðar-
lokum og hún fór í sína síðustu
ferð í miðbæinn kom hún við í
verslunum til að kveðja þær kon-
ur sem hún hafði myndað vinskap
við.
Fjölskyldan var samt alltaf í
fyrirrúmi hjá Þóru og hún pass-
aði vel upp á sína nánustu og var í
góðu sambandi við barnabörnin
sem öll dýrkuðu hana. Við Kristín
fórum í ferðalög með henni og
Ingva bæði innanlands og utan og
alltaf var hún jákvæð og
skemmtilegur ferðafélagi. Dóttir
okkar, Þóra, sem er ekki aðeins
nafna ömmu sinnar heldur á
sama afmælisdag, naut góðs af
ferðaáhuga afa ömmu og býr
lengi að þeirri þekkingu og
reynslu sem hún bar úr býtum
eftir að hafa farið í mörg ferðalög
með þeim, stundum allan hring-
veginn.
Komið er að ferðalokum hjá
Þóru en minningin lifir um frá-
bæra konu sem auðgaði líf allra
sem í kringum hana voru, mann-
eskju sem hafði sterka skoðun á
flestum hlutum, fylgdist vel með
tilverunni og á stórt rými í hugum
allra sem hana þekktu.
Hilmar Karlsson.
Elsku amma mín.
Frá því að ég fæddist á afmæl-
isdaginn þinn höfum við alltaf átt
einstaklega fallegt og gott sam-
band. Mér þykir mjög vænt um
að hafa komið í heiminn sem af-
mælisgjöf til þín og bera sama
nafn og þú. Þú varst alltaf allra
glæsilegasta kona alveg fram á
síðasta dag og hafðir mikinn
húmor og það var ávallt gaman að
spjalla við þig.
Við eigum margar góðar minn-
ingar saman ég og þú; endalausar
útilegur um landið allt þar sem
við gistum í tjaldi í blíðu og
stormi og alltaf var stutt í spilin
og gamanið. Það er sterkt í minn-
ingunni minni að sitja með þér og
afa á kvöldin með kakó og spil í
tjaldvagninum og hafa það nota-
legt. Þá finnst mér stundum eins
og það hafi verið í gær þegar ég
var lítil að leika mér hjá þér þeg-
ar þú og afi áttuð heima í Búland-
inu, þar sem mér leið alltaf mjög
vel og gisti oft.
Ég er ánægð með að við náðum
oft að halda saman upp á afmæl-
isdaginn okkar og er mér minn-
isstætt eitt skiptið þegar við héld-
um upp á afmælisdaginn okkar í
París, sátum á kaffihúsum, skoð-
uðum söfn, drukkum kampavín í
görðum og röltum um borgina.
Allar þessar minningar og fleiri
samverustundir eru mér nú ofar-
lega í huga.
Þú varst alltaf svo stolt af mér
og sagðir það oft við mig, sem
gladdi mig mjög mikið. Takk fyr-
ir allt, elsku amma mín. Ég sakna
þín mjög mikið og mun halda
áfram að hugsa til þín og gera þig
stolta.
Þín
Þóra.
Þegar ég hugsa til Þóru þá sé
hana alltaf fyrir mér í Búlandinu,
inni í eldhúsi með kaffibolla. Hún
var kannski ekki mikið fyrir elda-
mennskuna en heimilið hennar
var alltaf óaðfinnanlegt, svona
eins og hún sjálf. Meira að segja
þegar ég sá hana tveimur dögum
áður en hún kvaddi okkur þá var
hún glæsileg, með fallega slæðu,
skartgripi og varalit. Þóra var ein
af glæsilegustu konum landsins
og fylgdist vel með í tískunni.
Sumir eru bara með þetta og hún
var ein af þeim.
Ég man hvað það var gaman
að koma til hennar í búðina á
Vesturgötunni og þá sérstaklega
að skoða lagerinn og dótið sem
var geymt bakvið. Ég held að
Þóru hafi liðið vel í kringum fal-
lega hluti, hvort heldur sem það
var postulín, hágæða tískufatnað-
ur eða heimili. Svo var hún líka
gift stórglæsilegum manni, hon-
um Ingva móðurbróður mínum,
sem mér þótti ákaflega vænt um.
Ég átta mig núna á því hvaðan
börnin þeirra, þau Kristín, Magn-
ús og Katrín, hafa þennan góða
smekk sem þau hafa, þó Maggi
hafi líklegast sína tískugáfur frá
pabba sínum, a.m.k. hvað litrík
jakkaföt varðar.
Þóra var glaðleg kona, hló mik-
ið og lengi, en ekki endilega hátt.
Í minningunni engdist hún oft um
af hlátri og verkjaði í magann af
gleðinni. Og þá var nú oft hlegið
hjá Jensu á Laugarvatni, a.m.k.
allar verslunarmannahelgar sem
ég man eftir í æsku.
Mamma og ég hittum þær
mæðgur, Þóru, Kristínu og Kötu,
á Jómfrúnni um daginn, finnst
eins og það hafi verið í gær en
samt er nokkuð síðan. Það minnir
mig á að njóta og rækta stórfjöl-
skylduna betur, en á sama tíma
er ég full af þakklæti fyrir allar
góðu og gleðilegu stundirnar sem
ég átti með elskulegu Þóru.
Það er sárt að missa mömmu
sína, ömmu sína, tengdamóður,
vinkonu og frænku. Ég veit líka
að það er stórt skarð í hjarta
mömmu minnar sem er ekki bara
að missa mágkonu sína heldur
líka ástkæra vinkonu.
Þóra er nú hjá Ingva sínum, ég
veit að hann hefur tekið vel á móti
henni með opnum örmum, börð-
um kótelettum og rauðvíni.
Guð geymi Þóru og alla í kring-
um hana.
Jensína Kristín.
Þóra Magnúsdóttir var glað-
sinna kona og glæsileg, umtals-
fróm og velviljuð öllum. Hún bar
sig jafnan vel, kurteis svo af bar
og átti auðvelt með að blanda geði
við alla. Hún sýndi barnabörnum
sínum umhyggju og kærleika,
átti félag við þau af elskusemi og
virðingu. Hún var jafnan prúðbú-
in og lét sér annt um að vera æv-
inlega fallega til fara og vel til-
höfð.
Uppruni hennar var úr versl-
unarstétt: faðir hennar var af
stórum ættboga sem kenndur var
við Skóga í Þorskafirði en upp-
runninn úr eyjunum. Afi hennar,
Jochum, og langafi, Magnús
Jochumsson, í föðurætt bjuggu
og störfuðu á Ísafirði. Magnús
faðir hennar ólst upp í Djúpinu,
sótti menntun til Danmerkur og
Frakklands og var þekktur mað-
ur í Reykjavík fyrir póststörf sín.
Guðrún, móðir hennar var dóttir
Geirs gamla Zoëga, útgerðar-
manns, föður Reykjavíkur eins
og hann var nefndur af samferða-
mönnum sínum, og síðari konu
hans, Helgu Jónsdóttur frá
Stóra-Ármóti í Hraungerðis-
hreppi. Rætur Þóru lágu víða um
Suður- og Vesturlandið.
Hún fæddist í Sjóbúðinni við
Grófina, uppsátrið undan Vestur-
götunni sem nú er horfið undir
uppfyllingar. Leiksvæði bernsku
hennar var Vesturgatan og höfn-
in í hjarta Reykjavíkur og þar átti
hún eftir að starfa stóran hluta
ævi sinnar. Hún var verslunar-
kona, menntuð í Verslunarskól-
anum gamla, einstaklega flink af-
greiðslukona enda eftirsótt og
þekkt meðal verslunarfólks og
viðskiptavina sinna.
Þóra giftist, rétt tvítug, Ingva
Guðjónssyni, glæsilegum dugn-
aðarmanni. Hjónaband þeirra
var farsælt og missir hennar var
mikill þegar Ingvi féll frá rétt í
þann mund sem þau ætluðu að
setjast í helgan stein. Henni tókst
þó að slíta sig frá Fossvoginum
þar sem þau reistu sér heimili og
móta líf sitt að nýju skammt frá
fornum heimaslóðum. Henni var
ákaflega annt um að hafa snyrti-
legt í kringum sig enda snyrti-
menni að eðlisfari um alla háttu
fram til hinsta dags.
Þóra var grannholda, meðal-
kona á hæð, bar sig af þokka og
reisn. Veikindi liðins sumars og
hausts skóku hana en hún lét
hvergi undan þeim kröfum sem
hún gerði jafnan til sjálfrar sín.
Þegar krabbinn gaus upp í lík-
ama hennar um hátíðarnar tók
hún veikindum sínum af því
æðruleysi sem var henni tamast.
Og nú er hún öll og við kveðj-
um hana í dag í þökk fyrir þá um-
hyggju sem hún sýndi okkar öll-
um sem nutum samfylgdar
hennar.
Fari hún í friði.
Páll Baldvin Baldvinsson.
Gleymdu ekki gömlum vin þótt gefist
aðrir nýir.
Þeir eru líkt og skúraskin skammvinir
en hlýir.
Þóra var vinkona mín frá barn-
æsku. Við vorum bekkjasystur í
Miðbæjarbarnaskólanum og vor-
um í ballettnámi í Þjóðleikhúsinu.
Við stallsystur vorum miðbæjar-
börn. Þóra bjó neðst á Vesturgöt-
unni og ég í Ingólfsstrætinu,
þessi rúntur á milli okkar og þar
um kring varð ævilangt okkar á
milli sér heimur.
Þóra fór eftir grunnskóla í
Verslunarskólann en ég í
Kvennó.
Við giftumst ungar. Ég flutti
eftir skóla til Ameríku og bjó þar
í hartnær 60 ár,við hittumst stöku
sinnum gegnum árin þegar ég
kom til Íslands, skiptumst svo á
sendibréfum eftir aðskilnað okk-
ar fram eftir árum og lestur bréf-
anna grætti mig ósjaldan af sökn-
uði eftir Þóru vinkonu minni. Það
er ekki oflof þótt ég segi að Þóra
var öllum kostum búin. Falleg,
ljúf, há og tíguleg og afburða
smekkvís. Glæsileg kona sem
sópaði að.
Til að gera langa sögu stutta
þá flutti ég aftur til landsins fyrir
þremur árum síðan og það varð
einsog gerst hafi í gær. Við Þóra
rifjuðum upp okkar gamla vin-
skap sem varð til þess að við hitt-
umst svo til daglega og gengum
þvers og kruss um gamla kjarn-
ann okkar Skólavörðustíginn,
Laugaveginn og Þingholtin, þar
sem sagan lifnaði við. Við minnt-
ust þess hvar þessi eða hinn hafði
átt heima og hvað varð um þessa
eða hina, svo rifjuðust upp við-
burðir sem höfðu legið í láginni
svo lengi. Kallinn á kassanum og
Hjálpræðisherinn eru t.d. ekki á
Lækjartorgi lengur. Stundum
fórum við vestur fyrir læk eins og
það var orðað í þá gömlu góðu
daga. Röltum um Suður-
götukirkjugarðinn að vitja gam-
alla vina og ættingja sem þá urðu
ljóslifandi í hugum okkar. Nú
skiljast leiðir okkar um sinn.
Söknuðurinn er sár. Drottning
miðbæjarins í mínum augum hef-
ur kvatt.
Fjölskyldunni votta ég inni-
lega samúð mína.
Halldóra Einarsdóttir
(Dóra).
Við Þóra þekktumst frá æsku-
árunum því sumarhúsalóðir for-
eldra okkar við Helluvatn við
Rauðhóla lágu saman og sam-
gangurinn var mikill. Þangað
fluttu fjölskyldurnar snemma
vors og í bæinn aftur í veg fyrir
skólann. Hjá foreldrum Þóru
voru börnin fimm, en hjá okkur
vorum við samtals sex. Feðurnir
gengu niður á Suðurlandsveg á
morgnana til að taka strætó í
vinnuna í bænum og keyptu inn á
leið sinni uppeftir aftur.
Leiksvæðið stækkaði eftir því
sem við eltumst: Aðgrunnt vatnið
í víkunum framan við bústaðina,
hólarnir og engin út frá þeim þar
sem gengu hestar sem stundum
Þóra Magnúsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar