Morgunblaðið - 29.04.2016, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. APRÍL 2016
✝ Jónatan Krist-jánsson fæddist
í Bolungarvík 13.
desember 1922.
Hann lést á Land-
spítalanum 20. apr-
íl 2016.
Foreldrar Jón-
atans voru Kristján
Hálfdánarson frá
Hvítanesi í Ögur-
hreppi og Ingibjörg
Kristín
Guðjónsdóttir frá Kirkjubóli í
Valþjófsdal. Systkini Jónatans
voru Kristján Friðgeir, f. 1918,
d. 1999, Daði Steinn, f. 1920, d.
1982, Einar Hálfdán, f. 1921, d.
1992, Guðjón Birkir, f. 1925, d.
2012, Jóhanna Erna, f. 1929, d.
2004, eftirlifandi systkini er Sig-
urlína, f. 1927, gift Ásgeiri Val-
hjálmssyni, f. 1927.
Hinn 18. ágúst 1945 giftist
Jónatan, Huldu Rós Einars-
dóttur, f. 20. nóvember 1922, d.
laug Björg Garðarsdóttir. Börn
þeirra eru Unnar Ingi og Hulda
Björg. c) Jón Björgvin, í sambúð
með Erlu Maríu Davíðsdóttur.
Jónatan gekk í barnaskóla
Bolungarvíkur, en fór 18 ára, þá
alfarinn, frá heimahögunum og
stundaði sjómennsku öll stríðs-
árin á millilandaskipum og allt
fram á sjötta áratuginn. Þá hóf
hann nám í Iðnskólanum í Hafn-
arfirði þar sem hann nam vél-
virkjun og starfaði við fagið í
vélsmiðjum í Hafnarfirði í mörg
ár eða þar til hann hóf aftur
nám í Iðnskólanum í Hafnarfirði
og lauk þá meistaranámi í pípu-
lögnum og starfaði við það hjá
Álverinu í Straumsvík þar til
hann lauk starfsævinni árið
1989.
Jónatan og Hulda hófu bú-
skap á Jófríðarstaðarvegi 10.
Árið 1948 fluttu þau á Köldu-
kinn 8 þar sem þau bjuggu allt
til ársins 1997 þegar þau fluttu
að Hjallabraut 33, þar sem Jóna-
tan bjó til æviloka.
Útför Jónatans fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 29.
apríl 2016, og hefst athöfnin kl.
11.
7. apríl 2011. For-
eldrar Huldu Rósar
voru Einar Jónsson
f. í Brautarholti,
Kjalarneshreppi,
og Þorbjörg Pét-
ursdóttir frá Hross-
holti í Eyjahreppi.
Börn Jónatans
og Huldu eru: 1)
Ingibjörg Kristín,
maki Sigurbjörn
Friðrik Jónsson,
börn þeirra eru Óðinn og Hlín.
2) Einar Þór, maki Brynhildur
Birgisdóttir, synir þeirra eru
Arnar og Birgir. Fyrir átti
Brynhildur Gylfa Þór Þórsson,
hann er í sambúð með Eirnýju
Dögg Steinarsdóttur og saman
eiga þau Ara Þór. 3) Björg, maki
Jón Svarfdal Hauksson. Synir
þeirra eru: a) Haukur, í sambúð
með Hrefnu Helgadóttur, saman
eiga þau Jón Viktor og Óliver.
b) Jónatan Ingi, eiginkona Guð-
Elsku hjartans pabbi minn.
Margs er að minnast á þess-
um 57 árum sem við áttum sam-
an. Fyrsta minningin um pabba
er í bílskúrnum. Þar vann hann
að bílaviðgerðum fyrir sjálfan
sig og aðra. Pabbi var vinnu-
þjarkur og sat aldrei auðum
höndum. Bílskúrinn í Köldu-
kinninni var samkomustaður ná-
grannanna, þar hittust kallarnir
og ræddu málefni líðandi stund-
ar, bæjarmálefnin og stjórn-
sýsluna. Pabbi var mjög hjálp-
samur að eðlisfari, hann fór hús
úr húsi með verkfæraboxið til að
græja ofnanna fyrir aðra. Ef ég
spurði: „Jæja hvað fékkstu í
laun“ var ævinlega svarað: „Þau
koma í jarðaförina mína“. Pabbi
og mamma voru miklir blómálf-
ar, um leið og snjóa leysti voru
þau mætt út í garð með rassinn
út í lofið til að þrífa beðin. Vinn-
an skilaði árangri því eitt árið
fengu þau verðlaun fyrir garð-
inn.
Meiri dýravin var ekki hægt
að hugsa sér, allir muna eftir
Rósu og Búbba, kisunum eða
dvergkanínunum í bílskúrnum.
Það kom fyrir að kjallarinn
breyttist í dýraspítala en þá
hafði pabbi fundið fugla sem
voru illa á sig komnir. Hann
gerði ekki upp á milli hettumáva
eða skógarþrasta, allir voru jafn
merkilegir fyrir honum. Í seinni
tíð hændist hann að hundunum
Viktori og Unu, loðnu ferfæt-
lingunum í fjölskyldunni. Þegar
við Nonni fórum að búa og eign-
ast börn gátum við alltaf treyst á
að þau hlypu undir bagga með
okkur ef á þurfti að halda. Pabbi
duglegur að fara í göngutúra um
nærumhverfið og voru ófáar
ferðirnar farnar niður á tjörn til
að gefa öndunum brauð eða kíkt
upp á Hamar. „Ring, ring“
heyrðist flest kvöld rétt fyrir tíu
fréttir og alltaf var sama spurn-
ingin hjá pabba: „Hefurðu heyrt
í fólkinu þínu eða Ingu og
Einsa?“ Í lok samtalsins sagði
hann: „Ekki hafa áhyggjur af
mér, ég bjarga mér.“ Og það
voru orð að sönnu. Eftir að
mamma dó byrjaði pabbi að
baka, elda, gera við fötin sín í
saumavélinni við mismikla hrifn-
ingu okkar systranna. Pabbi var
nýtinn, hann var langt á undan
sinni samtíð, hann endurnýtti
allt sem hægt var að endurnýta
og stundum gott betur.
Eitt sinn kom ég á Hjalla-
brautina og fann líka þessa ilm-
andi lykt af nýbökuðum klöttum
og spurði ég hann hvað væri í
klöttunum. „Æi ég kláraði
karrýsósuna sem þú komst með í
gær.“ Þarna var pabba rétt lýst
og sama var þegar brauðupp-
skriftin að bananabrauðinu varð
of þunn og breyttist í banana-
súpu til að nota efnið.
Pabbi var mjög stoltur af okk-
ur börnunum bæði stórum sem
smáum og gladdist með okkur í
hvert sinn þegar vel var gert.
Bæði hann og mamma voru góð-
ar fyrirmyndir svo það er mál-
tæki hjá okkur að maður upp-
sker eins og maður sáir.
Fyrir nokkrum árum mynd-
aðist sú hefð að við systkinin og
makar hittumst á fimmtudags-
kvöldum á Hjallabrautinni og oft
kom á móti okkur ilmandi vöfflu-
lykt ásamt sódavatni. Pabbi
hafði mjög gaman af þessum
stundum en í seinni tíð fannst
honum við tala full hratt svo það
var erfitt fyrir hann að fylgjast
með. Þegar ég kveð hann í dag
vona ég að ég eigi eftir að reyn-
ast fjölskyldunni minni eins vel
og hann reyndist okkur.
Hvíldu í friði. Þín
Björg.
Elsku besti, afi minn.
Einn mesti töffari sem ég hef
þekkt er fallinn frá.
Það eru ekki til þau orð sem
lýsa því hvað það er sárt að þú
sért farinn frá okkur. Síðustu
vikur hafa verið virkilega erfiðar
fyrir mig þar sem ég hef nánast
aðeins verið í símasambandi við
þig á meðan þú lást á spítalan-
um, sem betur fer náði ég aðeins
að hitta þig fyrir þremur vikum
og reyndi ég að eyða eins mikl-
um tíma með þér og ég mögu-
lega gat.
Við spjölluðum saman um
margt á þessum klukkutímum
sem ég sat hjá þér, þú vildir að-
allega spyrja mig hvort lífið í
Danmörku væri ekki eins gott
og þegar þú varst þar í gamla
daga og hvort bjórinn væri betri
þar en á Íslandi. Það síðasta sem
við gerðum saman á meðan ég
var Íslandi var að opna bjór og
það fannst þér ekki slæmt. Ég
trúi því varla að þegar ég kem
næst heim til Íslands með börn-
in mín, þau Unnar Inga og
Huldu Björgu, þá verði enginn
Jónatan afi á Hjallabrautinni til
að heimsækja.
Ég man hvað það var alltaf
gaman að koma í heimsókn í
Köldukinn 8 þar sem þú og
amma áttuð heima þegar ég var
yngri. Þið voruð alltaf tilbúin að
vera með okkur, við fórum oft út
í garð að vinna eitthvað eða í
göngutúr uppá Hamar sem var
rétt hjá eða niður á tjörn að gefa
öndunum brauð, svo var það bíl-
skúrinn, hann var fullur af alls-
konar dóti sem gaman var að
leika með svo ég tali nú ekki um
allt dýralífið, eins og kanínurnar
okkar bræðranna sem voru út í
skúr. Það var nú ekki leiðinlegt
að kíkja á þær.
Svo var það peningaskápur-
inn sem ég bað alltaf um að fá
kíkja inn í, lét mig dreyma um að
þar leyndust gull og gersemar
en í hvert skipti birtust aðeins
gamlir reikningar.
Ég mun sakna þín en ég veit
að þú ert kominn á góðan stað
núna og amma hefur tekið vel á
móti þér.
Hvíldu í friði, elsku afi. Þinn
Jónatan Ingi.
Minn kæri tengdapabbi er
farinn í sitt síðasta ferðalag,
hann náði tæplega 94 ára aldri.
Hann lifði farsælu lífi alla tíð og
uppskar vel eins og hann hafði
sáð fyrir. Þessi öðlingur var
saddur lífdaga og sáttur þegar
hann fékk hvíldina á Landspít-
alanum við Hringbraut 20. apríl
síðstliðinn eftir stutt en snörp
veikindi.
Kynni okkar hafa staðið í tæp
30 ár eða frá því að ég kom fyrst
í Köldukinnina sem kærasta
einkasonarins.
Mér var vel tekið af honum og
Huldu konu hans frá fyrstu tíð
og ég verð ævinlega þakklát
þeim fyrir hvað þau tóku vel á
móti níu ára syni mínum sem
kom með mér í fjölskyldu þeirra
og þau reyndust honum alla tíð
einstaklega vel. Honum þótti
vænt um þau frá fyrsta degi og
finnst sárt að geta ekki fylgt
Jónatani síðasta spölinn, en
hann er búsettur í Danmörku og
hefur ekki tök á að koma heim.
Við höfum alltaf verið góðir
vinir við Jónatan og deildum
skoðunum í ýmsum málum og
áttum oft skemmtilegar og líf-
legar umræður um landsins
gagn og nauðsynjar. Það sem
einkenndi tengdaföður minn
helst var að hann var heiðarleg-
ur, harðduglegur, hæglátur,
mikill húmoristi og frá honum
stafaði alla tíð mikilli hlýju.
Þau Hulda bjuggu mest allan
sinn búskap í Köldukinn 8, húsi
sem þau byggðu af dugnaði og
eljusemi og voru frumbyggjar í
Kinnunum. Þar ólu þau upp sín
þrjú börn, þau Ingu, Einar og
Björgu.
Þar sinntu þau einnig sameig-
inlegu áhugamáli sínu sem var
garðrækt og fallegri garður en
garðurinn við Köldukinn 8 var
vandfundinn í Hafnarfirði enda
voru þau verðlaunuð af bæjar-
félaginu oftar en einu sinni fyrir
fallegan garð og snyrtimennsku
við húsið.
Eftir að þau seldu húsið sitt
keyptu þau íbúð að Hjallabraut
33 þar sem þau bjuggu og Jón-
atan hefur búið síðan hann
missti Huldu sína fyrir fimm ár-
um.
Honum tengdaföður mínum
hefur aldrei fundist hann gamall
maður og þegar hann var tæp-
lega níræður talaði hann um að
það gæti nú verið gaman að
kaupa gamalt hús á æskuslóð-
unum í Bolungarvík, gera það
upp og eiga í ellinni og einnig á
sama aldri keypti hann sér hjól
og hjólaði um allan Hafnarfjörð.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdaföður mínum fyrir allt
sem hann hefur verið mér og
mínum.
Það er vandfundinn betri
tengdafaðir.
Góða ferð, elskulegur minn.
Brynhildur.
Okkur langar að minnast afa
Jónatans, eða afa Tana eins og
við kölluðum hann, í nokkrum
orðum. Afi Tani var fyrsti töff-
arinn sem við kynntumst. Fyrsti
alvöru töffarinn með tattoo.
Seglskúta á framhandleggnum,
þeir gerast ekki mikið svalari en
það. Afi var vinur okkar.
Afi Tani var reddari, svona
gera og græja reddari. Hann
kaus að gera allt sjálfur og var
alltaf boðinn og búinn til að
hjálpa ef eitthvað bilaði eða
þarfnaðist smá yfirhalningar. Í
skúrnum hjá afa var alltaf nóg
að gera, þar var verið að búa til
bát, gera við og gera upp bíla,
snitta rörbúta, smíða kerta-
stjaka og margt fleira og alltaf
gat guttinn fengið að vera með.
Hann þurfti jú að læra þetta,
það kæmi sér vel seinna meir í
lífinu.
Ein af drossíunum sem gerð-
ar voru upp í skúrnum gaf afi
mér þá 15 ára gömlum, það voru
jú ógreidd laun sagði hann og
hef ég aldrei hvorki fyrr né síðar
verið eins montinn.
Afi Tani var með einstaklega
græna fingur og garðurinn hans
og ömmu í Köldukinninni bar
merki þess. Köldukinn 8 var eins
og lystigarður enda voru þær
nokkrar tilnefningarnar sem
þau fengu fyrir fallegasta garð-
inn. Afi hafði mikla unun af að
hafa eitthvað fyrir stafni og í
fyrrasumar þá tók hann það upp
á sitt einsdæmi að hreinsa allan
garðinn á Hjallabrautinni, dund-
aði sér í þessu verki vel fram á
mitt sumar. Enda var hann
brúnn, hraustur og sællegur um
mitt sumarið.
Afi Tani fattaði að ég, Hlín,
væri myrkfælin þegar hann stóð
mig að því að kveikja öll ljós
þegar ég átti að skjótast niður í
kjallara að ná í kex og Svala í
búrið, ég þorði ekki ein niður í
myrkrið. Afi skildi það og sagði
við mig: ég var líka myrkfælinn,
og alltaf eftir það þegar ég gisti
hjá ömmu og afa þá fylgdi hann
mér upp fyrir lóð Rafveitunnar á
Öldugötunni á leið minni í skól-
ann. Ég þorði ekki ein og afi
skildi það og við gengum saman.
Afa Tana þótti alltaf gott að
borða og var allur maturinn
borðaður og aldrei neitt skilið
eftir og það er fleyg setning sem
hann lét falla við einn systurson
sinn sem eitt sinn var í mat hjá
afa og ömmu. Afi sagði:
„Hér borða allir allt.“ Sagan
segir að systursonurinn hafi ver-
ið svo skelkaður að hann hafi
meira að segja borðað fiskibein.
Það var hjá afa þannig að engu
var leift.
Í seinni tíð þegar við fórum að
fara á rúntinn og fá okkur ham-
borara og bjór á Búllunni þá
voru afgangs franskar teknar
með heim í poka, þeim skyldi
ekki fleygt.
Afi Tani var ævintýrakarl og
naut þess að ferðast. Hann var
heppinn og fékk að skoða heim-
inn örlítið þegar hann vann á
Kötlunni og sá gamli komst á
flug þegar farið var á rúntinn
niður á bryggju eða út á Granda
og fengum við ófáar sögur af æv-
intýrum úr fragtinni í denn. Það
er trú okkar að sögurnar af
ferðalögum afa og hvatningin
frá honum hafi verið kveikjan að
áhuga okkar á að skoða heiminn
og upplifa ólíka heima.
Við munum sakna afa Tana og
minningin um vin okkar og töff-
arann með seglskútuna á fram-
handleggnum mun lifa í hjörtum
okkar um ókomna tíð.
Óðinn og Hlín.
Elsku afi Tani.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við kveðjum þig með söknuði.
Þín verður sárt saknað og alls
hins góða sem kom frá þér. Góðu
stundanna munum við minnast
með gleði í hjarta og með miklu
þakklæti fyrir þann tíma sem við
áttum saman.
Haukur, Hrefna, Jón Viktor
og Óliver.
Elsku afi.
Mér þykir ótrúlega sárt að
hugsa til þess að við munum ekki
hittast aftur í þessu lífi. Þú
varst, og verður ávallt, mér svo
mikil fyrirmynd. Betri afa er
ekki hægt að hugsa sér, svo
hjartahlýr varstu og góður í alla
staði. Við höfum misst stórkost-
legan karakter úr tilveru okkar.
Mér þykir það svo leitt að þú
fékkst ekki lengri tíma með okk-
ur og þar af leiðandi fengið að
kynnast syni mínum sem er
væntanlegur í heiminn á næstu
dögum. Ég var líka svo spenntur
að fá að efna loforð mitt og taka
þig í flug með mér þegar ég
klára einkaflugmanninn núna í
sumar. Þú varst einn af mínum
dyggustu stuðningsmönnum,
stóðst þétt við bakið á mér og
fylgdist með skólagöngu minni
af miklum áhuga. En ég veit að
þú munt ávallt vera með mér, í
huga mínum og hjarta, svo ég
mun aldrei fljúga einn. Ég er svo
þakklátur að hafa getað sagt þér
áður en þú kvaddir, að þú varst
besti afi í heimi og hversu mikið
ég elska þig. Elsku afi, takk fyr-
ir að hafa verið þú. Ég býð þér
góða nótt í hinsta sinn. Þar til við
sjáumst aftur.
Þinn
Jón Björgvin Jónsson.
Látinn er elskulegur móður-
bróðir okkar, Jónatan Kristjáns-
son, sem var alltaf kallaður Tani
frændi í stórfjölskyldunni.
Tani var góði, blíði og trausti
frændinn sem var alltaf til stað-
ar fyrir fjölskyldu okkar. Við
vorum svo lánsöm að Tani og
Hulda bjuggu í næstu götu við
okkur og var mikill samgangur á
milli fjölskyldnanna. Móðir okk-
ar var yngri systir Tana og var
mikill kærleikur þeirra á milli.
Minningin er svo undurljúf.
Tani var mikið snyrtimenni.
Það lýsti sér vel að þegar komið
var inn í bílskúr hjá honum en
þar var öllum verkfærum raðað
upp eftir kúnstarinnar reglum á
veggina.
Hann var mikill garðyrkju-
maður og garðurinn þeirra
Huldu var mikill ævintýraheim-
ur fyrir lítil börn sem fengu að
tína jarðaber, rifsber, sólber og
rabarbara og margt fleira enda
var garðurinn verðlaunagarður.
Hans góða kona Hulda lést fyrir
fáeinum árum og höfum við grun
um að Tani hafi ekki jafnað sig
eftir andlát hennar.
Að leiðarlokum viljum við
þakka Tana og Huldu fyrir allt
sem þau gerðu fyrir okkur fjöl-
skylduna. Við biðjum Guð að
hugga og styrkja ástvini hans.
Blessuð sé minning okkar kæra
frænda.
Ég krýp og faðma fótskör þína
frelsari minn á bænastund.
Ég legg sem barnið bresti mína
bróðir, í þínar líknar mund.
Ég hafna auðs og hefðar völdum,
hyl mig í þínum kærleiks öldum.
(D.S. Bortniansky/Þýð. G. Geirdal)
Kristjana, Gísli, Hafsteinn,
Kristján, Freyja og
Sigurlína (Lína).
Jónatan Kristjánsson var föð-
urbróðir Ingu heitinnar, konu
minnar, títtnefndur Tani frændi
í okkar ranni. Alkomnum heim
eftir margra ára dvöl í Dan-
mörku tókst fljótlega góð vin-
átta með okkur Ingu og þeim
heiðurshjónum Jónatan og
Huldu. Ekki spillti frændsemin
því að vandfundið var ættrækn-
ara fólk.
Við lögðumst snemma í lang-
ferðir með þeim hjónum. Betri
ferðafélaga var varla hægt að
hugsa sér, því að bæði voru glað-
lynd og Jónatan hafði ísmeygi-
legt skopskyn og hugsaði á
stundum upphátt eins og siður
er sumra Vestfirðinga. Nú þegar
mikið er rætt um gagnsæi og að
allt skuli vera á borðum uppi
hljótum við að sakna hreinskilni
Jónatans.
Fyrsta langferð okkar var til
Búlgaríu fyrir margt löngu og
var megintilgangur ferðar líkt
og hjá Rauða Ormi að sækja
búlgarska gullið. Ekkert fund-
um við gullið og því var ákveðið
að taka stefnu á Miklagarð.
Samkvæmt þaulskipulagðri
áætlun átti sovéskt glæsiskip að
koma og flytja okkur á vit
Tyrkja. Skipið sem var talið
traustbyggt og nefnt eftir fræg-
um rússneskum söngvara, Feo-
dor Chaliapin, komst hins vegar
aldrei til okkar. Það varð við-
skila við skrúfu sína og hraktist
stjórnlaust um skeið fyrir
straumum og votum vindum í
Svartahafi. Var þá brugðið á það
góða ráð að fá annað skip og þá
fleytu áttu Búlgarar. Þegar
vandlátir ferðalangar ofan af Ís-
landi sáu hversu ryðbrunnið það
var gáfu þeir Miklagarðsferðina
upp á bátinn. Allri þessari at-
burðarás tóku þau Hulda og
Jónatan með miklu jafnaðar-
geði.
Síðasta langferð okkar var til
Kúbu fyrir allmörgum árum. Þá
reyktum við kvöld eitt Havana-
vindla af sérstakri gerð, en þeir
höfðu að sögn verið vafðir á inn-
anverðum lærum óspjallaðra
ungmeyja og þóttu því betri en
aðrir vindlar kúbverskir. Aldrei
reyktum við Jónatan eftir þessa
lífsreynslu. Á búgarði einum,
þar sem staldrað var við á leið til
Svínaflóa, voru húsdýr alfarið
krókódílar, sem svömluðu þar í
grunnu vatni. Við Jónatan furð-
uðum okkur á sprettunni þar á
bæ, því nýútsprungin blóm uxu á
baki sumra þessara dýra. Jón-
atan hafði mikinn áhuga á garð-
rækt og hafði byggt sér gróður-
hús í garði sínum í Köldukinn og
þar ræktaði hann grænmeti og
skrautleg suðræn blóm.
En líf Jónatans var ekki ein-
tóm ferðalög. Hann var meistari
í pípulögnum og þegar við feng-
um hitaveitu í þann hluta Garða-
bæjar þar sem við Inga bjuggum
lagði hann fyrir okkur hitalögn-
ina.
Áður hafði verið hitað þar
með rafmagni og alltaf verður
það svolítið snúið að gera hlutina
í öfugri röð. Jónatan bjó hins
vegar yfir þeirri útsjónarsemi
og vandvirkni sem til þurfti svo
að vel færi. Það var hins vegar
ekki átakalaust að fá hann til
þess að taka við greiðslu í verk-
lok.
Það var gott að eiga Jónatan
að og kom það oft í ljós. Aftur og
aftur heimsóttu þau Jónatan og
Sigurlína, systir hans, Ingu þeg-
ar hún lá banaleguna á Vífils-
stöðum fyrir tæpu ári. Það verð-
ur seint fullþakkað.
Að endingu sendi ég öllum
börnum, barnabörnum, ættingj-
um öðrum og vinum Jónatans
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Leifur A. Símonarson.
Jónatan
Kristjánsson