Víkurfréttir - 14.01.1999, Síða 14

Það sem mérþykir
skemmtilegast ad
gera í þessu öllu er
ad kenna fólki ad
drekka kaffi, fræða
þad um það og að
fólkið verði
einhvers vísari
á eftir.
og mér fannst svolítið spenn-
andi að opna stærri stað og sjá
hvað hægt væri að gera með
því. Ég ákvað strax að hafa
| staðinn reyklausan og fyrstu
viðbrögð fólks við því, vom
að telja mér trú um að ég væri
klikkuð. Það væri ekki hægt
að reka reyklaust kaffihús.
Núna ári seinna, hefur mér
tekist að sanna að þetta var
hægt og þá kemur bara annar
kúnnahópur sem vill hafa
reyklaust. Við erum t.d. með
mjög mikið af ungum mæðr-
um sem koma á morgnana
með bömin sín með sér og
geta þá leyft þeim að vera hjá
sér í heilbrigðu umhverfi. Síð-
an settum við upp skiptiborð
handa þeim á snyrtingunni og
því er hægt að segja að staður-
inn sé mjög bamvænn. Einnig
sækir til okkar mikið af söng-
fólki úr ópemnni sem vill ekki
vera í reyk, þannig að það eru
alveg nýir liópar fólks í kaffi-
húsamenningunni sem verða
til hjá okkur“.
,'áúkkplaðisósa út í kaffið
■■Hún þjálpaði einnig eiganda
Ha|)jhússins á Vellinum að
koniauridir sig fótunum enda
þekkti hún bandarísku kaffi-
j menninguna út í gegn og gat
því leiðbeint eigandanum
hvemig hann ætti að bera sig
að. Addý segir að það hafi
orðið alger sprengja þamá ’
upp frá strax frá opnun og
meira segja væru biðraðir við
dymar strax klukkan sjö á
morgnana. Eigandinn fór að
einu og öllu sem hún hafði
sagt við hann og fékk alla þá
J fræðslu og upplýsingar sem á
vantaði. Þetta er að sögn
Addýar ein aðalástæðan fyrir
þessum góðu undirtektum
sem staðurinn fékk strax í
upphafi.
„Það sem mér þykir skemmti-
legast að gera í jjessu öllu er
að kenna fólki að drekka
kaffi, fræða það um það og
að fólkið verði einhvers vísari
á eftir, það hagnist á því sem
ég er að segja og kenna.
| Bandaríkjamenn eru að vísu
svolítið frábmgðnir í sínurn
kaffivenjum og þar er notað
miklu meira af sætum efnum
til að bragðbæta kaffið, t.d.
nota þeir miklu meiri sykur en
við, sírópið nota þeir margfalt
meira og meira að segja setja
þeir lfka súkkulaðisósu út í
kaffið sitt, þannig að þær em
ýmsar útgáfumar sem við sjá-
um í kaffimenningunni“.
Kaffirisi bauð
gull og græna skóga
Fyrir þremur árum sfðan bauð
risi í kafftgeiranum henni að
gerast framkvæmdastjóri fyr-
irtækisins og þá kitlaði það
hana dálítið að taka við starf-
inu, enda buðu þeir henni gull
og græna skóga í laun auk
ýmissa annarra hlunninda.
Hún var mætt inn í Reykjavík
eftir nokkra umhugsun og var
tilbúin að skrifa undir, en á
lokasprettinum kom í ljós að
þeir vildu ekki borga henni
nægilega vel fyrir fyrirtækið
Kaffitár, sem átti að fylgja
með í kaupunum.
„Eftir á að hyggja, held ég að
þeir haft ekki áttað sig á verð-
,mætunum í Kaffitári. Til að
j "" á^etla verð fyrirtækisins, sett-
'~úm við meira að segja upp
áætlun um það hvemig við
héldum að Kaffitár myndi
verða og þróast m.t.t. sölu-
áukningar á markaðnum.
Þessar tölur hafa allar staðist
og rúntlega gott betur en það
og því er ég afskaplega ánægð
yfir því í dag að hafa ekki
stigið þetta skref. I áætlunum
gerðum við ráð fyrir 15%
söluaukningu á ári en hún hef-
ur haldist nærri 35% síðan og
núna vomm við að gera upp
sl. ár og kom þá í Ijós að
aukningin var 39% sem hlýtur
að teljast bara nokkuð gott“.
Hjálparhönd til Hondúras
Hefðbundinn vinnudagur hjá
henni byrjar klukkan átta á
morgnana og fram að hádegi
er allskyns umsýsla með pant-
anir og framleiðslu dagsins.
Hún sér einnig um öll erlend
samskipti og pantttnir viðvíkj-
andi þeim þætti. A hverjum
degi er framleiðsla síðasta
nýtt kaffi þar sem ákveðinn
híuti af verði vömnnar fer til
hjálparstarfs í Honduras og
Nigaraqua, til að styrkja fóm-
arlömb fellibylsins Mitch.
Þetta kallaði hún Kaffihjálp
enda mikið af kaífibændum
sem búa í þessum löndum.
„Við vomrn ákveðin í því að
rétta þessu fólki hjálparhönd
því við höfum heimsótt þessi
lönd og þekkjum fullt af fólki
og bændum sent urðu fyrir
skaða. Ég hafði samband við
ýmsa aðila m.a. auglýsinga-
stofu, sem tók vel í málið og
reyndar allir þeir sem við töl-
uðum við. Þetta var svolítið
erfitt að standa í þessu í miðj-
um jólaönnum því það þurfti
náttúrulega að hafa samband
við allar búðir til að biðja
verslunarstjórana um taka
þetta nýja kaffi inn. Síðan
eilítið um heimahagana og álit
hennar á bæjarfélaginu. Húsið
að Bmnnstíg 3 keyptu þau
árið 1981 og hafa síðan verið
að gera það upp. I fyrstu var
það í hálfgerðri niðumíðslu,
einangrun lítil sem engin og
gluggamir í molum. Hún man
meira að segja eftir því þegar
vatnið fraus í baðkarinu þegar
hún lagði taubleyjumar í
bleyti forðum daga. I dag
verður ekki annað sagt en að
þrautseigja þeirra hafi borið
árangur enda voru þau bæði
róleg yfir ástandinu og létu
það ekkert fara í piiTumar á
sér. Þau hafa nú bæði lagað
húsið að utan og innréttað það
á rnjög smekklegan hátt að
innan og núna standa þau í
stórræðum nteð garðinn í
kring. „Alltaf eitthvað á
hverju ári“, eins og hún orðar
Adalheidur og Eiríkur á Jesus Maria bugardínum i Níkaragva 1997
dags smökkuð og það sér hún
um ásamt brennaranunt. Allir
nýir viðskiptavinir og kaffihús
em einnig í hennar höndunt
og má segja að hún sé því al-
veg komin út úr framleiðsl-
unni sem slíkri. Hún segist
líka vera með svo gott fólk
sem sjái um þann þáttinn að
hún hafi alveg getað snúið sér
frá því til að sinna öðmm
störfum. Inn í Reykjavík hefur
hún verslunarstjóra til að
sinna þeim tveimur stöðunr en
sjálf hefur hún séð um þjálfun
og fræðslu starfsfólksins. En
hún hugsar líka um að láta
eitthvað gott af sér leiða og nú
um jólin setti hún á markað
bættu þeir um betur hjá Ný-
kaup, loksins þegar þeir feng-
ust til að taka kafifið inn og
létu 50 krónur í viðbót af
hverjum pakka renna til hjálp-
arstarfsins. Ég er nú ekki al-
veg búin að taka þetta saman
en mér sýnist að það hafi
safnast nokkur hundmð þús-
und til þessa hjálparstarfs.
Þetta var alveg virkilega
skemmtilegt og ég er viss um
að við eigum eftir að taka þátt
í fleiri slíkunr verkefnunV'.
Bærinn orðinn
fjölskylduvænni
En nú vindum við okkar
kvæði í kross og forvitnumst
það.
En hvað finnst henni þá um
bæinn sinn?
„Mér finnst margt hafa breyst
á liðnum árum og ég held að
við getum verið sammála um
það, að bærinn er orðinn
miklu fjölskylduvænni.
Einnig finnst mér skemmti-
legt hvað gamli bærinn er að
verða fallegur og hvað bæjar-
félagið hefur tekið vel til
hendinni til jafns á við okkur
eigenduma. Einnig finnst ntér
kirkjumálið hafa komið vel út,
þó svo að einhverjir hafi verið
á móti breytingunni. Ég hefði
ekki getað hugsað mér annan
og betri stað fyrir kirkjuna en
einmitt héma í hverfinu. En
ég held að við ættum að
standa okkur betur í skólamál-
um, hlúa betur að skólastarf-
inu og gera meiri kröfur til
okkar allra".
Fleiri sem eiga þetta skilið
Að lokum er ekki úr vegi að
spyrja mann ársins á Suður-
nesjunt hvort tilnefninglrí^N
komi til nreð að hai£teii\hver J
áhrif á rekstur fyrirtækisihs^>f
hvaða þýðingu nafnbótin hafi
fyrirhana.
„Það er náttúrulega voðalega
skemmtilegt að vita til þess að
fólki finnist áhugavert það
sem maður er að gera og það
styrkir mig í trúnni að halda
áfram á söniu braut. Það er
nefnilega þannig að það vilja
allir vera í vinningsliðinu og
þegar þú ert að gera góða og
trúverðuga hluti, þá vill fólk
kaupa þig. En ég er líka hand-
viss um, að það er fullt af
fólki úti í bæ sem á þetta skil-
ið. Hinsvegar ætlum við okk-
ur núna að sjá hvar við stönd-
um með því að taka þátt í al-
þjóðlegri „barista" keppni
sem haldin verður í Fíladelfíu
í Bandaríkjunum í aprfl næst-
konrandi en það er keppni
kaffiþjóna sem lært hafa að
laga ekta expressó kaffi og
þátttakendumir verða nálægt
hundraðinu. Þetta krefst mik-
illar tækni og hundmð smáat-
riða til að laga góðan drykk
og nú erum við famar að ligg-
ja yfir kaffibókum til að und-
irbúa okkur lyrir keppnina og
ætlum okkur jafnvel að koma
með séríslensk efni f blöndun-
ina. Þetta viðheldur okkur í
því að vilja verða enn betri en
við emm og kannski fáum við
úr því skorið hvar við stönd-
um gagnvart umheiminum en
umfram allt ætlum við okkur
að hafa gantan að þessu“,
sagði Aðalheiður Héðinsdótt-
Viðtal \
Valur Ketilsson
Myndir: /
HRÓS /'
14
Víkurfréttir