Víkurfréttir - 21.09.2000, Blaðsíða 10

Á undanförnum
árum hefur fjöldi ný-
búa á íslandi aukist
töluvert. Á Suður-
nesjum býr fólk af
ólíkum þjóðerni.
Janeth Soleminio er
frá Filippseyjum og
býr í Njarðvík ásamt
íslenskum sambýlis-
manni sínum Steini
Sigurðssyni. Hún
kom hingað alein og
ófrísk, af syni sínum
Mikael Jóni Solem-
inio, fyrir 9 árum síð-
an. í dag lítur hún á
ísland sem heima-
land sitt og hefur
ekki í hug að yfir-
gefa þessa köldu
eyju í norðri.
Hörð lífsbarátta
Janeth fæddist á eyjunni Mindanao og
ólst upp í borginni. Faðir hennar var
verkstjóri í trjásögunarverkmiðju, þang-
að til hún var 16 ára, og móðir hennar
starfaði sem sölukona. Foreldrar hennar
fluttu í sveitina þegar Janeth var tvítug
en henni líkaði ekki að búa þar. Hún seg-
ist ekki skilja af hverju fólkið lifir í sveit-
inni, því þar eru engin fyrirtæki, námur
eða annað slíkt. Námafyrirtækið, sem var
þar, hefur nú hætt allri starfsemi. Fólkið
lifir eingöngu á landbúnaði, ræktar
kókostré, maís og nokkrar tegundir af
ávöxtum. Algengt er að einhver úrifjöl-
skyldunni fari erlendis eða til borgajinn-
ar að vinna til að afla tekna fyrir tjöl-
skylduna. Janeth á fimm systkini og þau
hafa öll fengið tækifæri á að ganga í
skóla. Faðir þeirra vann í Saudi Arabíu í
mörg ár til að geta kostað skólagöngu
bama sinna, því laun hans í sögunarverk-
smiðjunni dugðu ekki til að sjá fyrir
þeim. „Einn bróðirinn er í vélstjóranámi
og annar er laganemi. Hann vinnur á
daginn og gengur í skóla á kvöldin.
„Pabbi er orðinn svo mikill sjúklingur og
hefur ekki ráð á að senda báða í skóla.
Eg get heldur ekki lofað að styrkja hann
því þetta er rosalega dýrt nám”, segir
Janeth.
Fór í Ijósmóðurnám
Janeth gekk í skóla sem var rekinn af
nunnum og lauk þaðan gagnfræðapróft
og byrjaði svo í hjúkrunarfræði. „Eg
hafði áhuga á að halda áfram en
kunnningjar mínir fóm í ljósmóðumám
og þá datt mér í hug að gera það líka. Eg
tók inntökupróf og útskrifaðist 1988 sem
Ijósmóðir.” Hún segir Ijósmóðumámið á
Filippseyjum styttra en á Isiandi, þar tek-
ur það 2 ár en á íslandi um 5 ár. Námið
úti er líka öðruvísi uppbyggt. „Það er að
mestu leyti byggt á verklegri kennslu og
nemendur fá aldrei frí. Við vomm þessi
tvö ár stöðugt á sjúkrahúsinu og fengunt
ekki sumarfrí, jólafrí eða neitt svoleiðis.
Við unnum frá klukkan 7 á kvöldin til 7
á morgnana á sjúkrahúsinu. Eg þurfti
svo að mæta í skólann klukkan 8, þegar
ég var nýkomin heim af sjúkrahúsinu.
Ég hafði þá rétt tíma til að borða morg-
unmat og taka til skóladótið. Við vorum
oft ekki búin fyrr en klukkan 2 á daginn í
skólanum þá lagði ég mig og þurfti svo
að mæta aftur á sjúkrahúsið.” A Filipps-
eyjum er mikið atvinnuleysi og þegar
Janeth lauk námi gat hún ekki fengið
vinnu á sjúkrahúsi því prófskírsteinið
fékk hún ekki fyrr en að fjómm mánuð-
um liðnum. Hún fór því að vinna við að
gæta gamals fólks í nokkra rnánuði en
fékk að lokunt vinnu á stóm sjúkrahúsi,
þar sem hún vann í nokkra rnánuði áður
en hún kom til Islands.
Örlagarík ákvörðun
Lífið í Filippseyjum var gott, Janeth átti
kærasta þar og var í góðri vinnu sem
ljósmóðir en þá gripu örlögin í taumana.
Janeth hlær sínum dillandi hlátri þegar
hún er spurð hvers vegna í ósköpunum
hún haft komið til Islands. „Frænka mín,
sem er gift íslenskum manni og býr nú í
Danmörku, bað mig um að koma til Is-
lands og passa bömin fyrir sig í eitt ár. I
fyrstu sá ég enga ástæðu til jress því ég
hafði það gott úti en mamma mín sagði
að ég yrði að grípa þetta tækifæri. Ég sló
til og fékk eins ár leyft frá sjúkrahúsinu.
Það var ekki fyrr en ég kom til Islands að
ég komst að því að ég var ólétt. Ég hefði
auðvitað aldrei farið hefði ég vitað það
fyrr. Ég fékk áfall og var ákveðin í að
fara í fóstureyðingu. Mér fannst ég ekki
vera tilbúin til að eignast barn strax.
Olafur læknir sagði að ég yrði að skrifa
föður barnsins og fá hans leyfi en ég
vissi að það tæki langan tíma. Ég talaði
þá við pabba ntinn, sem var þá í Saudi
Arabíu, og hann sagði að ég yrði sjálf að
taka ákvörðun. Hann sagði líka að ef ég
ætlaði að eiga barnið þá nryndi hann
hjálpa mér og senda mér peninga. Hann
stóð við það og frænka mín hjálpaði mér
líka mjög mikið. Nokkrum árum síðar
komst ég að því að fjölskylda mín hefði
skipulagt að slíta sambandinu milli mín
og bamsföður míns, því þeim líkaði ekki
við hann. Að senda mig til Islands var
hluti af þeirri áætlun”, segir Janeth og
brosir nú að tilhugsuninni.
Fann ástina á íslandi
„Ég kynntist Steina þegar Mikael var 7
mánaða. Ég var að vinna á austurlensku
veitingahúsi í Keflavík og vinkona mín,
Marina sem er frá Filippseyjum, gætti
Mikaels á nteðan. Hún var gift Einari,
vini Steina og stundum þegar ég fór að
sækja Mikael var Steini þar í heimsókn.
Hann var rosalega góður við Mikael en
ég var aldrei að hugsa um að fara í sam-
búð á þessum tíma. Ég var fyrst og
fremst að hugsa um að bjarga sjálfri mér.
En þetta þróaðist samt þannig að við
Steini kynntumst betur með tímanum og
fómm svo að búa sarnan 1992.”
Vildi ekki vinna í frystihúsi
Janeth er dugnaðarforkur og hefur unnið
við eitt og annað síðan hún kom til Is-
lands. Hún vann á Hótel Örk í Hvera-
gerði í tvö og hálft ár. Hún fór með rútu í
vinnuna og vann 5 til 6 daga í viku á hót-
elinu. „Þetta var erfitt en launin vom góð
og eigendumir vom mjög góðir við mig.
A endanum fannst mér ég ekki geta ver-
ið svona mikið í burtu frá Mikael og ég
varð að taka ákvörðun um hvað ég ætl-
aði að gera. Ég fór að vinna í frystihúsi,
en nú vinn ég í Flugeldhúsi og líkar vel.”