Morgunblaðið - 15.06.2016, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JÚNÍ 2016
✝ Þórarinn Snæ-land Halldórs-
son fæddist 4. júní
1928 í Ytra--
Krossanesi, Glæsi-
bæjarhreppi. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð, Akur-
eyri, 1. júní 2016.
Foreldrar hans
voru Halldór Jóns-
son, f. 1906, d.
1964, og Hrefna
Pétursdóttir, f. 1907, d. 1994.
Systkini Þórarins voru Jón, f.
1927, d. 2002, Hreinn, f. 1929,
d. 2012, og Lily, f. 1930, d
2013.
17. maí 1952 gekk Þórarinn í
hjónaband með eftirlifandi
konu sinni Elínu Jónsdóttur, f.
1928. Foreldrar hennar voru
Jakobína Jónsdóttir, f. 1899, d.
1976, og Jón Eðvaldsson, f.
1892, d. 1974.
Elín og Þórarinn eignuðust
fjögur börn.
Arnbjörg Skúladóttir; b) Frið-
jón, sambýliskona Linda Björk
Sumarliðadóttir; c) Pétur Örn.
Synir Sólveigar eru a) Einar
Bjarni, b) Höskuldur Sveinn, c)
Gunnar Sigfús, d) Gísli Geir.
Erna, f. 1959. Maður hennar
er Pétur Snæbjörnsson. Dætur
Ernu eru: a) Aníta, maður
hennar er Constantín Paras-
kevopolous, b) Katrín. Dætur
Péturs eru a) Þuríður, maður
hennar er Benedikt Einarsson,
b) Ástríður.
Barnabarnabörn Þórarins og
Elínar eru orðin 26.
Þórarinn ólst upp í Ásbyrgi í
Glerárhverfi sem foreldrar
hans byggðu. Hann var um
tíma til sjós og lauk prófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík. Frá 1950 starfaði hann á
sláturhúsi KEA og var þar slát-
urhússstjóri. Síðustu starfsár
sín vann hann á aðalskrifstofu
KEA. Þórarinn söng með
Kirkjukór Lögmannshlíð-
arsóknar í áratugi og einnig
söng hann með Karlakór Ak-
ureyrar.
Þórarinn verður jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju í dag, 15.
júní 2016, og hefst athöfnin kl.
13.30.
Aníta Lisbeth, f.
1949. Maður henn-
ar er Ingvar
Vagnsson. Börn
þeirra eru a) Ingv-
ar Þór, kona hans
er Inga María Sig-
urbjörnsdóttir; b)
Erlingur, sambýlis-
kona hans er Mal-
en Rogne; c) Elín
Sigríður, kona
hennar er Stine
Lippert.
Pétur, f. 1951, d. 2007. Kona
hans er Ingibjörg Svafa Sig-
laugsdóttir. Börn þeirra eru a)
Þórarinn Ingi, kona hans er
Hólmfríður Björnsdóttir, b) Jón
Helgi, kona hans er Íris Þor-
steinsdóttir, c) Heiða Björk,
maður hennar er Björn Jóns-
son.
Jón Helgi, f. 1957. Kona hans
er Sólveig Sigríður Einarsdótt-
ir. Synir Jóns Helga eru: a)
Hilmar, sambýliskona Rebekka
Þegar við systkinin og
mamma settumst niður til að
setja niður nokkur orð um
hvernig afi var í okkar huga
rifjuðust upp margar góðar
minningar.
Afi var mikill maður og
ávallt vel til hafður, sama hvort
um var að ræða fermingar-
veislu, garðvinnu eða heyskap.
Allir hlutir voru í röð og reglu,
skúrinn í Helgamagrastræti,
viðhald bíla og húsnæðis, svo
ekki sé nú talað um heimilis-
bókhald og aðra pappíra.
Afi var hreystimenni og
horfðum við bræðurnir á hann
fullir aðdáunar þegar hann
mætti til okkar í heyskapinn,
vel til hafður að vanda, klæddi
sig í vinnusloppinn og grýtti
síðan böggunum fleiri metra
upp í loftið og upp á vagninn.
Ekki varð aðdáunin á hreysti
afa minni þegar hann hugðist
opna glerflösku af tómatsósu
en sneri í ranga átt og endaði
með því að brjóta stútinn af
flöskunni, svona sterkur var
hann afi.
Afi var með sitt á hreinu,
hann var fyrirhyggjusamur og
virtist kunna því best að hlut-
irnir væru í ákveðnum skorð-
um. Hann var nýtinn en lagði
jafnframt mikið upp úr því að
það sem keypt var væri al-
mennilegt. Hjá afa skyldi gera
hlutina rétt og hafði hann sinn
fagmann á hverju sviði til að
annast viðhald og breytingar.
Afi hafði ákveðnar skoðanir
á hlutunum en virtist ekki endi-
lega hafa þörf fyrir að sann-
færa aðra um ágæti þeirra
skoðana. Hann einbeitti sér
frekar að því sem var að gerast
hjá sínum nánustu, spurði
frétta og hafði metnað fyrir því
að vel gengi hjá hans fólki.
Afi var ekki skaplaus maður
en ekki munum við eftir því að
hafa lent upp á kant við hann,
þrátt fyrir ýmis uppátæki af
okkar hálfu sem ekki hafa verið
honum að skapi. Við bárum
alltaf virðingu fyrir afa. Í
Helgamagrastræti var hann, í
okkar augum, yfirvaldið á
staðnum þó svo að amma hafi
stýrt heimilishaldinu að stærst-
um hluta. Virðingin fyrir afa
var aldrei óttablandin, afi var
hlýr maður sem gott var að
leita til. Reyndar er eiginlega
ómögulegt að minnast afa án
þess að amma komi við sögu.
Hann og amma voru alla tíð
mjög samrýnd og samstíga í
flestum hlutum.
Í okkar huga var afi fyrst og
síðast traustur. Afi og amma
hafa alltaf verið boðin og búin
til að veita hjálparhönd ef eitt-
hvað bjátaði á. Í gegnum tíðina
hafa þau stutt okkur systkinin,
mömmu og pabba með þeim
hætti að það verður aldrei full-
þakkað.
Elsku amma Ella, við send-
um þér innilegar samúðar-
kveðjur og minnumst afa með
virðingu og þökk.
Þórarinn Ingi, Jón Helgi,
Heiða Björk og Inga.
Heiðursmaður er fallinn frá.
Þórarinn Halldórsson hafði um
skeið verið ferðbúinn og ótt-
aðist í engu þau vistaskipti sem
biðu. Hann var sáttur við lífið
og sitt ævistarf og talaði um
það í okkar síðasta samtali að
þetta væri orðið gott.
Þórarinn eða Tóti, eins og
við nefndum hann flest, var
glaðlyndur og góðgjarn maður.
Hann var ákveðinn með sterka
skaphöfn og vildi hafa lífið í
föstum og öruggum skorðum.
Hann var aldrei maður mikilla
breytinga eða umskipta. Það
mátti stilla klukku eftir ferðum
hans til og frá vinnu, því allt
var nákvæmt í þeim efnum.
Fáa hef ég þekkt sem hafa ver-
ið jafn einlægir kaupfélags-
menn og Þórarinn. Alla tíð tal-
aði hann máli KEA sem lengst
af var hans vinnuveitandi.
Hann þjónaði sínu félagi af ein-
lægni og dug og hann var
tengdur ótrúlegum fjölda fólks
vegna starfa sinna sem slát-
urhússtjóri. Hann var bros-
mildur og létt yfir honum en
það fór ekki á milli mála ef
honum líkaði ekki eitthvað eða
fannst eitthvað ekki nógu vel
gert.
Enda þótt Þórarinn hafi ver-
ið sjómaður á sínum yngri ár-
um, þá finnst mér alla tíð að
það hefði átt betur við hann að
vera bóndi. Hann var líka með
bústofn á Steinaflötum þar sem
hann bjó með fjölskyldu sinni
til fjölda ára, frístundabóndi
sem hugsaði vel um sitt fé og
lagði alúð í alla umönnun þess.
Þórarinn og Elín kona hans,
Ella og Tóti, sem gjarnan voru
nefnd bæði ef nafn annars bar
á góma, höfðu um áratugaskeið
verið í Kirkjukór Lögmanns-
hlíðarsóknar og sinnt kirkju-
starfinu af mikilli alúð og heil-
indum. Nærvera þeirra var
ekki vegna söngsins eins því
kirkjan og boðskapur hennar
skipti þau miklu máli. Við
fundum það öll sem fengum að
starfa með þeim í kirkjunni
hve einlæg og trú þau voru og
höfðu metnað fyrir öllu starfi
kirkjunnar.
Ella og Tóti voru alla tíð
hluti af minni tilveru og mikill
samgangur milli fjölskyldn-
anna, Ella og faðir minn systk-
inabörn og ég og Pétur sonur
þeirra bekkjarbræður frá
fermingu og samferða gegnum
allt okkar nám og út í okkar
starf. Ég vissi alla tíð að Ella
og Tóti fylgdust vel með okkur
og eftir að námi lauk og lífs-
starfið tók við breyttist ekkert
í þeirra umhyggju og eftir-
fylgni.
Þar skein í gegn þessi eig-
inleiki Þórarins að vera trygg-
ur öllum sínum og láta sig
varða líðan og afkomu þeirra
sem voru í hans vina og ætt-
mennahópi. Það var gæfa og
lán að fá að ganga lífsveginn í
hans nálægð og finna að hann
var hvetjandi og metnaðarfull-
ur um framgang allra sinna.
Frænku minni, Ellu, sendi
ég hlýjar kveðjur sem og
Anítu, Jóni Helga, Ernu, Ingu
og þeirra fjölskyldum.
Guð blessi minningu Þórar-
ins, sem nú ferðast glaður og
þakklátur til þess fyrirheitis
sem Guð einn megnar að gefa.
Pálmi Matthíasson.
Ég hitti Þórarin, fyrrverandi
tengdaföður minn, fyrst vorið
1981 í Reykjavík. Ég man það
eins og það hefði gerst í gær
hvað ég var stressuð yfir því að
hitta tilvonandi tengdaforeldra
mína í fyrsta sinni. Við hitt-
umst á Hjarðarhaganum og
borðuðum mjólkurgraut í há-
deginu á laugardegi þetta vor.
Mér hefur alltaf síðan fundist
hálfskondið hvað ég hafði mikl-
ar áhyggjur fyrirfram því allt
gekk þetta að sjálfsögðu vel.
Kynni okkar Þórarins urðu
ekki mikil fyrr en litla fjöl-
skyldan mín flutti norður til
Dalvíkur 1984. Þegar ég flutti
norður í land, tuttugu og fjög-
urra ára gömul, langt frá fjöl-
skyldu minni að mér fannst, þá
urðu Þórarinn og Elín tengda-
foreldrar mínir, foreldrar mínir
á Norðurlandi. Fyrir það er ég
afar þakklát. Ég gat alltaf leit-
að til þeirra ef á þurfti að
halda. Gott var að koma í
Helgamagrastræti og þangað
voru drengirnir mínir alltaf
meira en velkomnir. Þegar far-
ið var í innkaupa- eða skemmti-
ferð til Akureyrar áttu þeir af-
drep hjá afa og ömmu. Afi
byggði með þeim snjóhús, lét
þá hjálpa sér að slá blettinn og
spilaði krikket við þá. Svo spil-
aði hann við þá ólsen og fleira
ásamt því að kenna þeim mann-
ganginn og auðvitað sá amma
um veitingar á milli þess sem
hún lék líka við drengina. Afi
lagði drengjunum líka lífsregl-
urnar, eða eins og einn þeirra
sagði: afi var duglegur að
kenna okkur lífsgildin. Ég á
margar góðar minningar úr
Helgamagrastræti þar sem var
unað við leik og spjall. Þór-
arinn var traustur maður sem
sá vel um sína. Við ræddum
stundum málin og þó við vær-
um ekki alltaf sammála bárum
við að sjálfsögðu virðingu fyrir
skoðunum hvort annars. Þór-
arinn fylgdist alltaf með hvað
við tókum okkur fyrir hendur,
vildi fylgjast vel með okkur öll-
um og gaf góð ráð þegar það
átti við.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti fyrir allt sem ég
og mínir fengum að njóta í
samskiptum við Þórarin. Ég
votta þér, kæra Elín, og allri
fjölskyldunni mína dýpstu sam-
úð. Kær kveðja,
Margrét Einarsdóttir.
Þórarinn Snæland
Halldórsson
✝ Hallbjörn PéturBenjamínsson,
trésmiður, áður bú-
settur að Skóla-
braut 10 á Seltjarn-
arnesi, fæddist 5.
desember 1928 í
Knarrarnesi á
Vatnsleysuströnd.
Hann lést 4. júní
2016 á Droplaug-
arstöðum.
Foreldrar hans
voru Þuríður Ingibjörg Hall-
grímsdóttir og Benjamín Hall-
dórsson. Systkini Hallbjörns
voru: Soffía Guðrún, Ari, Magn-
ús, Guðrún, Ingvar Bjarni, auk
þess átti Hallbjörn tvö systkini
sem létust í barnæsku.
Á unglingsárum
starfaði Hallbjörn
við heyskap, í
frystihúsi, í vega-
vinnu og við brúar-
smíði. Hann hóf
húsasmíðanám 17
ára gamall hjá Guð-
jóni Jónssyni,
Grettisgötu 31 í
Reykjavík, og lauk
því námi fjórum ár-
um síðar. Hann
vann eftir það við smíðar í
Reykjavík og í Noregi meðan
heilsan leyfði.
Útför Hallbjörns fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 15.
júní 2016, og hefst athöfnin
klukkan 15.
Kæri mágur.
Hún er orðin löng vegferð okk-
ar saman gegnum lífið. Nú eru
liðin 70 ár síðan leiðir okkar Ara
lágu saman og fljótlega eftir það
fékk ég líka að kynnast þér. Og
þótt mislangt hafi verið milli sam-
verustunda og þeim fækkað þeg-
ar við vorum bæði komin á háan
aldur, þá voru líka tímabil sem við
umgengumst mikið. Fyrir það er
ég þakklát.
Eitt slíkt tímabil var þegar þú
bjóst hjá okkur Ara um nokkurra
mánaða skeið. Þá gekk ég með
þriðja barn okkar Ara, hana Ingu.
Þú lærðir húsasmíði og varst ný-
kominn heim úr námi í Svíþjóð 29
ára gamall og vantaði samastað
tímabundið. Þú varst mjög hænd-
ur að Ara og ég man að þið sátuð
oft saman á kvöldin og áttuð löng
og góð samtöl. Það fylgdi þér svo
róleg og góð nærvera, þetta ljúfa
fas sem einkenndi ykkur systk-
inin öll.
Það voru líka miklar gleði-
stundir þegar við hittumst öll
saman árlega, þið systkinin og
mágar mínir og mágkonur. Þú
varst líka í essinu þínu í jólaboð-
um, fermingarveislum og öðrum
hátíðlegum stundum í fjölskyld-
unni. Í þá daga var alltaf teflt og í
skákinni sómdir þú þér vel. Alltaf
jafn hæglátur, en yfirbragðið
hlýtt, prúðmannlegt og fallegt.
Það varð þitt hlutskipti í þess-
ari jarðvist að kljást við geðfötl-
un. Þú tókst á við hana með mik-
illi reisn. Eftir að þú fluttir heimili
þitt á vistheimilið Bjarg á Sel-
tjarnarnesi litum við Ari reglu-
lega inn hjá þér. Það var alltaf
jafn gott að koma til þín.
Hvíldu í friði, elsku Halli okk-
ar. Þakka þér fyrir samfylgdina í
gegnum lífið. Börnin mín biðja
líka fyrir hinstu kveðju til þín. Þín
verður alla tíð minnst fyrir þína
miklu og fallegu mannkosti sem
eru sómi hvers manns.
Sigríður Ólafsdóttir í
Hafnarfirði.
Fallinn er frá kær frændi
minn, Halli. Hann kveður síðast-
ur systkina sinna sem eru öll hluti
af mínum bernskuminningum,
ásamt foreldrum sínum, afa mín-
um og ömmu. Ég vil þakka
frænda mínum samfylgdina í
gegnum tíðina. Nú ertu laus við
allar þjáningar og ég veit að afi,
amma og öll systkini þín taka vel
á móti þér.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson)
Blessuð sé minning þín.
Elín Guðmundsdóttir.
Hallbjörn Pétur Benjamínsson
verður borinn til hinstu hvílu í
dag. Hann Halli frændi, eins og
hann hefur alla tíð heitið í mínum
huga. Föðurbróðir minn, yngstur
systkinanna frá Stóra-Knarrar-
nesi á Vatnsleysuströnd og síð-
astur þeirra til að kveðja þessa
jarðvist.
Samverustundir okkar voru
ekki margar en þó hefur hann á
einhvern hátt alltaf átt sitt rými í
huga mér og hjarta. Ef til vill
vegna þeirrar hlýju og rólegu
nærveru sem einkenndi hann – og
minnir mig svo mjög á pabba
minn. Nærveru sem í senn lýsir
upp þær vistarverur sem hann
dvelur í og yljar þeim sem í kring-
um hann eru. Sem öll börn og allt
fólk finnur fyrir og laðast að,
ómeðvitað og án þess að reyna að
setja nokkur orð á.
Fermingarveislan mín er ein
þeirra minninga sem lifna við
þegar ég lít til baka. Allt þetta
„gamla fólk“ sem ég vissi deili á
en þekkti takmarkað. Og var of
feimin til að tala við. Kynnast af
eigin raun. Halli frændi einn
þeirra. Og þegar ég reikna út ald-
urinn núna átta ég mig á að hann
var áratug yngri en ég er sjálf
núna.
Svona er aldurinn afstæður –
og andlegur skyldleiki sömuleið-
is. Því alla tíð hef ég fundið fyrir
órjúfanlegri og óútskýranlegri
tengingu við þennan ljúfa og fal-
lega frænda minn. Jafnvel þótt
lönd og höf væru á milli okkar. En
hjartað fer sínar eigin leiðir ef
maður veitir því heimild til þess.
Það ratar á sína staði. Það ratar
heim.
Öll hljótum við okkar verkefni í
þessum litla depli í eilífðinni sem
jarðvistin er. Einföld og erfið,
léttvæg og veigamikil, upplyft-
andi og íþyngjandi. Oftar en ekki
höfum við ekki val um annað en
hvernig við umgöngumst þau,
hvernig við bregðumst við þeim.
Á herðar Halla frænda lagði lífið
geðfötlun sem hann, í sinni aðdá-
unarverðu ró, lærði að lifa í sátt
við. Í auðmjúkri reisn. Virðingar-
verðri fegurð. Ó, að við gætum öll
lært af honum.
Ég sé Halla frænda minn fyrir
mér á þessum kveðjudegi, umluk-
inn faðmi foreldra sinna, systkina
og frændgarðs, við varðeld eilífð-
arinnar. Og hjarta mitt minnist,
syrgir og gleðst. Fari heil á vit
ljóssins falleg sál Halla.
Draumey Aradóttir.
Þannig stendur á kynnum okk-
ar Hallbjarnar, að við höfum báð-
ir, vegna orkuskerðingar og
heilsubrests af völdum veikinda,
búið á vistheimilinu Bjargi á Sel-
tjarnarnesi. Hann dvaldist að vísu
á hjúkrunarheimili síðustu mán-
uðina. Við lát hans langar mig að
þakka honum trygga vináttu.
Um feril hans á yngri árum
veit ég þó að hann vann m.a. við
brúargerð við erfið skilyrði, sagði
það hafa fengið nokkuð á sig.
Hann hneigðist snemma til ljóð-
listar og myndlistar. Nokkur
kvæðakver gaf hann út á eigin
kostnað. Hann málaði með olíu-
litum litríkar og oft ævintýraleg-
ar myndir.
Hófsamur var hann og lifði að
ýmsu leyti „í gamla tímanum“,
kaus fremur að búa í tveggja
manna herbergi fremur en ein-
býli. Ytri kröfur gerði hann litlar.
Gildismat hans var af öðrum toga.
Hallbjörn var laglegur og
myndarlegur á velli, hressilegur í
framkomu, glettinn á hógværan
hátt, greiðvikinn, háttvís og virt-
ur af öllum. Auk listsköpunar og
lesturs, tók hann til hendi við ým-
is húsverk. Hann stýrði „borgara-
fundum“ hússins eða var ritari.
Hann stundaði áður sund, en
göngur framundir það síðasta. Í
einni sinna allra síðustu göngu-
ferða langaði hann að líta inn í
hina veglegu kirkju hér á Nesinu.
Þar stóð þá yfir helgiathöfn. Svo
fallegt, bjart og hátíðlegt fannst
honum þar um að litast, að sjálft
himnaríki gæti verið fullsæmt að.
Hann gat ei orða bundist og
mælti stundarhátt upp yfir söfn-
uðinn: „Nú hlýt ég þá að vera dá-
inn.“ Við þessa óvenjulegu yfir-
lýsingu hins óvænta gests sló
nokkru felmtri á mannskapinn,
en allt fór þetta vel. Engan stóð til
að styggja, en okkur sem þekkt-
um Hallbjörn, fannst atvikið
spaugilegt og honum líkt.
Hann var mætur maður eins
og allir er hér hafa búið, sáttur við
lífið og æðrulaus, þó svo að byr
hafi ekki alltaf verið honum hag-
stæður. Nú er skarð fyrir skildi.
Fullviss er ég þess, að svo mun
öllum finnast hér á Bjargi. Virkan
þátt átti hann í hinni þægilegu
stemningu sem hér ríkir þrátt
fyrir allt sem annars gengur á.
Ég er honum einkar þakklátur
fyrir samfylgdina, og vanda-
mönnum hans votta ég einlæga
hluttekningu.
Guðmundur Brynjólfsson.
Hallbjörn Pétur
Benjamínsson
HINSTA KVEÐJA
Kæri mágur,
Þú varst hraustur, þjáning alla
þoldir þú og barst þig vel,
vildir aldrei, aldrei falla:
Uppréttan þig nísti hel.
Þú varst sterkur, hreinn í hjarta,
hirtir ei um skrum og prjál;
aldrei náði illskan svarta
ata þína sterku sál.
(Matthías Jochumsson)
Erla Ragnarsdóttir
og fjölskylda.