Morgunblaðið - 06.08.2016, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. ÁGÚST 2016
Með skömmu
millibili hefur stórt
skarð verið höggvið
í hóp okkar skóla-
félaga af 1949 árgangi Verzlun-
arskóla Íslands. Samhentur hóp-
ur sem hefur komið saman
mánaðarlega í tugi ára. Nú er
það okkar ágæti skólabróðir og
minn góði vinur, Arnold Bjarna-
son, sem kveður okkur eftir erfið
veikindi síðustu ára. Andlát hans
kom ekki alveg á óvart en veldur
mér trega þar sem horfinn er á
braut traustur vinur um langan
aldur, vinátta sem aldrei féll
skuggi á. Skólaárin í Verzló
leiddu til okkar fyrstu kynna.
Hann settist í undirbúningsdeild
skólans veturinn 1946-47 er
hann kom eins og norðlenskur
stormsveipur, bauð mönnum
birginn þegar því var að skipta,
hlaðinn sjálfstrausti, sem alla tíð
einkenndi hann. Hann var vin-
sæll meðal skólasystkina sinna,
hafði góða nærveru og var
skemmtinn í góðra vina hópi.
Maður fór ekki í grafgötur um
að þar fór í góðu meðallagi
frjálsborinn Íslendingur. Hann
var fæddur og uppalinn á Siglu-
firði þar sem hann sleit barns-
skónum, gæddur öllum þeim
kostum sem slíkum stöðum
fylgja, þar sem leikvöllurinn var
fjöllin, fjörðurinn og fjaran sem
eru svo mótandi fyrir hugi ungra
fullhuga sem annarra.
Leiðir okkar eftir Verzló
skildi um tíma. Ég lauk skyldu-
námi úr verslunardeild 4. bekkj-
ar en hann hélt ferðinni áfram til
viðskiptafræðináms við Háskóla
Íslands þaðan sem hann lauk
námi. Störf hans um alla framtíð
tengdust verslun og iðnrekstri
og var hann í upphafi síns starfs-
ferils ráðinn forstjóri Verslana-
sambandsins hf. sem var samtök
smásöluverslana. Síðan stofnaði
hann fyrirtækið Timbur & stál
hf. þar sem hann var frum-
kvöðull á þeim vettvangi. Þar
var talsvert í ráðist og að mörgu
leyti djörf ákvörðun á þeim tíma,
framleiðsla á steypustyrktar-
járni fyrir íslenskan byggingar-
iðnað í samkeppni við erlenda,
samkynja vöru. Arnold var góð-
ur stjórnandi með góða skipu-
lagsgáfu. Okkar samskipti á
seinni hluta lífshlaups okkar
urðu nokkuð náin. Báðir vorum
Arnold B.
Bjarnason
✝ Arnold Bein-teinn Bjarna-
son fæddist 30. jan-
úar 1931. Hann lést
23. júlí 2016.
Útför Arnolds
fór fram 4. ágúst
2016.
við tengdir iðn-
rekstri og viðskipt-
um.
Ég er honum
þakklátur fyrir
áhuga hans á
rekstri míns fyrir-
tækis Sjóklæða-
gerðinni hf. 66°N,
sérstaklega hvað
varðaði framleiðslu
útivistarfatnaðarins
þar sem hann
byggði á eigin reynslu í ferðum
sínum um hálendi Íslands. Eftir
slíkar ferðir mátti ég eiga von á
heimsókn hans til skrafs um
hvað fara mætti betur að hans
mati í hönnun fatnaðarins. Hann
var ekki sá vinsælasti meðal
hönnuða fyrirtækisins vegna at-
hugasemda en hafði oft árangur
sem erfiði. Sjálfur var hann góð-
ur hlustandi, sýndi áhuga og var
óspar á góð ráð.
Rækt hans við forfeður sína
og fæðingarstað sinn Siglufjörð
var honum ávallt hjartans mál,
og lét margt gott af sér leiða í
þeim efnum. Ég er þakklátur
honum fyrir trygglyndi hans og
vináttu og óska honum góðrar
heimkomu í nýjum heimkynn-
um.
Jóhönnu, sambýliskonu Arn-
olds, ásamt fjölskyldu hans
sendum við kona mín Svanhildur
samúðarkveðjur.
Samúðarkveðjur fylgja hér
einnig frá VÍ-49 félögunum.
Þórarinn Elmar Jensen.
30. ágúst árið 1961 skrifaði
Sigurjón Sæmundsson, bæjar-
stjóri á Siglufirði, bréf til
þriggja brott fluttra Siglfirð-
inga, Björns Dúasonar, Jóns
Kjartanssonar og Óskars J. Þor-
lákssonar og fór þess á leit að
þeir hefðu forystu um að sem
flestum Siglfirðingum í Reykja-
vík og nágrenni gæfist kostur á
að styrkja gerð „táknræns minn-
isvarða“ um séra Bjarna Þor-
steinsson tónskáld, afa Arnolds
B. Bjarnasonar, í tilefni af ald-
arafmæli hans 14. október. Þessi
minnisvarði var stundaklukka í
kirkjuturn Siglufjarðarkirkju og
klukkuspil sem leikur seinustu
hendinguna úr laginu Kirkju-
hvoll eftir sr. Bjarna kl. sex á
hverju kvöldi. Um 50 þúsund
krónur söfnuðust og voru gef-
endur um 350, lægstu framlögin
voru 10 krónur en þau hæstu
2.000 krónur. Eftir fundinn
gengu þeir Arnold B. Bjarnason
og Ólafur Nilsson út á Austur-
völl og undir styttu Jóns Sig-
urðssonar ákváðu þeir að nú
væri rétti tíminn til að stofna fé-
lag brott fluttra Siglfirðinga.
Boðuðu þeir félagar, fyrir hönd
„Siglufjarðarmótsnefndar“, til
fundar á Café Höll, níu dögum
síðar. Á þeim fundi var Siglfirð-
ingafélagið í Reykjavík og ná-
grenni stofnað og samþykkt að
félagið gerði 14. október að
stofndegi sínum en dagurinn er
fæðingardagur séra Bjarna Þor-
steinssonar. Einn stjórnar-
manna var Arnold Bjarnason
viðskiptafræðingur, 30 ára. Í
desember 1963 tók Arnold við
formennsku af Jóni Kjartans-
syni og var formaður félagsins í
rúmt eitt ár. Arnold sat í stjórn
Siglfirðingafélagsins í samtals
17 ár eða fram til ársins 1977 en
tók þá við hlutverki endurskoð-
anda félagsins og hefur ásamt
Ólafi Nilssyni gegnt því hlut-
verki óslitið síðan. Arnold var
sæmdur gullmerki félagsins árið
2001.
Arnold var alla tíð mikill Sigl-
firðingur og þótti afar vænt um
sína gömlu heimabyggð þar sem
hann ólst upp. Hugur hans var
alltaf heima og Arnold var
óþreytandi í því að huga að hags-
munum bæjarins og leggja lífinu
þar lið með margvíslegum hætti.
Enn þann dag í dag hljómar
Kirkjuhvoll séra Bjarna frá
hljómfögrum kirkjuklukkum
Siglufjarðarkirkju kl. 18 dag
hvern. Tónarnir gefa bænum
einstakan sjarma og ylja Sigl-
firðingum og gestum bæjarins.
Stytta af tónskáldinu og séran-
um prýðir Bjarnatorgið fyrir
framan kirkjuna. Barnabarnið,
Arnold B. Bjarnason, var bak-
hjarl þeirrar framkvæmdar og
færði Siglufjarðarbæ styttuna
að gjöf árið 2012. Meðal verk-
efna sem nutu krafta Arnolds
langar mig að nefna sérstaklega
Þjóðlagasetur séra Bjarna Þor-
steinssonar á Siglufirði og ævi-
sögu séra Bjarna „Eldhugi við
ysta haf“.
Siglfirðingafélagið, sem er
eitt öflugasta átthagafélag
landsins og fagnar um þessar
mundir 55 ára afmæli, á Arnold
B. Bjarnasyni mikið að þakka.
Arnold er einn af stofnfélögum
og þannig „guðfaðir“ félagsins
og starfaði hann óslitið í þess
þágu í 55 ár og sótti viðburði á
vegum þess alla tíð.
Fyrir hönd Siglfirðingafélags-
ins sendi ég Jóhönnu og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúð-
arkveðjur við fráfall þessa mæta
og mikla Siglfirðings.
Rakel F. Björnsdóttir,
formaður Siglfirðinga-
félagsins.
Komið er að kveðjustund.
Arnold hefur lagt upp í sína
hinstu ferð og minningarnar
hrannast upp hjá þeim er eftir
standa. Þakklæti og virðing er
efst í huga gamalla Útivistar-
félaga, en hann var með frá upp-
hafi og ég tel ekki ofmælt að
hann hafi verið einn af sterkustu
máttarstólpum félagsins. Þegar
fjármál félagsins voru í flækju,
eftir fyrstu árin, var hann í for-
svari endurskipulagningar
þeirra og eftir að uppbygging í
Básum hófst, var hann ómetan-
legur. Ferðir félagsins voru
skipulagðar á skrifstofu Útivist-
ar, en framkvæmdir í Básum, á
Skemmuvegi hjá Arnold. Þang-
að áttu allir erindi, þar var
skeggrætt og skrafað, áætlanir
gerðar og góð ráð fengust fyrir
lítið. Heilan vetur unnu sjálf-
boðaliðar í skemmunni við að
skafa panelinn sem stóri skálinn
er klæddur með og þar hafa ver-
ið byggð stór og smá hús til
flutnings. Básar áttu hug hans
allan á þessum árum, en 1980
voru farnar vinnuferðir með
sjálfboðaliðum, 17 helgar í röð
eða, þar til húsið var fokhelt og
komið fram á jólaföstu. Í Básum
var mikið um mannauð og þar
stjórnaði Arnold ýmsum fram-
kvæmdum, m.a. pokadýrunum,
en það voru konur á ýmsum
aldri, klæddar plastpokum sem
unnu við fúavörn og fleira og
hann var einnig háttsettur í off-
iseraklúbbnum, en það voru
þeir, sem eftir langan vinnudag,
kl. 9 að kvöldi, örkuðu út í læk,
hvernig sem viðraði, fóru úr að
ofan, þvoðu sér og rökuðu og
smurðu sig með veiðikremi,
bæði að utan og- innan, áður en
þeir gengu inn til kjötsúpunnar
og kvöldvökunnar. Ekki er und-
arlegt að Básar heilluðu hann,
þar fann hann sinn kæra lífs-
förunaut til margra ára og þar
átti hann ástkonu að nafni
Krossá. Sú var eins og oft vill
vera með slíkar, bæði frek
,óstýrilát og villt, en aldrei
þreyttist hann á að reyna að
hemja hana, útvegaði fjármagn
fyrir jarðýtu, gerði varnargarða
og aðrar ráðstafanir sem þurfti,
til að verja Básana. Anno og
Krossá voru eitt, hún var hans
stóra áskorun.
Það er mikill fengur að hafa
fengið að vera samstiga Arnold á
ákveðnu æviskeiði hans. Hann
var afar skemmtilegur, hlátur-
mildur, örlítið stríðinn og mjög
hljómelskur, hafði gaman af
söng og hrókur alls fagnaðar.
Þar að auki var hann mjög
traustur félagi í Útivist, sem
alltaf var hægt að leita til. Hans
störf verða seint fullþökkuð. Ég
sendi öllum hans aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur og lýk
þessu með síðasta erindi úr Úti-
vistarljóði eftir Gísla Svanbergs-
son:
Við öll munum hittast að endingu þar.
Við eilífðargátunni fáum við svar.
Á kvöldin þá saman, við söngvanna
gaman,
við sitjum og rifjum upp minningarnar.
Lovísa Christiansen,
fyrrv. formaður Útivistar.
Tíminn æðir
áfram sleitulaust
og skyndilega þarf
að minnast sam-
ferðamanna sem
hverfa í brimróti daganna. Mig
langar að minnast einstakrar
konu, hluta tilverunnar frá því
ég man eftir mér.
Sigrún Laxdal var besta vin-
kona móður minnar. Þær kynnt-
ust í menntaskóla og vinátta
þeirra hélst alla tíð. Oft komst
varla hnífurinn á milli þeirra.
Sigrún var ævintýraleg kona
og líf hennar ólíkt flestra. Hún
fæddist í Frakklandi, einhvers
staðar sunnarlega og það var
eins og suðrænn andi fylgdi
Sigrún Laxdal
✝ Sigrún Laxdalfæddist 19. maí
1926. Hún lést 5.
júlí 2016.
Sigrún var jarð-
sungin 18. júlí
2016.
henni, þótt síðar
meir byggi hún á
jafnhversdagsleg-
um stað og Ásvalla-
götu. Faðir hennar
var listmálari og
alltaf var listrænn
dráttur í því sem
hún tók sér fyrir
hendur. Hún mál-
aði, smíðaði hús-
gögn, saumaði föt,
og svo má lengi
telja. Saman skrifuðu þær móðir
mín söngleik, sem þær fluttu,
ásamt bekkjarsystrum sínum í
árlegu hófi kvenstúdentafélags
Íslands. Það er skemmst frá að
segja, að „Poppleikurinn Skóli“
sló rækilega í gegn.
Sigrún vann utan heimilis í
mörg ár, hjá franska sendi-
ráðinu, en ekki var það sjálfgef-
ið að giftar konur störfuðu utan
heimilis á þeim tíma. Hugurinn
stefndi þó lengra og því hélt hún
í háskólanám og lauk prófi í mál-
vísindum með ótrúlegri ritgerð,
sem hún síðan fjölfaldaði í bók
og gaf vinum sínum.
Slík kona hefði getað verið
þriggja manna maki. En Sigrún
giftist Sturlu Friðrikssyni
erfðafræðingi og tók þátt í ótal
ævintýrum eiginmannsins og
urðu þau í huga okkar ein heild.
Þar var útivistin áberandi en
Sigrún var mikil hestakona og
fór einnig í ýmsa hálendis-
leiðangra og tjaldferðir. Síðar
meir lögðu þau hjón önnur lönd
undir fót og komust í hóp víð-
förlustu Íslendinga. Kenndi þar
margra grasa, en ef til vill var
það ævintýralegasta ferðalag til
eldfjallaeyjunnar Krakatáar,
þar sem gist var í tjöldum innan
um blóðsuguleðurblökur!
Sigrún og Sturla bjuggu fyrst
á Harrastöðum í Skerjafirði, að-
eins steinsnar frá okkur fjöl-
skyldunni og því var samgangur
mikill. Húsið sjáft var ævintýra-
legt og ísbjarnarskinn á gólfi.
Farið var eftir kræklingi í Hval-
fjörðinn og grillað á heimagerðu
útigrilli. Þessar nýjungar vöktu
eftirtekt okkar barnanna, að
ekki sé minnst á sumarhúsið við
Laxfoss, þar sem þau dvöldu
mestan hluta sumars. Síðar
meir byggðu þau hjónin sér
stórt og mikið hús, nær sjónum
og varð það ekki síður ævintýra-
legt. Myndarskapur var mikill,
enda húsmóðirin vön því að
bjarga málunum sjálf. Þegar
Sigrún Ása, dóttir þeirra, gifti
sig, kom ekki annað til greina en
að halda brúðkaupið heima og
hristi þá Sigrún brúðkaups-
veislu fram úr erminni. Svo má
lengi telja.
Jafnvel þeir, sem búa yfir
slíkri elju, verða að falla fyrir
elli kerlingu. Sigrún var lengi
heilsuhraust, en nú varð hún að
láta í minni pokann. Það var
ómetanlegt fyrir móður mína að
geta samglaðst með henni á 90
ára afmælinu þann 19. maí. En
við áttuðum okkur á því, að það
yrðu sennilega síðustu samfund-
ir vinkvennanna. Stundin kom
og lífið hvarf. Við, sem eftir
stöndum þökkum fyrir ómetan-
leg kynni og vináttu í áratugi.
Ragnheiður Erla
Bjarnadóttir.
Elsku bróðir
minn, hann
Tryggvi, er látinn.
Kallið kom þriðju-
daginn 12. júlí sl.
Tryggvi var elstur okkar syst-
kinanna þriggja. Hann átti við
erfið veikindi að stríða, bæði
líkamleg og andleg, frá því
hann var unglingur. Hann fór
þá að fá alvarlega krampa og
flog og gekkst undir miklar
rannsóknir vegna þessa. Í ljós
kom heilaskaði sem talinn var
afleiðing slyss, en hann hafði
fengið slæmt höfuðhögg í
kringum tíu ára aldur.
Ég man að mamma og pabbi
heitin töluðu oft um hvað
Tryggvi hefði verið skýr og
fljótur til sem barn. Hann fékk
snemma mikinn áhuga á skák
og sýndi þar mikla hæfileika,
svo mikla að hann var farinn að
tefla strax sem unglingur við
sterka skákmenn í meistara-
flokki. Tryggvi gat lært heilu
skákirnar utan að sem og skák-
byrjanir sem eru í raun heil
fræðigrein í skáklistinni. Þrátt
fyrir mikil veikindi auðnaðist
Tryggva að viðhalda þessu ein-
staka minni alveg ótrúlega
lengi.
En veikindin settu aftur á
móti mikið strik í reikninginn í
hans daglega lífi og andlegu
kvillarnir háðu honum líka sí-
fellt meir.
Smám saman hætti Tryggvi
að geta stundað vinnu en hann
hafði mestmegnis stundað störf
sem tengdust sjómennsku. Eft-
ir það fékkst hann mest við sjó-
mannatrúboð, til dæmis með
því að heimsækja sjómenn um
borð í erlend skip sem komu í
höfn í Reykjavík og dreifa til
þeirra bæklingum. Segja má að
það hafi verið gæfa Tryggva í
lífinu árið 1985 að kynnast
Tryggvi Ólafsson
✝ Tryggvi Ólafs-son fæddist 9.
desember 1943.
Hann lést 12. júlí
2016.
Útför Tryggva
var 18. júlí 2016.
Hvítasunnusöfnuð-
inum þar sem hon-
um var tekið fagn-
andi, hjálpað og
hann studdur í
einu og öllu. Ég
man hvað ég fann
mikinn mun á and-
legri líðan Tryggva
eftir að hann fór að
taka þátt í starfi
safnaðarins og ég
fæ aldrei fullþakk-
að því góða fólki í söfnuðinum
sem umvafði hann og gerði
honum lífið svo miklu auðveld-
ara og betra.
Tryggvi dvaldi á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Kumbara-
vogi á Stokkseyri síðustu sex
æviárin og lést þar. Hann átti
góð ár á Kumbaravogi. Alltaf
þegar ég kom að heimsækja
hann hafði starfsfólkið á orði
hversu hlýlega Tryggvi talaði
til allra en líka hvað því fyndist
merkilegt hvað hann ætti auð-
velt með að muna nöfn. Hann
heilsaði öllum með nafni sem
komu að sinna honum og bað
svo guð að blessa þau.
Það er alltaf erfitt að þurfa
að kveðja fólkið sitt. Tryggvi
lést af þrálátri lungnabólgu
sem líkaminn réði ekki við að
lokum enda var hann orðinn
mjög lúinn af öllum átökunum
sem fylgja því að berjast við
erfið og langvarandi veikindi.
Eftir að hafa setið við rúmið
hans á Kumbaravogi síðustu
dagana fyrir andlátið, allt þar
til yfir lauk, veit ég fyrir víst að
Tryggvi bróðir hvílir í miklum
friði og það gefur mér góða til-
finningu í sorginni.
Ég sendi börnum Tryggva;
þeim Sigríði, Davíð og fjöl-
skyldum, innilegar samúðar-
kveðjur. Að lokum færi ég
starfsfólkinu á Kumbaravogi
miklar og kærar þakkir fyrir
alla umhyggjuna og hlýjuna
sem það sýndi Tryggva þann
tíma sem hann átti þar. Það var
mér ómetanlegt að vita af hon-
um í svona góðum höndum síð-
ustu æviárin.
Anna Ólafsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar
AUÐAR STEFÁNSDÓTTUR,
Ásvegi 28, Breiðdalsvík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólkið á Upp-
sölum, Fáskrúðsfirði, fyrir hlýja og góða
umönnun.
.
Anna Margrét Birgisdóttir,
Einar Heiðar Birgisson,
Jónína Björg Birgisdóttir og fjölskylda.
Okkar ástkæri
JÓHANNES ÓLAFSSON,
Njálsgötu 65,
lést á heimili sínu 25. júlí síðastliðinn. Útför
hans hefur farið fram.
.
Aðstandendur hins látna.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar systur
okkar og frænku,
PÁLÍNAR R. KJARTANSDÓTTUR
hússtjórnarkennara,
Kleppsvegi 4.
.
Guðríður Ólöf Kjartansdóttir,
Margrét Kjartansdóttir
og fjölskyldur.