Morgunblaðið - 19.11.2016, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. NÓVEMBER 2016
✝ Sigtryggur Ingv-arsson fæddist á
Skipum í Stokks-
eyrarhreppi 26. sept-
ember 1923. Hann
varð bráðkvaddur á
heimili sínu 11. nóv-
ember 2016.
Foreldrar hans
voru Ingvar Hann-
esson, bóndi á Skip-
um, f. 10. febrúar
1878, d. 16. maí 1962,
og kona hans, Guðfinna Guð-
mundsdóttir, f. 22. ágúst 1887, d.
9. ágúst 1974. Alsystkini Sig-
tryggs eru: Vilborg, f. 1918, d.
2009, Guðmundur, f. 1920, d.
1925, Hannes, f. 1922, d. 2008,
Guðmunda, f. 1925, d. 2004, Sig-
ríður, f. 1928, Pétur, f. 1930, d.
2007, og Ásdís, f. 1933. Með fyrri
konu sinni, Vilborgu Jónsdóttur,
sem lést 1916, átti Ingvar þau
Sigurbjörgu, f. 1910, d. 2009,
Margréti, f. 1911, d.
2003, Jón, f. 1912, d.
2008, Gísla, f. 1913, d.
1941, og Bjarna, f.
1915, d. 1999, sem
var ættleiddur af
Konráði Konráðssyni
lækni og Sigríði
Jónsdóttur.
Sigtryggur bjó á
Skipum við Stokks-
eyri til ársins 1967 en
upp frá því á Selfossi.
Hann lauk barnaskólaprófi á
Stokkseyri. Öll sín uppvaxtar- og
unglingsár og lengur aðstoðaði
hann foreldra sína við bústörfin.
Meirapróf tók hann á Selfossi og
frá 25 ára aldri til sjötugs starfaði
hann sem bílstjóri hjá MBF,
lengstum við mjólkurflutninga.
Útför Sigtryggs fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 19. nóvember
2016, og hefst athöfnin klukkan
15.
Sigtryggur var okkur bræðrum
kær, heilsteyptur og heiðarlegur,
en líka hógvær og nægjusamur og
kvartaði ekki, jafnvel þótt veikindi
tækju sinn toll síðustu misserin.
Bjó þá að þeirri reynslu sem herð-
ir, að hafa veikst alvarlega ungur.
Hann náði þó góðri heilsu aftur.
Rólyndur og jafnlyndur var hann,
en gat verið ákveðinn ef honum
var misboðið og lét þá skoðun sína
í ljós. Hann var ræðinn en líka
góður hlustandi.
Sigtryggur ólst upp að Skipum
í Stokkseyrarhreppi í hópi hálf- og
alsystkina við almenn bústörf til
lands og sjávar. Á bænum var bú-
skapur með kýr, kindur og hesta
en einnig stunduð kartöflu- og gul-
rófuræktun og afurðir m.a. seldar
í Reykjavík. Róið var til fiskjar vor
og haust á báti föður hans.
Lengstum, frá 25 ára aldri til
sjötugs, vann hann sem bílstjóri
hjá Mjólkurbúi Flóamanna. Fór
þá víða um sveitir Suðurlands, þar
sem hann keyrði oft ekki fastar
leiðir heldur leysti af aðra bíl-
stjóra í fríum. Hann fylgdi þannig
þróun starfs sem í byrjun fól í sér
að vera allt í senn farþega-, vöru-
og póstflutningar samhliða brúsa-
flutningum á mjólk þar til tankbíl-
ar tóku við. Sigtryggur var farsæll
í ævistarfi sínu og vel metinn af
vinnuveitanda og bændum.
Sigtryggur bjó áfram um tíma
að Skipum eftir að hann varð at-
vinnubílstjóri. Ásamt bræðrum
sínum aðstoðaði hann foreldra
sína við bústörfin og síðar móður
sína við lát föðurins. Það var á
þeim tíma sem við bræður nutum
þeirra gæfu að fá að dveljast í
sveit og kynnast fjölbreyttum bú-
störfum. Hann, ásamt bræðrum
sínum í austur- og vesturbænum á
Skipum, var óspar á að kenna okk-
ur réttu handtökin við störfin og
koma okkur til þroska við gefandi
vinnu. Vandvirkur í öllum sínum
gjörðum.
Í fríum sínum ferðaðist hann
lítt erlendis, en talsvert innan-
lands áður fyrr og minnumst við
bræður tjaldferða um Vestfirði,
Norður- og Austurland með hon-
um og fleirum sem voru okkar
fyrstu stóru ferðalög.
Er amma brá búi 1967 flutti hún
með sonum sínum til Selfoss. Eftir
lát hennar flutti Sigtryggur ásamt
bróður sínum Hannesi, fyrst í eigið
hús og síðar í þjónustuíbúð fyrir
aldraða að Grænumörk 5, þar sem
gott var að búa. Héldu þeir heimili
saman og voru alla tíð mjög sam-
rýndir. Vart verður á annan
minnst án þess að hins sé getið í
sömu andrá. Þeir voru ekki aðeins
bræður heldur einnig bestu vinir.
Deildu þeir alla tíð saman áhuga á
skák, en Sigtryggur var á árum
áður virkur félagi í Taflfélagi
Stokkseyrar og keppti á vegum
þess, enda góður skákmaður. Þá
átti brids ekki síður áhuga hans,
þar sem þeir bræður unnu til verð-
launa, saman í tvímenningskeppni
eða í stærri sveit. Spilamennskan
var aðaláhugamálið alla tíð og
brids spilaði hann reglulega með
vinum sínum að Grænumörk 5,
síðast daginn fyrir andlátið.
Á tíræðisaldri var Sigtryggur
enn ern, minnugur og fróður.
Hann las bækur og blöð sér til
fróðleiks og fylgdist alla tíð með
fréttum í fjölmiðlum og var vel inni
í daglegri þjóðmálaumræðu.
Að leiðarlokum þökkum við
samfylgdina. Kær frændi er allur
en minning hans lifir.
Jón Ingvar og Guðmundur.
Sigtryggur
Ingvarsson
✝ Helgi Þorleifs-son fæddist 18.
júní 1936 að Hofi í
Öræfum. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Klausturhól-
um 23. október
2016.
Foreldrar hans
voru Þorleifur
Pálsson bóndi, f.
18.9. 1899, d. 2.1.
1970, og Pálína
Margrét Stefánsdóttir hús-
freyja, f. 25.1. 1913, d. 29.4.
2004. Systkini Helga voru Svava
Margrét, f. 24.8. 1933, Jón, f.
3.3. 1934, Sigurlaug, f. 1.6. 1939,
Páll Björgvin, f. 28.1. 1943, Ósk-
ar, f. 10.8. 1945, stúlka, f. 13.9.
1948, d. 13.9. 1948, Stefán, f.
15.1. 1951, Jóhann, f. 13.7. 1953,
Ungur að aldri lærði hann smíð-
ar hjá Valdimar í Hólmi og
gerði smíðar að ævistarfi sínu
að mestu þrátt fyrir fötlun sína.
Byggði hann m.a. íbúðar- og út-
hús á mörgum bæjum í Land-
brotinu og víðar. Í nokkur ár
var hann einnig vetrarmaður á
Hnausum í V- Skaftafellssýslu,
vakt- og vélamaður í Sláturhús-
inu á Kirkjubæjarklaustri, og
tvo vetur á vertíð í Vest-
mannaeyjum. Helgi fluttist til
Reykjavíkur 1989 og vann þar
við smíðastörf. Haustið 2003
flutti hann aftur í heimahagana,
í íbúð fyrir aldraða á
Kirkjubæjarklaustri. Helgi
greindist með ólæknandi
krabbamein í sumar og síðustu
vikurnar dvaldi hann á hjúkrun-
arheimilinu Klausturhólum, þar
sem hann lést.
Útförin fór fram í kyrrþey
þann 5. nóvember 2016 að ósk
hins látna.
d. 14.5. 2010, Þur-
íður, f. 2.3. 1957.
Sambýliskona
Helga var Aðal-
heiður Hrönn Guð-
mundsdóttir, f.
25.8. 1956, d. 7.4.
2001. Eignuðust
þau einn son, Hjört
Gylfa, f. 29.6. 1998.
Hinn 1.7. 2007
kvæntist Helgi eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Önnu Gunnlaugu Jóns-
dóttur, f. 16.5. 1950.
Helgi ólst upp að Hofi í
Öræfasveit. 1943 fluttist hann
með fjölskyldu sinni í Landbrot í
V-Skaftafellssýslu, bjó lengst af
á Þykkvabæ. 10 ára gamall
veiktist hann illa af lömunar-
veiki og bar þess merki alla ævi.
Helgi Þorleifsson var mágur
minn og vinur í um það bil sextíu
ár og bar aldrei skugga á þau
góðu kynni. Margir hafa átt auð-
veldari ævi en Helgi en aldrei
heyrði ég hann kvarta heldur bar
hann sig vel með sinni hæversku
framkomu sem einkenndi hann og
hans líf. Minnisstæðar eru mér
vikurnar er við, ásamt Jóni mín-
um, áttum saman austur í Land-
broti í júnímánuði árið 1995. Til
stóð að byggja okkur hjónunum
nýtt sumarhús og að sjálfsögðu
var Helgi aðalmaðurinn og bæði
upphaf og endir í þeirri ráðagerð.
Í stuttu máli þá gerðust bæði und-
ur og stórmerki undir styrkri
stjórn Helga þessa sólardaga og
björtu nætur í Landbrotinu vorið
níutíu og fimm. Um mánaðamótin
maí/júní var hafist handa, efnið
komið á staðinn eftir krókaleiðum
og búið að grafa fyrir og steypa
stöpla. Það skal strax tekið fram
að efnið kom ekki tilsniðið og nið-
ursagað í einingum eins og nú
tíðkast og algengast er í seinni tíð.
Nei, nei, allt efnið þurfti að mæla
og saga til og eftirminnilegt er að
Helgi handsagaði allt efnið í bú-
staðinn, engar rafmagnssagir þar
enda frekar erfitt um rafmagn.
Efnið í bústaðinn var fengið hvert
úr sinni áttinni, bæði keypt, hirt
og fengið að gjöf, enda Jón minn
hirðusamur maður með eindæm-
um. Til þess að koma þessu öllu
saman og byggja úr því bústað
þurfti bæði útsjónarsemi og ná-
kvæmni og þeim eiginleikum var
Helgi Þorleifsson gæddur svo um
munaði. Eftir að hafa unnið sleitu-
laust frá morgni og fram að kvöld-
mat enduðu dagarnir oftast á því
að þeir bræður fengu sér örlitla
lögg af „heimatilbúnu“ í bláu glös-
in, skáluðu og skipulögðu og áætl-
uðu hvað gert skyldi og hvernig
að morgni næsta dags. Svona liðu
dagarnir hver af öðrum og smátt
og smátt reis litla sumarhúsið
okkar Jóns og fór að taka á sig
mynd. Í minningunni finnst mér
þetta hafi verið eins og fyrir
kraftaverk að sautjánda júní, á
sjálfan þjóðhátíðardaginn, var ris-
ið og orðið fokhelt heilt sumarhús
enda Helga ekki alls varnað. Eftir
var tekið að ekki kom deigur
dropi úr lofti þessar vikur sem
þeir unnu að húsinu að utan en um
leið og húsinu var lokað og hægt
að fara að vinna inni tók að rigna.
Þeir bræður Helgi og Jón kunnu
að vinna, kunnu að vinna saman
og þarna tóku þeir almættið með
sér í vinnuflokk sem reddaði góðu
veðri á meðan þess þurfti. Margar
ánægjustundir höfum við Helgi
átt í þessu sumarhúsi eins og ann-
ars staðar líka. Ég er þakklát
Helga mínum fyrir samfylgdina
og langar með þessum fáu línum
að þakka fyrir árin öll.
Væntanlega hefur Helgi verið
hvíldinni feginn enda orðinn veik-
ur, megi góður Guð blessa Helga
og varðveita.
Unnur Halldórsdóttir (Lilla).
Nú hefur hann Helgi, frændi
minn, yfirgefið þessa jarðvist eftir
stutta og snarpa baráttu við
krabbamein.
Helgi var bróðir móður minnar
og voru alltaf sterk tengsl þeirra á
milli. Man ég því vel eftir Helga
frá því að ég var smástelpa. Hann
var 10 ára gamall þegar hann
veiktist af lömunarveiki, sem setti
spor sitt á hann alla tíð og varð
hann aldrei líkamlega heill eftir
það. Hann var alltaf með sitt
mikla skegg, sennilega til að leyna
smá hallandi höfðinu sínu. Gekk
um með stafinn sinn og alltaf með
bros á vör. Ekki var maður nú að
velta fyrir sér fötlun Helga enda
var hann bara Helgi frændi sem
gat allt.
Ekki óraði mig fyrir, og eflaust
ekki Helga heldur, að líf okkar
myndi tvinnast saman á annan
hátt. En stundum koma upp að-
stæður í lífinu sem gera það að
verkum að erfiðar ákvarðanir
þarf að taka. Helgi og Aðalheiður
eignuðust soninn Hjört Gylfa
1998 og vegna líkamlegrar fötlun-
ar og aðstæðna heima fyrir gátu
þau ekki hugsað um soninn og
stóðu frammi fyrir sinni erfiðustu
ákvörðun sem foreldrar, en það er
að láta barn sitt frá sér. Við Geir
vorum svo heppin að hafa mögu-
leika á að taka þennan yndislega
son þeirra að okkur sex mánaða
gamlan og fengum að ættleiða
hann. Guð má vita að þetta hefur
ekki verið auðveld ákvörðun, en
ég held að Helga hafi að vissu
leyti verið létt að vita að hann
væri ættleiddur til nákomins ætt-
ingja, þar sem hann gat fylgst
með honum vaxa úr grasi. Allt í
einu voru tengsl okkar Helga orð-
in önnur, hann var ekki lengur
bara Helgi frændi, heldur líka
Helgi pabbi eins sonar okkar.
Síðan eru liðin 18 ár og hefðu
þau svo sannarlega mátt vera
fleiri árin. Við höldum alltaf að
tíminn sé nógur, til að spjalla,
hringjast á eða hittast en svo er
hann allt í einu farinn. Ég er svo
þakklát fyrir að við gátum átt góð-
ar stundir með þér í lokin, Helgi
minn.
Elsku Helgi, við Geir getum
ekki þakkað þér nógu mikið fyrir
það traust sem þú sýndir okkur.
Við vitum að þú munt áfram fylgst
með Hirti Gylfa þínum sem í
mörgu líkist þér og passa upp á
hann. Passa að hann keyri ekki
glannalega og verði traustur bíl-
stjóri eins og þú varst.
Minning þín mun lifa áfram
með okkur.
Hvíl í friði, elsku Helgi minn.
Þín frænka,
S. Kristín Eggertsdóttir.
Þessi orð komu í hug minn þeg-
ar ég settist niður til að setja örfá
orð á blað til minningar um Helga
mág minn vin og bróður Siggu.
Reyndar var Helgi okkur meira
en mágur og bróðir eftir að dóttir
okkar og tengdasonur ættleiddu
Hjört Gylfa, son Helga, og þessi
ljúfi drengur varð barnabarn okk-
ar, en Helgi gat ekki lengur ann-
ast hann vegna heimilisástæðna.
Helgi fékk lömunarveikina á
barnsaldri og var alla tíð síðan
með skerta hreyfigetu. Helgi
lærði smíðar hjá Valdimar í Hólmi
og voru smíðar upp frá því hans
aðalævistarf. Var Helgi einstak-
lega verklaginn, útsjónarsamur
og afkastamikill. Held ég að flest
systkina hans hafi notið smíða
hans meira og minna. Helgi
byggði bæði við húsið okkar á
Hvammstanga og stofu við hjól-
hýsið okkar í Landbrotinu og gaf
mér oft góð ráð ef ég var að bagla
eitthvað. Við Sigga eigum svo
ótalmargt Helga að þakka á
langri ævi þar sem aldrei bar
skugga á samskipti okkar. Það
var okkur Siggu því mikils virði að
geta hvatt hann og verið hjá hon-
um síðust ævi stundir hans á
hjúkrunarheimilinu á Klaustur-
hólum
Þótt sorg búi í sinni
og söknuður í hjarta
geymast munu í minni
myndir um daga bjarta.
Minningin um þig lifir í hjört-
um okkar, mágur, vinur og bróðir.
Eggert Karlsson og
Sigurlaug Þorleifsdóttir.
Helgi Þorleifsson
Hjartans þakkir fyrir samúð, hlýhug og
vináttu vegna andláts og útfarar mannsins
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
SIGURÐAR STEFÁNSSONAR,
löggilts endurskoðanda,
Þorragötu 5, Reykjavík.
.
Anna Jónsdóttir,
Jón Sigurðsson, Ingveldur Sveinbjörnsdóttir,
Stefán Sigurðsson, Helga Kristín Guðmundsdóttir,
Björg Sigurðardóttir, Gunnar Baldvinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
SJAFNAR JÓHANNESDÓTTUR,
dvalarheimilinu Höfða, Akranesi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
dvalarheimilisins Höfða fyrir einstaka alúð og umhyggju.
.
Jóhannes Guðjónsson, Guðrún J. Guðmundsd.,
Guðmundur Guðjónsson, Ólöf Á. Guðmundsdóttir,
Hrefna Guðjónsdóttir, Sigurður Sigurðsson
og ömmubörn.
Yndislega mamma okkar, tengdamamma,
amma og langamma,
ÁSTRÍÐUR LÓA EYJÓLFSDÓTTIR
tannsmiður,
lést á Skjóli 11. nóvember. Útförin hefur
farið fram í kyrrþey. Innilegar þakkir færum
við starfsfólki á Skjóli fyrir umönnun hennar.
.
Helene Pampichler Pálsdóttir, Jón Haukur Ólafsson.
Paul Pampichler Pálsson, Stella Kjartansdóttir,
Stefán Pampichler Pálsson, Sommai Juiklang,
barnabörn og barnabarnabörn.
Það er ekki gefið
að eignast góðan
„makker“.
Fyrir nokkrum árum kynntist
ég konu svona eins og gengur. Í
gegnum sameiginlegt áhugamál
okkar briddsið þróaðist góð vin-
átta okkar á milli. Hefði ég kosið
að sú vegferð yrði margfalt
lengri. Það sem fær mig til að
skrifa minningarorð um elsku
Gurrý er sú staðreynd að hún
var einstaklega vel gerð mann-
eskja, sem hafði djúp áhrif á mig
og kenndi mér margt þó hún
væri töluvert yngri en ég.
Eflaust hefur Gurrý ekki ver-
ið gallalaus frekar en ég og þú.
En það fylgdi henni einhver
ótrúleg ára sem snerti mig. Hún
tók verkefnum lífsins smáum og
stórum sem sjálfsögðum hlut og
leysti þau af hendi með einstöku
æðruleysi, samviskusemi og ná-
kvæmni. Hún hafði yfirsýn og
stjórn á hlutunum. Hún hugsaði
í lausnum en ekki vandamálum.
Forgangsröðin var á tæru.
Börnin, heimilið og fjölskyldu-
lífið voru í fyrsta, öðru og þriðja
sæti. Ég heyrði hana aldrei
hækka röddina, og með yfirveg-
un og sannfæringu gat hún snú-
ið manni á augabragði. Það
brást ekki ef við vorum að spila
að kvöldi til að hún hringdi
heim, jafnvel í hita leiksins, og
bauð krökkunum góða nótt og
fór með ákveðna bæn með þeim
Guðríður Ósk
Jóhannesdóttir
✝ Guðríður ÓskJóhannesdóttir
fæddist 18. nóv-
ember 1967. Hún
andaðist 4. nóv-
ember 2016.
Útför hennar fór
fram 11. nóvember
2016.
sem var fastur liður
í kvöldrútínunni hjá
þeim. Hún var svo
hlýr og gefandi
uppalandi.
Hún mætti veik-
indum sínum af
sömu hugprýði og
öðru. Hún gerði allt
sem í hennar valdi
stóð til að spyrna
við fótum og vinna í
batanum. Hún gat
alltaf séð einhverja jákvæða hlið
á málunum, eins og síðasta
færslan sem ég las eftir hana á
fésbókarveggnum hennar ber
svo fallegt vitni um: „Við mæðg-
urnar Sólbjört Nína de Wagt
bjuggum til nýjan málshátt sem
hljóðar svona; Betra er að láta
sér batna á spítala en að liggja
veikur heima“. Ég varð aldrei
vitni að vonleysi eða angist.
Bjartsýni og gleði einkenndi fas-
ið og hún var dugleg að deila
með okkur nýjustu bardaga-
listunum við þessa ótemju sem
krabbameinið er. Ég hef þá trú
að hún hafi keypt sér aukatíma
með þessu hugarfari og þraut-
seigju, alltaf með það í huga að
lengja tímann sem hún fengi að
njóta með fjölskyldunni.
Ég náði að segja henni hvað
ég væri þakklát fyrir að hafa
kynnst henni þó að mikið hafi
verið af henni dregið þegar ég
heimsótti hana síðast á spítal-
ann. Fyrir það verð ég þakklát.
Það er engin sanngirni í því
að falla frá aðeins 48 ára að
aldri. Hennar verður sárt sakn-
að. Elsku Matthías, Sóla og Ja-
ap. Megi Guð og góðar vættir
styðja ykkur og styrkja í gegn-
um sorgina.
Spilamakker og vinur,
Freyja Friðbjarnardóttir.