Dagblaðið Vísir - DV - 22.12.2015, Blaðsíða 22

Jólablað 22.–28. desember 201522 Fólk Viðtal
inn er komið. Það er ekki hægt að
fresta þessu lengur því annars verða
vinirnir heima orðnir ansi þreyttir á
mér. Þeir hafa þrisvar sinnum komið
hingað til að sækja mig,“ segir Krist-
inn og nefnir meðal annars Gunnar
Lárus Hjálmarsson, betur þekktan
sem Dr. Gunni, Trausta Júlíusson,
Arnar Guðmundsson, lækni á Sel-
fossi og bróður Kristins, og Stein
Skaptason.
Allir vinir og enginn
Kristinn segist meðvitaður um þær
breytingar sem hafa orðið á Íslandi
síðan hann var hér síðast. Hann á
hvorki síma né tölvu en snjallsími
sem hann fær að nota í vinnunni hef-
ur síðustu ár verið hans helsti gluggi
inn í íslenskt samfélag. Í honum
fylgist Kristinn með
fréttum og þjóðfé-
lagsumræðunni.
„Ég má nú ekki
vera of mikið á
netinu því þá eyði
ég allri inneign-
inni. Ég get því ekki
séð mikið af Hauki
Morthens og allt
þetta á You tube.
Einu sinni var mér
gefin tölva en það
var árið 1996 þegar
mér þóttu tölvur
mjög leiðinlegar
og ég komst aldrei
til að nota hana en
það endaði á því að
ég gaf hana. En ég
er tiltölulega dug-
legur að fylgjast
með og veit hvern-
ig tíðarandinn er
og það hefur margt breyst. Þegar ég
var á Íslandi mátti ekki gagnrýna for-
setann en nú má úthúða honum.
Menn sögðu Ísland úr NATO, herinn
burt og sungu Internasjónalinn á
fundum hjá Alþýðubandalaginu. Ég
efast um að menn geri það í dag hjá
Samfylkingunni. Þá stóð Kalda stríð-
ið enn yfir og svo fór herinn bara
burt og allir sátu eftir með sárt ennið.
Ég veit að gamla tegundin af Ís-
lendingum, þessir ungmennafélags-
menn sem kenndu manni, er horf-
in. Talandi um Gunnar á Hlíðarenda
og Bakkabræður
og sífellt með kröf-
ur um málvöndun.
Þetta lið er allt farið
og það eru öðruvísi
Íslendingar í dag. Ég
vona að ég kannist
við eitthvað.“
Hvernig er tilhugs-
unin um að koma aft-
ur heim?
„Hún er góð þó að
ég eigi eftir að sakna
einhverra kunningja
hér. Þeir eru nú svo margir dauð-
ir sem ég þekkti. Maður kynnist til
dæmis þessum viðskiptavinum ekki
mikið en í upphafi þóttust þeir hafa
áhuga á manni. Þeim fannst flott að
ég væri Íslendingur og á þeim tíma
gaf ég mig út fyrir að vera rithöfund-
ur eða eitthvað slíkt og þeir héldu að
ég væri háklassa sendisveinn. Ég veit
það nú ekki en þeim var talin trú um
þetta. Allir sem koma fyrir í þessari
bók sem þú last eru horfnir úr mínu
lífi og ég var að velta fyrir mér hvort
fólk ætti eftir að sakna mín þegar ég
fer. En þetta er Ameríka. Fólkið hér
saknar ekki neins.“
Þú átt þá ekki marga sanna vini
þarna úti?
„Nei. Það er kannski ljótt að segja
það en í Ameríku eru allir vinir og
enginn. Kannski hleypa þeir mér
ekki úr landi ef ég fer að níða landið
svona,“ segir Kristinn og hlær áður
en hann heldur áfram:
„Ég þekki marga Ameríkumenn
af góðu. Ég var í slagtogi með konu
sem var kölluð Miss Curry og átti
vini inn á við. Sumir hafa verið góð-
ir og gefið mér mat og slíkt og haldið
trúnaði við mig sem samstarfsfólk.
En ekki þannig að þeir gætu ekkert
án mín verið eða eitthvað slíkt. Miss
Curry var sú eina sem var minn fé-
lagi hér í mörg ár, þó að hún hafi ekki
verið neinn vinur. Við vörum eins og
gömul hjón sem rifumst en hún and-
aðist 2011 þá 93 ára gömul.“
Trúir ekki á ástina
Þar sem langt er liðið á desember
leikur blaðamanni forvitni á að vita
hvernig Kristinn hefur eytt jólunum
í New York og hvort hann hafi ein-
hvern tímann verið einn á aðfanga-
dagskvöld.
„Mér hefur stundum verið
boðið til Íslendinga, stundum til
Ameríkana og venjulega er ég ein-
hvers staðar. Þar er ekkert hangikjet
heldur er meira um kalkún eða eitt-
hvað amerískt. Ég hef eytt nokkrum
aðfangadagskvöldum einn, sérstak-
lega fyrstu jólin hér. Þar var svo sem
allt í lagi. Það er mikill undirbún-
ingur og glys fyrir jólin hér og svo
flýta þeir sér eftir 26. desember og
vilja gleyma öllu sem fyrst. Ég sagði
einhvern tímann að jólin ættu að
vara til þrettándans en þá var mér
svarað að það væri fáránleg hug-
mynd.“
Finnurðu fyrir heimþrá. Og þá
kannski sérstaklega á þessum árstíma?
„Já, oft og tíðum. Ættingjarnir
eru margir komnir í kirkjugarðana
og maður saknar þess að ganga um
í Fossvogskirkjugarði. Ég hef aftur á
móti annað tímaskyn en margir aðr-
ir. Mér finnst stundum eins og ein
vika hafi liðið síðan ég kom hingað
en stundum heil eilífð. Í mörg ár hef
ég verið á eins konar sjálfstýringu. Ég
hef gengið um eins og vélmenni og
allt komist í ákveðinn vana. Eins og
er kallað á slæmri íslensku „rútína“.“
Þú fórst út til að leita að ástinni?
Hvernig hefur það gengið?
„Já, líklega gerði ég það en að því
leyti er ég mjög breyttur. Ég trúi ekki
á neitt slíkt lengur. Alls ekki. Ég hef átt
í slíkri reynslu að það er mín niður-
staða. Þessar stúlkur hafa venjulega
verið neytendur efna eins og krakks
og það er ekkert að marka það sem
þær segja. Að innan eru þær eins og
vampírur. Þær tala fögrum orðum en
meina ekkert með því sem þær segja.“
Það á nú ekki við um allt kvenfólk?
„Ég vil ekki koma mér í vandræði
gagnvart femínistum en þetta er mín
reynsla. Ég hef kannski verið svona
óheppinn.“
Vill ekki verða afæta
Sendibíll Kristins er nú kominn
aftur upp á Manhattan-eyju og hann
búinn að gefa blaðamanni meira en
klukkutíma þrátt fyrir annasaman
dag. Það er þó ekki hægt að sleppa
sendisveininum án þess að spyrja
hvað hann ætli sér að gera þegar
hann loksins kemur heim.
„Er ég ekki kominn á eftirlauna-
aldur?“ spyr Kristinn og svarar
blaðamanni að hann sé 52 ára.
„Hvort ég verð atvinnuhæfur eða
ekki verður að koma í ljós. Ég er al-
gjör öreigi en ég vil ekki verða einn af
þeim sem eru með höndina útrétta.
Það er litið illa niður á slíkt fólk sem
er kallað afætur. Það er einn félagi
minn sem segist geta sannað það að
ég sé ekki atvinnuhæfur. En ég geri
ráð fyrir að ég reyni að finna vinnu til
að byrja með. Kannski grjótmulning.
Mér leið oft vel á Selfossi en það
er búið að selja ættaróðalið. Þannig
að ekki get ég verið þar en vestur-
bærinn í Kópavogi var nú alltaf minn
staður fremur en Garðakaupstaður.
Holtagerði, skólahljómsveit Kópa-
vogs, Kársnesskóli og menntasetur
Guðmundar Hansen, þetta var mín
tilvera.“ n
„Ég er algjör öreigi
en ég vil ekki verða
einn af þeim sem eru
með höndina útrétta.
Það er litið illa niður á
slíkt fólk sem er kallað
afætur.
„Ég var einu sinni
sendur til lækn-
is en var hálfneyddur til
þess því ég er algjörlega
andvígur öllu töfluáti.
Einkennisklæðnaðurinn Kristinn gengur alltaf í jakkafötum, hvítri skyrtu, sem er oftast snjáð, og með bindi. Hann segist hafa gert það síðan á skólaárunum í Kópavogi.
Borgarbúi
Kristinn Jón
Guðmundsson
hefur síðustu
þrjá áratugi
lifað og hrærst
í stórborginni
New York. Hann
segist nú ætla
að snúa aftur til
heimalandsins
sem hann hefur
ekki séð í 29 ár.
Mynd Jón IngIBErg
JónsTEInsson
Göldrótt súpa og
gómsætur humar
Eyrarbraut 3, Stokkseyri · Sími: 483 1550
info@fjorubordid.is · www.fjorubordid.is