Alþýðublaðið - 24.12.1924, Blaðsíða 7

aLI>yðubLáðið
natn Nazareans, en Grikklr, sem
heima eiga í þessnm hluta heims-
ins, kalia hann ávalt Jesú) til
þess að yfírheyra hann sjálían.
Hann átti margra stunda tai við
hann, Hann sputði hann tram
og aftur um hlnar >hættui»gu
kenniogare, sem futiyrt var að
hann hefði boðað á bökkum
Galíleu vatnsins, en Jesú svaraði,
að hann talaði aldrei um stjórn-
mál. Honum væri ekki eins hug-
lelkinn líkamshagur mannanna
og sálarhagur mannsins. Hann
vlldi, að aiiir litu á náunga sína
eias og bræður sfná og elskuðu
aðeins einn gnð, sem værl faðir
aiira lifandi vera.
Piiatus, sem virtist hafa verið
vel kunnugur kenningum stór-
spekinga og annara grískra
heimspekinga, sýnist ekki hafa
fundið neltt afvegaleiðandi í orð-
um Jesú. Að frásögn sögumanns
míns gerði hann nýja tilraun tll
að bjarga lífi hins ástúðlega spá-
manns. Hann frestaði iffliti hans.
Á frestinum varð aimenningur
Gyðinga, sem prestarnir höfðn
spanað upp, hamstaus áf reiði.
Það hö ðn verið mörg uppþot í
Jerúsaiem á nndán þossu, og að
eins fáir rómverskir hermenn
voru nærri staddir. Rómversku
yfirvöidunum í Sesareu var skýrt
skýrt frá þvf, að Pilatus hefðl
»látið hðilfast at kenningum
Nazareans«.
Um alla borgina gengu áskor-
anaskjöi um það, að Pilatus yrði
kallaður burt, þar eð hann væri
fjandsamlegur keisaranum. t>ú
veizt, að landshöíðlngjar voTÍr
hafa strangar fyrirskipanlr um
að forðast beinar deilur við hina
erlendu þegna. Tii þess að bjarga
landinu frá innanlandrstyrjöld
fórnaði Pílatus eð lokum fanga
sfnum, Jósúa, sem tók þvf með
götugu jafnaðargeði og fyrirgaí
öllum, sem hötuðu hann. Hann
var krossfestur vlð hlátrasköll
og háð og spott Jerúsalems-
skrílsins.
Syo asgði Jósep frá, og tár
runnu ofan eftir kinnum gamla
mannslns. Ég ætfaöi að gefa
honum gullpaning, þegar ég fór,
en hann færðist undan að taka
vlð hoaum og b_ð mig að gefa
hann einhverjum, sem værl fá-
fækasi en hinti. Ég spurðl hann
Jíka dáiítið uta Pái via þiao.
Miðalda-jól.
Og ég gekk inn í næsta her-
bergi í höllinni og brá mjög kyn-
lega við, þegar ég kom inn, því
a8 herbergib kvað víð af hinum
ægilegustu öskrum, ópum og
öhljóðum.
Ég stóð við um stund, en
óhljóðunum linti ekki, og um leið
og ég gekk út, var eins og dyndu
við fallbyssuskot, en er ég var
komiun yfir þrepsköldinn, datt alt
í dúnalogn.
Fyrir framan dyrnar sat gam-
all, gráhærður gæzlumabur með
langt skegg á stól. Virtist mér
hann sofa, og mór datt í hug
Holgeir danski.
Ég vakti karlinn og spuröi hann,
hvaða ólæti það væru, sem ég
hetði heyrt í salnum, sem ég var
að koma úr. »I*að var andar
drátturinn yðar<, sagði karlinn
og rótti fram höndina eftir þjórfé.
— Pað var sennilega eina hand-
artakið, sem hann tók. Ég hólt,
ab karlinn væri að gabba mig,
Hann hafði að eing örlftlð þekt
hann. Páil sýnist hafa verið tjald-
gerðarmaður, en hætt atvinnu
sinnl til þess að boða vilja kær-
leiksrfks og miskunnsams guðs,
sem værl mjög ólíkur Jehóva
þeim, sem prestar Gyðinga eru
stöðugt að tala um. Síðar virðist
Páll hafa ferðast viða f Litlu-
Asfu og Grikklandl og sagt
þrælunum frá þvf, að þelr væru
allir börn kærleiksrfks íöður, og
hamlngja sé búin öilum bæði
fátækum og auðugum, sem hafi
ástundað að lifa grandvöru lif-
erni og verið góðir við þjáða
menn og ógæfusama.
Ég vona, að ég hafi svarað
spurnlngum þínum nægilega vel.
öll sagan kemur mér mjög sak-
lauslega fyrlr sjónir að því, er
öryggi ríkisins áhrærir, en vér
Rómverjar höfum aldrei verlð
færir um að skilja þjóðlna í þessu
landi. Mér þykir leltt, að þeir
hafa banað Páli vini þínum. Ég
vildi, að ég væri kominn heim
aítur, og ég er elns og ávalt
vlrðingarfyllst
bróðursonur þinn
Oladius Eusa.
7
og gekk frá honum, en hann
kallaði á eftir mór méð framrétt-
an lófann: ^Það er satt, sem ég
segi; það er bergmálið hans Júlí-
usar biskups<.
Petta var í gömlu biskupstaöll-
inni Wiirzburg. Hún er ein aí
fegurstu og einkennilegustu höll-
um, sem óg hefl sóð.
KarJinn fór nú að segja mór
frá því, að Július biskup, sem
höllina hefði reist, hefði látið gera
í henni einn salinn svo, að öll
hljóð, hvað veik sem þau væru,
endurómuðu veggjanna á milli
margföld. Og tal karlsins og mín
barst nú út um alla heima og
geima, og varð honum, eins og
títt er um gamalt fólk, tíðrædd-
ast um þab, sem liðið var, og
var mér þab tal einkar-geðfelt.
Sagði karlinn mór meðal annars
af litlum bæ skamt frá Wúrz-
burg, sem að væri óbreytlur með
sömu ummerkjum og um siöa-
skiftin; héti hann Rotbenburg og
lægi við Tauberfljótið. ^Éaðmarg-
borgar sig að fara þangað<, sagði
karlinn. »þór skuluð fara þangað
á jólanóttina og hlýöa á mið-
næturmessuna; vígslubiskupinn í
Wibzburg messar. Par getið þór
lifað miðaldajól.<
Ég lagði pening í lófa karlsins,
sem þá loks iokaðist.
Pað voru jól. Ég var búinn aö
gleyma því. Pegar maöur er alt
af að sendast fram og aftur, þá
er eins og maður mis3i sjónar af
almanakinu, þó að maður muni
bæði viku-daga og mánaðar. Éað
er eins og maður sitji í járnbraut-
arvagni og helgi og tilli dagar árs-
ins þjóti fram hjá glugganum eins
og stmastaurar; máður festir ekki
auga á þeim.
fetta var á Þorláksmessu. Höiti
dagsins magnaði miðaldimar upp
í huga manns.
íg veit ekki, hvað oft óg hefl
óskað þess, að ég mætti sjá, þótt
ekki væri nema leiftur af þeim
tímum — lifandi, ekki eins og
maður sór þær á kvikmyndunum
frá los Angeles eða Tempelhof,
heldur sjá þá ganga með holdi
og blóði út úr Svörtuloftum
fortíðariunar og renna sjálfur inn
í myndina.
Ég náöi mér í handtösku, fór á
járnbrautarstöðina og tók mér faii
til Rahlenburg.--------- —
Lastin staðnæmist, og ég fer