Alþýðublaðið - 24.12.1924, Blaðsíða 8

•k
■*>
úr henni; ég er kominn á áfanga-
staðinn. Járnbrautarstöðin ér eios
og allar aðrar býzkar járnbrautar-
stöðvar; óg geng út, og húsin eru
eins og hús í öllum öðrum þýz't-
um bœjum og verksmiðjustromp-
ainir teygja álkurnar upp fyrir
mænirásana. Karlskrattinn heflr
gabbað mig. Þetta er venjulegur
verksmiðjubær og þó heldur af
lakara taginu. Eg heö líklega ekki
verið nógu fljótur að láta í lófa
karls. Ég spyr lögregluþjón, hvoit
þetta só .Rothenburg. »Já, en þér
skuluð fara hérna gegnum nýja
bæinn.<
Ég geng sem leið liggur og kem
út á engi, og þá blasa við mér
borgarhlið og vígskörð.
Öll hús snúa göflum að göt-
unni; gluggar eru litlir og blý-
greyptir, en brústeinarnir eru há-
typptir og eins ervitt að ganga á
þeim og á malarkambi. Ég geng
inn á gistihús, sem heitir >í
jirnhattinum«. Það þykir mér
strax kynlegt, að fólkið sýnist
vera að búa sig til svefns, og
klukkan er þó ekki nema 6. Ég
spyr, hverju sæti, en það segist.
ætla til miðnæturmessu. Ég sé
því það ráð vænst að fara líka sjálfur
að hátta, en bið að vekja mig í
tæka tíð. — —
Klukkan um ellefu vakna ég
upp úr fasta svefni við að kallað
er fyrir utan dyrnar hjá mór:
>Lof sé Jesú Kristic, og ég ansa:
>Áð eilífu. Amenl< En svo
kveðjast kaþólskir menn á Suður-
löndum. Éegar óg kem ofan, lang-
ar mig, eins og venja er til þegar
maður er nýkominn á fætur, að
fá mór einhverja hressingu, en
þess er engínn kostur; menn fara
fastandi tii messunnar. — Mið-
aldir, hugsa ég með mór.
»Takið þór eftir klukkunni,
klukkunni á ráðbústorginu, þegar
hún slær á miðnætt,i«, kallar
vinnustúlkan á eftir mór; hún á
að gæta hússins jólanóttina. Og
allar jólanæturþjósögurnar fslenzku
fljúga mér í hug. Skyldi huldu-
maðurinn vera búinn að sækja
hana, þegar fólkið gengur frá
messu ?
Pað er komið föl á jöiðu, eg
um göturnar líður iðandi mann-
straumur í mér ókendum búning-
um Éað er fólk úr sveitunum í
kring, sem vill sækja helgar tiðir.
— Miðaldir, hugsa óg og læt
ALÞYÐUSLABlÐ
berast með straumnum ofan að
litlu, hrörlegu kirkjukríli, mosa-
vöxnu upp í þakskegg.
Kirkjan liggur utan í vígis-
vegginn, og eru vígsköið á báðar
hcndur, og vantar ekki nema
brynjaða menn með boga og
hakabyssur, svo að myndin sé
þar fullgerö.
Ég berst með straumnum inn
utn kirkjudyrnar, og gömul kona,
sem á undan mór gengur, dýfir
flngrunum í vatnssteininn og rótt-
ir mér vatnið á gómum sfnum.
Altarið er útskorið hið efra og
neðra; á opnum væogjunum er öðr-
um megin engillinn Gabríel á tali
við Mariu mey, og út um gluggann
á stofunni sést landslag, sem er
alt rammvitlaust dregið npp, en
á hinum vængnum er mynd af
þrenningunni og andlitin eru eins
og þau sóu sofandi, en klæðin eru
í hinum skrautlegustu fellingum.
Alt logar altarið í Jjósum, og fyrir
framan það eru tveir djáknar að
koma fyrir hástóli biskups, en úti
í horni stendur kórdrengur og
hringsnýr glóðarkeri í ákafa, en
fólkið ýmist heilsast eða biðst
fyrir. Nú taka kirkjuklukkurnar
að hringja. Það á að gera próses-
síu á móti biskupi Fjórir djáknar
bera fram baldikin, og klerkalýður
mikill gengur út úr kirkjunni og
er borið krossmaik fyrir. Fyigir
þeim allur söfnuðurinn. Fegar
komið er fyrir hús biskups, nemur
hópurinn staðar og biskup gengur
út. Hann er með mítur, rauða
kórkópu með stungnum myndum
f bak og fyrir og bagal í hendi.
Hann er stór maður og þrekinn
og mjög við ár. Fólkið krýpur
niður, meðan biskup gengur fram
hjá, og er borið yfir honum bal-
dikinið. Ég geng aftarlega í hópn-
um og só alt af glitta í rauðu
kápuna á biskupi; hún er blóðrauð,
eldrauð, lifrauð, og alt í einu
dettur mór í hug gamla rauða
kórkápau, sem hangir í þjóðmenja-
safninu okkar heima í Reykjavík,
kápa Jóns biskups Arasonar, bless
áðrar minningar. —
Og alt í einu er Rothenburg og
Wuizburgarbiskupinn a't á bákog
burt, og ég bó, að Það er hans
herradómur, Jón með guðs þolin-
mæði biskup á Hólum og admini-
strator alls Skálholtsbiskupadæmis,
sem er að ganga til heilagra tiða
í dómkirkju sinni á Hólumnorður,
skiýddur kápunni rauðu. Og mynd-
in skýrist. Söfnuðurinn syngur
grallaralagið gamla:
In dulci jubilo
Binget und seid froh.
c • •
In dulci jubilo
glaðir syngjum sö,
liggur ósk vors hjarta
in praecæpio,
skín sem sólin bjarta
matris in grernio
alpha es et ó. — —
Þetta eru miðaldirnar lifandi.
Gamli grallarasöngurinn með fer-
strendu nótunum á fjórum strengj-
um, stuðla- og rím-skakkur, en
einfaldur eins og barnshjartað, sem
eitt getur lifað jólin, hátíð heið-
inna og kristlnna. Og miðaldirnar,
firtar ryki iiðandi dags, skínandi
fagrar i móðu fjarlægðarinnar,
hljóma af þessum söng, og hann
ómar af vörum fólksins, þangað
til brag- og bagna-smiðir nútím-
ans, með bragreglur í annari
hendinni og andleysi í hjartanu,
smíða hann upp, gara hann sléttan
og feldan, gera hann eins og ný-
strokið hálslín og setja inn í
skrautbundna sálmabók, sem gefia
er barni á fermingardegi, og þar
kefur hann í sand hins almenna
velsæmis. — —
Alt í einu slær klukkan á
ráðhústorginu og tveir hlerar á
ráðhúsvegguum opnast. Á ððrum
glugganum sést mynd af Tilly,
hershöfðíngja úr þrjátiu ára stnð
inu, en hinutn megin sést borgar-
stjóri Rothenburgs vera að bjarga
bænum undan ránshöndum her-
sveita Tiilys, með þvi að drekka
f einum teig sex marka glas af
rínarvíni, En biskup Jón er aftur
genginn inn í Svörtuloft fortíðar-
innar, og biskupinn af Wúrzburg
heldur leiðar sinnar t'l kirkju Jó-
hannesarriddaranna og fólkið syngur
Ia dulci jubiló.
Ouðlrandur Jónsson.
Erindi úp nVöggukvœðií'
(Eftir séra Einar Sigurðsson, f. 1539.J
Fjármenn hrepptu fögnuð þann,
þeir fundu bæði guð og mann;
i lágan stall var lagður hann,
þótt lausnari heimsins væri;
með visnasöng ég vögguna þina hrærf,