Skagfirðingabók - 01.01.2005, Blaðsíða 59

INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON RITHÖFUNDUR
líf, 1979). í þessu riti var birtur
ritdómur um bókina skömmu eft-
ir að hún kom út. Þar var ekki
vikið orði að fyrirmynd höfundar,
sakamálinu frá 1939, en borið
maklegt lof á söguna sjálfa. Hún
sé „hnökraminnsta verk Indriða
G. Þorsteinssonar. Höfundurinn
er í meiri fjarlægð frá persónunum
en áður. Hann gerir meiri kröfur
til lesendanna. Samúð hans með
sögufólkinu er greinileg og stund-
um bregður fyrir notalegri kímni.
Oll vinnubrögð höfundar bera
vott um ögun og frábæra vandvirkni....“ (Aðalgeir Kristjáns-
son: Ritdómur um Þjóf í paradís, Skagfirðingabók 2, 1967, 184)
Sagan hlaut þannig einkar lofsamlega dóma og ærna athygli,
var lögð fram af Islands hálfu til bókmenntaverðlauna Norð-
urlandaráðs. Árin líða. Svo gerðist það árið 1975 að Ríkisút-
varpið bað Indriða að lesa hana í útvarp sem framhaldssögu,
og má upplýsa hér að höfundur þessarar greinar átti frum-
kvæði að því sem settur dagskrárstjóri á þeim tíma. Þá brá svo
við að ættingjar þess manns sem talinn er fyrirmynd aðalper-
sónunnar kröfðust lögbanns á lesturinn. Var nú að nýju dregin
athygli að sögunni svo um munaði, en einkum í sambandi við
sakamálið á þórða áratugnum. Voru skrifaðar blaðagreinar þar
sem lögbanninu var andmælt, en einn greinarhöfundur að
minnsta kosti studdi lögbannskröfuna eindregið, hallmælti
sögunni á siðferðilegum forsendum og taldi óhæfu að meiða
fjölskyldu brotamannsins með lestrinum. Þetta var gamall
sveitungi mannsins, Helgi Hálfdanarson. Lögbannsmálið gekk
til dómstóla. I héraði var lögbanninu hrundið og þá niður-
Stöðu staðfesti hæstiréttur 1979. Var sú niðurstaða að vonum.
Engu að síður skoruðu ýmsir á útvarpsráð að ákveða, af tillits-
57