Hjúkrunarkvennablaðið - 01.02.1935, Side 6

h júkrunarkorm.
Hinir lötu einstaklingar finnast engu
síður á meðal hjúkrunarkvennastéttarinnar
en annara stétta. Af þessu mundi margur
halda að óvenju margar latar manneskjur
væru til í heiminum, og það er svo, en það
sýnist nú varla vera rétt að taka hjúkrun-
arkonurnar sem dæmi upp á leti. En þetta
er grein um hjúkrunarkonur. Vanalega kemur
eðli hinnar lötu hjúkrunarkonu ekki í bága
við hennar daglegu störf, líklega vegna
þess að hún veit að þau verða að gerast.
Það verður að þvo og búa um sjúklinginn,
svo hún gerir það, þessu lík skyldustörf
gefa lítið tækifæri til að forðast vinnu.
Það er í hinum smærri verkum, sem eðlis-
far hennar sýnir sig. T.d. sjúklingurinn
er búinn úr vatnsglasi sínu kl. 10,3o f.h.
hjúkrunarkonan er vön að fylla það um há-
degið, hún lætur sem hún sjái ekki glasið,
kemur sér hjá þv£ að fylla það, ef hún get
ur, nema sjúklingurinn kvarti og biðji um
vatn. Þetta er í sjálfu sér lítilfjörlegt,
en það er merkilegt, hve margar hjúkrunar-
konur reyna að komast hjá því að fylla
vatnsglös sjúklinganna.
Margar hjúkrunarkonur líta á blóm sjúkl-
inganna sem plágu, er á þeim hvílir. Af-
skorin blóm þurfa dálitla daglega umhyggju
til þess að geta lifað, og útheimtir þetta
aiikavinnu. Margar hjúkrunarkonur henda
blómunum þegar þau byrja að fölna, til þess
að losna við þau, í stað þess að tína þau
visnuðu burt, og afsaka sig með því, að
þau séu að deyja. Blóm, þó þau auki á
erfiði hjúkrunarkvennanna, eru sjúklingun-
um til ánægju og tilbreytingar. Og þegar á
allt er litið, á ekki f^rsta hugsun hverr-
ar hjúkrunarkonu að vera það, að gera allt,
sem glatt getur sjúklinginn. Lata hjúkr-
unarkonan gleymir þessu, það er margt smá-
vægilegt, sem eykur þægindi sjúklings, sem
hún stöðugt kemur sér hjá að gera.
Eg veit enga úrlausn á þessu aðra, en
vaxandi ábyrgðar-tilfinningu, sem myndast
hjá hjúkrunarkonunni við stöðuga endur-
tekningu á skyldustörfum hennar, eða stöð-
ugt og nákvæmt eftirlit. Stöðugt eftirlit
er óþarft þegar samviskusöm hjúkrunarkona
á í hlut, það er henni ógeðfelt og það er
ekki kurteist gagnvart henni að fara eins
að við hana og við þá hjúkrunarkonu, sem
vanrækir verk sín. En aftur á móti, er það,
það eina, sem bætt getur úr framferði hinn-
ar ábyrgðarlausu og lötu hjúkrunarkonu.
Léttúðuga hjúkrunarkonan, hin þriðja og
síðasta, sem er sjúklingnum til skapraunar,
er oft viðfeldin stúlka, og hennar höfuð-
galli er, að hún óafvitandi vanrækir skyldu-
störf sín, hún er hjúkrunarkona aðeins af
því, að hún heldur að það hjálpi sér til
að giftast. Hana dreymir um að giftast lækn-
ir eða ríkum sjúkling, hún hefir höfuðið
fult af tunglsljósi, rósum og brúðkaups-
klukknahljóm. Meðan hún skilur ekki eftir
alt of margt af því, sem hún á að gera, er
hún vel liðin af sjúklingunum og jafnvel
uppörfuð af þeim. Hér er aðeins ein úr-
lausn,-hjónabandið. dskandi að það komi
sem fyrst.
Hamingjusamur er sá sjúklingur, er fær
að njóta hinnar skynsömu og fullkomnu
hjúkrunarkonu. úvarp hennar, þegar hún kem-
ur inn til sjúklingsins fyrst á morgnana,
kemur honum í gott skap. (Hún byrjar ekki
dagin á því að spyrja hann hvernig honum
líði). Með æfðum handtökum byrjar hún dags-
verkin, hún þarf ekki að spyrja hvort hann
noti tannvatnið nú eða eftir morgunmatin,
hún veit hvað honum líkar best. Sjúklingur-
inn er þveginn, það er búið um rúmið, það
er skift um vatn í glasinu hans, og bókin
hans og ritföngin eru lögð þar sem hann
nær þeim. Allt er þetta gert hæglátlega án
alls óþarfa umstangs. Þvílíkur munur á
vinnubrögðum hinnar fullkomnu hjúkrunar-
konu, eða viðleitni hinnar ófullkomnu.
1 staðin fyrir að koma sér hjá smærri
verkum, virðist hún leita eftir þeim.
Rósirnar, sem voru vel lifandi í gær, drjúpa
höfði £ dag, hálf visnar. Sjúklingnum finnst
að réttast væri að fleygja þeim, brosandi
mótmælir hún þv£, hún veit hvað rósirnar
þurfa, og fer með þær burtu, en kemur með
þær aftur eftir nokkurn t£ma, eins fagrar
og þær væru ný afskornar.
Sjúklingurinn byltir sér órólega á kodd-
unum, þó þeir séu f vanalegum skorðum.
Fer ekki vel um hann. Hjúkrunarkonan er
viss um, að hún getur lagað koddana betur,
hún hristir einn og sléttir úr öðrum, og
um leið og sjúklingurinn hallar sér út af
fer allt vel.
Um leið og hjúkrunarkonan er að fara út
úr herberginu, spyr hún sjúklinginn hvort
hann viti að Eddy Cantor verði £ útvarpinu