Hjúkrunarkvennablaðið - 01.12.1942, Blaðsíða 3

2.-4. tbl. 1942.
XVIII. arg.
Útgefandi: F. í. H.
Ritstjóri: Jakobina Magnúsdóttir.
Afgrciðsluk.: Guðríður Jónsdóttir.
Auglýsingast.: Elísabet GuSjohnsen.
Form. F.Í.H.: Frú SigríSur Eiriksdóttir.
Adr.: Ásvallagötu 79, Reykjavik.
Sími 1900.
Gjaldk.: Frk. Bjarney Samúelsdóttir,
Adr.: Póstbússtrœti 17, Reykjavík.
Vilmundur Jónsson landlæknir:
Nokkur framtíðarmál hjúkrunarkvenna.
fslenzkar hjúkrunarkonur eiga ekki yf-
ir að líta langán starfsdag. En þeim lief-
ir unnizt vel á ekki lengra tímabili. Þær
liafa á einum eða tvejmur áratugum gert
sig að viðurkenndri og vel metinni stélt
i þjóðfélaginu og svo ómissandi, að þeim,
sem ungir eru og uppvaxandi, þykir æði
torskilið, hvernig foreldrar þeirra fóru
að því að bjargast af að öllu leyti án
hennar. Jafnframt því að ávinna sér
þessa viðurkenningu, hefir hjúkrunar-
kvennastéttin séð stundlegum hag sínum
næsta vel borgið. Hún hefir verið öflug-
lega skipulögð frá upphafi og beitt sam-
tökum sinum með auðfengnum atbeina
ríkisvaldsins hæði við það að tryggja
stéttinni viðhlítandi menntun ásamt sam-
svarandi sérréttindum og húa Iienni við-
unandi kjör, eftir því sem gerist hér á
landi.
Þessi ferill hjúkrunarkvennastéttar-
innar er ævintýri likastur, þegar hann
er borinn sainan við það, sem ýmsar aðr-
ar stéttir hafa orðið að þola og þrauka
lil að ná svipaðri aðstöðu i þjóðfélaginu.
Læknastéttina íslenzku tók það þannig að
minnsta kosti hálfa aðra öld, og liinni
sérmenntuðu, nærri tveggja alda gömlu
ljósmæðrastétt hefir naumast enzt allur
aldurinn lil þess. Hjúkrunarkvennastétt-
in hefir hér notið þess að vera síðust á
ferð, siglandi í kjölfar annarra stétta, er
leiðina höfðu gert liltölulega greiða. Hún
hefir og átt viðskipti við ólíkt skilnings-
gleggri, betur vitandi og' betur megandi
tíma en hinar, sem á undan fóru, auk
þess sem luin hefir stuðzt við fullmótað-
ar hjúkrunarkvennastéttir nágranna-
landanna, og er hér þó engan veginn gert
lítið úr sérstökum verðleikum hennar
sjálfrar.
En þetta hraðbyri og eftirlæti er stétt-
inni hvergi nærri fengur einn. Ætla má,
að jafnungri stétt sé einmitt nokkur hætta
búin af því að hafa svo fyrirhafnarlitið
og þrautalaust orðið að virðulegri og til-
tölulega vel settri og öruggri atvinnustétt
í landinu, og því heldur sem hjúkrunar-
stétt mun að ýmsu levti henta það stétta
verst að stunda slörf sín i atvinnuskvni
eingöngu. Trúa mætti, að allrar aðgæzlu
væri þörf, ef þessarar hættu ætti ekki að
sjá meira eða minna stað, þegar úr lest-
inni heltast hinar elztu hjúkrunarkonur
vorar, sem í stéttina völdust óneitanlega
fyrst og fremst af áhuga á starfanum,
sjáandi til erfiðra vinnuskilyrða, vafa-
sams frama og lítilla launa, þó að sæmi-