Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1960, Síða 20

18
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS
Raddir hjúkrunarnema
Félag íslenzkra
h j úkrunark venna
fertugt
Þ. 19. nóv. s.l. átti Félag ísl. hjúkrunar-
kvenna 40 ára afmæli og var þess minnzt
með hófi í Sjálfstæðishúsinu tveim dögum
síðar. Þátttakendur í hófinu voru á þriðja
hundrað manns, sem virtust skemmta sér
hið bezta.
Vegna þeirra sem ekki „voru með“ vil
ég lýsa þessari veizlugleði að nokkru leyti.
Sezt var að sameiginlegu borðhaldi kl.
19,30. Undir borðum var mælt fyrir minni
frú Sigríðar Eiríksdóttur, sem verið hef-
ur formaður félagsins með heiðri og sóma
í 35 ár, en þvínæst talaði afmælisbarnið
og Ásrún Sigurjónsdóttir las upp frum-
samið ljóð. Þá var sunginn borðsálmur,
og söng forsöngvarinn, Sigríður Guð-
mundsdóttir hjúkrunarkona, fyrri hluta
hverrar vísu, en síðan tóku aðrir undir
og sungu viðlagið. — Mun sálmurinn í
heild birtur hér í blaðinu. — Þá voru
lesin upp heillaskeyti, sem borizt höfðu
víðs vegar að, en að því loknu voru borð
tekin upp og dans stiginn til kl. 3 um
nóttina. Það er að segja, dansað var milli
þess sem skemmtiatriðin fóru fram, en
þau voru þessi: Sigríður Guðmundsdóttir
og Hulda Emils sungu tvísöng, Bessi
Bjamason, Steindór Hjörleifsson og Knút-
ur Magnússon sýndu leikþátt og Jón Val-
geir og Edda Scheving spánska dansa.
Allt vakti þetta gleði og hrifningu og
var það mál manna, að afmælishófið hefði
farið fram með prýði. M. J.
Læknirinn kemur þangað sem sólin kemur ekki.
Lifðu lífinu. Hugsaðu aldrei að ástæðulausu
um sjúkdóm. Hugsaðu mikið um aðra, minnst
um sjálfan þig.
ÍHreJna Björnsdóttir
Elísabet Pálsdóttir
Gunnur Sœmundsdóttir
Ég seilist eftir vekjaraklukkunni og stöðva
hana. Klukkan er sjö og ég hugsa ekki lengra
en það á því augnabliki, hversu yndislegt væri
að sofa lengur, aðeins eina mínútu, tvær mínútur,
fimm mínútur væri alveg dýrðlegur tími. Hversu
hræðilega andstyggilegar eru ekki vekjaraklukk-
ur klukkan sjö að morgni, ég tala nú ekki um
í svartasta skammdeginu. Þar sem ég ligg milli
svefns og vöku, heyri ég, að klukkur taka að
hringja í þöglu húsinu. Ég skreiðist fram úr,
hvílíkt heljarátak, sem þarf til þess.
Augnabliki síðar er það gleymt, hve gott það
er að sofa og vont að vakna. Dagurinn, með sitt
amstur og strit, er kominn og er á sinn hátt
eins miskunnarlaus og vekjaraklukkan og til við-
bótar öllu venjulegu og hversdagslegu, sem vinn-
unni viðkemur, þá er ég, þennan drottins dag,
á mér ókunnri deild. Það, sem ég óttast mest á
hverri nýrri deild, er geðvont fólk. Ég set mig
í kuðung til að vera viðbúin öllu illu, en það hefur
oftast reynzt óþarfa fyrirhyggja, svo fór og í
þetta sinn.
Það er vissum erfiðleikum háð að vera ókunn-
ugur, og ég er með þeim ósköpum gerð, að þar
sem ég er ókunnug, rek ég mig á allt og alla.
Tærnar á mér verða harðast úti, því að alls staðar
er eitthvað fyrir þeim. Vatnið úr krönunum spýt-
ist í allar áttir, þegar ég skrúfa frá þeim, eða
ég toga ef til vill langan tíma í skáphurðir, sem
eru negldar aftur. Suðupottarnir krefjast sér-
stakrar athygli og umhugsunar, því að niður-
soðnar sprautur og angan af steiktum gúmmí-
slöngum eiga litlum vinsældum að fagna.
Er inn á sjúkrastofu kemur, finn ég sjúkling-
ana horfa á mig spurnaraugum, það er eins og
þeir spyrji, „hvernig ertu“? Minnimáttarkenndin,
hinn svarni óvinur minn og margra annarra,
hyggst nú þjarma að mér. Með sjálfri mér end-
urtek ég spurninguna, „hvernig ertu“? Ég fæ
ekkert svar. Speglarnir, sem ég er að fægja, svara
að vísu fyrir sig, e.i það er ekki þeirra svar,
sem ég þarfnast mest. Ég rökræði við sjálfa mig.
„Sjáðu til, fyrst er að vilja, svo að geta“. Síðan
kemur spumingin. Hversu hæfar erum við til
okkar starfa? Sjúklingarnir svara fyrir sig þeirri
spumingu, ekki með orðum, heldur með fasi sínu