Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1968, Blaðsíða 15

evu hæfír til að ,,hafa vakandi
auga á hverju því, er miðar til
eflingar almennrar heilbrigði
héraðsbúa, og gera sér far um
að leiðbeina þeim um allt þar að
lútandi,“ eins og segir í erindis-
bréfi héraðslækna.
Öngþveiti í skipulagi heil-
brigðismála þjóðarinnar væri
líka minna ef héraðslæknar
væru almennt betur þjálfaðir í
að skipuleggja og leiðbeina ekki
síður en að lækna einstaklinga,
sem til þeirra leita með mein
sín.
Engu fremur útskrifast í
dag beint frá Hjúkrunarskóla
Islands hjúkrunarkonur, sem
hæfar eru til starfa á vettvangi
heilsuverndar.Til slíks þarfnast
þær framhaldsnáms. — Banda-
ríkjamenn hafa markað þá
stefnu að í framtíðinni skuli all-
ir hjúkrunarnemar öðlast byrj-
unarstarfs undirstöðu í heilsu-
vernd innan grunnnámsins. —
Bandaríkjamenn steina líka að
því um leið að allir hjúkrunar-
nemar nái Bachelors gráðu að
grunnnámi loknu. Norðurlöndin
hafa ekki tekið þessa stefnu enn
sem komið er, hvað sem verður.
Eitt er víst að mikið vantar á
að unnt sé að mennta íslenzkar
hjúkrunarkonur til sjálfstæðra
heilsuverndarstai'fa hér heima,
og ef við æskjum slíks er vissu-
lega tímabært að gera eitthvað
til að svo geti orðið einhvern-
tímann, eitthvað annað en að
senda reynslulaust fólk leið-
sagnarlaust út í strjálbýl héruð
í þeirri von að það læri eitthvað
af reynslunni þar. Það, að ráða
æ fleiri og fleiri hjúkrunarkon-
ur án sérnáms í heilsuvernd til
starfa í þéttbýli sem skólahjúkr-
unai’konur, að mæðravernd og
barnaeftirliti o.s.frv. og flokka
þær undir sama heiti og sér-
menntaðar manneskj ur í þessum
greinum, kann vart góðri lukku
að stýra. Raunar er slíkt ekkert
annað en þjónustusvik við allan
almenning, sem vissulega vill
ekki að smjörlíki sé selt sem
smjör á búðarborðinu.þótthvort
tveggja sé gott til síns brúks. Ef
við ekki höfum ráð á að borða
smjör, látum við smjörlíki duga.
Ef við ekki getum útvegað næg-
an fjölda sérmenntaðra héraðs-
lækna og heilsuverndarhj úkr-
unarkvenna (í héruð og víðar)
til að mæta kröfum tímans,
verðum við að láta okkur nægja
lélegri þjónustu. Slíka þjónustu
höfum við hins vegar engan rétt
á að nefna sama nafni og þá
sem betri er og ef málið skortir
réttnefni, verður að finna upp
nýyrði, sem ekki valda mistúlk-
un og blekkingu.
I lok erindis Auðar Angan-
týsdóttur segir hún: „En það,
sem mestu máli skiptir er, að
ég tel að héraðshjúkrunarkomir
með staðgóða undirbúnings-
menntun geti starfað í dreifbýl-
inu, þar sem langt er til lækna.“
Að ráðstefnunni lokinni kom
fyrirsögn í einu dagblaðanna
eitthvað þessu lík: „Leysa hér-
aðshjúkrunarkonur úr lækna-
skorti dreifbýlisins?“ Þessi um-
mæli gefa tilefni til að vara ein-
dregið við að hlú að þeirri hug-
mynd meðal almennings að for-
svaranlegt sé í þjóðfélagi, sem
ekki telur sig vanþróað, að
hjúkrunarkonur, þótt sæmilega
menntaðar séu, taki að sér
ábyrgð læknisþjónustu nema í
algjöru neyðarástandi. Staða
héraðshj úkrunarkvenna f ram-
tíðarinnar þarf að verða í nánu
samstarfi við læknisþjónustuna
og eðlilega hljóta þær að hafa
mikilsverðu hlutverki að gegna
innan væntanlegra heilzugæzlu-
stöðva um land allt.
Öllum íslendingum ber saman
um að erfiðleikar séu varðandi
fjárhagþjóðarbúsins sem stend-
ur, en þar sem vilji er fyrir
hendi finnast oft ráð.Telji þjóð-
in átaksins vert að bæta mennt-
unarskilyrði með umbótum hér
heima eða með því að senda
námsmenn til erlendra skóla í
ríkára mæli, þá verður fólk bara
að reykja minna, drekka minna
áfengi, fara færri skemmtireis-
ur, kaupa sjaldnar ný föt,
byggja hóflegri vistarverur,
fara betur með bílana sína og
kaupa ekki þá stærstu og dýr-
ustu ef minni duga o.s.frv.,
o.s.frv. Ekki hvað sízt ríður á
að skipuleggja námið sjálft og
kennsluna af samvizkusemi og
framsýni og af lifandi áhuga
fyrir velferð heildarinnar.
Laus stada.
Hjúkrunarkonu vantar þegar í stað að sjúkrahúsi
Patreksfjarðar. Laun samkvæmt launakerfi ríkisins. Upp-
lýsingar gefur sýsluskrifstofan Patreksfirði.
Sýslumaður Barðastrandarsýslu.
TÍMAIíIT hjúkrunahfélags íslands 91