Smávegis - 01.01.1872, Blaðsíða 3

— 3 —
9.
En heinia var frost og svo ftilt og svo kalt,
að i'áir slíkt af bera inundu;
og heiiuafólkið var liáttað allt
og hraut fyrir all-langri stundu.
10.
Tungl skein í heiði’ yfir hauður og gljá,
svo hvergi bar nokkurn á skugga';
út því uiig langaði’ að svipast og sjá,
jeg setti mig því út við glugga.
11.
En hjclað var glerið. og hver mundi þá
geta liorft gegn uni islagðar niður?
Með hnífsoddi rissaði’ eg niðurnar á
og reit þar á nafn niinnar brúður.
12.
Ei skeytti’ cg kuldanum ögn eða hót,
jeg ætlaði’ á fótuni að þreyja;
jeg hugrauna vonaði hrátt að lá bót,
jeg brátt mundi’ af örvænting deyja.
13.
Af hugraun i œskunni hitnar vort blóð,
er hjartað er nærri því brostið;
en allbeit iná vcra sú ástabáls-glóð,
sem ei sigrar tólf gráða frostið.
14.
Til hvílu jeg lagðist því liarmsjúkur þá,
en lijet mig að skjóta með degi;
en enn þá jeg lifi, sem allir menn sjá,
— af því jeg gjörði það eigi.
15.
Draumlaust til næsta dags sœtt af jeg svaf,
í suðri skein röðull um blíðir;
liádegi fyrst þegar hallaði af
af hending jeg vaknaði' um síðir.