Smávegis - 01.01.1872, Blaðsíða 4

— 4—
Ifí.
Jeg vaknaði við |>að. hvað hátt að jcg hraut,
og mitt hjarta var ails ejgi hrostið.
oii ástin moö v'iimiuui öll var á hraut
og alþýtt af. glugganuut frostið.
17.
Einatt það síðan jog íhugað fæ.
hví haíi’ ástin svo brátt úr mjor farið;
og það _ sauia hjá injor vorður ofan á æ,
að í Astu var sárlltið varið-
18.
Jeg kyssti’ hana’ að visu. En þvl leyfði’ hún það?
Og því varö hún optir á hissa?
J*vi roirldist Iiúh þá ekki þogar i stað,
þogar jeg vjidi’ hana kyssa?
19.
það þoldi’ hún nýcr brosandi’; og það hohi jcg ldárt,
að þolað mjer hefði hún tleira.
En á eptir hún reiddist og sveiaði sárt,
— er hún sá, að jeg vildi’ ekkert meira!
«
* «
20.
Úti’ er ,nú sagan og úti’ eru Ijóð;
um Astu jeg kveð ekki fleira.
En, hve nær þaö skeði. ef skatna spyr þjóð,
— það skeði, ef viljið þið heyra:
21.
þá kcrlingar misstu sitt höftiðhár,
en hundarnir drápust úr fári;
það skeði i fyrra, það skeði í ár
og það skeður, ef til vill, að ári.
Jón Ólafsson.
o