Morgunblaðið - 21.04.2017, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. APRÍL 2017
✝ Svava Jóns-dóttir fæddist
á Litla-Hálsi í
Grafningi 2. nóv-
ember 1932. Hún
lést á heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 9. apríl
2017.
Árið 1937 flutti
fjölskyldan að Úlf-
ljótsvatni í sömu
sveit og síðan að
Nesjavöllum vorið 1937, þar
sem foreldrar hennar bjuggu í
tugi ára og fjölskyldan á rætur
enn. Foreldrar Svövu voru
Guðbjörg Guðsteinsdóttir hús-
freyja, f. 20. maí 1909, d. 5.
ágúst 2001, og Jón Matthías
Sigurðsson bóndi, f. 26. júlí
1909, d. 5. mars 1976. Systkini
Svövu eru: Axel, f. 1930, d.
vistum. Þau eignuðust fjögur
börn: 1) Grétu, f. 1959, 2) Guð-
björgu, f. 1960, 3) Sigurður, f.
1964, og 4) Sævar, f. 1968. Fjöl-
skylda Svövu er því fjölmenn
og barnabörnin 17 sem og
barnabarnabörnin. Fjölskyldan
bjó í allmörg ár í Grenivík það-
an sem Sævar stundaði útgerð,
síðan á Akureyri og í Grinda-
vík, en síðustu æviárin bjó
Svava að Nesvöllum í Reykja-
nesbæ. Svava ólst upp á tímum
mikilla breytinga í þjóðfélaginu
varðandi samgöngur, vélvæð-
ingu og fl. Hún stundaði hefð-
bundna skólagöngu þess tíma
og sótti síðan námskeið vegna
vinnu sinnar síðar á lífsleiðinni.
Svava vann við ýmis störf
fyrstu starfsárin og síðan við
iðnverk á Akureyri, verslun í
Grindavík ásamt því að halda
myndarlegt heimili.
Útför Svövu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 21. apríl
2017, klukkan 13.
2010, Erla, f. 1940,
Sigurður, f. 1943,
Grétar, f. 1945, d.
1959, Hrefna, f.
1947, Ómar, f.
1950, og Birna
1953. Árið 1952
giftist Svava Guð-
mundi Ragnari Ög-
mundssyni, véla-
manni/vélstjóra
frá Kaldárhöfða í
Grímsnesi, f. 7.
janúar 1917, hann lést af slys-
förum við Ljósafossvirkjun 23.
desember 1952. Þau eignuðust
tvö börn: 1) Elísabet, f. 1951,
og 2) Guðmund Ragnar, f.
1952. Árið 1958 giftist Svava
Sævari Sigurðssyni, f. 28. apríl
1938, útgerðarmanni og skip-
stjóra frá Borgarhóli í Grýtu-
bakkahreppi, þau slitu sam-
Elsku mamma mín, nú er
horfinn stór partur úr mínu lífi
þú varst mér svo dýrmæt og
mér fannst að þú ættir alltaf að
vera hjá okkur. Ég er þakklát
fyrir þennan tíma sem mér var
gefin með þér. Það var svo
gaman að koma til þín. Ég
hringdi alltaf áður til að vita
hvort þú værir heima og sagði
„ekki vera að hafa neitt fyrir
okkur ég ætla aðeins að kíkja“.
Svo þegar ég kom þá mætti
manni lummulyktin langt
frammi á gangi og búið að
dekka upp borð. Henni fannst
þetta ekki vera merkilegt og
afsakaði sig hvað þetta væri
ómerkilegt, henni fannst mað-
ur ekki borða neitt þó maður
væri búinn að raða í sig, þetta
hefur fylgt elsku mömmu minni
gegnum tíðina, að borðin svign-
uðu undan kræsingum.
Mamma var mjög mikill
dýravinur. Hundurinn minn,
Simbi, elskaði að heimsækja
mömmu ef ég sagði heimsókn
við Simba minn vissi hann al-
veg hvað það þýddi og lifnaði
allur við og tók strauið á hurð-
ina hjá mömmu og beint í dall-
inn sem beið kúfullur með lifr-
arpylsunni eins og alltaf. Þú
hugsaðir alltaf fyrst um aðra
og settir þig í síðasta sæti jafn-
vel frammi á síðustu stundu
þegar ég var að gefa þér að
borða þar sem þú varst sem
veikust, þá kom veikri röddu:
„En þú, elskan mín, ert þú búin
að borða?“ Alltaf söm við sig,
þessi elska. Maður fékk að
heyra margar sögurnar þegar
ég kom til þín og ég tók eftir því
hvað þú ljómaðir þegar þú
varst að segja sögur frá Nesja-
völlum sem voru ófáar og
skemmtilegar.
Ég gæti skrifað endalaust
um þig, elsku mamma mín, og
er búin að fella nokkur tár í
leiðinni, síðustu dagarnir voru
erfiðir, að sitja dag og nótt hjá
þér og geta ekkert gert nema
halda í hönd þína og hvísla fal-
leg orð í eyra þér, hvað ég elsk-
aði þig mikið, hvað ég væri
heppin að eiga þig sem móður
og það væri í lagi að sleppa tak-
inu og fara að sofa. Ég hugga
mig við það að vita að þú ert
komin á góðan stað þar sem þú
finnur ekkert til og ert hjá þínu
fólki og færð að sofa hjá
mömmu þinni, þið eigið eftir að
bralla mikið saman, amma með
pönnuköku-pönnuna og þú að
baka lummur. Elsku mamma
mín, ég mun hlýja mér á góðu
minningunum sem ég geymi í
hjarta mér á erfiðum tímum.
Ég er svo þakklát fyrir þig,
elsku mamma mín, þú varst
gullmolinn í mínu lífi og verður
um ókomna tíð, góða nótt,
elsku mamma mín, megi englar
Guðs vaka yfir þér.
Þín dóttir
Guðbjörg.
Elsku mamma, ég kveð þig
með þessu fallega ljóði. Takk
fyrir samfylgdina og hvíldu í
friði.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þín dóttir,
Gréta.
Elsku amma mín.
Ég þakka þér af öllu hjarta
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig og gef þér mitt hlýjasta
faðmlag, elsku amma.
Ég bið góðan Guð og englana
að umvefja þig innri ró og friði,
þú verður alltaf í hjarta mínu,
elsku engillinn minn og minning-
in um þig lifir.
Þín
Kolbrún.
Elsku langamma.
Við eigum eftir að sakna þess
að geta ekki lengur komið í
heimsókn til þín og fengið ný-
bakaðar lummur. Þú bakaðir
bestu lummur í heimi og við ætl-
um að segja Hrafnhildi Freyju
og Ingu Dóru frá þér þegar þær
verða eldri. Söknum þín, amma.
Góða nótt, sofðu rótt.
Þú varst okkur, amma, svo undur góð
og eftirlést okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka, amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig, elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu, góði guð,
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Hákon Marteinn, Friðrika
Ragna, Hrafnhildur Freyja
og Inga Dóra.
Elsku amma.
Það er erfitt að kveðja mann-
eskju sem hefur verið til staðar
fyrir mann alla ævina. Þú hefur
alla tíð verið órjúfanlegur hluti
af tilveru okkar. Fastur punktur
sem maður tók stundum sem
sjálfsögðum hlut og það er sárt
að hugsa sér heiminn án þín.
Við systur höfum eytt ófáum
stundunum með þér og yljum
okkur við góðar minningar.
Margar tengjast eldhúsinu
enda varstu fyrirmynd margra
þegar kom að eldhússtörfum.
Þú varst húsmóðir af gamla
skólanum. Tókst fagnandi á
móti þeim sem komu í heim-
sókn og þá var ekkert til spar-
að. Þú passaðir upp á að enginn
færi svangur frá þér og varst
alveg ómöguleg ef maður þáði
ekkert. Enda lærðum við
snemma að fara ekki saddar í
heimsókn til þín.
Pönnukökur og lummur,
enginn náði að gera eins góða
brauðtertu og þú! Eggjasúpa
og sætsúpa með rjóma, mar-
engstertur og við gætum talið
upp endalaust. Þegar við vorum
unglingar vissir þú vel hvað
unglingunum fannst gott og við
nutum þess svo sannarlega
þegar þú dekraðir við okkur.
Örbylgjufranskar og samloka í
grillið, frændsystkini okkar
vita hvað við erum að tala um.
Þegar við vorum að alast upp
var oft erill á heimilinu hjá þér og
afa, þú í fullri vinnu og heimilið
oftar en ekki fullt af börnum. Við
slíkar aðstæður fara heimili oft á
öfugan enda en það var svo sann-
arlega ekki tilfellið á þínu heimili.
Þú varst alltaf með tuskuna á
lofti! Ef þú varst ekki með tusk-
una í hendinni hélstu á bréfi, ef
ske kynni að þú skyldir sjá ryk-
korn.
Þau voru ófá skiptin sem við
systur fengum að gista hjá þér og
afa. Rifjast þá upp unaðstilfinn-
ingin að skríða undir sæng sem
angaði af ömmulykt. Þar leið
okkur vel.
Þú og langamma voruð ein-
staklega nánar og þú varst
sjaldan eins glöð og þegar þú
dvaldir á Nesjavöllum í eldhús-
inu að bardúsa með langömmu.
Langamma hefur nú tekið þér
fagnandi eins og henni einni var
lagið og við bíðum þess tíma
þegar þið mæðgur takið á móti
okkur með pönnukökum og
lummum eins og við getum í
okkur látið.
Þangað til bjóðum við þér góða
nótt, amma, og biðjum alla engla
heimsins að vaka yfir þér.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér,
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hildur Bára og Ólöf Sandra.
Kær systir og vinur, Svava
Jónsdóttir, er látin eftir erfið
veikindi síðastliðinn mánuð.
Það tekur alltaf á þegar slík
stund rennur upp og söknuður
knýr dyra, en eftir standa minn-
ingar um kærar og góðar sam-
verustundir.
Svava átti viðburðaríka ævi á
tímum mikilla breytinga í þjóð-
félaginu varðandi tækniþróun,
samgöngur sem annað.
Svava gekk í gegnum þung
áföll eins og svo margur annar,
t.d. þegar hún ung að aldri missti
eiginmann sinn, Guðmund Ragn-
ar Ögmundsson, af slysförum á
Þorláksmessu 1952 við Ljósa-
fossvirkjun frá tveimur ungum
börnum. Blessuð sé minning
Guðmundar Ragnars og annarra
tengdra honum og henni sem
fallnir eru frá.
Nokkrum árum síðar flutti
Svava til Grenivíkur og hóf þar
búskap með síðari eiginmanni
sínum, Sævari Sigurðssyni, út-
gerðarmanni og skipstjóra,
ásamt börnum sínum, dugnaðar-
forkunum Elísabetu og Ragnari.
Þar eignuðust þau hjónin fjögur
mannvænleg börn, Grétu, Guð-
björgu, Sigurð og Sævar. Börn-
um sínum unni Svava mjög sem
og barnabörnum og barnabarna-
börnum.
Um tíma bjó fjölskyldan á Ak-
ureyri, en þá höfðu Elísabet og
Ragnar hleypt heimdraganum.
Síðan flutti fjölskyldan til
Grindavíkur, en síðustu árin bjó
Svava á Nesvöllum í Reykja-
nesbæ.
Svövu féll aldrei verk úr hendi
hvort sem var við heimilið eða við
önnur störf sem hún sinnti af lip-
urð og kostgæfni.
Heimili Svövu var ávallt gljá-
fægt út úr dyrum og veisluborð
veitinga hvenær sem komið var í
heimsókn, svipað og hjá móður
hennar Guðbjörgu, en þær
mæðgur voru mjög nánar.
Svava unni sveitinni sinni
mjög og bar ávallt góðar tilfinn-
ingar til æskustöðvanna og for-
eldra sinna Guðbjargar og Jóns á
Nesjavöllum þar sem hún ólst
upp frá 1937 ásamt Axel bróður
sínum fyrstu árin og síðan með
yngri systkinum.
Um tíma dvöldu þar einnig á
sumrin föðurforeldrar hennar,
Ingibjörg og Sigurður hrepps-
höfðingi sem og aðstoðar- og
vinafólk og því var oft mann-
margt á Nesjavöllum og glatt á
bæ við heyskap sem annað.
Ekki skemmdu fyrir falleg
sumarkvöld þegar miðnætursólin
skartaði sínu fegursta á svæðinu
sem og fallegir vetrardagar og
-kvöld í tunglsbirtu himintungl-
anna og baðandi norðurljósa yfir
fagurbláu Þingvallavatni eða þeg-
ar háværir ísbrestir bergmáluðu á
milli tignarlegra Þingvalla- og
Grafningsfjalla þegar vatnið var
að leggja í miklum frosthörkum.
Allt gaf þetta svæðinu ævin-
týrablæ sem ekki fór úr minn-
ingu Svövu.
Svava var mikill dýravinur og
hændust dýr gjarnan að henni,
jafnvel þótt ljónstygg væru.
Það kom ávallt bros á Svövu
allt til hinsta dags þegar minn-
ingar voru rifjaðar upp úr sveit-
inni eystra sem og af merkum
köppum sem bar að garði og þáðu
veitingar og greiða hjá foreldrum
hennar.
Það væri hægt að skrifa langa
minningargrein um Svövu, dugn-
að hennar og framtakssemi gegn-
um tíðina sem og um merka at-
burði í hennar lífi, en það ritverk
bíður betri tíma.
Með virðingu og þökk kveðj-
um við kæra systur og vin og
biðjum Guð að vernda Svövu og
minningu hennar með þökk fyr-
ir allt.
Börnum hennar og öðrum ætt-
ingjum og vinum vottum við inni-
lega samúð og biðjum Guð að
gefa þeim styrk og ljós til fram-
tíðar.
Nú máttu um heiminn líða,
svo hverju brjósti verði rótt,
og svæfi allt við barminn blíða,
þín hjarta heiða júlínótt.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Ómar G. Jónsson og
fjölskylda.
Svava Jónsdóttir
✝ Ásgeir Gunn-arsson fæddist
í Syðra-Vallholti,
Skagafirði, 5.
mars 1932. Hann
lést á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 12.
apríl 2017.
Foreldrar Ás-
geirs voru Gunnar
Gunnarsson bóndi
í Syðra-Vallholti,
f. 8.11. 1889, d. 3.12. 1962, og
Ragnhildur Erlendsdóttir hús-
freyja, f. 8.8. 1888, d. 1.3. 1974.
Systkini Ásgeirs eru: Gunnar, f.
1926, d. 1996, Ingibjörg, f.
1927, d. 2016, Ástríður Helga,
f. 1928, Erla Guðrún, f. 1929,
Aðalheiður Þorbjörg, f. 1930, d.
1933, og Sigurður Heiðar, f.
1933. Ásgeir dvaldi
í Syðra-Vallholti
fram á fertugs-
aldur, stundaði þar
einkum bygging-
arvinnu en einnig
almenn sveitastörf
og sjósókn frá m.a.
Ólafsvík og Vest-
mannaeyjum.
Hann fluttist til
Reykjavíkur 1970,
lauk sveinsprófi í
húsasmíði frá Iðnskóla Reykja-
víkur 1975 og vann við húsa-
smíðar í Reykjavík og ná-
grenni. Ásgeir var hagmæltur
og gaf út ljóðasafnið Kvæða-
stef árið 1994.
Útför Ásgeirs fer fram frá
Fossvogskapellu í dag, 21. apr-
íl 2017, klukkan 11.
Fuglinn vængjafrái
flytur boðskap mér.
Það er sem ég sjái
sól við nyrstu sker.
Kom þú kæra stund,
kveð þú mig í blund.
Viltu veiku strái
vonar rétta mund.
(Ásgeir Gunnarsson)
„Það er ekkert gaman að guð-
spjöllunum ef enginn er í þeim bar-
daginn,“ sagði Ásgeir Gunnarsson,
eða Aggi eins og hans nánustu köll-
uðu hann, fyrir nokkru þegar farið
var að gefa á bátinn heilsufarslega.
Æðruleysið var jafnan hans aðals-
merki í bland við ómótstæðilega
launfyndni. Eitt sinn vorum við
Aggi að bjástra við að koma upp
vegg innanhúss og þegar ein stoðin
gaf sig með miklu brauki og bramli
horfði hann yfirvegað og hljóður á,
sló höndum á lær og sagði „djöfuls-
ins afbragð“. Upp fór veggurinn á
ný og hefur staðið óhaggaður síð-
an.
Við Aggi vorum nágrannar á
Öldugötunni og tókst með okkur
mikil vinátta. Hittumst daglega yf-
ir kaffibolla og spiluðum Marías og
Kasínu. Lítillæti og ósérhlífni
Agga var slík að hann vildi ekkert
frekar en tapa í spilunum og ef það
gekk ekki eftir afsakaði hann sig
sýknt og heilagt með því að segja
„ég fyrirverð mig!“. Þegar ég eign-
aðist mína fyrstu íbúð hafði Aggi
látið af störfum sem húsasmiður en
um tveggja mánaða skeið mætti
hann daglega til að aðstoða við að
taka hana í gegn.
Spilamennskan og smíðastörfin
eru nú á enda en minningin um ein-
stakan vin lifir.
Pétur Hrafn Árnason.
Ég hitti Ásgeir Gunnarsson
fyrst haustið 1976, þegar ég var til
húsa hjá Móses og Ingibjörgu,
systur Ásgeirs. Maður tók eftir Ás-
geiri: hann var hávaxinn og grann-
vaxinn en herðabreiður, og svo
beinn í baki að við lá að hann hall-
aðist afturábak. Og það var hann
sem fyrst fór að kalla mig Matta.
Ég kynntist Ásgeiri vel næstu
árin, einkum sem aðstoðarmaður
hans við húsbyggingar. Ásgeir,
sem var smiður af Guðs náð, hafði
útvegað mér vinnu hjá meistaran-
um sem hann vann fyrir. Ég hafði
áður unnið hjá smiði í Bandaríkj-
unum, svo ég vissi hvað var fram
og aftur á hamri, en ég var þó ekki
lærður smiður þótt Ásgeir segði
öllum að svo væri. Maður lærði
fljótt vinnubrögðin undir hand-
leiðslu Ásgeirs. Hann sagði svo
sem aldrei neitt, en það var alltaf
augljóst þegar honum líkaði það
sem ég gerði.
Sérsvið Ásgeirs á þessum tíma
voru þök. Nýtt verk hófst alltaf á
sama hátt með því að við sátum
um stund í gamla Moskanum
meðan hann skoðaði teikningarn-
ar, og þegar hann loks sagði
„jæja“, þá vissi ég að nú var kom-
inn tími til að byggja. Hann leit
aldrei aftur á teikningarnar, enda
sá hann þetta nú allt fyrir sér í
huganum. Fyrsti naglinn var af-
gerandi, því með honum var fram-
hald verksins ákveðið, og það var
mikill heiður þegar að því kom að
hann fól mér að reka fyrsta nagl-
ann!
Haustið 1978 heimsótti Ásgeir
okkur Ragnheiði í Skotlandi, þar
sem við vorum við nám. Við áttum
lítinn Fiat 126, sem Ásgeir með
nokkru lagi gat komið sér fyrir í.
Við keyrðum vítt og breitt um
skosku hálöndin og alla leið til Ox-
ford. Í upphafi ferðarinnar var
komið við í virðulegri herrafata-
búð þar sem Ásgeir var klæddur í
fínasta Harris tweed jakka, sem
var eins og sniðinn á hann – og
hann vissi það vel. Og þeir sem
hittu hann vissu þegar að hér var
mikilsverður maður á ferð.
Síðar sérhæfði Ásgeir sig í að
gera upp gömul hús. Svo þegar við
Ragnheiður keyptum gamla hjá-
leigu á Langalandi, var augljóst að
það var bara einn maður sem gat
komið til hjálpar við þær endur-
bætur sem þar var þörf á. Sum-
arið 1999 kom hann til okkar og
var í nokkrar vikur við viðgerðir
og endurbætur á húsinu sem enn
stendur og ber handbragði hans
vott. Eitt kvöldið greip hann gam-
alt hjól sem ég átti og lagði af stað,
þótt hann segðist sennilega ekki
hafa prófað svona reiðskjóta síðan
hann var ungur maður í Skaga-
firði. Hann þaut af stað, og kom
aftur 10 mínútum seinna á miklum
spretti og hrópaði „stórkostlegt“
um leið og hann hvarf fyrir hús-
hornið og upp næstu brekku.
Þótt Ásgeir væri maður fárra
orða, hafði hann gaman af kveð-
skap og gat farið með ljóð Einars
Benediktssonar svo fáum öðrum
er lagið. Hann var sjálfur hag-
mæltur og árið 1994 var gefið út
lítið kver með ljóðum hans og vís-
um, Kvæðastef. Síðasta kvæðið
heitir Gamli Moskinn, þar sem
hagmælska og húmor Ásgeirs
njóta sín vel.
Ég kveð þig gamli garpur,
gíraljónið mitt.
Þú varst snældusnarpur,
með snilldarlagið þitt.
Þú léttir lund og greiddir götu
gegnum foraðssund.
Nú fæ ég mér Lödu.
Nú er kveðjustund.
Og nú er komið að okkar
kveðjustund, gamli garpur. Hvíl í
friði.
Matthew James Driscoll
(Matti).
Ásgeir Gunnarsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar