Morgunblaðið - 20.05.2017, Síða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. MAÍ 2017
Elsku afi minn.
Ég á svo margar
góðar minningar af
þér. Þið amma vor-
uð samheldin hjón og nutuð ykk-
ar vel í félagskap. Það var aðdá-
unarvert hvernig þið pössuðuð
hvort upp á annað og nutuð lífs-
ins saman. Þið tókuð fagnandi á
móti gestum og nutuð þess að
gera vel við alla sem til ykkar
komu. Það var alltaf ánægjulegt
að koma til ykkar á Vesturberg-
ið.
Þú hafðir gaman af því að
ferðast um landið og við fórum
saman í mörg ferðalög. Mér er
alltaf minnisstætt hvað þú varst
duglegur að drífa okkur á skíði,
þú fórst á gönguskíði og við í
brekkurnar.
Þú hafðir lag á að njóta hvers-
dagleikans og talaðir svo fallega
um æsku þína, foreldra og systk-
ini. Hugur þinn hvarflaði oft
vestur og við fengum að njóta
frásagnarhæfileika þinna þegar
þú rifjaðir upp árin fyrir vestan.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég kveð þig nú með þakklæti
fyrir að hafa fengið að eiga þig
að.
Þín dótturdóttir,
Signý.
Elsku afi nú ertu farinn frá
okkur. Þegar ég fékk símtalið um
að þú værir farinn frá okkur þá
flugu strax í gegnum huga minn
margar minningar. Minningarn-
ar eru svo margar að það er erf-
itt að velja úr til að setja á blað.
Sú minning sem kemur hvað oft-
ast upp í huga minn og hefur
gert síðan ég varð fullorðin er að
ég lá uppi í rúminu ykkar og var
líklega að gista hjá þér og ömmu
þú lást hjá mér og varst að segja
mér söguna um Búkollu. En það
dugði mér ekki að heyra hana
einu sinni, þú þurftir að segja
mér hana oft sem þú og gerðir.
Þegar ég lít til baka skil ég
ekki að þú hafir getað sagt mér
þessa sögu svona oft þetta eina
kvöld og dáðist ég að því eftir að
ég fullorðnaðist að þú skyldir
hafa gert það.
Það var alltaf jafn dásamlegt
að koma á Vesturbergið til þín og
ömmu og það verður áfram nota-
legt að koma þangað til ömmu þó
að þú sért ekki meðal okkar leng-
ur. Þolinmæðin sem þú sýndir
okkur krökkunum, endalaust
gastu sagt sögur að vestan og
frætt okkur þegar við ferðuð-
umst með þér og ömmu. Þér leist
nú kannski ekki alltaf vel á það
sem maður gerði eða á þá tísku
sem var í gangi hjá unga fólkinu.
Man ég vel þegar ég fékk mér
gat í nefið sem unglingur þá
spurðir þú mig reglulega hvort
ég ætlaði nú ekki að fara að taka
þetta úr, eða þegar buffaló-
skórnir voru í tísku, en svo
komstu nú reyndar að þeirri nið-
ur stöðu að þessir skór væru
bara ágætis vetrardekk.
Rétt rúmlega tvítug kynntist
ég Hilmari. Þið gátuð strax
spjallað heilmikið enda Hilmar
frá Ísafirði og þið höfðuð báðir
stundað sjómennsku þó að það
Marinó
Finnbogason
✝ Marinó Finn-bogason fædd-
ist 5. apríl árið
1931. Marinó lést 2.
maí 2017
Útför Marinós
fór fram 12. maí
2017.
væri ekki á sama
tímabili. Alltaf gát-
uð þið spjallað heil-
mikið saman, bæði
um gamla og nýja
tímann. En einnig
gátuð þið spjallað
um byssur og
fjárbúskap og þá
sérstaklega meðan
Hilmar var í rollu-
hópnum hérna
heima í Eyjum.
Ég verð að segja frá síðustu
ferðinni þinni vestur. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa getað notið
hennar með þér þó að ég hafi
ekki getað verið allan tímann
með þér. Þessi ferð sem farin var
í tilefni áttræðisafmælis þíns var
dásamleg. Þessi ferð mun lengi
lifa í minningunni og hvað það
var dásamlegt að heyra þig segja
sögur og geta nefnt hvern stein
og hvert strá með nafni. Ég veit
að þig langaði einu sinni enn
vestur. Ég veit það því að þú
nefndir það við mig eitt skiptið
sem við sátum á spjalli. Því mið-
ur var ekki hægt að verða við
þessari bón þinni þar sem veik-
indin tóku yfirhöndina. Ég man
það líka eins og það hafi verið í
gær þegar ég og Hilmar heim-
sóttum þig í síðasta sinn það var
daginn fyrir afmælið þitt. Þú
svafst en rumskaðir örlítið inni á
milli meðan við stoppuðum hjá
þér. Ég tók aðra höndin á þér
undan sænginni, setti hana í lóf-
ann á mér og strauk hana. Þú
rumskaðir þegar ég lét hana aft-
ur undir sængina og þegar ég
sagði þér að ég væri bara að
setja höndina aftur undir sæng-
ina þá réttir þú mér hina og tók
ég hana líka og lét í lófann á mér
og strauk.
Minning þín lifir í hjörtum
okkar að eilífu.
Ég bið Guð að gæta mín,
góða anda að hugga mig.
Sama ósk er eins til þín:
Almættið það sjái um þig.
(Leifur Eiríksson.)
Steinunn Ragnhildur
Guðmundsdóttir, barnabarn,
og Hilmar Valur Jensson.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kanske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og
syndagjöld.
(Bólu-Hjálmar)
Nú eru börn aldamótakynslóð-
arinnar að kveðja. Það eru 55 ár
síðan ég sá Marinó fyrst. Hann
flutti frá Bíldudal til Reykjavíkur
í Njörvasundið og við urðum ná-
grannar. Árið 1971 fluttu Marinó
og Jóna upp í Efra-Breiðholt og
við árið eftir, og þá tókst með
okkur vinátta sem hefur haldist
síðan.
Marinó var að mörgu leyti sér-
stakur maður, hafði hressandi yf-
irbragð, var snöggur í hreyfing-
um og bóngóður. Hann hafði
skemmtilegan frásagnarmáta,
var góður sögumaður, hafði gam-
an af að segja frá; það gerði frá-
sögnina skemmtilegri. Við fórum
nokkrar skemmtilegar ferðir um
landið með Marinó og Jónu. Það
var gaman og gott að ferðast
með þeim.
Marinó vann í sundlaug Breið-
holts í um 20 ár. Ég fór að vinna
þar seinna og við Marinó unnum
þar saman í nokkur ár. Það var
mætt í vinnu snemma á morgn-
ana og ég var hrædd í myrkrinu
en Marinó bauðst til að bíða eftir
mér heima hjá sér til að við gæt-
um verið samferða út í laug; ef ég
var sein kom hann á móti mér.
Þetta hefðu ekki allir gert. Ég
minnist þess að í mikilli hálku
vorum við að paufast yfir
Hrossamýrina; það var flughált
og ekkert nema einstaka sinu-
toppar til að festa fót á. Við leidd-
umst eins og lítil börn og duttum
ekki.
Það eru margar minningar
sem koma upp í hugann um
þessa lífsins göngu. Í tilviki Mar-
inós eru þær allar góðar. Fyrir
það þakka ég. Hann unni sínum
æskustöðvum enda þekkti hann
þær vel. Nú fer að grænka í Ket-
ildölum. Við Eggert sendum
Jónu, börnum og þeirra fólki
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Árna Marinós Finn-
bogasonar.
Hólmfríður Gísladóttir.
Þegar komið er að hinni eig-
inlegu kveðjustund samferða-
fólks okkar í lífinu finnst okkur
stundum að hún komi heldur
fljótt. Það sé enn eftir að tala um
svo margt frá fyrri tímum.
Þannig er okkur innanbrjósts
er við kveðjum Marinó Finn-
bogason, frá Hóli í Bakkadal,
Ketildalahreppi, Arnarfirði.
Marinó var óþrjótandi sagna-
brunnur um lífskjör fólks á fyrri
hluta síðustu aldar og bjó yfir svo
lifandi frásagnarlist að maður
hreyfst með af frásögn hans.
Marinó var heiðarlegur mað-
ur, næmur á það sem rétt væri
og með ríka réttlætistilfinningu.
Á sinn hógværa máta átti hann
til hnyttinn og skemmtilegan
húmor fyrir skondnum atburðum
lífsins. Og frásagnir hans af slík-
um atvikum kölluðu iðulega fram
hlátur hjá nærstöddum.
Þó Marinó væri einungis fyrri
hluta ævi sinnar á æskuslóðum
voru sterk þau bönd sem tengdu
hann við fæðingarsveitina og
Bíldudal. Þar kynntist hann lífs-
förunaut sínum og eftirlifandi
eiginkonu, Jónu S. Guðmunds-
dóttur, sem einnig er ættuð frá
Arnarfirði. Tengslin við Arnar-
fjörðinn voru því sterk í hugum
beggja, þó snemma tækju þau
sér búsetu í Reykjavík.
Marinó var mikill áhugamaður
um félagsstarf Arnfirðinga hér á
höfuðborgarsvæðinu. Varð hann
því fljótt hvatamaður að vaxandi
félagsstarfi samhliða því að fylgj-
ast grannt með öllu sem gerðist í
heimabyggð. Þessi mikli áhugi
hans fyrir öllu sem gerðist,
ásamt glöggu minni hans og frá-
sagnarhæfileika, varð til þess að
stungið var upp á því við þáver-
andi formann Arnfirðingafélags-
ins, Guðmund Bjarnason, hvort
ekki væri hægt að fá Marinó í
viðtal sem tekið yrði upp á mynd-
band, þar sem hann segði frá
merkum atburðum úr lífi sínu og
lífsháttum í heimasveit sinni á
yngri árum.
Viðtal þetta var tekið upp við
fyrsta tækifæri sem gafst. Var
það okkur, sem þessa kveðju
sendum, mikið ánægjuefni að við
skyldum fá að koma að því verki.
Myndbandið má nálgast með því
að gúggla „Marinó Finnbogason“
og kemur þá upp slóð á mynd-
bandið.
Við þökkum Marinó kærlega
fyrir allt sem hann var okkur,
innan sem utan Arnfirðinga-
félagsins. Hann átti sér þann
draum að atvinnuástand og bú-
setuskilyrði á Bíldudal myndu
endurreisa öflugt og fallegt
mannlíf í Arnarfirði. Og hann
fékk að sjá vísi að því verða til.
Við sendum eftirlifandi eigin-
konu, börnum þeirra og öðrum
fjölskyldumeðlimum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðj-
um Guð að blessa þau í sorginni.
Við sem þetta ritum upplifum
okkur á svo margan máta ríkari
eftir að hafa kynnst Marinó. Í
djúpri þökk biðjum við honum og
allri fjölskyldu hans Guðs bless-
unar um ókomna tíð.
Guðmundur Bjarnason,
fyrrverandi formaður
Arnfirðingafélagsins.
Jens H. Valdimarsson,
umsjónamaður framkvæmda
hjá Arnfirðingafélaginu.
Guðbjörn Jónsson,
fyrrverandi ritstjóri
Arnfirðings.is.
✝ GuðmundurÁgústsson,
húsasmíðameistari
á Ísafirði, fæddist
24. september 1942.
Hann lést á gjör-
gæslu Landspít-
alans í Fossvogi 10.
maí 2017.
Guðmundur var
sonur hjónanna
Halldóru Bærings-
dóttur, f. 26.11.
1912, d. 15.7. 1981, og Ágústs S.
Guðmundssonar, f. 25.6. 1913, d.
19.8. 2002.
Systkini Guðmundar eru Fylk-
ir, f. 24.12. 1943, d. 9.10. 2008,
Ágúst Ingi, f. 22.11. 1947, Greta,
f. 21.7. 1950, og Fríða, f. 17.7.
1960 .Maki Guðmundar er Berg-
þóra Bergmundsdóttir, f. 16.7.
1948 frá Akranesi, dóttir
hjónanna Bergmundar Stígs-
sonar, f. 1915, d. 1994, og Jónu
Bjargar Guðmundsdóttur, f.
1915, d. 2002. Börn Guðmundar
og Bergþóru eru 1) Jóna Björg,
sjúkraþjálfari, f. 19.4. 1972, bú-
sett á Ísafirði, maki Stefán Gunt-
her, f. 9.9. 1966, börn þeirra eru
Anna, f. 2005, Benedikt, f. 2006,
og Helena, f. 2008. 2) Hlynur,
jarðgangaverkfræðingur, f. 4.2.
1976, búsettur í Noregi, maki
Jorunn Haltbakk, f.
5.4. 1977, börn
þeirra eru Jörgen, f.
2013, og Magdalena,
f. 2017, börn Hlyns
úr fyrri sambúð eru
Halldór Ágúst, f.
1998, og Marta Sól-
ey, f. 2002. Móðir
þeirra er Að-
alheiður Jónsdóttir.
Guðmundur ólst
upp á Ísafirði og
starfaði alla tíð við húsasmíðar,
fyrst með föður sínum og síðan á
eigin vegum. Einnig starfaði
hann við slökkvilið Ísafjarðar,
ásamt sjálfboðavinnu við bygg-
ingar á slysavarnaskýlum á Vest-
fjörðum. Áhugamál Guðmundar
og ástríða voru skíðaganga og
ljósmyndun. Hann var virkur í
starfi Skíðafélags Ísfirðinga í
áratugi, vann að uppbyggingu
skíðamannvirkja á Seljalandsdal,
við skíðamót, m.a. Fossavatns-
gönguna. Alla tíð var Guðmund-
ur áhugasamur um ljósmyndun
og liggur eftir hann mikið safn
mynda. Þá var hann virkur félagi
í Kubba, íþróttafélagi eldri borg-
ara á Ísafirði.
Útförin fer fram frá Ísafjarð-
arkirkju í dag, 20. maí 2017,
klukkan 14.
Hann Guðmundur bróðir er
farinn, honum svipt í burtu frá
okkur eftir stutt og snörp veik-
indi.
Við minnumst Guðmundar
stóra bróður með mikilli hlýju og
söknuði.
Hann var elstur af okkur fimm
systkinunum.
Hann var heiðarlegur, trygg-
lyndur, afar hlýr og umhyggju-
samur.
Hann kunni hvergi betur við
sig en uppi á Dal á skíðum eða að
starfa við skíðamót eða svo lengi
sem við munum. Myndavélin
ávallt á lofti til að festa minningar
um þetta áhugamál hans. Kvöldið
áður en hann veiktist var hann
uppi á Dal að taka myndir.
Barnabörnin voru honum kær
og fylgdi hann þeim eftir í leik og
starfi, auðvitað var þeim kynntur
heimurinn að vera uppi á Dal á
skíðum. Hann var nýbúinn að
fylgja þeim á Andrésar Andar
leikana á Akureyri og liggja
myndaseríurnar þar eftir sem
kærar minningar þeirra um afa
sinn.
Guðmundur lærði smíðar hjá
pabba okkar Ágústi Guðmunds-
syni byggingameistara og öll árin
vann Guðmundur með honum og
voru á milli þeirra ótrúlega sterk
bönd. Hann studdi foreldra okk-
ar og sinnti þeim af mikilli alúð í
veikindum þeirra.
Guðmundur var ljúfur og góður
stóri bróðir, og alltaf tilbúinn að
aðstoða og gefa af sér. Hann dekr-
aði við eldri systur sína sem var 8
árum yngri en hann, gaf henni
ýmsa fallega hluti, t.d. hjól og
dúkkuvagn, eða allt þar til yngri
systir hans fæddist þegar hann
var 18 ára og fékk hún þá alla at-
hyglina og henni leiddist það ekki,
voru til ýmsar myndaseríur af
henni, en engar af þeirri eldri.
Við kveðjum hér traustan og
góðan stóra bróður, vottum
Bergþóru, Jónu Björgu og Hlyni
og fjölskyldum þeirra innilega
samúð.
Minningin um góðan bróður
lifir.
Greta og Fríða.
Mig langar að minnast hans
Mumma frænda, föðurbróður
míns. Þar til nýlega hélt ég að all-
ir kölluðu hann Mumma en það
virðist vera að ég hafi verið nán-
ast einn um það. Mummi var stóri
bróðir pabba og það var alltaf
kært á milli þeirra og gott sam-
band. Það er reyndar ekki sjálf-
gefið í föðurættinni að fólk tali
saman. Við pabbi bjuggum í ein-
hver ár hjá ömmu í Fjarðarstræt-
inu og þegar Mummi hóf búskap
með Bergþóru þá var það í næsta
húsi við ömmu, íbúð pabba. Ég
man eftir því að á laugardögum
fékk ég að fara í mat til Mumma
og Bergþóru og fékk þar pulsur.
Það er matur sem ég held að
amma hafi aldrei eldað en við
pabbi vorum iðulega í mat hjá
ömmu á þeim tíma. Bergþóra
bauð mér einhvern tíma upp á
apríkósugraut í eftirrétt eftir
pulsurnar og borðaði ég yfir mig
af honum.
Þegar ég var orðinn unglingur
þá vann ég við smíðar hjá
Mumma, við byggingu Hlífar 2,
og það sumarið fórum við m.a. í
göngu um Hornstrandir. Fórum
úr Hrafnsfirði yfir í Hornvík og
svo til baka. Mummi var mikill
útivistarmaður og fram til síðasta
dags var hann á ferðinni í kring-
um skíðaíþróttina. Fór nú í vor á
Andrésar Andar leikana á Akur-
eyri með barnabörnum sínum og
rétt fyrir andlátið var hann í
kringum Fossavatnsgönguna. Ég
man ekki betur en Mummi hafi
verið keppnismaður í skíðagöngu
á yngri árum og börn hans og
barnabörn hafa fetað í fótspor
hans. Ég minnist Mumma
frænda með hlýhug og væntum-
þykju og þakka honum fyrir sam-
fylgdina. Ég er viss um að ef það
er framhaldslíf þarna fyrir hand-
an þá séu Mummi og afi farnir
eitthvað að smíða og hafa skilið
pabba eftir einan hjá ömmu á
meðan því ekki hafði hann smið-
sauga eða -hendur.
Guðmundur Fylkisson.
Guðmundur
Ágústsson
✝ Jón SigurvinPétursson
fæddist á Skriðna-
felli á Barðaströnd
25. september 1930.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 13.
maí 2017.
Foreldrar hans
voru Pétur Bjarna-
son, bóndi og smið-
ur á Skriðnafelli, f.
29. júlí 1905, d. 20.
ágúst 1961, og Valgerður El-
ínborg Jónsdóttir, f. 23. janúar
1906, d. 22. janúar 1983. Systkini
Jóns eru: 1) Jóhanna Guðbjörg, f.
26. mars 1929, d. 17. febrúar
1991. 2) Kristján Hákon, f. 24.
maí 1934, d. 11. október 2016. 3)
Gísli Gunnar, f. 11. júlí 1938. 4)
Marteinn Ólafur, f. 9. desember
1941, d. 22. janúar 1983.
Þann 4. júlí 1958 giftist Jón
Ingibjörgu Jónatansdóttur frá
Miðgörðum í Kolbeins-
staðahreppi á Snæfellsnesi, f. 1.
febrúar 1929, d. 18. febrúar
2010. Foreldrar Ingibjargar
voru Jónatan Lífgjarnsson og
bræðranna, og Óli bróðir þeirra,
bjuggu einnig á heimilinu. Þá
kom að því að Jón flytur suður til
Keflavíkur og fer að vinna í fiski,
eins og algengt var í þá daga.
Þar kynnist hann Ingibjörgu,
konuefni sínu. Flytja þau að
Haga í Staðarsveit á Snæfells-
nesi, og ráku þar búskap, ásamt
því að Jón starfaði sem héraðs-
lögreglumaður um skeið. Síðar
flytja þau að Miðgörðum í Kol-
beinsstaðahreppi, þar sem Jón
gerði út vörubíla og vann við
vegagerð. Um 1960 flytja hjónin
að Hraunsmúla í Kolbeins-
staðahreppi. Endurbyggðu þau
húsakostinn á Hraunsmúla og
stunduðu búskap til ársins 1984,
er þau settust að í Borgarnesi.
Vann Jón í Borgarnesi, m.a. hjá
Loftorku, en lengst af hjá
Afurðastöð KB. Jón sá um nokk-
urra ára bil um snyrtingu kirkju-
garðsins í Borgarnesi ásamt
Ingibjörgu konu sinni.
Útför Jóns verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag, 20. maí
2017, og hefst athöfnin klukkan
14.
Margrét Stefanía
Lárusdóttir.
Fósturbörn
þeirra Jóns og Ingi-
bjargar eru: 1) Jak-
obína Sigríður Stef-
ánsdóttir, f. 20.
október 1952, maki
Sverrir Hjaltason, f.
27. maí 1946, börn
þeirra eru: a) Alex-
ander, f. 1974, b)
Egill Örn, f. 1978, c)
Hjalti Þór, f. 1982. 2) Pétur Val-
garð Hannesson, f. 18. júní 1962,
maki María Erla Guðmunds-
dóttir, f. 21. janúar 1970, börn
þeirra eru: Óli Valur, f. 1991,
Lilja Björk, f. 1993, Svava Björk,
f. 2002. 3) Friðþjófur Thor-
steinsson Ruiz, f. 3. janúar 1964,
maki Birna Rúna Ingimars-
dóttir, f. 19. júlí 1959, börn
þeirra eru: a) Sunna, f. 1985, b)
Fannar Ingi, f. 1991, c) Logi
Steinn, f. 1995. Barna-
barnabörnin eru 10.
Jón ólst upp á Skriðnafelli og
rak þar búskap um skeið ásamt
Kristjáni bróður sínum. Móðir
Það er sárt að sakna, en á
þessum sorgartímum er þakklæti
okkur efst í huga. Við erum svo
þakklát fyrir að hafa átt þig sem
afa og allar góðu minningarnar
sem við eigum úr Borgarnesi. Við
erum þakklát fyrir að þú og
amma hafið tekið pabba að ykkur
þegar hann var lítill strákur og
fyrir að hafa alltaf tekið okkur
systkinunum opnum örmum.
Hvert sem við förum þegar
við deyjum, þá vitum við að
amma hefur beðið þín þar.
Elsku Imba amma sem þú sakn-
aðir svo mikið.
Takk fyrir hláturinn og grínið -
það er enginn eins skemmtilegur
og þú.
Við munum aldrei gleyma þér,
afi Jón.
Sunna, Fannar Ingi og
Logi Steinn.
Jón Sigurvin Pétursson