Skátablaðið Faxi - 12.10.1969, Síða 4

uFTIh F. HAYBN BIMMOCK
Skipið sigldi til Ástralíu, var eitt af þeim
skipum, sem þátt tók í keppninni um kornflutn-
ingana þaðan, Stormur skall á, skipið rak stj—
órnl.aust og hafnaði hér.
forust ekki nema tveir. Skipstjórinn,
betur fór,
gamall
Svíi, var lengi á þessum slóðum eftir strandið,
ef takast mætti að bjarga skipinu, en allar
tilraunir til bess reyndust árangurslausar, og
hvarf hann þá heim til sín,"
„Hver á skipið núna eðu það, sem eftir er af
„Um það veit óg ekki með vissu, en ef þú heldur, að við munum komast
í vandrmði, ef við ráðumst til uppgöngu í sk.ipið, hefur þú alrangt
fyrir þer. i3g hef oft og mörgum sinnum farið um borð og hef aldrei
verið ávíttur:fyrir."
þvi ?
f?"
„Hg vildi að©ins hafa vaðið fyrir neðan mig," sagði Ðavíð, „Skátar
eiga að fara varlega að. öllu ,eins og þú veizt, Toni. En mig er nú
farið að muna í að skoða skipið. Komdu bíðum eaki flóðsins:"
„Nei, það skulum við ekki gera," svaraði Toni. „Þeir hlupu í áttina
til klettanna, sern skipið var klemmt á miili. Toni dáðist að klifur—
leikni Bavíðs, er að kom klettinum. Hann var köttur liðugur og fót—
viss, svo að af liar.
Bavíð furðaði sig á, hve stórt skipið var, en Toni gaf honum fyrir-
heit um fleiri undrunarefni og meiri. „Við verðurn að klöngrast að,
því frá hinni hliðinni," sagði hann. „har er stigagarmur, en varlega
verðurðu að fara, þvi' að greyið er ganalt og farið að láta á sjá."
Andartaki sxðar voru þeir að klöngrast upp stigann, og Ton'i var á
undan.
„Það ná marka af öliuy að þú hefur vanið komur þínar hingað, sagði,
Davíð, un leið og hann stÖkk niður á þilfarið.
„Við skulum líta niður. Eg rata, en við verðum að hafa hraðan á,
svo að flóðið nái okkur ekki," ságði’ Toni
Toni hafði mikla ánsgju af leiðsögustarii sínu. Honun hafði ekki
oft gefizt færi á ■ áð ve-ra leiðtogi. Davíð íar stærri^ en hann let
svo vel líka að hlxta leiðsöþj;n hans.
Þeir fóru að skoða skipið''undir þiljum. Þ, fna var klefi skipstjóra
en klefar skipshafnar aftur í, Áuövitað; hafði allt fémstt verið
tekið úr skipinu, svo að skrokkurinn einn var eftir. Hvíð var Ijóst
að skipið mundi brotna upp, áður en langir, tímar liðu.
„Það fyllist líklega .af sjó neð hverjun háflaði," sagði Ðavíð.
„Já, alveg," anzaði Tani.„Stundum sér ekki fyrir þilfari. En
nú verðum við að hraða okkur, Davíð. Við getum ekki fariþ hér í
gegn. Þetta er eina lestargatið, sen opið er. Þeir hirtu ekki, um
að opna hin eða hafa lokað þeim aftur. Þetta hefur alltaf staðið
opið. Ejálpaðu méi’ við þennan hlera, hann er níðþungur,"
Hann var sannarlega þungur, og gerði etcki betur en þeim gstu opn ð.
hann svolítið, er þeir lögðust á eitt. Toni lýsti gegnum opið.
„Það er lán fyrir ok,ur, að stiginn skuli enn vera á sfnum stað,
sagði hann. „Mér hefur alltaf fundizt—það skrýtið. Og nér kœmi ekki
á óvart, þótt einhvexjir læddust ingað í nyrkrinu til að ná sér í
spýtu. Annars gæti stiginn naumast verið á sínun stað."
„Það er kannski réttast að hætta við af fara niður. Eg býst heldur
ekki við, að það sé mikið að sjá þar," sagði Davíð.