Dagsbrún - 01.04.1893, Síða 11

—59—
in hafi verið brennd lifandi, en að klerkár liafi þá haffc yfir songvá
og háreysti mikla, svo að ekki heyrðust hljóðin til barnanna, en
þetta mun elrki rétt. Börnunum var slátrað, sem öðrum fórnardjrr-
um og blóði þeirra stökkt á hina helgusteina. Síðan voru líkamir þeirra
færðir líkneskju Mólechs, er að líkindum hefir verið mannsmynd,með
uxahöfði, og voru handleggirnir réttir fram,hærri að framan, svo að
hallaði inn að líkneskjunni,þarsem eldholið var,því að bál var kynnt
undir lílcneskjunni; þegar því líkamir barnanna voru lagðir í útrétt
ar hendur guðsins, þá runnu þeir eptir handleggjunum ofan í eldinn,
en á meðan hljómaði söngurinn til heiðurs guðinum. Það er erfitt
að vita það, hvaða greinarmun Gyðingar þeir, er fórnuðu börnum
sínum i Iíinnomsdal, hafa gjört á. þeim Mólech og Jehóva, og hvaða
samband var á milli guðsdýrkunar Mólechs og Jehóvas. En víst
er það, að þessir dýritendur Mólechs optlega sóivtu musteri Jehóva,
áKölluðu nafn hans, og ætluðu, að þeir þóknuðust honum með því,
að blóta börnum sínum. Blótin til Mólechs voru einn hluti hinna
ísraelitisku trúarsiða, eins og hjá Canaans þjóðunum. I 2. Kon. 16,
3.sjáum vér, að Akas Júdakonungur blótar eigin syni sínum og máske
hefir það verið hann, sem girti staðinn „Tophet.í' A dögum Eseki-
asar linnti þessum blótum. En þegar Manasse kom til ríkisstjórnar,
þá blótaði hann einnig syni sínum. (2. Kon. 21. 6.)
Allt þetta sýnir oss, á hve lágu stigi guðsdýrKun Gyðinga
hafi verið í fyrstu, allfc fram undir herleiðinguna 586 fyrir Krist,
Hægt og seint hefir guðsdýrkun þeirra þoxað upp á við, hafa þá
stundum komið fyrir stórKostlegir apturkippir, grimmdin og fávisK-
an hefir þá ráðið mestu; en svo dróg úr því aptur og þjóðin steig
áfram slcref til mannúðar og réttari guðsdýrk unar; geKK til þess
langur tími, á annað þúsund ár, uns þeir náðu hinu hæðsta stigi, er
þeir að loKum komust á.
Ef vér fórum nú að skoða bÓKmeuntir Gyðinga,þá sjáum vér
fijótt, að þær eru eJcki allar samJcynja. Þær eru breytilegar hvað
efnið snortið, breytilegar að stýl og bókmenntalogu gildi.
Fyrst af öllu, sem saga nefnist, höfum vér safn af þjóðsögum,
goðsögum, sögum um hina og þessa menn; og, að því er næst verð-
ur Komist, eru sagnir þessar meira eða minna hugar smíði. Hinir
bestu rithöfundar eru nú meira og meira farnir, að greina þjóðsagna
og goðsagna tímann frá hinum seinni sögutíma. Hinn nafnfrægi
austurlanda fræðingur Kuenen segir, að hinn sögulegi tími nái í
hæsta lagi aptur til níundu aldar fyrir Krisfc, og eptir öllum líkum
jafnvel okkí lengra, en til áttundu aldar. Hann segir íJRel. of