Dagsbrún - 01.01.1894, Blaðsíða 9

legt var. Sumir tóku eftir því að eldliuöttr sá á hiinuum uppi, sem
vér köllum ,,sól,“ gaf mönuum ljós og hita, lífgaði grösiu og hlómiu
og ávextiua ; húu ferðaðist dag og uótt um liiminhvolfið eins og hún
væri að líta eftir öllu á jörðunni. Þeir hugsuðu sér því, að þetta
hlyti að vera hin máttugasta vera í heiminum; þeir sögðu þvi við
sjálfa sig : ,,Vér skulum fara og tilbiðja hana og kalla liaua : Guð,“
og þetta gjörðu þeir um tugi þúsundu ára. Aðrir hjuggu sér til
myndir af mönnum eða dýrum, eða þeir blönduðu saman manni og
dýri og höfðu myndina hálfa mann og hálfa dýr og kölluðu þett.a
guði, voru guðir þessir mjög margvíslegii'. Fyrst hafa menn lifað
saman einstakir út af fyrir sig, eins og dýrin, eu þegar ,,familian“ fór
að myndast, og monn fóru að lifa fleiri saman, foreldrar og hörn og
ættmenn, þá fóru menn að sjá, að laganna þurfti við, og maðrinn fór
að búa ,,lögin“ til eins og menn gjöra enn þann dag í dag, fyrir hvért
eitt tilfelli, sem þeirra þurfti með í lífinu. En til þess, að gjöra lögin
gildandi og koma mönuum til að hlýða þeim, þá fundu menn það
ráð, að segja: ,,Þetta er lögmál Guðs vors, hann hegnir þeim, sem
hrjóta þau, en launar þeim sem hlýða þeim.“ Þnniiig ,fór trúm
smátt og smátt að myndast. Hugmvndin um „hina fyrstu orsök“ var
gjörð líkamleg og fékk nafnið ,,Guð,“ og lögin til þess að stjórna
mönnunum voru tileinkuð Guði.
En loks kom að'því, að einstakir menn fóru að skara svo fram úr
öðrum, að þeir komust á æðra þroskastig. Menn þessir fóru að sjá og
skilja það, að hvorki sólin, sem var einn hluti sköpunárinnar, eða
myndir þær, sem þeir sjálfir höfðu húið til, gátu hafa skapað heim
allan. En þegar menn fóru að skilja þetta, þó fóru meun að rífa niðr
hina gömlu byggingu, menn fóru að gjöra guð ólíkamlogan aftr, og
gekk það miklu örðugra, en hið fvrra, að gefa hoeum líkamlegan hún-
ing. Merin áttu svo hágt með að gjöra sér hugmynd um ,,hina fyrstu
orsök,“ höfund alls í ólíkamiégi-i mynd, svo að hann væri hvorki sýni'
legr né þreifanlegr, hefði hvorki líkama né limi. Loks kouiust menn
að þeirri niðrstöðu, að „hin fyrsta orsök“ væri skyni gædd hugsandi
vera, lík manni að sköpulagi, en ósýnileg. En svo koni, að þessi hug-
mynd nægði mönnum ekki og menn tóku það ráð, að húa til sarn-
bandslið milli mannsins og hius ósýnilega Guðs, marm, er væri liiun
útvaldi Guðs, og stæði í beinu samhandi við hina fullkonmu voru,
Guð. Frá þessari hugmyrid var nú ekki nema skref eitt til hinnar