Dagsbrún - 01.01.1894, Side 17

13
^nnað en það, sem þeir tólcu eftir grískum og rómverskum rithöfund-
um, þeir báru svo mikla virðingu fyrir hinu gamla, þeir vildu ekki og
máttu sumir liverjir ekki, ef þeim var lífið kært, hagga gildi ritningar-
innar, sem innblásinni frá upphafi til enda, þeir hugsuðu því ekki
lengra út í það, en að maunkynið (o : frá Adami) væri tæpra sex þús-
und ára garnalt eins og jörðin sjálf og alheimrinn, en liið síðar mann-
kyn frá Noa ekki nema liðlega 4000 ára gamalt, því Xbi átti eft-ir
bifliutali að hafa verið uppi um 1650 árum eftir sköpun veraldar, eða
3350 fyrir Krist, eftir voru tali, því að í hinni gömlu þjóðsögu Hebrea
um flóðið, sem átti að hafa komið yfir heiminn fyrir syndir manuanna
stendr í 1. Mós. 7, 20,—24 : „Fimtán álnir gekk vatnið yfir fjöllin svo
þau fóru í kaf, þá dó alt hold, sem kvikar á jörðunni, fuglar, fénaðr
og dýr, og ormar, sem þá skreið á jörðunni og allir menn. Alt, sem
hafði lifandi anda í nösum sínum, alt á þurlendinu það dó, og þannig
var afmáð sérhver skepna, sem var á jörðunni. Kói einn varð eftir og
það, sem með lionum var í örkinni.‘f
Möigum manninum þykir nú gahian að vita það hvort. þetta sé nú
verulega svo, að menn þoir scm nú lifa á jörðinni séu allir frá þessum
Xóa konmir, sem átti að hafa lifað um 2350 árum fyrir Krist, þá átt.i
þetta iióð að hafa komið, sem drekti öllu lifandi á jörðunni nema Nóa
gamla og dýrum þeim, sem liann bjargaði í örkinni, frá honum áttu
svo aftr allar kynkvíslir jarðarinnar að útbreiðast og öll dýrin, sem nú
eru til. Eftir því hlytu allar þjóðir á hnettinum að vera yngri, en
Nói gamli; engin þeirra ætti að geta talið ætt sína lengra fram. En
nú skulum vér sjá : Þetta flóð átti að hafa komið um 2350 árum fyr-
ir Krist ; nú skulum vér haldaniðr í sögunni til daga Mósesar, sem
uppi var urn 1500 árum fyrir Krist og litast um, hvort þá séu líkur til
að mannkynið sé ekki eldra, en nálægt 800 ára. . Ég ætla að skreppa
með yðr til Eg-yftalands, þessa undr frjófsama dals í norðaustrhorni
Afríku, þar sem áin Níl veltir sér yfir bakka sína til þess að flytja
nærandi lífskraft yfir miljónir ekra. Dalrinn er breiðr neðst, en mjókk-
ar upp eftir. Þegar vér fórum upp oftir ánni Níl, þá blasir við aug-
um vorum hver stórborgin á eftir annari. Hvert musterið á eftir öðru
gægist gegnum pálma- eða myrtus-lunda. Það eru Ijómandi bygging-
ar, eldgamlar, en sem þó aldrei hafa í flóð komið, veggirnir eru út-
skornir alls konar myndum og rúnaletri um frægðarfarir konunga þoirra
í fornöld, sem þá var. Nú eru að cins eftir rústirnar, súlnagöngin,