Víkurfréttir - 20.05.2004, Blaðsíða 17

5
Geysilegur áhugi var áleik KR-inga og Kefl-víkinga á Laugardals-
vellinum 15. júlí enda voru þeir
með í baráttunni um Íslands-
meistaratitilinn. Keflvíkingar
gripu til þess ráðs að sækja
Rúnar Júlíusson, sem var þá
19 ára, til Raufarhafnar þar
sem hann var með Hljómum
við skemmtanahald. Ferð hans
til Reykjavíkur varð mjög
söguleg. Rúnar komst ekki
með flugvél frá Akureyri - var
rekinn til baka þar sem hann
var á biðlista.
Keflvíkingar settu þá allt á fullt
og eftir mikla hringingar norður
fékkst far fyrir Rúnar með lítilli
flugvél til Ísafjarðar og þaðan til
Reykjavíkur. „Það var ótrúlega
erfitt að ná Rúnari hingað til
Reykjavíkur. Sennilega verra
heldur en þótt hann hefði verið í
New York,” sagði Hafsteinn Guð-
mundsson, formaður Íþrótta-
bandalags Keflavíkur, þegar
Rúnar kom til Reykjavíkur.
Þegar Rúnar rifjar upp þessa tíma
er ekki laust við að maður heyri
votta fyrir svolítilli fotíðarþrá í
röddinni.
„Þetta tók svolítið á því að ég var
að byggja líka þannig að þetta
voru oft langir sólarhringar. Og
smá stress sem fylgdi þessu.”
Rúnar bætir því við að ástæðan
fyrir þessari fyrirhöfn hafi senni-
lega verið að hópurinn var ekki
mjög breiður þótt ekki vantaði
hæfileikana.
„Þeir vildu hafa mig í liðinu. Svo
voru allir leikmenn mikilvægir
og það mátti ekki vera mikið um
meiðsli og svoleiðis.
Leikirnir voru yfirleitt eftir há-
degi á sunnudögum og maður
var kannski að spila á Siglufirði
eða einhversstaðar. Þá þurfti
maður að sendast þetta í flugvél-
um og leigubílum á nóttunni.”
Rúnar játar að oft haf i verið
þreyta í honum eftir ferðalög og
krefjandi tónleikahald langt fram
á nætur. „Það gæti verið, en mað-
ur var samt fenginn í leikina og
ég held að ég hafi staðið mig al-
veg þokkalega. Þetta var mjög
skemmtilegur, en annasamur
tími.”
Þetta fyrirkomulag hélt áfram
hjá Rúnari í tvö eða þrjú ár í við-
bót svo var bara ekki hægt að
koma því við lengur. „Ég varð
bara að velja á milli. Það var
erfitt að hafna fótboltanum, en
ætli ég væri ekki bara þjálfari í
dag ef ég hefði valið hina leiðina,
en nú get ég verið enn að spila í
músikinni!”, sagði Rúnar og
sagðist ekki sjá eftir neinu í dag.
„Ég hef aldrei iðrast neins. Það
voru ekki þessir peningar í bolt-
anum eins og í dag. Maður hefði
nú sennilega lent í atvinnu-
mennsku ef ég hefði verið 19 ára
2004! Þetta var erfitt en virkilega
gaman. Ég hefði ekki viljað
missa af neinu.”
Þrátt fyrir að Rúnar hafi verið
mikilvægur hlekkur í meistara-
liðinu fékk hann þó ekki verð-
launapeninginn fyrr en löngu
seinna. „Ég fékk ekki peninginn
fyrr en mörgum áratugum síðar.
Ég gat ekki verið við afhending-
una því ég fór strax eftir að við
tryggðum okkur titilinn út til
Liverpool að spila með Hljóm-
um.”
„Þetta voru skemmtilegir tímar
og ég vona að bikarinn komi aft-
ur hingað suður í ár“, sagði
rokkarinn síungi að lokum.
Rúnar sóttur
til Raufarhafnar
Varð að velja milli rokksins og boltans!
ÞÚ ERT SVONA
ÞRÆLFÓTBROTINN!
Keflvíkingar léku í Evrópukeppninni við mörg stórlið á Gullaldarárum liðsins. Hér eru nokkrir liðsmanna Keflavíkur fyrir
leikinn á NEP þjóðarleikvanginum í Ungverjalandi 1965. Þegar leikmenn voru kynntir fyrir leikinn héldu Ungverjar að allir
Keflvíkingarnir væru bræður því nöfn þeirra enduðu öll eins, - á son. Á myndinni eru f.v.: Ólafur Marteinsson, Magnús
Haraldsson, Guðni Kjartansson, Högni Gunnlaugsson, Kjartan Sigtryggsson, Jón Ólafur Jónsson. Aftari röð f.v.: Rúnar
Júlíusson, Sigurður Albertsson, Sigurvin Ólafsson, Einar Magnússon, Geirmundur Kristinsson og Óli B. Jónsson, þjálfari.
Bræðralið Keflvíkinga í Ungverjalandi
Jón Jóhannsson má meðsanni kalla einn allrabesta framherja sem spil-
að hefur með Keflavík og er
með markahæstu mönnum fé-
lagsins frá upphafi þrátt fyrir
að hafa hætt í boltanum aðeins
24 ára. Enda fékk hann
viðurnefnið „Marka-Jón“.
Hann sagði að tíminn með
Keflavíkurliðinu hafi verið
góður tími.
Jón skoraði mörg góð mörk fyrir
lið sitt og þakkar því að hluta til
hversu góða meðspilara hann
hafði. „En samt er það nú þannig
að ég veit ekki hvort það sé í
genunum en ég varð markakóng-
ur ‘66, Steinar bróðir 1970 og
Guðmundur sonur hans árið
2000. Þetta er einhvernveginn í
blóðinu... að vera á réttum stað á
réttum tíma.”
Jón var ekki þekktur fyrir að láta
smámuni á sig fá, en sló öll met í
þeim málum þegar hann skoraði
mark fótbrotinn. „Við vorum á
móti Val og ég lenti í samstuði.
Ég hélt áfram, var alveg að drep-
ast, en skoraði nú samt mark.
Svo fór ég daginn eftir til Kjart-
ans, heitins, Ólafssonar, sem var
héraðslæknir og mikill áhuga-
maður um fótbolta. Hann stillti
mér upp á kassa fyrir aftan gegn-
umlýsingarvél horfði svo á fótinn
og sagði: Nei, nei! Þú ert svona
þrælfótbrotinn!”
Jón er ekki í vafa um hverjum sé
að þakka þessi góði árangur liðs-
ins. „Hafsteinn Guðmundsson
var algjör frammúrstefnumaður.
Það sem hann gerði á þessum
tíma var langt á undan hans sam-
tíð. Hann var að senda menn til
útlanda í fótboltaskóla og æfa
með stórliðum eins og
Arsenal. Hann setti upp
flóðljósin og gerði
Keflavík að því sem
það varð. Hafsteinn á
allan heiður af
þessu!”
-sagði læknirinn við Marka-Jón sem skoraði
mark fótbrotinn gegn Valsmönnum
Jónarnir í Keflavík
Jón Ólafur og Marka-Jón á gleði-
stund eftir Íslandsmeistaratitilinn
1964.
Jón Jóhannsson, Rúnar Júlíusson og Guðni Kjartansson ganga af leikvelli eftir
einn leikinn sigurárið 1964.
KEF LEIKSKRA tilbuin 18.5.2004 14:51 Page 5