Víkurfréttir - 12.04.2017, Qupperneq 18

18 miðvikudagur 12. apríl 2017VÍKURFRÉTTIR
Eyþór Sæmundsson
eythor@vf.is
Það verður að teljast ansi merkilegur
árangur að hafa þjálfað landslið Ís-
lands og afreksfólk í sundi um árabil
og vera rétt syndur sjálfur. Þann-
ig mætti lýsa uppgangi Steindórs
Gunnarssonar sem rambaði í starf
sundþjálfara stuttu eftir að hann hóf
störf í Njarðvíkurskóla fyrir rúmum
25 árum. Hann var þá blautur á bak
við eyrun, nýlega útskrifaður sem
íþróttakennari og nýfluttur úr sveit-
inni.
Steindór, sem varð fimmtugur í
febrúar, er sveitadrengur beint úr kart-
öflubænum Þykkvabæ. Þar ólst hann
upp á bænum Vatnskoti þar sem for-
eldrar hans ræktuðu kartöflur og voru
með lítinn búskap. Hann var áhuga-
samur um íþróttir frá unga aldri og
var nothæfur í flestum greinum án
þess þó að skara fram úr. Hann gekk
í grunnskóla í Þykkvabæ og í gagn-
fræðaskóla á Hellu. Því næst lá leiðin
á Laugarvatn þar sem hann ætlaði að
láta ráðast hvað framtíðin bæri í skauti
sér. Upphaflega hugsaði Steindór með
sér að vera kokkur en hvarf fljótlega
frá því.
Á Laugarvatni var Steindór í sex ár.
Fyrst kláraði hann menntaskólann og
ákvað að honum loknum að læra til
íþróttakennarans.
„Ég hef alltaf haft gríðarlega mikinn
áhuga á íþróttum og verið alæta á
þær. Við fylgdumst til dæmis mikið
með körfu og þar hélt ég einmitt með
Njarðvíkingum,“ rifjar hann upp.
Það hefur alltaf legið fyrir Steindóri að
hreyfa sig og hann var mikið á ferð-
inni með krökkunum í sveitinni. Þar
reyndi hann sér fyrir sér í frjálsum og
lék sér í fótbolta á kvöldin. Í náminu
reyndi á að geta stundað fjölbreyttar
íþróttir í verklega hlutanum. Stein-
dór segir að námið hafi orðið til þess
að hann var opinn og jákvæður fyrir
öllum íþróttum.
„Minn sundgrunnur er ekki sér-
stakur. Ég man ennþá eftir fyrsta tím-
anum þar sem ég lærði flugsund, en í
sveitaskólanum hafði ég aldrei prófað
slíkt. Ég hafði aðallega lært bringu-
sund og var hálfósyndur á skriðsundi.
Það var mikið hlegið af því þegar við
fengum að sjá myndband af okkur í
flugsundinu, það var hálfgert djók.“
Steindór fór til Hólmavíkur og varð
framkvæmdastjóri hjá héraðssam-
bandinu þar ásamt því að þjálfa frjálsar
íþróttir, þá 21 árs gamall. Þangað fór
hann nokkur sumur þar sem hann
spilaði einnig með og þjálfaði fót-
boltaliðið á svæðinu, Geisla, sem þá
lék í fjórðu deild. Áður en Steindór
dagaði upp í Njarðvík stoppaði hann
stutt við á Snæfellsnesi og Hólmavík,
þar sem hann var íþróttakennari og
sinnti stundarkennslu.
„Mér fannst höfða til mín að fara að
kenna. Mig langaði að takast á við það.
Ég á auðvelt með að tengjast fólki og
ég á frekar gott með að stjórna fólki.
Það hefur ekki reynst mér erfitt að
halda aga í tímum. Ég ber þess ekki
skaða,“ segir Steindór og brosir.
Bannað að kenna
annað en körfubolta
Örlögin höguðu því þannig að Stein-
dór endaði í Njarðvík en áður hafði
hann sóst eftir starfi í Grindavík. Það
gekk ekki eftir en Gylfi Guðmunds-
son, skólastjóri Njarðvíkurskóla, hafði
spurnir af þessum unga manni sem
leitaði að starfi á Suðurnesjum og vildi
fá hann til Njarðvíkur. „Ég sé ekki
eftir því í dag,“ segir Steindór sem er
orðinn mikill Njarðvíkingur og stór
hluti af samfélaginu í Reykjanesbæ.
„Mér fannst þetta strax skemmtilegt
samfélag. Ég fékk hérna eldskírn þegar
Kristbjörn Albertsson bannaði mér
að kenna aðrar íþróttir en körfubolta,
það var þungi í orðum hans þannig
að ég nýi maðurinn vissi ekki hvaðan
á mig stóð veðrið. Þegar ég fór svo
í íþróttahúsið og álpaðist þar inn á
skónum, þá tók Imba mig á teppið,“
rifjar Steindór upp. „Mér var vel tekið
hérna og var varla búinn að vera hérna
í mánuð þegar téð Imba (Ingibjörg
Þorsteinsdóttir) bað mig um að koma
að þjálfa sund. Ég hafði frekar hugsað
mér að þjálfa kannski fótbolta. Þarna
var líka Friðrik Ólafsson sundþjálfari
og þetta veitti mér innblástur til þess
að takast á við þetta verkefni,“ en þessi
áskorun sem ungi maðurinn tók að
sér árið 1991 átti heldur betur eftir að
breyta miklu í hans lífi.
„Ég fékk fljótlega gríðarlega ástríðu
fyrir sundinu. Þegar sundfólkið fór
að ná árangri þá jókst hann. Sagan
er mikil í íþróttinni hérna og þegar
ég umgekkst Friðrik þá langaði mig
að gera eins vel ef ekki betur en áður
hafði verið.“ Fyrst um sinn var Stein-
dór að þjálfa yngri iðkendur en fljót-
lega fóru Njarðvíkingar undir hans
stjórn að láta að sér kveða. Á næstu
árum bjó hann til það öflugt lið að árið
1996 var hann kjörinn þjálfari ársins.
Eins og áður segir er Steindór ekki
afreksmaður sjálfur í sundi eins og
svo margir sem fara í afreksþjálfun í
greininni. „Nánast allir þjálfarar sem
ég þekki eru með grunn úr sundinu.
Auðvitað fannst mörgum skrítið að ég
væri kominn á þennan stað. Það hefur
verið helgið að því lengi að þegar
þjálfarar eru látnir keppa þá er ég lang
lélegastur,“ segir sundþjálfarinn og
hlær.
Gefandi starf í Björkinni
Steindór kenndi eingöngu íþróttir í
Njarðvíkurskóla til ársins 2002 en þá
tók hann við sem deildarstjóri Bjarkar-
innar í Njarðvíkurskóla. Björkin er
ætluð nemendum í Reykjanesbæ með
hegðunarerfiðleika sem yfirleitt dvelja
tímabundið í deildinni.
Steindór segir starfið mjög krefjandi
en um leið mjög gefandi. Steindór
kennir því ekki lengur íþróttir nema
bara þeim örfáu nemendum sem eru
í Björkinni hverju sinni. „Ég var til
í að prufa þetta í eitt ár, að komast í
kennslustofu. Svo hef ég bara ílengst
þar. Það hentar ágætlega með þjálfun.
Ég virðist vera fastheldinn á margt
sem ég geri og endist í því sem ég tek
mér fyrir hendur,“ segir Steindór.
Óttast að kenna barnabörnum
fyrrum nemenda
Það eru aðeins tveir starfsmenn Njarð-
víkurskóla með lengri starfsaldur en
Steindór sem á 26 ára starfsafmæli
innan skamms. Það eru Ásgerður Þor-
geirsdóttir skólastjóri og Guðjón Sig-
björnsson, fyrrum kennari, sem nú er
gangavörður.
„Það er hálf asnalegt að hugsa til þess
hvað maður er búinn að vera hérna
lengi. Ég ætla ekkert að hætta að
kenna. Það er alls konar í skólaum-
hverfinu, kjarabarátta og annað sem
er ekki spennandi en ég sé ekki fram
á að hætta. Ég kann vel við þetta,“
segir Steindór sem þrífst á því að hafa
nóg fyrir stafni. „Ég þekki orðið mjög
marga hérna í samfélaginu. Það er eitt
af því sem ég kann svo vel við í þessu
bæjarfélagi.“ Blaðamaður vottar það
en á leið sinni inn á kaffihúsið þar
sem viðtalið fór fram heilsaði Steindór
nokkrum fyrrum nemendum.
Sástu það fyrir þér að ílengjast hér?
„Ég gat alveg séð það. Ég keypti mér
hér íbúð en kennslan var ekki að gefa
það vel að hún myndi duga ein og
sér. Þeir íþróttakennarar sem ég þekki
hafa yfirleitt verið í þjálfun með, það
er nú bara því miður þannig.“

Í Björkinni er Steindór með skrif-
stofu en þar er frístund á milli 2 og
4 á daginn. Þá fyllist húsið af ungum
krökkum. „Ég þarf stundum að fara
fram og fá mér kaffi og geng þá í
gegnum krakkager. Þá heyri ég vana-
lega, „Þú kenndir pabba.“ Ég bíð
bara eftir því að einhver segi að ég
hafi kennt ömmu þeirra, þá fer þetta
að verða gott kannski,“ segir Stein-
dór og glottir. Hann segist vera mjög
mannglöggur og man nánast öll nöfn
fyrrum nemenda og þekkir jafnvel
fjölskyldutengsl þeirra.
Steindór saknar þess stundum að
vera ekki íþróttasalnum og hitta þar
fyrir alla nemendur skólans í íþrótta-
kennslu, en nú kennir hann aðeins
nemendum úr Björkinni íþróttir.
„Mér finnst þetta algjör forréttindi.
Fyrir það fyrsta að vera heill heilsu,
það eru ekki allir sem ná því að verða
fimmtugir. Líka það að sjá allt þetta
fólk þroskast í kringum mann. Það er
mjög gefandi og skemmtilegt.“
Ástríðan smitar út frá sér
Árið 2010 tók Steindór sér frí frá af-
reksþjálfun en hún getur verið mjög
krefjandi. „Ég fann enga löngun til
þess að vera í þessu lengur. Ef þú hefur
áhuga og ástríðu fyrir þessu þá smitar
þú út frá þér. Ef þú ert hálfpartinn
áhugasamur þá smitar það líka frá
sér. Ég ákvað því að taka mér pásu
og fór að þjálfa yngri krakka.“ Þegar
afreksþjálfun er annars vegar þá hefur
það áhrif á fjölskyldulífið. „Í mörg ár
á maður bara tvær vikur í sumarfrí.
Það tæmir aðeins út af batteríinu.“ Ári
áður en komið var að tali við Stein-
dór varðandi það að gerast aðalþjáfari
ÍRB aftur, þá var hann kominn með
löngun til þess að þjálfa aftur. Hann
hafði þá jafnvel hugsað sér að reyna
fyrir sér erlendis. Tímasetningin var
ekki góð hvað það varðar og því tók
hann fagnandi við gamla starfinu.
Steindór hefur fengið fín tilboð í
gegnum tíðina innan úr Reykjavík
en hann hefur ekki langað til þess að
reyna fyrir sér þar.
Samfélagið stolt af sundfólkinu
Í haust er Steindór búinn að þjálfa
sund í 25 ár og ná glæsilegum árangri.
„Ég held að samfélagið sé mjög stolt af
þeim árangri sem sundfélagið hefur
náð. Félög í Reykjavík hafa horft til
okkar og hvernig við höldum á spöð-
unum. Við höfum til dæmis keppt á
móti Reykjavíkur úrvali margsinnis
og ekki átt í teljandi erfiðleikum með
það.“
Í fleiri ár var vaninn hjá Steindóri
að vakna fyrir sex á morgnana þar
sem morgunæfingar eru stór hluti af
íþróttinni. „Þau gerðu nú grín af mér
foreldrar mínir. Ég var nefnilega erf-
iður unglingur þegar kom að því að
koma mér fram úr.“ Þetta er ákveðinn
lífstíll að sögn þjálfarans og jafnvel
þegar hann tók sér frí frá þjálfun þá
var erfitt að breyta út af vananum.
Steindór hefur sjálfur orðið betri
sundmaður með árunum en hann
segist hafa lært mikið af því að standa
á bakkanum í öll þessi ár. Hann sér
ekki fyrir sér að hætta þjálfun né
kennslu á næstunni enda á besta aldri.
●● Steindór●Gunnarsson●hefur●sinnt●kennslu●og●þjálfun●helming●ævi●sinnar
SVEITASTRÁKURINN
SEM KUNNI EKKI
FLUGSUND
Steindór er giftur Heiðrúnu Scheving Ingvarsdóttur og eiga þau þrjár dætur, Unni, Margréti og Júlíu. Þrátt fyrir að Steindór
sé oft stóran part dags í vinnunum þá er það fjölskyldan sem er ávallt númer eitt, en hann segist vera mjög heimakær og
finnst fátt skemmtilegra en að njóta lífsins með fjölskyldu og vinum.