Feykir - 10.05.2012, Blaðsíða 10

10 Feykir 18/2012
Ferðasaga Kristrúnar Kristjánsdóttur
frá Melstað í Miðfirði
Með penna
í farteskinu V
Kristrún Kristjánsdóttir er í heimsreisu
ásamt vinkonu sinni Lóu Dís Másdóttur.
Undanfarnar vikur hefur hún deilt upplifun
sinni af ævintýrum þeirra á leiðinni austur
á bóginn. Ferðalagið hófst þann 15. febrúar
með stuttu stoppi í Kaupmannahöfn , þaðan
var haldið til Dubai og nú eru stöllurnar í
Balí.
- - - -
Þann 14. mars ákváðum við að fara út að
skoða Ubud almennilega. Við lásum um
staðinn og vorum með bókina „Borða, biðja,
elska“ en í henni er talað mikið um þennan stað.
Við byrjuðum á því að fara í apaskóginn sem
er þarna í útjaðri bæjarins, áður
en við gengum inn keyptum
við nokkra banana til að gefa
þeim. Við bjuggumst við að sjá
kannski nokkra apa en um leið
og við gengum inn sáum við að
það voru apar alls staðar. Þegar
þeir sáu bananana þyrptust
þeir að okkur, toguðu í kjólana
okkar og þegar það virkaði ekki
hoppuðu þeir bara upp á okkur,
rifu af okkur bananana og hlupu
í burtu sigri hrósandi. Það var
mjög gaman að labba um og fylgjast með þeim í
svona mikilli nálægð, þarna sáum við pínkulítil
apabörn sem léku sér og hoppuðu og skoppuðu
útum allt, feita gamla apa sem hreyfðu sig varla
og svo voru auðvitað margir að tína lýs úr
rassinum á hvorum öðrum. Við vorum nú samt
smá hræddar við þessa litlu klikkhausa.
Eftir apaskóginn fundum við besta
kaffihúsið í bænum þar sem við fengum okkur
ís og ginger-te. Við röltum um og sáum allskyns
búðir, allskonar furðuhluti skorna úr tré, fullt
af fallegum blómum og heilan helling af litlum
blómakörfum á jörðunni sem gefin voru til
Búdda.
Þegar við komum á hótelið aftur fórum
við í móttökuna og spurðum hvort það væri
einhver töfralæknir sem við gætum fengið að
hitta, því mig langaði svo að vita hvort þeir gætu
gefið einhver ráð við brunanum, því hann var
ennþá mjög slæmur. Okkur var sagt að Ketut
Liyer, sem var í kvikmyndinni „Borða, biðja,
elska“ (e. Eat, Pray, Love – gerð eftir samnefndri
bók) væri enn á lífi og orðin 99 ára gamall. Við
hittum þennan yndislega gamla
mann og spjölluðum aðeins við
hann. En það var þó stutt því við
komum fremur seint og hann var
orðinn mjög þreyttur eftir að taka
á móti heilan helling túristum.
Það er svolítið merkilegt
nafnakerfi í Balí, eins og nafnið
Ketut þýðir „sá fjórði“, þetta
virkar þannig að börn eru nefnd
eftir þeirri röð sem þau fæðast.
Sá fyrsti fær nafnið Wayan, annar
fær Made, þriðji fær Nyoman og
sá fjórði Ketut og ef fimmta barnið fæðist byrjar
það aftur á einum (Wayan) og svo áfram.
Um kvöldið fórum við út að borða á rosalega
góðum stað og drifum okkur svo aftur á hótelið
til að pakka fyrir næsta áfangastað.
Kristrún Kristjánsdóttir
skrifar
~
„Þegar þeir sáu
bananana þyrptust
þeir að okkur, toguðu
í kjólana okkar og
þegar það virkaði ekki
hoppuðu þeir bara upp
á okkur, rifu af okkur
bananana og hlupu í
burtu sigri hrósandi.“
Með töfralækninum Ketur Lyier.
Ótæmandi
möguleikar
Origami pappírslistamaður á Sauðárkróki
Origami, eða pappírslist, er vinsæl víða um heim
og þykir ætíð skemmtileg enda möguleikarnir
ótæmandi fyrir hugmyndaríkt fólk.
Hulda Jónsdóttir á Sauðárkróki
byrjaði nýlega að brjóta saman
bréfmiða sem enda sem bitar í
listaverkum hennar og taka á
sig ýmsar myndir. Feykir for-
vitnaðist um origami áhugann
hjá Huldu og spurði fyrst
hvernig þetta hafi byrjað.
-Ég datt niður á þetta á
YouTube, segir Hulda sem
dundar sér við að brjóta saman
blöðin og skapa listaverkin á
kvöldin fyrir framan sjón-
varpið. -Þetta er alltaf sami
þríhyrningurinn og svo fær
sköpunargáfan að ráða. Það er
mjög gaman að raða þessu upp
og sjá hvað úr þessu verður.
Sem dæmi um handbragðið þá
segir Hulda að í svaninum sem
hún bjó til eru uppundir 2500
bitar en það tekur um tvær
kvöldstundir að búa þá til.
Hulda segir að þetta sé
svipað dund og hjá þeim
konum sem sitja og prjóna
fyrir framan sjónvarpið. Hvort
hún ætli sér að selja listaverkin
segir Hulda það vel koma til
greina. Nú þegar hafi hún
fengið fyrirspurn um stóran
svan á fermingartertuborð.
/PF