Feykir - 12.12.2013, Síða 8

8 Feykir 47/2013

Heilir og sælir lesendur góðir. Gaman að
byrja þáttinn að þessu sinni með fallegri
haustvísu eftir Ingólf Ómar Ármannsson.
Grösin falla gulna strá
grána fjallatindar.
Blikna valla blómin smá
bitrir gjalla vindar.
Falleg hringhenda þar á ferð. Þá kemur næst
sléttubandavísa eftir Ingólf.
Lyndi nærir, ekki er
óhress slíkur maður.
Yndi færir síður sér
sjálfum hossar glaður.
Önnur sléttubandavísa og þar að auki
hringhent kemur hér eftir Ingólf. Mikil
snilldarvísa þar á ferð.
Ljóðin glettin hljóma hér
heldur léttist öndin.
Óðinn fléttar vísna ver
vandar sléttuböndin.
Tvær hringhentar vetrarvísur koma hér í
viðbót eftir Ingólf Ómar.
Fönnin prýðir fjöllin blá
frónið víða klæðir.
Vetrarhríðin grimm og grá
geysi stríð þá næðir.
Hreytist mjöll um hlíð og völl
hylur fjöllin bláu.
Veðrasköllin vekja öll
vetrartröllin gráu.
Það mun hafa verið Ármann Þorgrímsson
sem gerði svofellda játningu.
Yrkja um hesta ekki kann
eða lof til kvenna
en níðvísur um náungann
næstum sjálfar renna.
Friðrik Steingrímsson í Mývatnssveitinni
skilur vel þessa hæfileika Ármanns.
Hæfileikinn víst er við
að virkja ljóðastafi.
Þett´ er árans innrætið
ekki nokkur vafi.
Sigrún Haraldsdóttir kannast við vinsældir
vafasamra vísna.
Um merarbögu mjög vel gerða
múgur lítið blaðrar.
Meðan ljótar vísur verða
vinsælli en aðrar.
Stefán Skafti Steinólfsson yrkir á haustdegi
svo lipra hringhendu.
Hátt til fjalla held með vín,
heim mun „valla“ nenna.
Hundar gjalla. Hrossin fín
hér um stalla renna.
Önnur hringhent kemur hér eftir Stefán.
Sól í heiði, glaðnar geð
geisla breiðir víða.
Gatan seiðir, geng ég með.
Gleðin eyðir kvíða.
Vísnaþáttur 607 Pétur Stefánsson er afkastamikill hagyrð-ingur. Yrkir endalaust um ástir og vín og er
ekki frítt við að undirritaður öfundi hann
hálfpartinn af þeim góðu veitingum. Hann
mun eiga þessa.
Ástar hef ég yndi kynnst
oft ég við það dunda,
ég yrki um það sem öllum finnst
allra best að stunda.
Friðrik úr Mývatnssveitinni er eitthvað
vantrúaður.
Pétur yrkir oft með glans
um yndi mjúkra vara.
En kynlífið er held ég hans
hugaríþrótt bara.
Ármann Þorgrímsson heyrir af þessari nýju
íþrótt og yrkir.
Útlitið sem guð mér gaf
gengur illa í stelpurnar.
Lítið hef ég yndi af
að ímynda mér kvennafar.
Það mun hafa verið Hákon Aðalsteinsson
sem velti fyrir sér fræðum Kára Stefánssonar
og komst að eftirfarandi niðurstöðu.
Það birtist eflaust býsna margt í bókum hans.
Því sitthvað gerist síðla kvölds til sjós og lands.
Svo ef hann rekur okkar gen til upprunans,
þá fara allar ættarskrár til andskotans.
Það mun hafa verið presturinn, sem varð
að söðla sinn hest og ríða frá Æsistöðum
í Langadal fram í Svartárdal til að vinna
þar hin ýmsu embættisverk, séra Gunnar
Árnason sem orti svo.
Illu að sletta á ei til manns
og um það frétt að bera.
Þú átt að létta lundu hans
og leiðina slétta gera.
Vera farinn að rifja upp vísur eftir þennan
ágæta prest langar mig að láta fljóta með
tvær af þeim ágætu vísum sem hann orti í
minningu síns góða reiðhests, Sörla.
Herra þegar heimi frá
held á dauðavaðið.
Sendu mér hann Sörla þá
sit ég hann best í hlaðið.
Oft fær Sörli munann mýkt
minnir hann á vorið.
Það er draumi og ljóði líkt
létta hýrusporið.
Þeir sérar Gunnar og Helgi Sveinsson munu
hafa sótt um sama prestembætti, líklega í
Kópavogi. Vissi Helgi að Gunnar hafði verið
í stjórn Sölufélags Austur-Hún, sem hann
kallaði reyndar sláturfélag, og orti svo fallega.
Presta gerist mikil makt
margir ríða nú til þinga.
Hvorki er framlag slappt né slakt
Sölufélags Húnvetninga.
Verið þar með sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) palli@feykir.is
Atli á góðri stundu.
Þegar litið er út um
gluggann á skrifstofu
minni við Aðalgötuna hér á
Króknum blasir við sjónum
blámálað hús, og á því
hvítt skilti með máluðum,
svörtum stöfum: „Verzlun H.
Júlíusson“. Þó skiltið gefi til
kynna að þar sé rekin búð,
eins og vissulega er raunin,
þá er innan veggja einnig og
ekki síður að finna nokkurs
konar félagsmiðstöð og
jafnvel menningarstofnun ef
út í það er farið. Og yfir öllu
saman ríkir að sjálfsögðu
kaupmaðurinn sjálfur, Bjarni
Har.
Eitt sinn snemma vors gerðist
það, að Bjarni kom yfir
götuna og upp á skrifstofu
til mín, sem reyndar er ekki
í frásögur færandi að öllu
jöfnu. Í þetta sinn var hann
Atli Gunnar Arnórsson í Varmahlíð skrifar
Ljáirnir uppseldir
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN kristin@feykir.is
hins vegar alvarlegur í bragði
og kom sér beint að efninu:
„Jæja vinskapur, nú er
síðasta sending af ljám orðin
uppseld, og við þurfum að
gera nýja pöntun í tæka tíð
áður en heyannir byrja.“ Ég
skynjaði strax alvöru málsins,
enda var Bjarni með þykkan
pöntunarlista undir hendinni,
prentaðan á brúnan pappír.
Á forsíðu þessarar miklu
bókar stóð, ef ég man rétt:
„Cattleweight, Mowitz & sons
ltd., New York – Ordering
Catalogue“. Kann þó að
vera að ég muni nafnið á
fyrirtækinu ekki hárrétt, en
það breytir ekki öllu á þessu
stigi máls. Á forsíðunni stóð
ennfremur ártalið 1947 og
efst á hana var handskrifað
með feitum blýanti: Har. Júl. Í
listanum kenndi margra grasa,
meðal annarra verkfæra
voru þar tveggja feta langir
bakkaljáir, dúsínið á 1 dollar
og 50 cent. Það var sem
sagt úr þessum vörulista sem
síðasta sending af ljám hafði
komið í Verzlun H. Júlíusson,
en nú voru þeir seldir allir sem
einn og hætta á að heyfengur
í Skagafirði yrði með lakara
móti komandi sumar vegna
verkfæraleysis.
Mér var því falið það verkefni
að hafa uppi á umboðsmanni
þeirra Cattleweight, Mowitz
og sona hér á landi, og ef
ekki vildi betur til þá skyldi ég
síma beint til höfuðstöðvanna
í New York og fékk fullt og
óskorað umboð til að ganga
frá pöntun á næsta partíi af
ljám fyrir hönd verslunarinnar.
Skemmst er frá að segja,
að þarna hafði ég ekki
erindi sem erfiði, enda þeir
kumpánar víst löngu hættir
allri verslun, bæði með ljái
og annan varning. Þegar
ég gerði Bjarna grein fyrir
þessu, þá var helst á honum
að skilja, að honum þættu
nútímakaupmenn eins og þeir
Cattleweight og Mowitz heldur
úthaldslitlir í fyrirtækjarekstri.
Hann sneri því viðskiptum
sínum annað og fékk ágæta
ljái í tæka tíð fyrir sumarið.
Allmörgum árum áður en
ljáirnir seldust upp var ég
staddur í búðinni þegar
inn kom maður sem var
auðsjáanlega að flýta
sér. Hann greip þykka
vinnuvettlinga úr bláu gúmmíi
úr hillunni við útidyrnar og
bað svo Bjarna um tiltekna
gerð af reyktóbaki, sem hann
og fékk. Þá þakkaði maðurinn
fyrir sig og kallaði til Bjarna á
útleiðinni: „Skipið er að fara,
ég þarf að drífa mig, þú skrifar
þetta hjá mér er það ekki?“
Bjarni rétt náði að svara
manninum áður en hurðin
skelltist á eftir honum: „Já
vinur minn, ekkert mál!“ Svo
leit hann á nærstadda með
spurnarsvip og sagði: „Vitið
þið hvaða maður þetta var?“
Já, svona gengur lífið nú
fyrir sig í útbænum. Það
eru forréttindi að fá vera
þátttakandi í slíku samfélagi
og að kynnast mönnum eins
og Bjarna Har.
- - - - -
Ég skora á Gunnar
Rögnvaldsson, staðarhaldara
á Löngumýri, að skrifa næsta
pistil.