Þórr - 01.12.1910, Qupperneq 7

/
um varð eg þess var, að hann ól hatur til mín; það
kvaldi hann, þegar eg kom þangað og sá hversu alt
var fátæklegt, og svo komst eg að því, að gremja
hans yfir komum mínum kom niður á Anettu og
þá hætti eg að koma þar. Þó misti eg eigi algerlega
sjónar af þeim. Hinum litla syni þeirra, sem eg liélt
undir skírn, mætti eg af og til, og lét eg hann aldrei
tómhentan frá mér fara.
Tuttugu ár liðu. í leyni hafði eg hjálpað An-
ettu og hún hafði barist af öllum kröftum fyrir því,
að sonur hennar fengi gott uppeldi. Hann var hneigð-
ur fyrir málaralist, og innvann sér þá allgóð laun
hjá mikilsvirtum málara. Filip, sem var múrari,
vann af og til hjá sama verkstjóra sem eg, og við
skiftumst eigi inörgum orðum.
í fyrrakvöld mætti eg Camillo. Eg sá strax, að
eitthvað var eigi með feldu. »Hvað er það?« spurði
eg. Þá sagði hann mér, að hann hefði verið á
hermannaskrifstofunni, að hann hefði dregið nr. 10
og ætti því víst að verða sendur sem hermaður til
nýlendanna. Og þó hann ætti að koma að 5 árum
liðnurn heim aftur, hvað ætti þá að verða af móður
hans á meðan. »Hún að vera einsömul ineð mín-
um grófyrta og sífulla föður. Ó! guð faðir minn,
hún deyr«, kallaði hann og brjóst hans gekk upp og
niður eins og það ætlaði að springa.
Eg gekk heim, en kom ekki dúr á augu alla þá
nótt. Eftir 20 ára harða baráttu var von móður-
innar ej'ðilögð, — og lífsferill ungs manns stöðvað-
ur — og fyrir hvað? Hefði hún verið ekkja og
Camillo hennar einasti sonur, þá hefði hann verið
laus við herþjónustu.
Nokkrar vikur hafði Filip unnið að sömu bygg-